บทที่ 2 ซุนลู่ซิน

ในห้องนั่งเล่นที่มีแสงประทีป ร่างกายส่วนบนของ เยนลี่ซูถูกกดทับไว้บนโต๊ะอาหาร โดยมีขาข้างหนึ่งถูก ยกขึ้นไปทางด้านหลัง รวมถึงสองมือที่ถูกไขว้ไว้ทาง ด้านหลังของเธอ

ในท่วงท่าที่บิดงอนี้ส่งผลให้ทุกส่วนในร่างกายของ เธอเกิดความเจ็บปวด แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ถึงแม้ จะรู้สึกไม่ดีอย่างมากก็ตาม

ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม ที่เธอคุ้นชินใช้ความเจ็บปวดของ ตัวเองแลกกับความสบายใจของเขา

“ด้านล่างตอบสนองฉันขนาดนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะแสร้งทำ เป็นไร้เดียงสาให้ใครดูกัน?”

แต่ว่าเขา ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม ก็มักจะทำร้ายเธอตาม อำเภอใจเสมอ

เยนลี่ซูกัดริมฝีปากล่างของเธอเองด้วยใบหน้าที่ซีด ขาวราวกับกระดาษ มองไปทางรูปของพ่อที่แขวนไว้อยู่ ไม่ไกล เธอยกยิ้มขึ้นพร้อมหันตัวไปอย่างเร็วและใช้มือ ทั้งสองข้างจับไปที่หลังคอของฮันอี้ก่อนจะจรดริมฝีปาก ไปบนริมฝีปากเขา

เมื่อเยนลี่ซูคลายริมฝีปากออก ก็ก้มลงเลียบนหน้าอก ที่ไวต่อความรู้สึกของเขา ฮันอี้ยิ้มกว้าง: “ทักษะการ บริการของเธอ ก็ถือว่าใช้ได้นะ”
“ฮันอี้……..”

เยนลี่ซูที่นอนอยู่บนโต๊ะอาหาร หันหน้าหนีรูปของ พ่อ ก่อนจะเปล่งเสียงที่มีความสั่นแต่ยังคงอบอุ่นและมี ความสุขว่า: “ฉันรักคุณ ฉันรักคุณจริงๆ…..”

รัก?

เป็นเพราะความรักของเธอ ที่ทำให้เขาสูญเสีย อิสรภาพ สูญเสียชีวิตในแบบที่เขาอยากจะใช้

เป็นเพราะความรักของเธอ ที่ทำให้เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ กับความเจ็บปวดที่ไม่สามารถหลุดพ้นไปได้

ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี!!

ฮันอี้ถอนตัวออกมาและยื่นมือหมายจะจับ เยนลี่ซูที่ อยู่บนโต๊ะอาหารให้พลิกตัวกลับมา ภายใต้แสงไฟ ที่ มีซี่โครงกระเพื่อมขึ้นลงของเธอและใบหน้าซีดเซียวที่ ไม่มีแม้แต่เลือดฝาด

เมื่อไหร่กัน ที่ผู้หญิงคนนี้ผอมขนาดนี้ แทบจะไม่ เหมือนคนแล้วด้วยซ้ำ

ภายในใจเขารู้สึกปั่นป่วนเล็กน้อย แต่ก็ถูกปกคลุม ด้วยความเกลียดชังอย่างรวดเร็ว!!
เมื่อเห็นสายตาฮันอี้ที่ฉายแววความเกลียดชัง เยนลี่ ซูก็มีร่องรอยความวิตกกังวลเมื่อเธอเห็นใบหน้าที่หล่อ เหลานั้น ก่อนเอื้อมมือออกไปหวังสัมผัสใบหน้าของเขา ปลายนิ้วที่เย็นสั่นค่อยๆสัมผัสเข้าที่ร่องตา ไล่ลงมาถึง จมูกโด่งนั้น ก่อนจะไปจบที่ริมฝีปากอิ่มน้ำ

“ฮันอี้คุณเคยรักฉันบ้างไหม? อย่างน้อยก็เพียงนิด เดียวเท่านั้น…….”

น้ำเสียงนุ่มนวลของเธอ ราวกับว่ากำลังสวดอ้อนวอน อยู่หลายพันครั้ง เธอคิดว่า ถึงแม่เขาจะโกหกเธอแต่ก็ ไม่เป็นไร เพราะยังไงเธอก็กำลังจะตายอยู่แล้ว!

คำพูดของ เยนลี่ซูทำให้ ฮันอี้ลืมตัวไปชั่วครู่ แต่ไม่ นานเขาก็รู้สึกตัว ยังไงผู้หญิงคนนี้ก็มีหัวใจที่ชั่วร้าย คงจะแสร้งทำเป็นน่าสงสารมากกว่า!

เขาใช่ริมฝีปากพูดแดกดันพร้อมดวงตาที่เย็นชาไร้ ความรู้สึก: “เธออยากจะให้ฉันพูดว่าอย่างไรล่ะ?”

“บอกว่าคุณรักฉัน”

ตั้งแต่แต่งงานมาห้าปี นี่เป็นครั้งแรกที่ เยนลี่ซูได้ร้อง ขอฮันอี้ เธอในขณะนี้ ใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้าไหล่ทั้ง สองข้างของเขา แต่เพราะเธอใช้แรงมากเกินไปทำให้ เล็บทั้งสิบของเธอ จมลึกลงไปในเนื้อของฮันอี้

ฮันอี้ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ ก่อนจะเร่งเคลื่อนไหว ส่วนล่างเข้าออกอย่างไร้ความปรานี ทำให้ร่างกายผอมบางของเยนลี่ซูสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่เยนลี่ซูรู้สึกว่าเธออ่อน แรงจนเกือบจะเผลอหลับไป แต่เสียงของฮันอี้ก็ปลุกให้ เธอรู้สึกตัวอีกครั้ง

เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ในลำคอที่สั่น ได้เปล่งเสียง เรียกชื่อของผู้หญิงคนอื่น: “อู๋ซิน…….”

ทันใดนั้น ร่างกายก็เย็นจนถึงกระดูก เยนลี่ซูปิดตาลง เพื่อกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

ผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว…….

เป็นซุนลู่ซินอีกแล้ว!!

ห้องนั่งเล่นที่เงียบสงบกับอุณหภูมิที่เย็นจัด จนเกือบ จะทําให้หายใจไม่ออก

ทันใดนั้น ก็มีเสียงเรียกเข้าที่เนื้อเพลงเต็มไปด้วย ความอบอุ่นดังขึ้น เยนลี่ซูที่หลับตาอยู่ก็เปิดขึ้นทันที และไม่รู้ว่ารวบรวมแรงมาจากไหน เธอรีบพุ่งไปหา ฮัน อี้ที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วและพยายามคว้าเอา โทรศัพท์มือถือของเขา

“ฮันอี้ ได้โปรดอย่ารับเลยนะ อย่ารับเลย……”

วันนี้ เธอขอร้องให้เขากลับมาอยู่กับเธอ เธอไม่ ต้องการให้คนอื่นรบกวน โดยเฉพาะซุนลู่ซิน!
ฮันอี้จับมือของเธอ ก่อนจะเหวี่ยงเธอออกไปอย่างแรง เยนลี่ซูล้มชนเข้าที่มุมโต๊ะอย่างจัง

“ปัก -!” เยนลี่ซูล้มลงบนพื้นหินอ่อนเรียบ หน้าผาก ของเธอแตก มีเลือดไหลออกมาจากโพรงจมูก ก่อนที่ ดวงตาของเธอจะมืดลง เส้นประสาทสมองที่ถูกกดทับ โดยเนื้องอกเนื่องจากการกระตุ้นจากภายนอก ก่อน ตะโกนด้วยความเจ็บปวดที่ศีรษะลั่น

“โอ้ย -!!”

เยนลี่ซูเริ่มเจ็บปวดและคลื่นไส้ เธอนอนอยู่บนพื้นเปิด ปากของเธออย่างหมดท่า

ฮันอี้ก้มลงข้างๆเธอ เยนลี่ซูคิดว่าในที่สุดเขาก็เป็นห่วง เธอ ก่อนจะรู้สึกว่ามือใหญ่ข้างหนึ่งมาปิดปากของเธอ ไว้และรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาก่อนหน้านี้

แท้จริงแล้ว เขาแค่กลัวว่าเสียงอาเจียนของเธอจะไป รบกวนเขาคุยโทรศัพท์กับซุนลู่ซิน…….

หัวใจตกลงสู่ก้นบึ้งอีกครั้งมันเหมือนกลับมีอะไรมาทิ่ม แทงจนทะลุหัวใจ

เยนลี่ซูนอนอยู่บนพื้นหินอ่อนเย็นนั้นและยิ้มอย่าง เศร้าใจ ในตอนนี้ เธอรู้สึกราวกับหัวใจได้แตกสลายไป แล้ว