บทที่ 8 คุณผู้หญิง คุณกล้าหนีงานแต่งงาน
เช้าวันที่สอง โต๊ะทานอาหารบ้านตระกูลหนานยังคงเหมือนเดิม หนานเฉียนหญิงอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจที่อยู่ในมือ หนานจนเ งกับหนานหย่านทานอาหารเช้า
“ซินซิน อีกสักพักเธอออกไปกับพี่หน่อย พี่มีของจะให้เธอ นานๆ หนานจินเฉิงจะพูดจริงจังกับหนานหย่าใน
“ได้ค่ะ” หนานหย่าซินตอบตกลงโดยไม่ได้คิดอะไร มีแต่ หนานเฉียนหมิงที่รู้สึกไม่สบายใจ เขาใช้สายตาถามหนานจิ๋น เฉิง แต่เขากลับยักไหล่ พลางพูดอย่างสบายๆ “น้องสาวจะ แต่งงานแล้ว ผมในฐานะพี่ชายก็ต้องแสดงตัวเสียหน่อย”
หนานเฉียนหมิงไม่ได้พูดอะไร แล้วจึงใส่เสื้อคลุมเตรียมออก ไปทำงาน จนกระทั่งร่างเงาของเขาหายไปจากคฤหาสน์แล้ว หนานจิ๋นเฉิงจึงจูงมือของหนานหย่าชินพลางพูด “พวกเราก็ออก ไปได้แล้ว”
หนานหย่าในปล่อยให้หนานจิ๋นเฉิงจูงมือขึ้นรถ จังหวะที่เธอ เพิ่งจะนั่งรถ หนานจิ๋นเฉิงก็ล็อกประตูรถทันที จากนั้นจึงขับรถ ออกทันทีโดยไม่พูดอะไร
ทางข้างหน้าเริ่มห่างจากเขตตัวเมืองไกลออกไปเรื่อยๆ หนาน หย่าซินจึงรู้สึกไม่สบายใจทันที
“พี่รอง พวกเรากำลังจะไปไหนคะ?”
“ไปส่งเธอที่สนามบิน
“ทำไมต้องไปสนามบิน? พี่รอง อีกสองวันฉันก็จะแต่งงานแล้ว นะคะ” หนานหย่าในมองหนานจิ๋นเฉิงอย่างตกตะลึง ในหัวคิด อะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
“ฉันทําไปก็เพื่อเธอ! เธอตัดสินใจแต่งงานกับเขาเพื่อฉันกับพี่ ใหญ่ใช่ไหม?” ภายใต้แสงอาทิตย์ ใบหน้าหล่อเหลาได้รูปของ หนานจิ๋นเฉิง ทำให้เขามีบุคลิกที่หล่อไม่ธรรมดาจนไม่อาจละ สายตาได้
“พี่รอง พี่หยุดก่อเรื่องได้แล้ว! การแต่งงานของทั้งสองตระกูล ถูกกำหนดแน่นอนแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะค่ะ!”
“ซินซิน หลงฉีรุ่ยเป็นเหมือนหมาป่าที่คลุมหนังแกะ ฉันไม่ยอม
ให้เธอแต่งงานกับผู้ชายแบบนั้นเด็ดขาด!
หนานหย่าในหน้าแดง พูดโพล่งออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด “พี่ รอง! ฉันกับหลงรุ่ยมีอะไรกันแล้วค่ะ!”
“เธอว่าอะไรนะ?!” หนานจิ๋นเฉิงรีบเหยียบเบรกอย่างแรง รถ จึงหยุดกะทันทัน…
เขาหันมามองหนานหย่าซิน นัยน์ตาแหลมคมคู่นั้นเต็มไปด้วย ความโกรธทันที เขาคิดมาตลอดว่าหนานหย่าในทำไปเพื่อ บริษัทถึงได้ตกลงแต่งงานกับหลงรุ่ย แต่ทำไม…
“ก็คือคราวที่แล้วที่ฉันไม่ได้กลับบ้าน เพราะไปร่วมงานเลี้ยง กับพี่อาน….”
หนานจินเฉิงมองหนานหย่าขึ้นอย่างตกตะลึง ทันใดนั้นเขาจึง ใช้แรงทุบพวงมาลัย “ให้ตายเถอะ! ฉันจะฆ่าไอ้เลวนั่น!”
“พี่รองคะ มีบางโชคชะตาที่สวรรค์เป็นผู้กำหนดค่ะ รีบส่งฉัน กลับบ้านเถอะ ฉันจะไม่หนีงานแต่งงานค่ะ…” หนานหย่านฝัน ยิ้ม แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ พลันได้ยินเสียงเบรกรถดังอยู่รอบๆ
รถออฟโรดสองสามคนได้ล้อมรอบพวกเขาไว้หมดแล้ว!
“พี่รอง ดูสิคะ…”
รถลีมูซีนหรูคันหนึ่งที่อยู่ตรงกลางเปิดประตู และชายหนุ่มรูป ร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อโค้ทกันลมสีดำก็เดินลงมา หนานจิ๋นเฉิงมองดู ใบหน้าหล่อเหลาที่เย็นชานั้น พลางหรี่นัยน์ตาเล็กน้อย
“ซินซิน เธอนั่งอยู่ในนี้อย่าขยับ ฉันจะลงไปดูหน่อย
หนานหย่าชิ้นหยักหน้า สายตาสัมผัสกับนัยน์ตาเย็นชาคู่นั้นที่ อยู่นอกรถทําให้เธอตกใจและตัวสั่นไม่หยุด สายตาพลางมอง การพูดคุยกันของหนานจินเฉิงกับคนคนนั้น
ชายหนุ่มทั้งสองคนมีรูปร่างสูงใหญ่เหมือนกัน ดูดีไม่แพ้กัน หลงเปียเฉิน? นายคิดจะทำอะไร?
หลงเปียเฉินยกเปลือกตาขึ้น มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วจึง เลิกคิ้วหนา พูดหัวเราะเยาะอย่างไม่ปรานี “นายก็คือหนึ่งใน สองพี่น้องตระกูลหนานที่ไร้ฝีมือ?”
“นายว่าใครไร้ฝีมือ? กล้าดูถูกพี่ชายของฉัน ไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม?” หนานเฉียนหมิงคือไอดอลที่หนานจีนเฉิงเคารพ เลื่อมใสมาตลอด ตอนนี้ได้ยินคนอื่นพูดดูถูกพี่ใหญ่ เขาจึง เหมือนแมวที่ถูกเหยียบหางแล้วร้องเอะอะโวยวาย
“ก็หมายถึงพวกนายสองคน” เสียงทุ้มต่ำและเรียบเฉยของ เขา ให้ความรู้สึกกดดันอย่างบอกไม่ถูก
“หลงเป่ยเฉิน ฉันขอเตือนนายอย่าอวดดีให้มากนัก ไม่อย่าง นั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน…
หลงเปียเงินไม่พูดอะไร เพียงแค่เขายืนเยาะเย้ยอยู่ตรงนั้น ก็ ให้ความรู้สึกของกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ เขามองหนานจีนเฉิงด้วย สายตาที่เย็นชา ขณะที่เขายังไม่หยุดโวยวาย จู่ๆ เขาจึงออกมือ และใช้กำปั้นชกไปที่หนานจินเฉิงอย่างแรง…
“โอ๊ย…”
หนายหย่าในที่นั่งดูสถานการณ์อยู่ในรถพลางกรีดร้อง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ