บทที่ 7 ใส่ของขวัญวันแต่งงานด้วยตัวเอง

อีกสองสามวัน การแต่งงานของตระกูลหลงกับตระกูลหนานจะ เริ่มจัดขึ้นอย่างคึกคัก

หนานหย่าในนั่งอยู่ในห้องคนเดียว มองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างฉงนสนเท่ห์

อีกสองวันเธอก็จะต้องแต่งงานกับหลงรุ่ยแล้ว แต่เธอกลับไม่

ดีใจเลยสักนิด เธอดูออกว่าช่วงนี้พี่ชายหลบหน้าเธอตลอด

เธอทำให้พี่ใหญ่ต้องเสียใจ เขาต้องผิดหวังในตัวเธอแน่นอน และน้ำตาใสๆ ก็ร่วงลงมา ความเฉยเมยของพี่ใหญ่ทำให้เธอ เสียใจ

ประตูห้องถูกเปิดอย่างเงียบๆ คนที่เดินเข้ามาคือหนานเฉียนห

มิงคือคนที่หนานหย่าซินทำให้เขาหนักใจ

เขาถอนหายใจเบาๆ เดินมาข้างหน้าแล้วกอดหนานหย่าซินไว้ ในอ้อมอก “อย่าร้องไห้ ถ้าร้องไห้อีกก็จะไม่สวยนะ

อ้อมกอดที่หายไปนานจู่ๆ ก็กลับมาอีกครั้ง ทำให้หนานหย่า นยิ่งร้องไห้เสียใจ “พี่ใหญ่ ขอโทษ…ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ…

“พี่ไม่โทษเธอหรอก เพียงแค่รู้สึกเสียดาย” หนานเฉียนหมิง ยื่นมือ พลางเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของเธอย่างอ่อนโยน “รับปาก กับพี่ ไม่ต้องร้องไห้ และเดินออกไปอย่างเจ้าสาวคนสวย ได้ ไหม?”
หนานหย่านกัดริมฝีปาก เธออยากจะรับปากพี่ใหญ่ แต่เธอ ไม่แน่ใจว่าการแต่งงานภายใต้เงื่อนไขจะมีความสุขจริงๆ ไหม? เพื่อให้พี่ใหญ่ไม่ต้องเป็นห่วง เธอยังคงพยักหน้า

หนานเฉียนหมิงถึงมือของหนานหย่าซินมานั่งที่เตียง จากนั้น จึงหยิบชุดเครื่องประดับเพชรกล่องสีแดงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วมอบให้เธอต่อหน้า “ลองเปิดดู นี่คือของขวัญวันแต่งงานที่ ขอมอบให้เธอ”

ชุดเครื่องประดับเพชรกระพริบแสงระยิบระยับ แสงไฟส่อง เพชรสวยงามที่บริสุทธิ์และไร้ที่ติ สะท้อนแสงไปบนใบหน้าที่ เศร้าใจของเธอ ให้ความรู้สึกมีเสน่ห์อีกแบบหนึ่ง

“ชอบไหม?” หนานเฉียนหมิงถามอย่างนุ่มนวล แต่นัยน์ตา กลับรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

หนานหย่านพยักหน้า “พี่ใหญ่ช่วยใส่ให้ฉันได้ไหมคะ?”

หนานเฉียนหมิง โล่งอก พลางลุกขึ้นและนำเครื่องประดับเพชร ชุดนั้นใส่ไปบนตัวของหนานหย่าใน

คอที่เรียวสวยของเธอ ติ่งหูเล็กกะทัดรัด และข้อมือที่สวยงาม เขาปฏิบัติกับราชินีของเขาอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งค่อยๆ สวม แหวนวงนั้นไปที่นิ้วที่เรียวยาวของหนานหย่าซิน…

หนานหหย่าซินมองเขาอย่างตกตะลึง แหวนวงนี้ไม่ได้อยู่ใน กล่องเครื่องประดับ ทำไมพี่ใหญ่ถึงมอบของแบบนี้ให้เธอ

หนานเฉียนหมิงเหมือนจะไม่ได้สังเกตความผิดปกติของหนานหย่าชิ้น เขาจ้องมองหญิงสาวที่กำลังจะไม่ใช่ของเขา แล้วจึงเผย รอยยิ้มบางๆ “ซินซินของพี่คือคนที่สวยงามเป็นประกายและน่า ประทับใจแบบนี้”

แต่น่าเสียดาย ถ้าหากผู้หญิงของเขาตอนนี้ได้ใส่ชุดแต่งงานที่ เขามอบให้ก็คงจะดี…

“ขอบคุณพี่ใหญ่นะคะ” เธอกอดหนานเฉียนหมิงเบาๆ นัยน์ตา ปรากฏความเศร้าโศก

นับจากวันนี้ต่อไป เธอจะไม่ได้เพลิดเพลินกับความอ่อนโยนที่ พี่ชายมอบให้เธออีกต่อไป ถ้าหากรู้ว่าจุดจบจะเป็นเช่นนี้ บางที การพลาดหลงรุ่ยอาจจะเป็นเรื่องที่สำหรับเธอก็ได้

แต่ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว คืนนั้นได้กำหนดจุดเริ่มต้นที่ผิด พลาดแล้ว

ข้างนอกประตูของซินซิน หนานจิ๋นเฉิงยืนพิงกำแพง พลางมอง สองคนนั่งกอดกันกลมอยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ ความรู้สึกซับ ซ้อนได้แวบผ่านนัยน์ตาดอย่างฉับพลัน