บทที่ 12 แผนการร้ายที่สะเทือนเลื่อนลั่น

หนานหย่าชิ้นจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของตัวเองให้เรียบร้อย แล้วจึง เดินเข้าไปในห้องรับแขก

เธอจำได้ ตอนที่หลงเปียเงินอยู่บนรถบอกว่าให้ส่งพี่รองกลับ มา อย่างนั้น…..

และแล้ว พอเข้าบ้าน ก็มองเห็นพี่ใหญ่กำลังนั่งอยู่ตรงกลาง ของห้องรับแขก แผ่อำนาจที่ความเย็นชาและเหี้ยมโหด โดยมีพี่ ชายคนรองที่ผูกผ้าพันแผลอยู่ที่ศีรษะที่นั่งอยู่ตรงข้าม และจาก คนที่เชิดหน้ามาตลอด ตอนนี้กลับนั่งก้มหน้าด้วยความเกรงกลัว

“พี่ใหญ่” หนานหย่าซินเรียกด้วยความประหม่า และเดิน เข้าไปอย่างระมัดระวัง

หนานเฉียนหมิงเหลือบตาขึ้นมองเธออย่างเงียบๆ รอยบวม แดงบนริมฝีปากของเธอที่ชัดเจนทำให้นัยน์ตาของเขากระเพื่อม ขึ้นลงเล็กน้อย “กลับมาแล้ว” เขาใช้นิ้วเรียวยาวที่หนีบบุหรี่อยู่ อย่างแรงโดยไม่รู้ตัว ทำให้บุหรี่สั่นและตกลงมา อยู่บนเสื้อเชิ้ต สีเทาเงินของเขา

“ร้องไห้ทำไม?” หนานเฉียนหญิงลุกขึ้นท่ามกลางควันที่ลอย คลุ้ง ฝ่ามือใหญ่ลูบศีรษะของเธอเบาๆ “ซินซินโตแล้ว ห้าม ร้องไห้ขี้มูกโป่ง”

เขาไม่มองเธอพลางหันไปทางอื่น เพราะไม่อนุญาตให้ตัวเองใจอ่อนเวลานี้

เพื่อมอบสภาพแวดล้อมที่มั่นคงและไร้กังวลให้เธอ ตอนนี้เขา จําเป็นต้องเสียสละอย่างนี้

และใช้เวลาไม่นาน เขาจะแย่งทุกสิ่งกลับมาในไม่ช้า เพื่อให้ ซินซินกลับมาอยู่ข้างกายของเขาอีกครั้ง

“พี่ใหญ่ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่” หนานจินเฉิงที่เงียบอยู่ นาน จู่ๆ จึงลุกขึ้น

“ซินซินเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขึ้นไปพักผ่อนข้างบนก่อน หม?” หนานเฉียนหญิงมองเธอด้วยความรัก นัยน์ตายังคงอ่อนโยนไม่ เปลี่ยนแปลง

หนานหย่านพยักหน้า พลางมองหนานจินเฉิงอย่างเป็นห่วง

เธอไม่อยากให้พี่ใหญ่กับพี่รองทะเลาะเรื่องนี้เพราะตัวเอง ถึง อย่างไรร่างกายของเธอก็มอบให้หลงรุ่ยไปแล้ว การแต่งงาน กับเขาก็คงไม่ใช่เรื่องที่ยากจะรับได้

เมื่อรอให้หนานหย่าชิ้นขึ้นไปข้างบนแล้ว หนานจิ๋นเฉิงจึงเริ่ม พูดอย่างไม่พอใจ “พี่ใหญ่ พี่เห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว! ทำไมถึงเอา ความสุขของซินซินมาแลกกับบริษัท?”

ถึงแม้พี่ใหญ่จะห้ามไม่ให้พูดทุกอย่างกับซินซิน แต่เขาก็เดา ออกว่าจุดจบจะเป็นเหมือนอย่างในวันนี้

เขาแสร้งทําเป็นไร้เดียงสา ไม่มีความผิด แต่ความจริงกลับ เป็นหมาป่าเหี้ยมโหดที่ใส่หนังแกะ
“ซินซินเป็นคนของตระกูลหนาน เธอมีภารกิจที่ต้องทำเพื่อ บ้านหลังนี้”

“ภารกิจ?” หนานจิ๋นเฉิงทำเสียงอึดอัด “ทำไมพี่ใหญ่ไม่พูดว่า เป็นหน้าที่ของเธอ? ถ้าหากเธอไม่ไปหาเรื่องตระกูลหลง ไม่แน่ บริษัทหนานชื่อของพวกเราก็คงไม่ตกอยู่ในวิกฤตแบบนี้”

“นั่นไม่ใช่ความผิดของเธอ” สายตาของหนานเฉียนหญิงก ลายเป็นเลือนรางเพราะนึกย้อนถึงอดีต ไม่มีใครรู้ว่าแววตาที่ เลือนรางนั้นได้แอบซ่อนอดีตแบบไหน

“พี่ใหญ่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?

“แกกลับไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ” หนานเฉียนหมิงพูดจบอย่าง เรียบเฉย แล้วจึงเดินไปที่ห้อง เขาเดินผ่านหน้าห้องของหนาน หย่าซิ่น และหยุดอยู่พักหนึ่ง แต่กลับไม่ได้เคาะประตูเข้าไป

หนานจิ๋นเฉิงเห็นทุกอย่าง จึงรู้สึกเจ็บปวดในใจอยู่บ้าง และ การตัดสินใจที่สะเทือนเลื่อนลั่นได้ผุดขึ้นมาในหัวทันที…