บทที่6 ลาออก

“ฉันจะทำยังไงกับเธอก็ได้งั้นหรอ?” มุมปากหยางเสี่ยวเทียนยก ยิ้มเล็กน้อย ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“อื้อ!” ซึ่งหวั่นจูนพยักหน้าอย่างเขินอาย แล้วเอาหัวซบไปที่ หน้าอกของหยางเสียวเทียน

ทันใดนั้น สีหน้าของหยางเสี่ยวเทียนก็เปลี่ยน จ้องมองเธอ อย่างเย็นชามาก ชี้ไปที่แสนไกลแล้วตะโกนว่า “ฉันอยากให้เธอ ไปให้พ้น!”

ซึ่งหวั่นจนตัวสั่น มองดูหยางเสี่ยวเทียนอย่างหวาดกลัว เธอรู้ ดี หยางเสี่ยวเทียนคนก่อนที่เชื่อฟังเธอทุกอย่างไม่มีอยู่แล้ว

“เสี่ยวเทียน ฉัน….” ซึ่งหวั่นจูนอยากพุ่งเข้าไปกอดหยางเสียว

เทียนไว้

“เลขา ไป! ไปที่ไปรษณีย์จงหยวน” หยางเสี่ยวเทียนรีบเข้าไป นั่งในรถ ปิดหน้าต่าง ไม่ว่าซึ่งหวั่นจูนจะเคาะกระจกยังไง หยาง เสี่ยวเทียนก็ไม่สนใจสักนิด

“ได้ค่ะ ประธานหยาง” สวลี พยักหน้าเล็กน้อย สตาร์ตรถแล้ว

ขับออกไป

ซึ่งหวั่นจนยืนอยู่หน้าประตูอาคารเมถุนอย่างโดดเดี่ยว สายตาเต็มไปด้วยความเสียดายและผิดหวัง
ถ้ารู้แต่แรกว่าหยางเสี่ยวเทียนจะมีวันนี้ แล้วเธอจะทอดทิ้ง รังเกียจ และดูถูกหยางเสี่ยวเทียนและไปคบหากับพันฉายทำไม กันละ?

ถ้าเทียบกับหยางเสี่ยวเทียน พันฉายไม่นับว่ามีเงินด้วยซ้ำ

อีกด้านหนึ่ง หยางเสียวเทียนมาถึงไปรษณีย์จงหยวน ส่งไปรษณีย์มานานขนาดนี้ ก็คงถึงเวลาที่จะมาลาออกกับ หัวหน้างานแล้ว

“เธอรอฉันอยู่ข้างนอก เดี๋ยวฉันออกมา” หยางเสี่ยวเทียนสั่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปอย่างคุ้นเคย

ห้องทำงานไม่ใหญ่ มีเพียงตู้หนังสือหนึ่ง โต๊ะทำงานชุดหนึ่ง เครื่องดื่มอีกหนึ่ง และกระถางต้นไม้สองต้นเท่านั้นเอง

เทียบไม่ได้แม้แต่ห้องน้ำของเมถุนกรุ๊ปด้วยซ้ำ

เห็นหยางเสี่ยวเทียนเดินเข้ามา หัวหน้างานก็รีบวางโทรศัพท์ ลง แล้วเงยหน้า

หัวหน้างานดูแล้วอายุประมาณ 30 กว่าปี หนวดเครารอบ ปากมากมาย คิ้วหนา ใบหน้าเต็มไปด้วยหลุมสิว ในเวลาที่ยิ้ม ยังได้กลิ่นเหม็นที่ลอยออกมาจากปากด้วย

“หัวหน้าโจวครับ” หยางเสี่ยวเทียนพูด

“เสี่ยวเทียน ทำไมสองวันนี้ถึงไม่มาทำงานละ?” โจวทงนั่งไขว่ ห้าง จุดบุหรี่ ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย
“หัวหน้าโจวครับ ผมอยากลาออก” หยางเสียวเทียนพูดอย่าง ตรงไปตรงมา

“ลาออก?” ใบหน้าของโจวทงแสดงออกถึงความตื่นเต้นทันที

ในตอนที่หยางเสี่ยวเทียนเข้าทำงาน ประวัติรุ่งโรจน์มาก อย่า ว่าแต่จะสมัครเป็นบุรุษไปรษณีย์เลย ไปสมัครเป็นผู้จัดการของ พื้นที่ยังได้

ตั้งแต่ตอนนั้น โจวทงก็รู้ว่าหยางเสี่ยวเทียนทำประวัติปลอม แต่เขาก็ไม่ได้แฉหยางเสี่ยวเทียน ยังไงซะตอนนั้นก็ขาดคนจริงๆ

“อื้อ ต้องหักเงินเท่าไหร่ คุณก็หักตามนั้น ส่วนที่เหลือ ก็ยังโอน เข้าบัญชีผมเหมือนเดิมครับ” หยางเสี่ยวเทียนพยักหน้าอย่าง มั่นใจ

ขาดงานมาสองวัน ตามนิสัยของโจวทงแล้วจะต้องหาวิธีมา

หักเงินเขาแน่นอน

แต่ก็ช่างมันเถอะ ยังไงซะตอนนี้เขาก็ไม่สนใจเงินไม่กี่บาท ไอ้ขี้โกหก ถึงเวลาที่จะคิดบัญชีกับแกแล้ว

โจวทงตบโต๊ะอย่างแรง พูดด้วยน้ำเสียงเข้มงวดว่า “หยาง เสี่ยวเทียน! เรื่องสำคัญขนาดนี้ นายคิดว่าแค่หักเงินก็จัดการได้ แล้วหรอ?”

“ทำไม?” หยางเสี่ยวเทียนฟังแล้วนงง

พริบ!
โจวทงาน ใบประวัติสมัครงานของหยางเสี่ยวเทียนมาจากใน โต๊ะ แล้วโยนลงพื้นอย่างแรง พูดอย่างโมโหว่า “ปลอมประวัติ น มันผิดกฎหมาย! นายยังมีหน้ามาคุยเรื่องเงินกับบริษัทอีก?”

“หยางเสี่ยวเทียนนะหยางเสี่ยวเทียน ตอนที่ฉันเห็นนาย ยัง คิดว่านายซื่อสัตย์ ถึงได้ให้นายทำงาน แต่เมื่อดูประวัติเรซูเม่ ของนาย ยิ่งดูก็ยิ่งผิดปกติ”

“จบจากสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์ ได้รับทุนรางวัล หลายครั้ง ประสบการณ์การบริหารทีมมากมาย…..อีกๆๆ ถ้า หากว่านายมีปัญญานี้จริงๆ นายก็ได้เป็นผู้จัดการของพื้นที่ไป แล้ว!”

หยางเสี่ยวเทียน โมโหจนขำ “ผมไม่ได้ปลอมแปลง ถ้าหากว่า คุณไม่เชื่อ สามารถไปตรวจสอบได้

“ตรวจสอบ? ปลอมแปลงชัดเจนขนาดนี้ ฉันยังต้องตรวจสอบ อีกหรอ?” โจวางมั่นใจมาก หน้าหยางเสี่ยวเทียนแล้วว่า “ตอนนี้นายมีตัวเลือกแค่สองอย่างหนึ่ง คืนเงินเดือนทั้งหมดที่ เคยได้รับกลับมาแล้วไปให้พ้น! หรือไม่ฉันก็จะแจ้งตำรวจ เรามา ดำเนินการตามขั้นตอนกฎหมาย!

หยางเสี่ยวเทียนรู้จักโจวทั้งดี ทุกๆเดือนจะหาวิธีหักเงินเดือน ของพนักงานส่งไปรษณีย์ แล้วแอบเก็บไว้ส่วนตัว

ถ้าคืนเงินนี้กลับไป จะต้องเข้ากระเป๋าโจวางแน่นอนร้อย

เปอร์เซ็นต์

“ทำไมไม่พูดแล้วละ? ละอายใจแล้ว?” โจวทงหัวเราะอย่างได้ใจ

ถ้าหากไม่หลอกเงิน ให้หนักก่อนแกจะลาออก ตัวฉัน โจวทั้งที่

เป็นหัวหน้ามานานขนาดนี้ก็ไร้ประโยชน์แล้ว! มุมปาก โจวางค่อยๆยกยิ้ม วันนี้เขาได้กินเงินหยางเสี่ยวเทียน

แน่ๆ

“โจวทง! ในโลกนี้มีกฎห้ามคนที่จบจากสถาบันเทคโนโลยี แมสซาชูเซตส์มาเป็นบุรุษไปรษณีย์งั้นหรอ? คุณมีความรู้น้อยไม่ ได้แปลว่าจะไม่มีอยู่จริง!” หยางเสี่ยวเทียนพูดอย่างโมโห

ปีง!

โจวทั้งตบโต๊ะอย่างแรงอีกครั้ง ขี้เถ้าที่บุหรี่ถึงกับหล่น “แก กล้าพูดว่าฉันความรู้น้อย?”

“ไม่ว่ายังไง ฉันก็เป็นหัวหน้าคนหนึ่งของไปรษณีย์จงหยวน แล้วแกละ? เป็นแค่เพียงพนักงานส่งของ มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอง ฉัน?”

ตอนแรกแค่อยากจะหลอกกินเงินแกเท่านั้น แต่ใครบอกให้แก ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี ถ้าอย่างนั้นก็อย่าโทษฉันละกัน

“ฉันถามแกครั้งสุดท้าย เงินนี่ แกจะคืนหรือไม่คืน?” โจวทง ถามด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม

“ไม่คืน!” หยางเสี่ยวเทียนเองก็โมโหแล้ว ครั้งแรกจริงๆที่เจอ คนที่หลอกกดเงินลูกน้องแล้วยังทำเป็นมีเหตุผลอย่างนี้
“ดี! งั้นเรามาเจอกันที่ชั้นศาล ตอนนั้นถึงแม้แกจะคุกเข่า ขอร้องฉัน แกก็ไม่มีโอกาสแล้ว!” โจวางโมโหมาก

ขอร้องแก? ฉันเป็นถึงประธานของเมถุนกรุ๊ป ยังจะต้องขอร้อง แก ตลกสิ้นดี

หยางเสี่ยวเทียนไม่ได้สนใจ เรื่องกฎหมายเขาก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง

แต่ว่าข้างกายเหอเชี่ยนมีโจวเหวิน ทนายโจวนี่นา

เรื่องนี้มอบให้เขาจะต้องจัดการได้เรียบร้อยแน่นอน

หยางเสี่ยวเทียนเพิ่งออกจากห้องทำงาน โจวางก็จุดบุหรี่ยืน อยู่ที่โถงทางเดิน

เมื่อเขาก้มลงมองข้างล่าง ก็เห็นสวลี่ยืนอยู่ข้างรถ Porsche เหมือนกับว่ากำลังรอใครบางคน

“นั่นมันคนเก่งข้างกายประธานเหอไม่ใช่หรอ? ทำไมเธอถึงมา ไปรษณีย์จงหยวนละ หรือว่าเบื้องบนมีคำสั่งอะไร?” โจวทงรีบ ดับบุหรี่ วิ่งไปด้วยจัดการเสื้อผ้าไปด้วย

ในตอนที่ลงชั้นล่าง โจวทงเดินผ่านหยางเสี่ยวเทียน มาถึงตรง หน้าสวีลีลีก่อนตัวเขา

“เลขาสวี คุณมาทำไมถึงไม่บอกสักคำละครับ ผมไม่ได้เตรียม ตัวเลยสักนิด” สีหน้าโจวทงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่ารังเกียจ

“ไม่ต้องเตรียมอะไร เดี๋ยวฉันก็ไปแล้ว” สวีลลี่พูด

“ทางบริษัทให้คุณมาตรวจสอบใช่มั้ยครับ?” โจวางโค้งตัวเล็กน้อย สีหน้าอย่างกับลูกน้อง

เขาแอบล้วงเขาธนบัตรสีแดงออกมาอีกหนึ่ง แล้วยื่นให้สวีลีลี่ “ถึงตอนนี้รบกวนคุณพูดจาดีๆต่อหน้าประธานเหอสักหน่อยนะ ครับ ผมจะสามารถเลื่อนตำแหน่งเป็นผู้จัดการพื้นที่ได้มั้ยก็พึ่ง คุณแล้วนะครับ”

ประธานบริษัทอยู่ข้างหลังนาย นายยังกล้าเอาเงินสินบนให้ ฉันอย่างเปิดเผย อยากจะฆ่าฉันรึไง!

“โจวทง นายทําอะไร?” สีหน้าสวีลี่ลี่แปรเปลี่ยน พูดด้วยความ โมโห

โจวงงุนงงเมื่อก่อนก็ทำแบบนี้ ทำไมวันนี้ถึงเปลี่ยนไปละ

สีหน้าสวีลีลี่แปรเปลี่ยนอีก แล้วมองหยางเสี่ยวเทียนอย่าง นอบน้อมอ่อนโยน แล้วอธิบายว่า “ประธานหยางคะ จริงๆ แล้ว…..

“ไม่จําเป็นต้องพูดมาก” หยางเสี่ยวเทียนปัดมือ นี่มันก็เรื่องที่ มีปกติไม่ใช่รึไง แต่ก็ยังกำชับไปคำหนึ่ง “อย่าได้มีครั้งหน้า”

“ประธานหยาง?” โจวางมองตามสายตาของสวีลี่ลี่ มีเพียง หยางเสี่ยวเทียนที่เดินมาทางนี้

หยางเสี่ยวเทียน ประธานหยาง หรือว่าประธานหยางจากปาก ของเลขาสวีก็คือเขา?

โจวทงเข้าใจในทันที มีความรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มในทันที รู้สึก ตื่นเต้นทำตัวไม่ถูกไปหมด