บทที่ 12 ประดับเพชรหรือ

เห็นว่าตอนเองไม่เพียงไม่ได้ขจัดความเข้าใจผิดที่หลิ่วเขียนมีต่อ ตนเอง กลับยังถูกหลิ่วเขียนยิ่งเข้าใจผิดมากเข้าไปอีก หยาง เสี่ยวเทียนกลัดกลุ้มใจมาก!

กลุ้มใจทำยังไงดี?

ระบายออกมา!

ระบายยังไง ใช้จ่ายเท่านั้น!

ใช้จ่ายยังไง? มีเพียงกิน

หยางเสี่ยวเทียนอยากแก้แค้นแต่ก่อนตอนที่จน ดังนั้นเขา ต้องการกินดื่มอย่างยิ่งใหญ่

“ลี่ลี่ จัดเนื้อวัวปรุงสุกหนึ่งกิโล เอ้อร์กัวโถวหนึ่งขวดมาให้ฉัน ” หยางเสี่ยวเทียนกลับมาถึงบ้านพัก แล้วพูดกับสวีว่า “ฉันจะ 11 ฟุ่มเฟือย กรอบ! ”

สวีลีลี่พูดอย่างหมดค่าพูดเล็กน้อย “ประธานหยาง ดูเหมือน ว่าเนื้อวัวปรุงสุกและ เอ้อร์กัวโถวจะไม่เข้ากับฐานะมหาเศรษฐีอัน สูงส่งของนาย”

“งั้นกินอะไรถึงจะเหมาะกับฐานะสูงส่งของเศรษฐีหมื่นล้าน อย่างฉัน?” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยถาม

“งั้นก็ดูว่านายทานอาหารจีนหรืออาหารตะวันตกแล้ว?” สวีลี่ลี่ตอบ

“อาหารตะวันตกเถอะ!” หยางเสี่ยวเทียนตอบ

“อาหารฝรั่งเศสเป็นอย่างไร?” สวีลลี่ถาม

“งั้นก็อาหารฝรั่งเศสเถอะ!” หยางเสี่ยวเทียนตอบ

หลังจากนั้น หยางเสียวเทียน ในจานกระเบื้องขนาดใหญ่ หยางเสี่ยวเทียนเห็นในจานกระเบื้องใบใหญ่สวยงามมีฟัวกราส์ ชิ้นเล็กและหอยทากซอสคาเวียร์วางอยู่ รู้สึกไม่ชอบใจอย่างมาก

“คนฝรั่งเศสกินของพวกนี้หรือ? ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยอย่าง ไม่อยากจะเชื่อ

“นี่ล้วนเป็นอาหารหายากราคาแพง” สวีลีลี่เอ่ยตอบ “ราคา อาหารชนิดใดชนิดหนึ่งก็เทียบได้กับเนื้อวัวปรุงสุกที่นายกินทั้ง เดือนแล้ว”

“ช่างเถอะ ดื่มเหล้าดีกว่า นี่คือลาไฟต์ของปี82หรือ? ” หยาง เสี่ยวเทียน ในสมัยก่อนเป็นคนจน สำหรับไวน์แดงแล้วก็รู้เพียงว่า ลาไฟต์ของปี82ค่อนข้างมีราคา มีแบบแผน

สวีลี่ลี่ส่ายหัว เอ่ยแก้ไขว่า “ลาไฟต์ของปี82ตอนนี้มีเก็บอยู่ น้อยมาก ในประเทศจีนของพวกเรายิ่งน้อยแล้ว สามารถพูดได้ ว่าในหนึ่งหมื่นขวด อาจจะมีของจริงแค่หนึ่งขวด แล้วยังมียอด ของจริงแต่ไวน์ของปลอมอีก นี่คือลาไฟต์ของปี92 มีค่ามากเช่น เดียวกัน รสสัมผัสมาก! ”

“เชอะ! ” หยางเสี่ยวเทียนพูดอย่างเหยียดหยาม “ยังไม่เท่ากับน้ำดื่มมหมายตั้งของปี83เลย! ”

ถึงแม้ว่าจะพูดเช่นนี้ แต่หลังจากหยางเสี่ยวเทียนดื่มไวน์แดง

หมด ยังคงถอนหายใจเอ๋ย “อร่อยจริงๆ! ” พอดื่มเหล้าทานอาหารมาจนถึงช่วงท้าย โทรศัพท์ของหยาง

เสี่ยวเทียนก็ดังขึ้น

“ฉันใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตมาบูชาเธอ….”

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ที่คุ้นเคย โทรศัพท์ที่ไม่เหมือนเดิม ตอนนี้โทรศัพท์ของหยางเสี่ยวเทียน คือ โทรศัพท์ หัวเว่ย เครื่องสั่งทําหลายแสนหยวน

ภายนอกดูไปแล้วเรียบง่ายอย่างมาก แต่กลับเป็นกรอบแพลต ตินั่ม หน้าจอบลูแซฟไฟร์ ฟังก์ชันต่างๆ ภายในล้วนเป็น เทคโนโลยีขั้นสูงที่สุดในโลกปัจจุบัน วัดด้วยสายตาภายในห้าปี นี้ ไม่มีทางถูกคัดออก

เห็นบนหน้าจอ หยางเสี่ยวเทียนก็เปลี่ยนสีหน้า

ถึงกับเป็นเบอร์ของซ่งหวั่นจูนที่โทรเข้ามา

หยางเสี่ยวเทียนถอนหายใจ

เขาเคยถูกส่งหวั่นจนทำให้ลุ่มหลงจนจิตใจเคลิบเคลิ้ม หลงใหลมาแล้ว เพื่อซ่งหวั่นจูน ไม่เสียดายที่จะทิ้งใบ ประกาศนียบัตรสําเร็จการศึกษาของสถาบันเทคโนโลยีแมสซาชู เซตส์ แต่ว่าไม่คิดว่าซ่งหวั่นจูนตั้งแต่หัวจรดเท้าจะเป็นผู้หญิงหน้าเงิน ในเวลาเดียวกันที่คบหากับเขา ก็เป็นพนักงานบริการที่ คลับเอเลี่ยนแล้ว

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนนั้นมีสติกลับมาแล้ว เข้าใจแล้วว่าผู้ หญิงประเภทนี้อย่างซ่งหวั่นจนไม่มีค่าให้เขาไปรัก ไม่คู่ควรให้ เขาไปรัก

“นับจากนี้ไป ฉันไม่เป็นหมาชอบเลียอีก”

หยางเสี่ยวเทียนตัดสินใจแล้ว รับสายโทรศัพท์ของซ่งหวั่นจูน

“เสี่ยวเทียน พวกเรายังมีโอกาสกลับมาคืนดีกันไหม? ” ซึ่ง หวั่นจนเอ่ยถามหยางเสี่ยวเทียนอย่างตรงประเด็น

หยางเสี่ยวเทียนยิ้มเย็นเอ่ย “ฉันไม่มีทางยกโทษให้กับการก ระทำของเธอ เธอทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจ! ”

ซ่งหวั่นจูนเอ่ย “ก็พูดได้ว่า พวกเรานับว่าเลิกกันแล้ว! ”

หยางเสี่ยวเทียน ตอบเสียงเย็นชา “ใช่แล้ว นับจากนี้ไป พวก เราตัดขาดกัน ขอให้เธออย่าได้มากวนฉันอีกเลย! ”

“หยางเสี่ยวเทียน จะพูดอย่างไรฉันก็คบหากับนายมาตั้งนาน นายจะมาตัดขาดความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง! ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ยอย่าง โมโห “ถ้าไม่ใช่ว่านายไม่มีเงิน ฉันก็ไม่มีทางคบกับพันฉายคน นั้น! ฉันก็ไม่มีทางเลือก นายก็เลี้ยงฉันไม่ไหว! ”

หยางเสี่ยวเทียนโกรธจนหัวเราะแล้ว เอ่ยว่า “เป็นครั้งแรก ของฉันที่เห็นคนเอารูปแบบความคิดบูชาเงินพูดออกมาได้สวย หรูขนาดนี้ มีเหตุผลหนักแน่นจนพูดได้เต็มปากเต็มคำ! ”
ซึ่งหวั่นจูนพูดอย่างแค้นเคือง “ก็ได้ ฉันก็คือผู้หญิงหน้าเงินโอ เคไหม พวกเราเบิกกันแล้ว ตอนนี้นายมีเงินแล้ว วัยสาวของฉัน ถูกนายทำให้เสียเวลาไปสองปีแล้ว ค่าเลิกรานายก็ควรจะจ่าย ให้ฉันนะ! ”

“เธอยังอยากจะได้ค่าเลิกรา? ” หยางเสี่ยวเทียนถูกความไร้ ยางอายอย่างลึกล้ำของซ่งหวั่นจนทำให้ตกตะลึงแล้ว “เธออยาก ได้เท่าไหร่! ”

“ไม่มาก หนึ่งร้อยล้าน! ” ซึ่งหวั่นจนเอ่ยอย่างโลภมาก “ตอน นี้นายเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน ให้ค่าเลิกราหนึ่งร้อยกับฉัน ก็เป็น เพียงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ของความมั่งคั่งของนาย ไม่นับว่ามากหรอ กมั้ง?

“เธอไปกินขี้เถอะ! ” หยางเสี่ยวเทียน โกรธ โมโห พูดภาษา กวางตุ้งมาประโยคหนึ่ง

ซึ่งหวั่นจูนคนนี้ ไร้ยางอายจริงๆ เลย!

ตอนพวกเขาคบกัน เงินเดือนทุกเดือนของหยางเสี่ยวเทียน ไม่ เพียงเกือบทั้งหมดมอบให้ซ่งหวั่นจูนใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่าย ถึงกับยัง ซื้อเครื่องสําอางให้กับซึ่งหวั่นจูน หยางเสี่ยวเทียนยังกู้เงินเล็ก น้อยบนอินเทอร์เน็ตอีกด้วย! เงินกู้เล็กน้อยก่อนที่หยางเสียว เทียนจะรับสืบทอดห้าหมื่นล้านก็ยังคืนไม่หมดเลย!

หยางเสี่ยวเทียนถามตัวเอง ปฏิบัติต่อซึ่งหวั่นจนสามารถพูด ได้ว่าเป็นการทำดีที่สุดแล้ว

ตอนนี้ซ่งหวั่นจนถึงกับกล้าหน้าไม่อายมาจัดการค่าเลิกรากับหยางเสี่ยวเทียน น้ำที่ใสสะอาดจนเกินไปไม่มีปลา คนไร้ยางอาย เกินไปจนไร้คู่ต่อสู้

คืนเงินหนึ่งร้อยล้าน

หนึ่งร้อยล้าน! แนวคิดอะไรกัน!

คนหนึ่งเงินเดือนหนึ่งหมื่น ตอนนี้ก็เงินเดือนสูงแล้ว อีกทั้งเงินเดือนสูงแบบนี้ หนึ่งปีเพิ่มเงินโบนัสประจำปีไม่เกิน รายได้หนึ่งแสนห้าหมื่น

ไม่กินไม่ดื่ม ทํางานไม่หยุดหกร้อยหกสิบหกปีถึงจะหาเงินหนึ่ง ร้อยล้านได้!

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนก็สามารถใช้ได้หนึ่งร้อยล้านตาม จํานวนที่กําหนด 49.9 พันล้านที่เหลือยังอยู่ในสถานะปิดผนึก

ไม่พูดถึงตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนหยิบออกมาหนึ่งร้อยล้านยัง ยุ่งยากนิดหน่อย ถึงแม้ว่าหยางเสี่ยวเทียนสามารถหยิบหนึ่งร้อย ล้านออกมาได้อย่างสบายๆ ก็ไม่มีทางให้ซึ่งหวั่นจูน

หนึ่งร้อยก็ไม่ให้เธอ!

ซึ่งหวั่นจูนชัดเจนว่าฟังภาษากวางตุ้งไม่ออก เอ่ยถามอย่าง สงสัย “นายพูดอะไร? ”

“ฉันพูดว่า เธอใช่ว่าถูกลาเตะหัวหรือเปล่า หนึ่งร้อยล้าน เธอมี ค่าพอหนึ่งร้อยล้านหรือ? ” หยางเสี่ยวเทียนโมโหตอบ “ตรงนั้น ของเธอประดับเพชรหรือไง หนึ่งร้อยล้าน ฉันแนะนำเธอให้ไปปล้นธนาคาร ทั้งยังไม่ต้องไปปล้นธนาคารเล็กๆ ไปที่สำนักงาน ใหญ่ขอ ธนาคารยักษ์ใหญ่เลย!!! ”

หยางเสี่ยวเทียนพูดจบ วางสายโทรศัพท์ไป

กับผู้หญิงหน้าเงินที่อ้าปากแล้วขอหนึ่งร้อยล้านประเภทนี้ ไม่มี อะไรให้พูดดีด้วยจริงๆ

หยางเสียวเทียนเพียงรู้สึกว่าตนเองตอนนั้นตาบอดไป ทำถึง ได้เอาคนนิสัยเช่นนี้ มาเป็นเทพธิดาของตนเองไปได้

“เสียดายตอนนั้นจังเลย! ”

หยางเสียวเรียนรู้สึกเหนื่อยใจเล็กน้อย

และในเวลานี้ ในห้องรับรองของไนต์คลับแห่งหนึ่ง ซึ่งหวั่น นก็โมโหเกรี้ยวกราด เอาโทรศัพท์โยนลงไปบนโซฟา ด่ากัน อย่างรุนแรงว่า “หยางเสี่ยวเทียนคนนี้ตอนนั้นที่ตามจีบฉัน คำ พูดหวานหูสาบานต่อทะเลภูเขา บอกว่าสามารถให้โลกทั้งใบกับ ฉัน ตอนนี้ขอหนึ่งร้อยล้านจากเขา เขาถึงกลับกล้าดูหมิ่นฉัน! เจ้า เศรษฐีใหม่ที่เติบโตอย่างกะทันหัน ไม่ใช่แค่มีเงินหรือ แสร้ง เป็นคุณชายใหญ่อะไรกัน! ”

ซ่งหวั่นจูนโกรธมากจริงๆ

ตรงข้ามของซ่งหวั่นจูน คือหวังหลง

หวังหลงในตอนนี้ทั้งตัวพันเต็มไปด้วยผ้าก๊อซ แผลของเขาไม่ หนัก แต่ไม่กี่มากน้อยก็ขยับได้ลำบากแล้ว
ที่สำคัญที่สุดก็คือ หลังจากพวกลูกน้องของหวังหลงถูกหยาง เสี่ยวเทียน อไป ต่อยตีหวังหลงไปแล้ว ก็แยกย้ายหนีไปทั่วแล้ว หวังหลงเกือบจะกลายเป็นหัวหน้าที่ไร้ลูกน้อง แต่ยังไงก็มั่วสุม คลุกคลีอยู่ในสังคม หวังหลงโทรศัพท์เรียกลูกพี่ลูกน้องต่างๆ จากบ้านเดิมมา ทั้งหมดมีสิบกว่าคน คิดจะทําการใหญ่สัก หน่อย!

ดังนั้นหวังหลงจึงหาซึ่งหวั่นจูนจนเจอ