บทที่4 ฉันก็คือท่านประธาน

“ไม่อย่างนั้นละ?” หลิ่วเยี่ยนยักไหล่

“เธอพูดถูกแค่ครึ่งเดียว” หยางเสี่ยวเทียนพูดนิ่งๆ แล้ว ใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม

ถึงแม้ว่าความคิดของหลิ่วเขียนเหมือนกับคนอื่นๆ แต่การกระ ท่าของเธอ กลับทำให้หยางเสี่ยวเทียนแปลกใจมาก

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังจากที่กินดื่มกันอิ่มแล้ว ต่างก็มีความคิดอยากจะกลับบ้านกัน ทุกคน

หยางเสี่ยวเทียนเป็นเจ้าภาพแท้ๆ แต่พันฉายแย่งบทเจ้าภาพ เดินขึ้นเวที ถือไมค์ไว้ “ฉันดูแล้วทุกคนก็กินกันได้พอประมาณ แล้ว ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็จบลงเท่านี้แล้วกันนะ

“แต่ก่อนจะกลับ พวกเราควรจะขอบคุณหยางเสี่ยวเทียนเจ้า ภาพในวันนี้ก่อน!”

“ขอบใจ!”

เสียงโหวกเหวกดังขึ้นท่ามกลางผู้คน ไม่มีความจริงใจเลย แม้แต่นิดเดียว

“ขอบใจหยางเสี่ยวเทียนที่ไปยืมเงินมาเลี้ยงข้าวมื้อนี้แก่พวก เรา!” ไม่รู้ว่าใครในกลุ่มผู้คนพูดคำนี้ ทำให้ผู้คนที่เหลือหัวเราะ ออกมา
ผู้คนค่อยๆทยอยกลับไปเยอะแล้ว หยางเสียวเทียน พันฉาย และคนอื่นๆยืนรอลิฟต์อยู่ที่โถงทางเดิน

พันฉายจงใจหมุนกุญแจรถที่อยู่ในมือ พูดขำๆว่า “พักที่ไหน ละ ให้ฉันไปส่งนายมั้ย?”

“ไม่เป็นไร ฉันขับรถมาเอง” หยางเสี่ยวเทียนพูดปฏิเสธ

“เหอะๆ ใครไม่รู้บ้างว่านายขับมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า? คิดว่าตัว เองมีปัญญาขับรถ Porsche จริงๆรึไง?” พันฉายหัวเราะเสียงดัง

หยางเสี่ยวเทียนไม่อยากเปลืองน้ำลาย ยังไงซะ ตอนนี้เขาก็ เป็นท่านประธานของเมถุนกรุ๊ป เศรษฐีหมื่นล้าน ไม่ใช่บุรุษ ไปรษณีย์เล็กๆนั่นอีกแล้ว

ในเมื่อเป็นคนที่มีฐานะ แล้วทำไมจะต้องไปเถียงกับคนพวกนี้ ที่ไม่มีฐานะกันละ?

ไม่นาน หยางเสี่ยวเทียนและคนอื่นๆ ก็ขึ้นลิฟต์ ลงไปที่ลาน จอดรถใต้ดิน

ยืนอยู่ข้างประตูรถ Porsche หยางเสี่ยวเทียนโบกมือให้หลิ่ว เยี่ยน พูดว่า “เธอพักแถวไหน ฉันไปส่งเธอ

“ไม่เป็นไร ฉันเดินออกไปจากตรงนี้ ข้างนอกก็เป็นสถานีรถไฟ

ใต้ดินแล้ว” หลิ่วเยี่ยนโบกมือปฏิเสธ

“ก็ได้” หยางเสี่ยวเทียนพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เปิดประตูรถ Porsche แล้วก็ขับออกไปจากลานจอดรถใต้ดิน
เห็นภาพนี้ พันฉายและซ่งหวั่นจูนถึงกับอึ้ง

“เหี้ย ไอ้นี้มันมีเงินขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” พันฉายโมโห มาก คิดไปถึงคำพูดและการกระทำเมื่อกี้ตอนกินข้าว เหมือนกับ เป็นตัวตลกชัดๆ

ส่วนซ่งหวั่นจูนก็เสียดายมาก ในที่สุดตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าตัว

เองเสียอะไรไป!

คนหนึ่งเป็นเศรษฐีหลักล้านที่อยากจะเล่นๆกับเธอ ส่วนอีกคน เป็นเศรษฐีสิบล้านที่จริงใจกับเธอ ใช้สมองคิดก็รู้แล้วว่าเลือก ใคร แต่เธอกลับพลาดไปแล้ว

คนที่เหลือก็มีสีหน้าประหลาดใจ ถ้ารู้แต่แรกว่าหยางเสียว เทียนมีเงินขนาดนี้จริงๆยังจะไปเอาใจพันฉายทำไมกัน? แน่นอน ว่าต้องไปเอาใจหยางเสี่ยวเทียนสิ

แต่น่าเสียดาย เหมือนว่าจะไม่ทันแล้ว

จากที่สวี จัดการ ไม่ว่าจะเรือยอชต์ รถสปอร์ต เฮลิคอปเตอร์ เครื่องบินส่วนตัว อะไรที่ควรมีหยางเสี่ยวเทียนมี ครบทั้งหมดแล้ว

ที่อยู่ก็ย้ายไปยังริมแม่น้ำเย็นเจียง ในสถานที่ที่ดินแพงมาก ขนาดนี้ แต่หยางเสี่ยวเทียนกลับพักอยู่ที่คฤหาสน์หรู 1000 ตารางเมตร!

หลังจากที่กลับมา หยางเสี่ยวเทียนนอนพักอยู่ที่สระว่ายน้ำชั้น ดาดฟ้า มองดูบรรยากาศตอนค่ำริมแม่น้ำเย็นเจียง รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

คิดไปถึงก่อนหน้านี้ที่เขายังเป็นบุรุษไปรษณีย์ ทุกๆคืนทำได้ แค่เพียงซ้อนซ่งหวั่นจนมองดูบรรยากาศยามค่ำริมแม่น้ำ ไม่เคย กล้าคิดว่าก่อนว่าจะสามารถซื้อบ้านที่ริมแม่น้ำเย็นเจียง ถึงแม้ว่า จะแค่ 50 ตารางเมตรก็ตาม

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนเป็นท่านประธานของเมถุนกรุ๊ป ถึงแม้ เขาจะมอบให้เหอเชี่ยนจัดการเรื่องทุกอย่าง แต่ก็จำเป็นต้อง ทักทายกับคณะกรรมการบริหารคนอื่นๆ เพื่อให้สนิทสนมกันไว้

ที่สำคัญที่สุดคือ เป็นไปไม่ได้ที่เหอเชี่ยนจะช่วยเธอดูแล จัดการเมถุนกรุ๊ปทั้งชีวิต ดังนั้นหยางเสี่ยวเทียนจึงจำเป็นต้อง ค่อยๆเรียนบริษัท

ช่วงเช้า รถ Porsche เพิ่งถึงหน้าประตูบริษัท หยางเสียวเทียน

ก็เห็นสองร่างที่คุ้นเคย นั่นก็คือพันฉายและซ่งหวั่นจูน

“บ้านเขาเปิดโรงงานไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมาเมถุนกรุ๊ปละ?” หยางเสี่ยวเทียนงงมาก จึงให้สวีหาคนไปถามให้รู้เรื่อง

สุดท้ายถึงได้รู้ว่า พันฉายพาซึ่งหวั่นจูนมาสมัครงานที่เมถุน กรุ๊ปตั้งแต่เช้า

หยางเสี่ยวเทียนเดินไปถึงห้องสัมภาษณ์ ผู้สัมภาษณ์ทั้งหลาก กำลังสัมภาษณ์อยู่ และพันฉายกับซึ่งหวั่นจูนก็กำลังนั่งรออยู่ข้าง นอก

นอกจากพวกเขาแล้ว หลิ่วเยี่ยนคนเมื่อคืนเองก็อยู่ที่นี่เช่นกัน
“แค่กๆ!” หยางเสี่ยวเทียนจงใจไอออกมา เพื่อดึงดูดความ สนใจของพวกเขา

พันฉายและคนอื่นๆต่างก็หันหน้ามา

“โอ๊ะ นี่มันคนรวยหยางเสียวเทียนไม่ใช่หรอ? รถ Rolls Royce Phantom เฮลิคอปเตอร์ เรือยอชต์ก็มีหมดแล้ว ยังจะ มาสมัครงานที่เมถุนกรุ๊ปอีกหรอ?” พันฉายพูดประชด

ไม่รู้ว่าทำไม หลังจากที่เห็นหยางเสี่ยวเทียน ในใจพันฉาย กลับโล่งอก น่าจะเป็นเพราะเขารับรู้แล้วว่าหยางเสียวเทียนไม่ ได้รวยขนาดนั้นจริงๆ

เห็นหยางเสี่ยวเทียนปรากฏที่หน้าห้องสัมภาษณ์ ซึ่งหวั่นจูนที่ เมื่อคืนยังรู้สึกเสียดาย และคิดว่าจะรั้งหยางเสี่ยวเทียนกลับ มายังไง

แต่ตอนนี้ เธอรู้สึกดีใจที่เมื่อคืนตัวเองไม่ขอคืนดีกับหยาง เสี่ยวเทียน

เพราะถ้าหากหยางเสี่ยวเทียนรวยขนาดนั้นจริงๆ จะยังมาส

มัครงานที่เมถุนกรุ๊ปทำไมละ

“หยางเสี่ยวเทียน เมถุนกรุ๊ปไม่รับพนักงานส่งไปรษณีย์นะ” ซึ่งหวั่นจูนพูดอย่างถากถาง

“ฉันเข้าเมถุนกรุ๊ปไม่จำเป็นต้องสมัคร หยางเสี่ยวเทียนพูด นิ่งๆ ฉันเป็นประธานแล้วยังจะต้องสมัครอีกหรอ?

แต่พันฉายทั้งสองคนกลับไม่เชื่อ
“เวรกรรมตามสนอง” หลิ่วเยี่ยนพึมพำประโยคหนึ่ง

หยางเสี่ยวเทียนเดินตรงไปนั่งข้างๆ หลิ่วเยี่ยน “เงินที่เธอโอน มาให้ฉันเมื่อคืน ฉันโอนคืนไปแล้วละ “ฉันจะบอกความลับให้เธออย่างหนึ่ง ที่จริงแล้ว ฉันเป็น

ประธานของเมถุนกรุ๊ป” หยางเสี่ยวเทียนพูดเสียงเบา

หลิวเยี่ยนสีหน้าไร้อารมณ์ มองหยางเสียวเทียนเหมือนกับคน ปัญญาอ่อน “หยางเสี่ยวเทียน นายเล่นสนุกพอรึยัง?”

พันฉายและซ่งหวั่นจูนก็ได้ยินคำนี้ ทั้งสองพยายามอดกลั้น เสียงหัวเราะ “หยางเสี่ยวเทียน ฉันว่านายจนถึงเป็นบ้าแล้วละ คําโกหกแบบนี้ยังกล้าพูดออกมา

“หยางเสี่ยวเทียน เลิกกับนาย เป็นเรื่องที่ซึ่งหวั่นจูนอย่างฉัน ทำถูกที่สุดในชีวิตแล้วจริงๆ

หยางเสี่ยวเทียนถอนหายใจ ยอมรับว่าคนอื่นรวยกว่าตัวเอง มันยากขนาดนั้นเลยหรอ?

“ตอนนี้ฉันเป็นลูกคนรวยแล้ว! และยังสืบทอดตำแหน่ง ประธานเมถุนกรุ๊ปด้วย!” หยางเสี่ยวเทียนพูด

พวกพันฉายทั้งสองตกใจก่อน แล้วค่อยหัวเราะตามมา ส่วน

หลิ่วเยี่ยนใช้มือบังหน้า ไม่อยากจะรับฟังต่อไปแล้ว

จากที่เธอดูแล้ว หยางเสี่ยวเทียนได้รับแรงกระตุ้นจากการ เลิกรา ตอนนี้จึงมีอาการโรคจิตเภท
ในตอนนี้เอง ประตูห้องสัมภาษณ์ถูกเปิดออก ผู้สัมภาษณ์คน หนึ่งเดินออกมา ในขณะที่เขากำลังจะให้ผู้สัมภาษณ์งานคนต่อ ไปเขาไปนั้น อยู่ๆก็พูดขึ้นว่า “สวัสดีครับท่านประธาน

เมื่อประโยคออกจากปาก พันฉายและซ่งหวั่นจูนเหมือนกับถูก ไฟฟ้าสถิต ลุกขึ้นยืนตรงจากที่นั่ง มองตามสายตาของผู้ สัมภาษณ์

แต่พวกเขามองดูสักพัก ตรงนั้นมีเพียงแค่หลิ่วเขียนและหยาง เสี่ยวเทียนสองคนเท่านั้น

หลิ่วเยี่ยนมาสัมภาษณ์งาน พวกเขารู้ ถ้าอย่างนั้นก็เหลือเพียง หยางเสี่ยวเทียน!

“อืม คนนี้เป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน ตอนนี้สัมภาษณ์ห้ามกดดัน

เธอละ” หยางเสี่ยวเทียนตบไหล่ผู้สัมภาษณ์เบาๆแล้วก็เดินจาก

ไป

“เข้าใจแล้วครับท่านประธาน” ท่าทางนอบน้อมของผู้ สัมภาษณ์สะท้อนอยู่ในสายตาของพันฉาย ในใจเต้นรัว

ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจแล้วว่าหยางเสี่ยวเทียนกลายเป็น เศรษฐีหมื่นล้านจริงๆ

รถ Rolls-Royce เฮลิคอปเตอร์ เรือยอชต์ต่างก็สามารถเข้า ได้ทั้งนั้น พนักงานก็สามารถซื้อตัวได้ แต่ตำแหน่งท่านประธาน ของเมถุนกรุ๊ปนั้นเช่าไม่ได้และซื้อไม่ได้ด้วย

ที่น่าตลกคือ พวกเขาคิดว่าหยางเสี่ยวเทียนยังเป็นบุรุษไปรษณีย์เล็กๆนั่นอยู่เหมือนเดิม แต่ความเป็นจริงหยางเสียว เทียนนั้นขึ้นไปอยู่บนฟ้าและก้มมองพวกเขาอยู่แล้ว