บทที่ 16 มารับใช้ฉัน

ตั้งแต่ช่วงที่มนุษย์มีประวัติศาสตร์เป็นต้นมา หลังจากถูกลักพา ตัวมาแล้ว คนที่ยังใช้ชีวิตได้สุขกายสบายใจนอกจากหยางเสียว เทียนแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก

ดื่มเบียร์เล็กน้อย กินเครย์ฟิชผัดพริกเผา หยางเสี่ยวเทียนรู้สึก มีความสุข

ซึ่งหวั่นจูนเดิมที่คิดว่าหลังจากจับหยางเสี่ยวเทียนได้แล้ว อยากจะดูหมิ่นเขายังไงก็ทำ อยากจะทรมานเข้ายังไงก็ทำ แต่ กลับคิดไม่ถึงว่า หยางเสี่ยวเทียนถึงกับวางอำนาจบาตรใหญ่ขึ้น

มา!

กินดี ดื่มดี ทำให้คนโมโหเกินไปแล้ว!

“หยางเสี่ยวเทียน นายเห็นว่าที่นี่เป็นบ้านของตัวเองแล้วหรือ? ” ซึ่งหวั่นจูนถามอย่างฉุนๆ 11

“ใช่แล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนตอบ “ซ่งหวั่นจูน เธอไม่พอใจ

หรือ? ”

“ฉันไม่พอใจ! ” ซึ่งหวั่นจูนตอบอย่างดุดัน

เห็นๆ อยู่ว่าเรื่องราวไม่ควรจะเป็นเช่นนี้

ควรจะเป็นซ่งหวั่นจูนทรมานหยางเสี่ยวเทียนทุกวิธีการ หวัง หลงคอยสนับสนุนอยู่ด้านข้าง ทำให้หยางเสี่ยวเทียนทรมานจะอยู่ก็ไม่ได้จะตายก็ไม่ได้!

แต่ตอนนี้หวังหลงถูกเงินทองตัวเลขราคามหาศาลหนึ่งพัน ล้านนี้ปิดบังตาทั้งคู่ไว้ไม่กล้าเฉยชาต่อหยางเสี่ยวเทียน

เวทมนตร์ของเงินตรา ก็ยิ่งใหญ่ขนาดนี้

นี่ก็เกี่ยวข้องกับคนจ่ายเงินไม่ใช่ญาติสนิทของหยางเสียว เทียน ถ้าเป็นญาติสนิทล่ะก็ หวังหลงไม่มีทางสนใจการข่มขู่ของ หยางเสี่ยวเทียนแม้แต่น้อย จะต้องทุบตีหยางเสี่ยวเทียน อย่างไร ก็ตามญาติคนใกล้ชิดไม่มีทางมองหยางเสี่ยวเทียนไปตายได้

แต่ว่าผู้ช่วยคนหนึ่ง หวังหลงถึงกับสงสัยว่าผู้ช่วยคนนี้เฝ้าหวัง ให้หยางเสี่ยวเทียนไปตาย คนเองจะได้ฮุบความมั่งคั่งของหยาง เสี่ยวเทียนได้พอดี

นี่ถึงได้มีฉากที่หยางเสี่ยวเทียนวางอำนาจบาตรใหญ่

ส่วนซ่งหวั่นจูนก็โมโหอย่างมาก

“ซึ่งหวั่นจูน เธอรู้ไหมว่าท่าทางตอนโกรธเหมือนกับอะไร? ” หยางเสี่ยวเทียนยิ้มกริ่มเอ่ย

“เหมือนอะไร? ” ซึ่งหวั่นจูนก็ถูกหยางเสี่ยวเทียนทำให้โมโห จนหน้ามือ คิดไม่ถึงว่าจะถามออกมา

“ลาตัวเมียผมแดงตัวหนึ่ง! ” หยางเสี่ยวเทียนปล่อยเสียงหัว เราะแปลกๆ ออกมา “ฮิๆๆๆ! ”

“หยางเสี่ยวเทียน นายรนหาที่ตาย! ” ซึ่งหวั่นจนไม่สามารถทนต่อไปได้อีก ยกมือขึ้นมา ฝ่ามือหนึ่งโบกไปทางหน้าของหยาง เสี่ยวเทียน

หยางเสี่ยวเทียนสงบนิ่งอย่างที่สุด ไม่หลบไม่ซ่อน

หวังหลงกลับคว้ามือของซ่งหวั่นจูนไว้ได้ เอ่ยเสียงเย็น “ซ่ง หวั่นจูน ก่อนจะได้เงินหนึ่งพันล้าน ฉันไม่คาดหวังให้เกิดเรื่อง นอกเหนือความคาดหมายใดขึ้น เธออยากตบหยางเสี่ยวเทียน หลังจากได้เงินแล้วค่อยตบ! ถ้าเป็นเพราะเธอทำให้ฉันไม่ได้เงิน หนึ่งพันล้าน ฉันจะเอาเธอขายไปที่แอฟริกา เป็นโสเภณีให้กับ พวกขุนศึก ทุกวันจะมีคนผิวดำาเป็นพันคนหมุนเวียนมานอนกับ เธอ ฉันพูดได้ทำได้! ”

สายตาของหวังหลงเยียบเย็น คำพูดทรงพลัง!

เงินสําคัญที่สุด!

หนึ่งพันล้าน หวังหลงมุ่งมั่น

ใครขัดขวางหวังหลงหาเงิน คนนั้นก็คือศัตรูของหวังหลง ซึ่งหวั่นจูนก็ไม่ยกเว้น!

ยิ่งไปกว่านั้นตัวซึ่งหวั่นจูนเอง ก็เป็นเครื่องมือที่หวังหลงใช้ ประโยชน์ และตอนนี้คุณค่าในการใช้ประโยชน์ของซ่งหวั่นจูน ไม่มีแล้ว หวังหลงไม่คิดฆ่าคนปิดปากให้แบ่งเงินน้อยไปคนหนึ่ง ก็เห็นแก่ความสัมพันธ์ตอนซ่งหวั่นจูนอยู่ที่คลับเอเลี่ยนรับใช้เขา ได้อย่างพอใจแล้ว

ซึ่งหวั่นจูนราวกับตกลงไปในอุโมงค์น้ำแข็ง ตกใจจนสั่นไปทั้ง
เธอเข้าใจ ที่หวังลงพูดมานั้นจริงแท้

ถ้าเธอซ่งหวั่นจูนทําเรื่องของหวังหลงฟังจริงๆ หวังหลงจะ ขายเธอไปที่แอฟริกาเป็นโสเภณีอย่างแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ ให้ เธออยู่ไม่สู้ตาย!

“ขอโทษ เฮียหลง” ซ่งหวั่นจูนทำได้เพียงแค่ก้มหน้าเชื่อฟัง “ฉันจะควบคุมอารมณ์! ”

“งั้นก็ดี! ” หวังหลงปล่อยมือของซ่งหวั่นจูน

ข้อมือของซ่งหวั่นจูนแดงขึ้นเป็นรอยรอบๆ แต่เธอไม่กล้าร้อง

เจ็บ

เธอทำได้เพียงมองเงาตนเองอย่างน่าสงสารดูไม่มีความสุข

หวังหลงก็ไม่ใช่จักรพรรดิโง่ที่มีไอคิวติดลบ ไม่มีทางถูกซ่ง หวั่นจูนชักใยอยู่เบื้องหลัง ซึ่งหวั่นจูนคิดอย่างละเอียด และค้น พบอย่างกะทันหันว่าตนเองเป็นฝ่ายที่อ่อนแอ

ในที่สุดซ่งหวั่นจูนก็ตัดสินใจอย่างเงียบๆ ขึ้นมา แต่ว่าซึ่งหวั่นจนต้องจัดการอย่างเงียบๆ หยางเสี่ยวเทียนกลับ ไม่ให้ซ่งหวั่นจูนจัดการเงียบๆ เช่นนี้

ผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างซึ่งหวั่นจนคนนี้ เล่นกับความจริงใจ ของหยางเสี่ยวเทียน

เยาะหยินหยางเสี่ยวเทียน ท่าร้ายความรู้สึกของหยางเสียวเทียน

ทั้งยังหน้าไม่อาย มาขอค่าเลิกรากับหยางเสี่ยวเทียน ตอนนี้ยิ่งมาร่วมมือกับหวังหลงลักพาตัวหยางเสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนกลับไม่คิดจะให้ส่งหวั่นจูนได้อยู่อย่างสบาย “หวังหลง! ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยเสียงดัง “ฉันยังมีอีกหนึ่ง คําร้องขอ! ”

“นายอย่าให้มากเกินไป! ” หวังหลงจ้องหยางเสี่ยวเทียน อย่างดุร้าย “ฉันเห็นแก่หน้าของเงินหนึ่งพันล้านถึงได้ทนกับนาย ครั้งแล้วครั้งเล่า นายอย่าให้ฉันทนไม่ไหวนะ! ”

“หนึ่งพันล้าน นายทนได้” หยางเสี่ยวเทียนหัวเราะเอ่ย “อีก ทั้งนี้ก็เป็นคำร้องขอสุดท้ายของฉันแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคำร้องขอ ไม่เกี่ยวกับนาย”

“นายมีคำร้องขออะไร? ” หวังหลงขมวดคิ้วถาม หยางเสี่ยวเทียนชี้นิ้วไปที่ซึ่งหวั่นจูน เอ่ยว่า “ฉันต้องการ เธอ–”

“นายต้องการนอนกับเธอ? ” หวังหลงรู้สึกว่าเหลวไหลเกินไป คนหนึ่งถูกลักพาตัวมาแล้ว ถึงกับยังมีอารมณ์ทางเพศขึ้นสมอง อีกหรือ?

“ฮ่าๆ ไม่ใช่แน่นอน ฉันนอนกับเธอมานานไม่รู้กี่ครั้งแล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย “ฉันต้องการให้ส่งหวั่นจูนรับใช้ฉัน เหมือนกับสาวใช้รับใช้ฉัน นอกเหนือจากนี้ ก็ไม่มีคำร้องขออื่นแล้ว ถ้า นายไม่เติมเต็มข้อเรียกร้องของฉันล่ะก็ ฉันจะพูดว่าฉันได้รับ บาดเจ็บ ไม่ให้ผู้ช่วยเอาเงินให้นายแล้ว! ”

“ได้ๆๆ ซ่งหวั่นจูน ไปรับใช้หยางเสี่ยวเทียน! ” หวังหลงไม่ได้ ใส่ใจซ่งหวั่นจูนเลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าซึ่งหวั่นจูนจะเป็นสาว สวยคนหนึ่ง แต่ถ้าหวังหลงมีหนึ่งพันล้าน ผู้หญิงอย่างซึ่งหวั่น นนี้หวังหลงหนึ่งวันเปลี่ยนหนึ่งคน ซึ่งหวั่นจนยังนับเป็นอะไรได้?

“ฉัน…ฉัน…..” ซึ่งหวั่นจูนรู้สึกอัปยศไว้ใดเปรียบ

เธอวางแผนไว้ฉากหนึ่ง ไม่เพียงแต่ไม่อาจแก้แค้นหยางเสียว เทียนได้ ถึงขั้นยังต้องไปรับใช้หยางเสี่ยวเทียนเหมือนสาวใช้ นี่ จะให้เธอเต็มใจได้ยังไง?

“เธอไม่ยินยอม? ” หวังหลงถลึงตาใส่ซ่งหวั่นจูน เอ่ยเสียงเย็น

“จะให้ฉันสอนเธอไหม? ”

“ฉัน…ฉันยินดี” ซึ่งหวั่นจูนถูกหวังหลงถลึงตาครั้งหนึ่ง ก็ ปอดแหกทันที

“ซ่งหวั่นจูน มานี่! ” หยางเสี่ยวเทียนกวักมือเรียกซึ่งหวั่นจูน

“นายมีอะไรจะสั่ง? ” ซึ่งหวั่นจูนก็ยึดได้หดได้ ในเมื่อไม่อาจจะ ต่อต้าน ก็ทุ่มสุดตัวเลยแล้วกันอย่างไรก็ตามเธอก็นอนกับหยาง เสี่ยวเทียนไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ยังจะมีอะไรให้กลัวอีก ทน ทน ทนๆ!

อย่างไรเสียซ่งหวั่นจูนตัดสินใจแล้ว ได้เงินมาแล้วก็ฆ่าหยางเสี่ยวเทียน รับใช้คนที่ใกล้จะตาย ไม่เสียเปรียบ

“เรียกฉันว่านายท่าน! “หยางเสี่ยวเทียน ใบหน้ามีรอยยิ้มชั่ว ร้ายเอ่ยพูด

“นายท่าน” ซึ่งหวั่นจูนกลืนความโกรธเอ่ยตอบ “รินเหล้าให้ฉัน” หยางเสียวเทียนเอ่ย

ซ่งหวั่นจนย่อตัวต่ำลง รินเหล้าให้หยางเสี่ยวเทียนอย่างว่า ง่าย

“ป้อนเหล้าให้ฉัน ต้องป้อนช้าๆ! ” หยางเสี่ยวเทียนเห็นซึ่ง หวั่นจนเป็นสาวใช้ให้เรียกใช้จริงๆ ไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรให้ส่ง หวั่นจูนแม้แต่น้อย

ซึ่งหวั่นจูนทําตัวดีป้อนเหล้าให้หยางเสี่ยวเทียน

“แกะกุ้งเครย์ฟิชให้ฉัน” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย

ซึ่งหวั่นจูนทำได้เพียงข่มความเลี่ยนแกะกุ้งเครย์ฟิช

“ป้อนให้ฉันกิน” หยางเสี่ยวเทียนพูดอีก

ซึ่งหวั่นจูนป้อนให้หยางเสี่ยวเทียนกินด้วยตนเองอีกครั้ง

ซ่งหวั่นจนรู้สึกว่าตัวเองฐานะต่ำต้อยไปถึงบ้านแล้ว นางสา ในวังสมัยก่อนรับใช้จักรพรรดิ ก็ไม่ได้ใส่ใจทุกรายละเอียด ว่า นอนสอนง่ายขนาดนี้

ดื่มเบียร์จนเพียงพอกินอิ่มท้อง หยางเสี่ยวเทียนเธอออกมา เสียงหนึ่ง
“ล้างมือให้สะอาด มานวดไหล่ให้ฉัน” หยางเสี่ยวเทียนเอน พิงเก้าอี้ เอ่ยขึ้น

ซึ่งหวั่นจูนทำได้เพียงใช้น้ำแร่ล้างมือให้สะอาด บีบนวดไหล่ ให้หยางเสี่ยวเทียน อย่างไรเธอก็เคยเป็นพนักงานบริการที่คลับ เอเลี่ยนมาก่อน ฝีมือน่าพอใจมาก หยางเสี่ยวเทียนสบายจนส่ง เสียงออกมา

“สบายขนาดนี้เลย….” หยางเสี่ยวเทียนฮัมเพลงไปสั่นขาไป ด้วย “ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าขนาดนี้ พื้นดินเหลืองทองขนาดนี้ มอง อะไรก็สวยงามไปหมด ฉันนั้นสบาย….”