บทที่ 14 ถูกลักพาตัวแล้ว

ตอน สองทุ่ม หยางเสี่ยวเทียนมาถึงสวนซากุระ

สวนซากุระพอเห็นชื่อก็คิดโยงไปถึงความหมายของมัน เป็น สถานที่ที่โรแมนติก

แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่ฤดูที่ดอกซากุระบาน ดังนั้นในสวนซากุระ จึงเงียบเหงาเล็กน้อย

มีเพียงแค่คู่รักสองสามคู่เท่านั้น มือกุมมือเดินเข้าไปในแถบ พื้นที่มืดมิดลับตา ไม่รู้ว่าคิดจะทำเรื่องเลวร้ายอะไรไม่สามารถ บอกใครได้

มาถึงในสวนซากุระ ในใจของหยางเสี่ยวเทียน มีความรู้สึก

เศร้าใจบางๆ

ถึงแม้ว่าจะรู้ถึงโฉมหน้าผู้หญิงหน้าเงินของซึ่งหวั่นจูนชัดเจน แล้ว แต่อย่างไรก็ดีความรู้สึกที่มีมาหลายปีนี้ จะง่ายดายขนาดที่ ยิ้มแล้วผ่านเลยไปได้อย่างไร

ชีวิตคนเราหเป็นเหมือนกับที่เจอกันครั้งแรก! หยางเสี่ยวเทียนคิดถึงตอนแรกที่เจอกับซ่งหวั่นจูนขึ้นมาได้ ตอนนั้น สมองของหยางเสี่ยวเทียนถูกลาเตะไปแล้ว

ถึงกับรู้สึกว่าซ่งหวั่นจูนถึงแม้จะฟุ้งเฟ้อ สูบบุหรี่ คุณสมบัติ แต่เธอก็เป็นหญิงสาวที่ดี
ตอนนี้ย้อนกลับไปคิดถึงตนเองเมื่อก่อน เป็นคนโง่ใสซื่อจน ไม่มียาแก้จริงๆ

“เสี่ยวเทียน! ” ซึ่งหวั่นจูนวันนี้แต่งตัวสวยงามมาก ไม่รู้ว่า ตอนไหนที่เธอปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังของหยางเสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนหันหน้ากลับไป เอ่ยว่า “ของของฉันล่ะ? ”

ซ่งหวั่นจูนขมวดคิ้วเอ่ย “นายไม่มีความรู้สึกอะไรกับฉันแล้ว

จริงๆ หรือ? ”

“แน่นอนว่าไม่มีแล้ว! “หยางเสียวเทียนตอบอย่างเย็นชา “ฉันมาวันนี้ เพียงแค่อยากจะตัดขาดกับเธอให้ถึงที่สุดเท่านั้น เอาของที่ฉันให้เธอไปกลับมา จากนั้นก็ทำลายทิ้ง ให้ความทรง จําในอดีตทั้งหมดสลายไปกับสายลม 11

“พวกเราไม่มีโอกาสกลับมาคืนดีกันแล้วจริงๆ? ” ซึ่งหวั่นจูน หน้ามืดครึ้ม เอ่ยถาม

ถ้ายังมีโอกาส ซึ่งหวั่นจูนก็ไม่อยากละเมิดกฎหมายทำความ ผิดหรอกนะ!

เป็นภรรยาของประธานเมถุนกรุ๊ปอย่างมีหน้ามีตานั้นจะดี ขนาดไหน!

ผีเท่านั้นถึงจะอยากทำเรื่องผิดกฎหมายกับหวังหลง

“ไม่มีทางกลับมาคืนดีได้แล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนตอบ “ถึง แม้ว่าพระอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตก ฉันก็ไม่มีทางกลับไป คืนดีกับผู้หญิงอย่างเธอได้อีกแล้ว! ”
“นายดูถูกฉันหรือ? ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ย

“นั่นกลับไม่ใช่” หยางเสี่ยวเทียนตอบ

ในใจของซ่งหวั่นจูนจุดประกายแห่งความหวังสายหนึ่ง ใจคิด หรือว่าหยางเสี่ยวเทียนยังมีความรักที่ตัดไม่ขาดกับตนเอง

หลังจากนั้นประโยคถัดมาของหยางเสี่ยวเทียน ทําลายความ หวังที่เพิ่งจุดขึ้นมาสายหนึ่งของซึ่งหวั่นจนในทันที

“ฉันแค่มีนิสัยรักความสะอาดเท่านั้น! ” หยางเสี่ยวเทียนพูด

เสริมขึ้น

สีหน้าของซ่งหวั่นจูน มืดครึ้มดุจน้ำ เอ่ยอย่างแค้นเคือง “นาย กําลังบอกว่าฉันสกปรกหรือ?

“เธอรู้สึกว่าตัวเองสะอาดหรือไง? ” หยางเสียวเทียนเอ่ย “ดี ดีมาก! ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ย “ดูแล้วค่าเลิกราหนึ่งร้อยล้าน นายก็ไม่มีทางให้ฉันใช่ไหม! ”

พอเอ่ยถึงค่าเลิกรา หยางเสี่ยวเทียนก็ฉุนเฉียวแล้ว

ต่อมาหยางเสี่ยวเทียนก็เอยอย่างไม่เกรงใจ “ขออภัยที่ฉันพูด ตรงๆ เธออยู่ที่คลับเอเลี่ยนให้ผู้ชายเลี้ยงดูถึงอายุแปดสิบปีก็หา ได้ไม่ถึงหนึ่งร้อยล้าน ไอ้ผู้ชายคนอื่นจ่ายเงินไม่กี่พันหยวนก็นอน กับเธอได้ ฉันนอนกับเธอยังต้องให้เธอหนึ่งร้อยล้าน? เธอไปกิน ขี้เถอะไป! ” หยางเสี่ยวเทียนยังพ่นภาษากวางตุ้งออกมาอีก ประโยค
ครั้งนี้ ซึ่งหวั่นจูนกลับฟังได้อย่างชัดเจน

“หยางเสี่ยวเทียน ในเมื่อนายไร้ความเมตตาเช่นนี้ ก็อย่าโทษ ฉันว่าไม่มีความชอบธรรม! ” ซึ่งหวั่นจนยิ้มเย็นเอ่ย “เดิมที่ฉันไม่ อยากทําอย่างนั้นหรอก…

“เธอคิดจะทําอะไร? ” หยางเสี่ยวเทียนพลันก็มีลางสังหรณ์ที่

ไม่ดีอย่างมาก

สังคมนี้ ค่อนข้างปลอดภัยมาตลอด

นี่ทำให้ความรู้สึกด้านความปลอดภัยของหยางเสี่ยวเทียน ค่อนข้างบางเบา

ไม่เช่นนั้นแล้ว ลูกหลานคนร่ำรวย ไม่อยู่ในที่อันตราย เศรษฐี มั่งมีไม่ว่าจะไปที่ไหน ล้วนต้องพาบอดี้การ์ดไปด้วย

แต่หยางเสี่ยวเทียนไม่เพียงไม่ได้พาบอดี้การ์ดมา อีกทั้ง เนื่องจากที่นี่เป็นสถานที่ที่เคยอยู่ในความทรงจำ เกี่ยวข้องกับ ความรู้สึกส่วนตัวของหยางเสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนให้สวี รอเขาอยู่ที่ประตูสวนสาธารณะ

ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนกลับมีตัวคนเดียว

“แน่นอนว่าต้องจัดการนายสิ! ” ซึ่งหวั่นจนพูดไป ก็หันไปมอง ด้านหลัง “เฮียหลง ออกมาเถอะ! ”

เพียงแค่เห็นหวังหลงและชายร่างใหญ่กว่าสิบคน ในมือถือมืด อยู่ ออกมาจากหมู่ต้นซากุระ
“หยางเสี่ยวเทียน ไม่พบกันมานานนะ” หวังหลงพันผ้าก๊อซ มองหยางเสี่ยวเทียนอย่างอาฆาตแค้น “เป็นแบบนี้ก็เพราะนาย ตอนนี้ฉันกลายมาเป็นสภาพดูไม่ได้แบบนี้ นายว่านายควรจะ ชดเชยให้ฉันยังไงดีล่ะ? ”

ขณะที่หวังหลงพูดอยู่ พวกลูกพี่ลูกน้องของหวังหลงพวกนั้น ก็ ล้อมหยางเสี่ยวเทียนเอาไว้แล้ว

ถ้าหยางเสี่ยวเทียนเป็นเเงินล่ะก็ เผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ จะต้องพูดอย่างมั่นอกมั่นใจว่า “ฉันจะต่อยสิบคน” หลังจากนั้นก็ กดสกิลโจมตีที่เป็นวงกว้างรอบหนึ่ง จากนั้นก็จากไปอย่างสง่า ผ่าเผย เหลือไว้เพียงเงาหลังที่สง่างาม

แต่ว่าหยางเสี่ยวเทียนไม่ใช่เย่เวิ่น

เผชิญหน้ากับชายร่างใหญ่ถือมีดสิบกว่าคน หยางเสี่ยวเทียน ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย

“พวกนาย! พวกนายไม่ว่าหวังหลงจะให้เงินพวกนายเท่าไหร่ ฉันล้วนให้สิบเท่า ขอเพียงพวกนายต่อยหวังหลงหนึ่งหมัด ฉันก็ จะให้พวกนายหนึ่งพัน! “หยางเสียวเทียนในยามคับขันก็คิดหา วิธีการดีๆ ออกมาได้อย่างฉับพลัน เอาวิธีเดิมมาใช้ เอ่ยเสียงดัง ว่า “พวกนายก็น่าจะรู้ว่าฉันรวยมาก ไม่เช่นนั้นก็คงไม่มีทางมา ลักพาตัวฉัน มีเพียงแค่พวกนายทรยศหวังหลง มายืนอยู่ข้างฉัน เงินฉันนั้นมีมาก! ”

แต่ว่าหยางเสี่ยวเทียนพูดจบ ชายร่างใหญ่เหล่านี้ก็ไม่ขยับ แม้แต่น้อย
“หยางเสียวเทียน นายเห็นฉันหวังหลงคนนี้เป็นคนโง่หรือไง? ฉันเสียเปรียบอยู่ในมือนายแล้วครั้งหนึ่ง หรือว่ายังต้องเสีย เปรียบอีกเป็นครั้งที่สองหรือ? ” หวังหลงยิ้มเข็นเอ่ย “ลูกน้อง ก่อนหน้านี้ของฉัน ก็เป็นแค่เพื่อนร่วมกันร่วมดื่ม ดังนั้นนายถึง เอาเงินมาซื้อได้! แต่ตอนนี้ลูกน้องของฉัน กลับเป็นญาติพี่น้อง จากตระกูลหวังของฉัน ฉันสัญญาแล้วว่าแบ่งให้ทุกคนคนละสิบ ล้าน นายซื้อพวกเขาไม่ได้หรอก! ”

“บ้าเอ๊ย! ” หยางเสี่ยวเทียนควักเข้าไปในอกทันที หยิบเอา คุณปู่เหมาสีแดงปีกหนึ่งออกมา มือโบกไปมา “โปรยเงินแล้ว โปรยเงินหยวนแล้ว รีบมาเก็บเงินกันเถอะ! ”

หยางเสี่ยวเทียนทางหนึ่งพูดไปโปรยเงินไป อีกทางก็หันหลัง วิ่งหนี

เงินหยวนสีแดงลอยอยู่ในอากาศเป็นใบๆ ราวกับนางฟ้า โปรยดอกไม้อย่างไรอย่างนั้น

ตูม!

แต่ทว่าชายร่างใหญ่ยังคงไม่ขยับ ชายร่างใหญ่คนหนึ่งก็เอา มือเดียวกดหยางเสี่ยวเทียนเอาไว้แล้ว

“เจ็บ! เจ็บ! ” หยางเสี่ยวเทียนดิ้นรนเอ่ย “พวกนายเป็นบ้า หรือไง? เงินก็ไม่เอายังอยากจะได้อะไร? ”

“เงินเล็กน้อยไม่เอา แน่นอนก็เพื่อต้องการเงินก้อนใหญ่แล้ว! ” หวังหลงเดินไปถึงด้านหน้าหยางเสี่ยวเทียน “ครั้งนี้ ฉัน ต้องการขู่กรรโชกนายหนึ่งพันล้าน! ต่อหน้าหนึ่งพันล้าน หมื่นกว่าๆ ของนายตรงนี้ ฉันไม่เห็นอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ! ”

พูดจบ หวังหลงกำชับลูกน้องคนหนึ่งว่า “อาย ยุงถึงจะตัว เล็กแต่ก็เป็นเนื้อ เอาเงินทั้งหมดเก็บขึ้นมา! ”

ชายร่างใหญ่ที่ชื่ออาย เก็บเงินขึ้นมาอย่างร่าเริงทันที

หยางเสี่ยวเทียนท้อแท้เล็กน้อย วันนี้เขานับว่าแพ้แล้ว คราว เคราะห์ยากจะหลุดพ้น “ไปเถอะ เชิญเศรษฐีหมื่นล้านของพวกเราขึ้นรถ! ” หวังหลง

ยิ้มระรื่นเอ๋ย

ถัดมา หยางเสี่ยวเทียนถูกชายร่างใหญ่สองคนยกขึ้น ยัด เข้าไปในรถซานตาน่าสีเงินคนหนึ่งที่อยู่ในที่ลับตา

“ต่อจากนี้ เป็นการทำงานหนักเพื่อการค้าจริงๆ แล้วนะ! ”

“ถ้าครั้งนี้ฉันไม่ตาย จะต้องเชิญบอดี้การ์ดชั้นเยี่ยมจากทั่ว โลกแน่! ”

หยางเสี่ยวเทียนแอบสาบานอย่างลับๆ

หวังหลงและคนอื่นๆ ขึ้นรถ รถสตาร์ทขึ้น และจากไปอย่าง สง่าผ่าเผย

แต่ว่าทุกคนไม่ได้สังเกต ในที่ไกลๆ เงาร่างของสวีลี่ลี่ปรากฏ ขึ้นมา

ที่แท้แล้วถึงแม้หยางเสี่ยวเทียนจะให้สวลลี่รอเขาอยู่ที่ประตู สวนสาธารณะ แต่ว่าสวลลี่กลับไม่วางใจหยางเสี่ยวเทียน ในขณะเดียวกันก็อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับความรู้สึกของหยาง เสี่ยวเทียน ดังนั้นจึงแอบๆ ซ่อนๆ ตามหยางเสียวเทียนมา อยาก จะเห็นว่าหยางเสี่ยวเทียนและซ่งหวั่นจนยังจะมีฉากน้ำเน่าอะไร อีก!

ผลสุดท้ายที่ได้เห็นกลับไม่ใช่ละครรัก เป็นละครอาชญากรรม

“ซวยแล้ว ตอนนี้ซวยแล้ว! ” สวีลี่ลี่ยิ้มขมขื่นเอ่ย “ทำได้เพียง ขอความช่วยเหลือจากคุณลุงแล้ว! “