บทที่ 13 แผนร้ายลักพาตัว

เมื่อก่อนตอนที่อยู่คลับเอเลี่ยน หวังหลงก็พบว่าหยางเสี่ยวเทียน คอยปกป้องซ่งหวั่นจูนอยู่ หลังจากสืบถามมารอบหนึ่ง หวังหลง ได้รู้ว่าหยางเสี่ยวเทียนนั้นคือแฟนเก่าของซึ่งหวั่นจูน ดังนั้นหวัง หลงจึงหาซ่งหวั่นจูนเจอ

หวังหลงอยู่ที่คลับเอเลี่ยน ก็เป็นแขกของซ่งหวั่นจูนมาโดย ตลอด แน่นอนว่าต้องรู้ว่าซึ่งหวั่นจนพักอยู่ที่ไหน จึงตามหาซึ่ง หวั่นจูนได้อย่างราบรื่น ซึ่งหวั่นจูนก็รู้ความร้ายกาจของหวังหลง หยางเสียวเทียนมีเงินพอที่จะทำอะไรตามอำเภอใจ จัดการหวัง หลงได้อย่างสบายๆ แต่ว่าซึ่งหวั่นจนกลับไม่มีความสามารถนั้น ไม่อาจไม่ทำตัวนอบน้อมประจบประแจงต่อหน้าหวังหลงได้

หวังหลงได้รู้จากข่งหวั่นจูนที่นี่ว่าหยางเสี่ยวเทียนถึงกับเป็น เศรษฐีหมื่นล้าน ดังนั้นจึงเกิดความคิดลักพาตัวหยางเสี่ยวเทียน เรียกค่าไถ่ แต่ว่าลักพาตัวเป็นความผิดสถานหนัก ซึ่งหวั่นจน แนะนำว่าให้ดูก่อนว่าสามารถกลับไปคืนดีกับหยางเสี่ยวเทียน ได้ไหม หลังจากคืนดีแล้วหยางเสี่ยวเทียนแน่นอนว่าต้องเป็น แหล่งเงินที่มั่นคงของซ่งหวั่นจูน มีเงินไหลมาไม่ขาดสาย

ถึงแม้จะคืนดีไม่ได้ ก็ดูว่าจะสามารถเรียกเงินค่าเลิกราจํานวน หนึ่งจากหวังหลงได้ทางไหนบ้าง นี่ปลอดภัยกว่าลักพาตัวคน มากเลย

ผลสุดท้ายไม่เกินการคาดเดาของหวงหลง หยางเสี่ยวเทียนไม่ไว้หน้ากับซึ่งหวั่นจูน เงินสักเสี้ยวก็ไม่ยินดีให้ข่งหวั่นจน

นึกถึงหยางเสี่ยวเทียนที่ดูถูกตนเองว่าฝังเพชรหรือไม่ ซึ่งหวั่น จูนก็พาล โกรธอย่างไร้เหตุผล ยังคิดถึงก่อนหน้านี้ที่หยางเสียว เทียนยอมเชื่อฟังคล้อยตามตนเองทุกอย่าง ความรู้สึกตกต่ำ ประเภทนี้ ทำให้ซ่งหวั่นจูน โกรธแค้นหยางเสี่ยวเทียนอย่างมาก

“ฉันพูดไว้นานแล้ว ไม่มีประโยชน์หรอก ผู้ชายมีเงินก็เปลี่ยน เป็นแย่ ใครยังจะมาพูดเรื่องความรู้สึกกับเธอ!” เวลานี้หวังหลง ยิ้มเย็นเอ่ย “เอาตามความตั้งใจของฉันดีกว่า เธอหาเหตุผลสัก อย่างเรียกหยางเสี่ยวเทียนออกมา พวกเราทำตัวประกันใหญ่โต สักหน่อย! เขาเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน ตัวประกันนี้พวกเราเรียกกัน ล้าน พวกเราก็สามารถร่ำรวยได้ในชั่วข้ามคืน!

“ได้ ลักพาตัวหยางเสี่ยวเทียน! ” ซึ่งหวั่นจูนแปรเปลี่ยนเป็น คนชั่วร้ายโดยสิ้นเชิง เอยอย่างเย็นชา “ฉันเข้าใจเขา ฉันรู้ว่า ความรู้สึกของเขาไม่มีทางดับหายไปง่ายดายขนาดนี้หรอก ฉัน จะเปลี่ยนท่าที นัดเขาออกมา ถึงตนนั้นพวกเราก็ลักพาตัวเขา ฉันยังอยากจะฆ่าเขา! ผู้ชายที่ฉันซึ่งหวั่นจูนไม่ได้มา ก็ไม่ควรอยู่ ต่อบนโลกใบนี้! ”

เห็นซ่งหวั่นจูนที่แปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้าย ในใจหวังหลงก็เหน็บ หนาว ถอนหายใจเอ่ยว่า “เป็นหญิงหัวใจอำมหิตจริงๆ เลย! ”

หยางเสี่ยวเทียนทางด้านนี้ บริษัทขนส่งจงหยวนไม่มีการรีดไถ ขู่เข็ญเงินของหวังหลงปลิงดูดเลือดคนนี้แล้ว ในด้านต้นทุนเพียงอย่างเดียว ว่าประหยัดไปได้เท่าไหร่แล้ว และผ่านวิธีการ พลิกไปพลิกต่อเนื่องกันของหยางเสี่ยวเทียน แต่หวังหลงกำลังยิ่งใหญ่ ยังล้มในของหยางเสียวเทียน ทำให้โจ วทงเลื่อมใสอย่างสุดสุดใจ

โจวทงนี้ ว่าภายนอกเจ้าเล่ห์แต่ว่าความ สามารถนั้นยังอยู่ หยางเสี่ยวเทียนกลับกลัวว่าจะควบคุมวางไม่ถ้าแม้แต่โจวาง หยางเสี่ยวเทียนยังควบคุมไม่เช่น นั้นจะถึงการควบคุมเมถุนกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่ได้ยังไงกัน?

ถึงแม้ความคิดของหยางเสี่ยวเทียนจะเป็นเกาะเงินหมื่น ล้านกินไปทั้งชีวิตตายเดี๋ยวผ่านไปแล้ว แต่ว่าคิดถึงการดูถูก อย่างโจ่งแจ้งที่คณะกรรมการบริหารอายุมากเหล่ากรุ๊ปมีต่อเขา หยางเสี่ยวเทียนไม่ยินยอม เขาต้องการพิสูจน์เอง!

ผู้ชายต้องศักดิ์ศรี!

ความคิดพวกเขา หยางเสี่ยวเทียนก็เป็นเพียงแค่ผู้โชคมีพื้นเพเป็นพนักงานส่งของเท่านั้น รับความร่ำรวยผ่านความ โชคดี จากนั้นกลับไปข้างหน้าได้ด้วยซ้ำ

แต่ในเป็นจริง สามารถได้ผลคะแนนยอดเยี่ยมที่ ความสามารถ แต่ไม่มีโอกาส ไม่แสดงความสามารถ ดังนั้นจึงตกอับ
แต่ว่าตอนนี้ความร่ำรวยหลายหมื่นล้านมาถึงอย่างไม่ทันตั้ง ตัว กลับเป็นโอกาสของหยางเสี่ยวเทียน

เขาไม่ใช่คนธรรมดา ขอเพียงแค่ให้โอกาสขาก็จะแสดงความ สามารถออกมา

ในเมื่อกําหนดข้อตกลงสามปีไปแล้ว หยางเสี่ยวเทียนก็จะ

ต้องทำให้ดีอย่างที่สุด!

แม้ว่าจะล้มเหลว อย่างน้อยหยางเสียวเทียนก็ไม่เสียใจภาย หลัง

“ตอนนี้ธุรกิจขนส่งแข่งขันกันสูงใช่ไหม? ” หยางเสี่ยวเทียน ตรวจสอบโกดังขนส่ง ถามโจวทง

โจวทงพูดความล่าบากของตนเองว่า “ไม่เพียงแต่การแข่งขัน สูง มันเป็นการที่คนมากมายทำในสิ่งเดียวกัน ไม่ต้องพูดถึง ขนส่งใหญ่อะไรนั่น ขนส่งที่อื่นๆ ก็ผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ดเยอะ แยะไปหมด ธุรกิจนี้กำไรเดิมทีก็ต่ำ ตอนนี้พอแข่งขันกันขนาดนี้ เช่นนั้นรายได้ก็ยิ่งอนาถแล้ว! ”

“นายรู้สึกว่าปัญหาใหญ่ที่สุดคืออะไร? ” หยางเสี่ยวเทียนถาม ขึ้น สำหรับกิจการขนส่งบริษัทขนส่งจงหยวนนั้น หยางเสียว เทียนมีความคิดบางอย่างแน่นอนแล้ว แต่ว่าเขายังอยากจะฟัง ความคิดเห็นของโจวทง

“หลักๆ ก็คือประสิทธิภาพต่ำเกินไป! ” โจวทงคิดๆ แล้วตอบ “การส่งสินค้าเป็นกิจการที่ขึ้นกับปริมาณ! ทั้งหมดล้วนอาศัย จํานวนในการหาเงิน ประสิทธิภาพการส่งก็จะน้อย หาเงินก็น้อยเป็นธรรมดากำไรยิ่งยิ่งน้อย พวกเราไม่อาจนั่น ราคาได้อีก ราคาอีกพวกเราต้อง

นายคิดว่าทำไมประสิทธิภาพถึงหยางเสี่ยวเทียนถาม อีก

โจวทงครุ่นเอ่ยว่า ด้านแรกลูกค้ารายบุคคลเยอะเกินอยู่ของลูกค้าพวกนี้ค่อนข้างห้องใต้ดิน อยู่ตึกพนักงานส่งส่งทีละนั้นยาก ลำบาก

“เป็นเช่นล่ะอาจจะต้องเช่าที่ดินร่วมมางานแล้วใน

เช่าที่ดินร่วมใช้ชัดเจนว่าโจวทงตามแนวคิดของหยาง

เสี่ยวเทียนไม่ทัน

หยางเสี่ยวเทียนอมยิ้มเล็กน้อย แต่กลับไม่คิดจะอธิบายต่อ โจวทง คือความลับธุรกิจ โจวทง โจวทงนับเป็นคนสนิทของหยางเสี่ยวเทียน ยังไม่รับความเชื่อมั่นทั้งหมดจากหยางเสี่ยวเทียน

“ฉันใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตบูชาเธอ…..

ในขณะโทรศัพท์หยางเสี่ยวเทียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นซึ่งหวั่นจูน หยางเสี่ยวเทียนยากรับสาย ว่าลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ยังคงรับสายโทรศัพท์

เขาตัดสินใจ ถ้าซ่งหวั่นจนยังอยากได้เงิน เขาก็จะลบและ บล็อกซ่งหวั่นจูนไปเลย ความทรงจำในอดีต ควรจะมีสุสานไว้ตั้ง กลบไปได้แล้ว

“เธอยังอยากจะเอาเงินหรือ? ” หยางเสี่ยวเทียนถาม

“เสี่ยวเทียน ฉันคิดได้แล้ว เป็นฉันที่แต่ก่อนผิดต่อนาย ระหว่างพวกเรา เพียงแค่ไม่เหมาะสมกันเท่านั้น ที่จริงแล้วฉันก็ อยากที่จะเป็นผู้หญิงไม่ดีในสายตานาย เพียงแต่ว่าสมัยนี้ฟุ้งเฟ้อ เกินไป ฉันก็ไหลไปตามกระแส ไม่ได้หลีกเลี่ยงเหตุที่เกิดขึ้นไปสัก หน่อย” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ยด้วยอารมณ์อ่อนไหว “อย่างไรก็ตาม โลก มนุษย์มันคุ้มค่า”

หยางเสี่ยวเทียมแปลกใจเล็กน้อย ทอดถอนใจเอ่ย “เธอ เข้าใจแล้วก็ดี! ”

ซ่งหวั่นจูนเอ่ยเสียงอ่อน “เสี่ยวเทียน นายรู้ไหม ไม่กี่วันนี้ฉัน คิดถึงอดีตของพวกเราอยู่ตลอด นายรักฉันด้วยใจจริง แต่ฉัน กลับทําความรักส่วนนี้ให้ผิดหวัง”

“ฉันก็ไม่อยากจะพูดว่ารักนายหมื่นๆ ปีอะไรพวกนี้ เพราะว่า สวรรค์ไม่มีทางให้โอกาสอีกครั้งหนึ่งกับฉันแล้ว เพียงแต่ว่าฉัน เสียใจกับทุกสิ่งที่เคยทำลงไปมาก ฉันทำร้ายนาย ฉันอยากพูด กับนายสักประโยค ขอโทษ! ”

น้ำเสียงของซ่งหวั่นจูนจริงใจเต็มเปี่ยมหยางเดี่ยวเทียนตอบ “ช่างเถอะ ฉันยกโทษให้เธอแล้ว นับ จากนี้ไป ไม่ต้องติดต่อกันอีกแล้ว”

ซ่งหวั่นจูนเอ่ยร้องขอ “เสี่ยวเทียน ที่ฉันนี้ยังมีของขวัญเล็ก น้อยที่นายมอบให้ฉัน ฉันอยากคืนให้นายด้วยมือตัวเอง แล้วก็ อยากจะจบความรู้สึกระหว่างพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย ชีวิตคนเรา หากเป็นเหมือนกับที่เจอกันครั้งแรก พวกเรารู้จักกันครั้งแรกที่ สวนซากุระ ฉันหวังให้นายมาที่สวนซากุระ จบความสัมพันธ์กับ ฉัน ได้ไหม? ”

หยางเสี่ยวเทียนคิดๆ ดู เอ่ยว่า “เวลาไหน? ”

“วันนี้ตอนสองทุ่ม เป็นยังไง? ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ย

“ฉันจะไปแน่” หยางเสี่ยวเทียนตอบ วางสายโทรศัพท์

“ฉันมักจะใจอ่อนเกินไป ใจอ่อนเกินไป เอาปัญหาทุกอย่างมา แบกไว้เอง…” หยางเสี่ยวเทียนยิ้มขมขื่นร้องเพลงสั้นๆ เยาะเย้ย ตัวเอง แล้วทํางานต่อ