บทที่ 3 เศรษฐีหมื่นล้าน

เมื่อวานเขาลองโทรเบอร์ของเหอเซียนแล้ว และได้รับเงินค่าซ่อม รถมาจริงๆ แต่เขาก็ไม่เชื่อว่าหยางเสี่ยวเทียนจะได้สืบทอดมรดก ห้าหมื่นล้าน อย่างมากก็แค่ถูกหวยสักกี่แสนเท่านั้น

ประโยคนี้ออกมา ทุกคนนั้นไม่ได้ตกตะลึง ตรงกันข้าม กลับ

เยาะเย้ยกันไม่หยุด

เพื่อนร่วมชั้นมานานขนาดนี้แล้ว ต่างก็รู้ถึงรากฐานของกัน และกัน เศรษฐีหมื่นล้านอะไรกันละ เศรษฐีร้อยบาทว่าไปอย่าง

“ฉันพยายามถ่อมตนอยู่เสมอ แต่ไม่คิดว่าถูกพวกนายรู้เข้า แล้ว เอาเถอะ งั้นฉันเฉลยเลยละกัน ไม่เสแสร้งละ ฉันก็คือเศรษฐี หมื่นล้านเอง!” หยางเสี่ยวเทียนหงายมือ แล้วหัวเราะเสียงดัง

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา คนดูทั้งหลายก็หัวเราะตามหยาง

เสี่ยวเทียน เพียงแต่ว่า พวกเขานั้นเป็นการหัวเราะเยาะ

“หยางเสี่ยวเทียน เรื่องของนายกับหวั่นจูน พวกเราต่างก็รู้ แล้ว พูดตามจริงพวกเราทุกคนก็เห็นใจนายนะ แต่อย่าได้เป็น โรคจิตเภทเชียว!”

“ทุกคนร่วมชั้นกันมาหลายปี นายเป็นเศรษฐีหมื่นล้านมั้ย ตัว นายเองไม่รู้รึไง? อย่ามาเล่นตลกที่นี่เลย หุบปากไปเถอะ

“หยางเสี่ยวเทียน อย่าโทษเพื่อนพ้องพูดจาตรงเลย หวั่นจูน สวยขนาดนั้น ตามเงื่อนไขของตัวนายแล้ว ให้ความสุขที่เธอต้องการไม่ได้จริงๆ

เผชิญหน้ากับคำประชดของทุกคน ใบหน้าของพันฉาย แสดงออกถึงความภาคภูมิ ซึ่งหวั่นจนหน้านิ่ง สายตาที่มองดู หยางเสี่ยวเทียนเห็นได้ชัดว่ามีความรังเกียจและขยะแขยง

รอจนเสียงดูถูกของพวกเขาหยุดลง หยางเสี่ยวเทียนหัวเราะ กับตัวเองแล้วไม่พูดอะไรอีก

คุยเรื่องเศรษฐีหมื่นล้านกับพวกที่เงินเดือนหลักหมื่น พวกเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมื่นล้านเป็นยังไงก็ต้องไม่เชื่ออยู่แล้ว

แน่นอนว่าหยางเสี่ยวเทียนก็ไม่บังคับให้พวกเขาเชื่อ

ในตอนนี้เอง พันฉายลุกขึ้น สายตามองไปที่หยางเสี่ยวเทียน พูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้ายว่า “หยางเสี่ยวเทียน ในเมื่อนายเป็นถึง เศรษฐีหมื่นล้านแล้ว เสียเงินไม่กี่แสนเลี้ยงข้าวพวกเราสักมื้อคง ไม่เป็นไรใช่มั้ย? นอกเสียจากว่า นายจะแค่ตอแหล แล้วโกหก เป็นเศรษฐีหมื่นล้านไร้สาระ

“ใช่แล้ว! หยางเสี่ยวเทียน นายเป็นถึงเศรษฐีหมื่นล้านแล้ว มื้อนี้นายเลี้ยง คงไม่เกินไปหรอกใช่มั้ย!” ทุกคนต่างเห็นด้วย

กินข้าว โรงแรมห้าดาวสักมื้อ อย่างน้อยก็ต้องเสียหลักแสน หารกันก็ยังต้องจ่ายคนละเป็นพัน

ถ้าหากว่ามีคนที่ยอมจ่ายเงินเลี้ยง ถ้าอย่างนั้นก็จะดีมากเลย

“จริงๆแล้วฉันมีความคิดนี้แต่แรกแล้ว” หยางเสี่ยวเทียนพูด ด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ดีดนิ้ว พนักงานบริการเดินเข้ามา
“ทําอาหารทะเลระดับที่ดีที่สุดมาให้ฉัน” หยางเสี่ยวเทียนสั่ง

“ได้ครับ!” พนักงานบริการตอบรับ แล้วก็รีบจากไป

เพิ่งพูดจบ เสียงเยาะเย้ยในห้องโถงก็น้อยลง แต่ทุกคนกลับ มองหยางเสี่ยวเทียนอย่างกับคนปัญญาอ่อน

หยางเสี่ยวเทียนเลี้ยงข้าวแท้ๆ แต่ใบหน้าของพวกเขาไม่ได้มี ความขอบคุณ แต่กลับมีเพียงดูถูกถากถางเท่านั้น

ไม่นานอาหารก็ค่อยๆถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

“ฉันจะบอกให้พวกนายรู้ว่ากุ้งมังกรออสเตรเลียและปูอลา สก้านีขนส่งทางอากาศมาทั้งนั้น ราคาไม่น้อยเลย บวกกับอาหาร ขึ้นชื่อพวกนี้ มือหนึ่งอย่างน้อยๆก็สามหมื่นหยวน”

“ถึงแม้จะตามฐานะบ้านฉันแล้ว แต่ละเดือนก็กินแค่ 1-2 มื้อ เท่านั้นเอง”

ปากพันฉายพูดอย่างนั้น แต่ใบหน้ากลับแสดงออกถึงความ

ภาคภูมิใจ

ทุกคนต่างก็มองพันฉายด้วยความอิจฉา ข้าวมื้อหนึ่งสามหมื่น หยวน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะเงินเดือนหลักหมื่นก็กินอาหารดีๆแบบ นี้ไม่ได้หรอก

ซึ่งหวั่นจูนกัดเนื้อปูไปหนึ่งคำ แล้วพูดอย่างดูถูกว่า “ฉันคบกับ หยางเสี่ยวเทียนมานานขนาดนั้น ภูมิหลังเขาเป็นยังไงฉันรู้ดี ที่สุด”
“ฉันกล้ายืนยัน เขาใช้เงินเก็บทั้งหมดและก็ยืมเงินมาไม่น้อย เพื่อที่จะต้องการโอ้อวดใส่ฉัน

ทุกคนพยักหน้าอย่างมั่นใจ ทุกคนต่างก็อยู่เมืองเย็นจึง

แน่นอนว่าต้องรู้อยู่แล้วว่าหยางเสี่ยวเทียนทำงานเป็นบุรุษ ไปรษณีย์ที่เมืองเย็นจึงมาตลอด และบุรุษไปรษณีย์จะสามารถมาเลี้ยงข้าวที่โรงแรมระดับห้า

ดาวได้?

“ไอ้คนจนเอ้ย ยังกล้าทำตัวแบบนี้!” พันฉายประชดไปคำหนึ่ง แล้วก็กัดเนื้อปู

ส่วนหยางเสี่ยวเทียนนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ ถึงแม้ว่าจะได้ยินไม่ชัด ทุกประโยค แต่ก็เข้าใจความหมายโดยรวมแล้ว

คนและสิ่งของประเภทเดียวกันมักจะอยู่รวมกันจริงๆ

หยางเสียวเทียนยิ้มเล็กน้อย เข้าร่วมงานเลี้ยงรุ่นนี้ เป้าหมาย

ก็เพื่อมาโอ้อวดใส่พวกเขา

แต่ว่าหยางเสี่ยวเทียนคิดไม่ถึงว่าจะมีจุดจบแบบนี้ และในตอนนี้เอง อยู่ๆก็มีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามา

“ไม่ทราบว่ารถ Porsche สีดำใต้ตึกเป็นของใครครับ มันบัง ทาง สามารถขยับหน่อยได้มั้ยครับ?” พนักงานถามอย่าง นอบน้อม

เมื่อประโยคนี้ออกมา ทุกคนเงียบกริบ ในหูพวกเขาสะท้อนอยู่แค่สามคําคือ “Porsche”

นั่นมันรถหรูเชียวนะ!

พันฉายที่ฐานะดีที่สุด ในห้อง ยังไม่สามารถขับรถที่ดีขนาดนี้ ได้เลย!

ทุกคนต่างมองหน้ากัน สุดท้ายก็มองไปที่ตัวพันฉาย

พันฉายยิ้มอย่างอึดอัด แล้วลุกขึ้นพูดว่า “รถคันนั้นน่าจะไม่ใช่

ของพวกเรา….”

“ของฉันเอง!”

และเมื่อพันฉายเพิ่งพูดจบ หยางเสี่ยวเทียนก็พูดขึ้น

“น่าจะเพราะเลขาฉันจอดไม่ดีแน่เลย รบกวนคุณช่วยไปจอด ใหม่หน่อยนะ” หยางเสี่ยวเทียนพูดนิ่งๆ แล้วก็ล้วงเอากุญแจรถ Porsche ออกมายื่นให้พนักงาน

“ลำบากนายหน่อยนะ

แล้วหยางเสี่ยวเทียนก็เอาธนบัตรสีแดงสองใบยัดใส่ในมือ ของเขา

เห็นภาพนี้ สีหน้าของทุกคนถึงกับแข็งที่อกันหมด สายตาที่ มองหยางเสี่ยวเทียนก็ค่อยๆเปลี่ยนไป

โดยเฉพาะพันฉาย เขาขับรถ BMW 5 Series ถึงแม้รถคันนี้ จะไม่ถูก แต่ถ้าเทียบกับ Porsche ก็ต่างกันคนละระดับ

“เสียเงินไม่กี่ร้อยให้พนักงานเล่นละครด้วยกันพวกนายก็เชื่อแล้วหรอ?” สีหน้าขยะแขยงของซ่งหวั่นจนยิ่งเพิ่มขึ้น “แผนแบบ นี้ เมื่อก่อนพวกเราก็เคยเจอมาครั้งหนึ่งแล้ว

เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่า หยางเสี่ยวเทียนจะคิดใช้วิธีโอ้อวดแบบ นี้มาแก้แค้นเธอ

เพียงแต่เมื่อหยางเสี่ยวเทียนยิ่งพยายามโอ้อวด เธอก็ยิ่งรู้สึก สงสารหยางเสี่ยวเทียนมากขึ้น

“พูดถูก ก็แค่เล่นละคร เสียเงินกี่สิบหยวนซื้อกุญแจรถ Porsche ในเน็ต แล้วเสียอีกไม่กี่ร้อยซื้อตัวพนักงาน ก็คงมีแค่ ไอ้ขี้แพ้จนๆอย่างมันทำได้เท่านั้นแหละ

พันฉายพูดแล้วก็เอากุญแจรถ BMW ออกมาวางบนโต๊ะเสียง ดัง “ BMW 5 Series อย่างมากก็ราคาแค่ 6-7 แสนหยวน แต่ เป็นของจริง ไม่เหมือนใครบางคน หาของปลอมไร้สาระมา แสดง!”

ความหมายคำพูดของพันฉายชัดเจน ทุกคนต่างก็ฟังกันออก

จึงได้ต่างก็มองไปที่หยางเสี่ยวเทียนด้วยสายตาล้อเลียน

หยางเสี่ยวเทียนยิ้ม ดูแล้วฐานะบุรุษไปรษณีย์จะฝังใจผู้คน มากเลยนะ

ไม่เป็นไร ยังไงซะฉันและคนส่วนมากในพวกนายไม่นายก็จะ กลายเป็นคนที่อยู่กันคนละโลกแล้ว

หยางเสี่ยวเทียนกินไปได้ไม่น้อยแล้ว แล้วเคาะโต๊ะเบาๆ กำลังคิดว่าจะปิดท้ายอาหารมื้อนี้ยังไงดี
และในเวลานี้เอง หญิงสาวบอบบางที่มัดผมเดินไปหาหยาง เสี่ยวเทียน นั่งอยู่ข้างกายหยางเสียวเทียน

หน้าตาเธอไม่ได้สวยมาก แต่กลับมีเสน่ห์ที่พิเศษ ให้ความ รู้สึกถึงสาวน้อยน่ารักข้างบ้าน

หยางเสี่ยวเทียนจำเธอได้ หลิ่วเยี่ยน เป็นคณะกรรมการการ ศึกษาในมหาวิทยาลัย นักเรียนดีเด่นในสาวตาของอาจารย์ เป็น

หนึ่งในน้อยคนที่ไม่รังเกียจหยางเสี่ยวเทียน

“จริงๆแล้วเธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้” หลิ่วเยี่ยนพูดอย่าง ลึกซึ้งเข้าใจ “มื้อนี้เท่าไหร่ ฉันจะโอนในส่วนของฉันให้นายเอง

“เธอเองก็คิดว่าฉันใช้เงินเก็บทั้งหมดและยืมเงินมา เพื่อที่จะ มาโอ้อวดต่อหน้าซึ่งหวั่นจูนและพันฉาย?” หยางเสี่ยวเทียนถามกลับ