บทที่ 15 มีไว้เพื่อเงิน

ชานเมือง

โรงงานร้างแห่งหนึ่ง

หยางเสี่ยวเทียนถูกมัดอย่างแน่นหนาไว้บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง หวังหลงคลำเอาโทรศัพท์มาจากบนตัวของหยางเสี่ยวเทียน ออกมา ทำมาสักพัก พบว่าโทรศัพท์ปลดล็อกไม่ได้

“โทรศัพท์ของนายปลดล็อกยังไง? ” หวังหลงถาม หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย “เอาโทรศัพท์วางไว้ที่ข้างปากของฉัน” หวังหลงเอาโทรศัพท์วางไว้ที่ข้างปากของหยางเสี่ยวเทียน “เสี่ยวล เปิดโทรศัพท์” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย

“แผ่นดินไหวในหนันกึ่ง ภูเขาลำธารงดงามตลอดไป” เสียง ร้องรัวๆ ของผู้หญิงเสียงหนึ่งดังออกมาจากในโทรศัพท์ของ หยางเสี่ยวเทียน

“ประตูหันสู่มหาสมุทร แม่น้ำสามสายไหลรวมกันหลายพันปี หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย

“พี่น้องของแก๊งชิงมู่ถัง? ”

“ถูกต้อง”

โทรศัพท์ก็เปิดเครื่อง
หวังหลงประหลาดใจเล็กน้อย เอ่ยว่า “ของเล่นนี้ก็เทคโนโลยี ชั้นสูงเกินไปแล้ว! ”

ซึ่งหวั่นจนเอ่ยอย่างเหยียดหยามว่า “นี่ก็เหมือนกันกับหุ่นยนต์ ของธนาคารนั่นแหละ ก็เป็นแค่กลลวงเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น

หวังหลงพลิกเปิดสมุดโทรศัพท์ของหยางเสี่ยวเทียน

หลังจากหาไปสักพัก หวังหลงเอยอย่างงุนงง “ทำไมนายถึง ไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องเลยสักคนเดียว? ”

“ฉันเป็นเด็กกำพร้า” หยางเสี่ยวเทียนพูด

หวังหลงส่ายหน้า เอ่ยว่า “งั้นฉันจะไปเอาเงินกับใคร? ”

หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย “เหอเชี่ยน ผู้ช่วยของฉัน”

หวังหลงต่อสายหาเหอเชี่ยนทันที

“ใช่เหอเชี่ยนผู้ช่วยของหยางเสี่ยวเทียนไหม? ” หวังหลงถาม 11

ขึ้น

“ใช่” เหอเชี่ยนตอบกลับ

“ฉันจะบอกนาย หยางเสี่ยวเทียนถูกพวกเราลักพาตัวมาแล้ว ตอนนี้หยางเสี่ยวเทียนก็อยู่ในมือของพวกเรา ถ้านายไม่อยาก ให้หยางเสี่ยวเทียนเกิดเหตุผิดพลาดอะไรขึ้น ก็เตรียมเงินสด หนึ่งพันล้านมาไถ่คนที่โรงหลอมเหล็กเปียหวาตรงชานเมือง! ” หวังหลงข่มขู่เหอเชี่ยนอย่างดุร้ายว่า “อย่าได้คิดที่จะแจ้งตำรวจ ไม่เช่นนั้นฉันจะฆ่าตัวประกันทิ้ง! ถึงตอนนั้น ที่นายเห็น ก็เป็นเพียงแค่ร่างไร้ลมหายใจของหยางเสี่ยวเทียนแล้ว! ”

“ฉันต้องการแน่ใจว่าหยางเสี่ยวเทียนถูกพวกนายลักพาตัวไป แล้วหรือไม่” เหอเชี่ยนเอ่ยอย่างสงบนิ่ง “ให้หยางเสี่ยวเทียนมา พูด”

หวังหลงเอาโทรศัพท์ไปวางไว้ข้างปากของหยางเสี่ยวเทียน เอ่ยว่า “พูด! ”

“เหอเชี่ยน ฉันเอง” หยางเสียวเทียนยิ้มขมขื่นเอ่ย “ฉันถูก ลักพาตัวมาจริงๆ ”

เหอเชี่ยนก็ไม่ได้กล่าวหาว่าหยางเสี่ยวเทียนไม่ระวังตัว แต่พูด ว่า “ค่าไถ่หนึ่งพันล้าน นายยินดีจ่ายไหม? ”

หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย “เทียบกับชีวิตของฉัน หนึ่งพันล้านก็ไม่ นับเป็นอะไร แต่ว่าฉันมีเงื่อนไขหนึ่งข้อ นั่นก็คือ ถ้าเกิดฉันผม หายไปสักเส้น ได้รับอันตรายแม้แต่นิดเดียว พวกเขาก็อย่าคิดจะ ได้เงินหนึ่งพันล้าน! ไม่เพียงแค่ไม่มีหนึ่งพันล้านแล้ว เงินสักเสี้ยว เดียวก็ไม่มี! ”

“ได้! ” เหอเชี่ยนตอบ “คุณโจรลักพาตัว เงินหนึ่งพันล้าน ต้องการเวลาหนึ่งวันในการจัดหารวบรวม นี่ไม่ใช่การล้อเล่น แม้ว่าจะเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน ก็ไม่สามารถเอาเงินสดหนึ่งพันล้าน ออกมาได้สบายๆ! ”

“เรื่องนี้ฉันเข้าใจ! ” หวังหลงเลียริมฝีปากเอ่ยตอบ “ปีนั้นจาง จื่อเฉียงลักพาตัวลูกชายของหลี่เจียเฉิงผู้ร่ำรวยที่สุดในเอเชีย เรียกเงินสดหนึ่งพันล้าน หลี่เจียเฉิงยังใช้เวลามากมายในการจัดการเงินสดหนึ่งพันล้าน! พวกนายสามารถจัดการเงินสดหนึ่ง พันล้านนี้ได้ในหนึ่งวัน ฉันก็ตกตะลึงมากแล้ว! ”

“เข้าใจก็ดี” เหอเชี่ยนตอบ “ฉันไม่ใช่ญาติของหยางเสียว เทียน เป็นเพียงแค่ผู้ช่วย ดังนั้นฉันไม่ได้สนใจชีวิตของหยาง เสี่ยวเทียนสักนิด ฉันเพียงแค่ทำตามความต้องการของหยาง เสี่ยวเทียน หยางเสี่ยวเทียนบอกแล้ว ถ้าพวกนายแตะเขาแม้แต่ เส้นผมสักเส้น หนึ่งพันล้าน พวกนายจะไม่ได้แม้แต่เสี้ยวเดียว เข้าใจไหม? ”

“เกรงว่าแม้นายจะฆ่าหยางเสี่ยวเทียนไป ก็ไม่มีประโยชน์ ฉัน สามารถตรวจสอบได้ว่าหยางเสี่ยวเทียนได้รับอันตรายแล้วหรือ ไม่ ไม่เช่นนั้นเงินสักเสี้ยวเดียวฉันจะไม่ให้พวกนาย! ”

เหอเชี่ยนพูดจบ ก็วางสายโทรศัพท์ไป

“บ้าเอ๊ย ผู้ช่วยนายคนนี้เย่อหยิ่งจริงๆ! ” หวังหลงอดไม่ไหว พูดแขวะ

“แน่นอนสิ ผู้ช่วยของฉันไม่สนใจความเป็นความตายของฉัน แม้แต่น้อย หยางเสียวเทียนเข้าใจว่าเหอเชี่ยนเป็นห่วงตนเอง มาก แต่กลับจงใจแสดงออกมาว่าไม่ใส่ใจ เพียงแค่ทำให้หวัง หลงมึนงงเท่านั้น “เธอเพียงแค่ทำตามคำสั่งของฉันหนึ่งร้อย เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ถ้าฉันผมหลุดหายไปสักเส้นหรืออะไรก็ตาม พวกนายก็ไม่ได้เงินจริงๆ! ”

“นายกำลังฉัน? ” หวังหลงใบหน้ามืดครึ้มเอ่ยขึ้น

“นายต้องลองคิดดู ถ้านายลงมือกับฉัน ถึงนายจะภูมิใจแล้วแต่เงินหนึ่งพันล้านก็ไม่มีแล้ว ” หยางเสี่ยวเทียนพูดอย่างสุขุม “ไม่มีเงิน ถึงนายจะฆ่าฉันไป นอกจากแบกคดีฆ่าคนตายหนึ่งศพ อะไรก็ไม่ได้มา นายว่าเสียเปรียบหรือไม่? นั่นมันหนึ่งพันล้านเลย นะ! หนึ่งพันล้าน ต่อให้แม้ว่าไปร้องเรียกว่าพ่ออย่างไร้ศักดิ์ศรี ก็มีคนไปทำ ทนสักหน่อยนับเป็นอะไรได้? ”

ที่หยางเสี่ยวเทียนพูดนั้นไม่ได้เกินเลย

บนอินเทอร์เน็ต คนจำนวนมากเรียกเศรษฐีว่าพ่อ นั่นยังไม่ให้ เงินเลย

ให้เงินแล้ว ให้เรียกพ่อก็ยังมีคนทำ

นี่เป็นสมัยที่เงินทองมีอำนาจมากที่สุด เงินทองสามารถ บิดเบือนนิสัยทั้งหมดของมนุษย์

รวมถึงนิสัยของหวังหลง

“ได้! ” หวังหลงกัดฟันแน่นเอ่ยว่า “เพื่อเงิน ฉันทน! ”

เดิมทีหวังหลงคิดว่าหลังจากข่มขู่เหอเชี่ยนเสร็จแล้ว ก็จะใช้วิธี การเล็กน้อยกับหยางเสี่ยวเทียน ถึงแม้ว่าจะไม่ฆ่าหยางเสียว เทียน ก็ต้องให้หยางเสี่ยวเทียนเจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะมี ชีวิต อยู่ไม่สู้ตาย! แต่ว่าตอนนี้หวังหลงล้มเลิกแล้ว เทียบกับหนึ่ง พันล้าน ความสุขในการแก้แค้นเล็กๆ นี้ ไม่มีค่าให้เอ่ยถึง

“เฮียหลง นายอย่าถูกหมอนทำขู่ กลัวอะไร ฉันไม่เชื่อว่าผู้ ช่วยของเขาจะยอมให้เขาตายจริงๆ! ” ซึ่งหวั่นจนพูดขึ้นปลุกปั่น “ลองคิดดู เมื่อก่อนหมอนทำให้เฮียหลงอับอายขนาดนั้น ไม่ตอบโต้กลับจะได้หรือ? ”

“หลังจากได้เงินแล้ว ฆ่าเขาไปเลยก็ย่อมได้ ก่อนได้เงิน ฉันไม่ อาจเสี่ยงได้” หวังหลงเอ่ย “ไม่กลัวสิ่งคาดไว้ แต่กลัวสิ่งที่ไม่คาด ฝัน ถ้านั่นเป็นพ่อแม่เขา แน่นอนว่าฉันไม่กลัว แต่ว่าผู้ชายคน หนึ่ง ฉันพนันไม่ไหว”

ซึ่งหวั่นจนผิดหวังเล็กน้อย

“รีบแก้มัดฉัน! ” หยางเสี่ยวเทียนพลันร้องขึ้นมา “ฉันถูกมัด จนเจ็บ! ถ้านายไม่แก้มัดให้ฉัน รอสักพักฉันพูดว่าฉันถูกกระทำ อย่างโหดร้ายทารุณแล้ว ให้ผู้ช่วยไม่ให้เงินนาย

“นายอย่าได้คืบแล้วเอาศอก! ” หวังหลงเอยด้วยสีหน้าบึ้งตึง “หนึ่งพันล้าน”หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยเดือน

“หนึ่งพันล้านนะ เงินที่ทั้งชีวิตหวังหลงก็หาไม่ได้! ”

ไม่อาจมีความผิดพลาด!

“ได้ แก้มัดให้เขา! ” หวังหลงเอ่ย “อย่างไรเสียพวกเราก็มอง เขาอยู่ เขาก็หนีไม่พ้นแล้ว! ”

ต่อมา ลูกน้องของหวังหลงก็แก้มัดให้หยางเสี่ยวเทียนแล้ว หยางเสี่ยวเทียนขยับร่างกายเล็กน้อย นั่งอยู่บนเก้าอี้

“เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมาให้ฉัน ฉันจะเล่นหวังเจอหรงเข่า แบบนี้น่าเบื่อเกินไปแล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยกับโจวทงอีก

สีหน้าตอนนี้ของโจวทงโมโหมาก
“นาย! โทรศัพท์คืนให้นาย แต่ว่าไม่อนุญาตให้โทรศัพท์ ทำได้เพียงแค่เล่นเกมเท่านั้น! ” หวังหลงระงับอารมณ์ เอา โทรศัพท์คืนให้หยางเสี่ยวเทียน

ใครใช้ให้คนมอบเงินเป็นผู้ช่วยไม่ใช่พ่อแม่ล่ะ

ใครใช้ให้มันเป็นเงินหนึ่งพันล้านละ

หวังหลงทำได้เพียงคน

หยางเสี่ยวเทียนเปิดหวังเจอทรงเข่าอย่างมีความสุข โจมตีไป ทั่ว มอบหัวที่สะสมทั้งสิบออกไป สุดท้ายได้รับการแจ้งจากเพื่อน ในทีม ว่าถูกระบบลงโทษแล้ว

“ฉันหิวแล้ว! ” หยางเสี่ยวเทียนพูดกับหวังหลง

“นายอยากกินอะไร? ” หวังหลงถาม

“กุ้งมังกรออสเตรเลีย! ” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย

“นายมันไอ้…” หวังหลงอยากเปิดปากด่ากราด “หนึ่งพันล้าน” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ยเรียบๆ

หวังหลงด่าไม่ออกแล้ว

“ที่นี่คือชานเมือง ปัจจัยมีไม่พร้อม กุ้งมังกรออสเตรเลียจะต้อง ไม่มีแน่นอนอยู่แล้ว” หวังหลงข่มอารมณ์กล้ำกลืนเอ่ย

“เครย์ฟิชผัดพริกเผาก็ได้” หยางเสี่ยวเทียนเอ่ย “แล้วก็หา เบียร์สองขวด ให้ฉัน นายเข้าใจไหม? ”
“เข้าใจ” หวังหลงหายใจเข้าลึกๆ ครั้งหนึ่ง พูดกับลูกน้อง “ออกไปซื้อ! ”

ไม่ถึงสิบนาที เครย์ฟิชผัดพริกเผาและเบียร์สดใหม่ก็มาถึงตรง หน้าของหยางเสี่ยวเทียน