บทที่ 13 แผนร้ายลักพาตัว

เมื่อก่อนตอนที่อยู่คลับเอเลี่ยน หวังหลงก็พบว่าหยางเสี่ยวเทียน คอยปกป้องส่งหวั่นจูนอยู่ หลังจากสืบถามมารอบหนึ่ง หวังหลง ได้รู้ว่าหยางเสี่ยวเทียนนั้นคือแฟนเก่าของซ่งหวั่นจูน ดังนั้นหวัง หลงจึงหาซึ่งหวั่นจูนเจอ

หวังหลงอยู่ที่คลับเอเลี่ยน ก็เป็นแขกของซ่งหวั่นจูนมาโดย ตลอด แน่นอนว่าต้องรู้ว่าซึ่งหวั่นจูนพักอยู่ที่ไหน จึงตามหาซึ่ง หวั่นจูนได้อย่างราบรื่น ซึ่งหวั่นจนก็รู้ความร้ายกาจของหวังหลง หยางเสี่ยวเทียนมีเงินพอที่จะทำอะไรตามอำเภอใจ จัดการหวัง หลงได้อย่างสบายๆ แต่ว่าซึ่งหวั่นจนกลับไม่มีความสามารถนั้น ไม่อาจไม่ทำตัวนอบน้อมประจบประแจงต่อหน้าหวังหลงได้

หวังหลงได้รู้จากซ่งหวั่นจูนที่นี่ว่าหยางเสี่ยวเทียนถึงกับเป็น เศรษฐีหมื่นล้าน ดังนั้นจึงเกิดความคิดลักพาตัวหยางเสียวเทียน เรียกค่าไถ่ แต่ว่าลักพาตัวเป็นความผิดสถานหนัก ซึ่งหวั่นจูน แนะนำว่าให้ดูก่อนว่าสามารถกลับไปคืนดีกับหยางเสี่ยวเทียน ได้ไหม หลังจากคืนดีแล้วหยางเสียวเทียนแน่นอนว่าต้องเป็น แหล่งเงินที่มั่นคงของซ่งหวั่นจูน มีเงินไหลมาไม่ขาดสาย

ถึงแม้จะคืนดีไม่ได้ ก็ดูว่าจะสามารถเรียกเงินค่าเลิกราจำนวน หนึ่งจากหวังหลงได้ทางไหนบ้าง นี่ปลอดภัยกว่าลักพาตัวคน มากเลย

ผลสุดท้ายไม่เกินการคาดเดาของหวังหลง หยางเสี่ยวเทียนไม่ไว้หน้ากับซึ่งหวั่นจูน เงินสักเสี้ยวก็ไม่ยินดีให้ซึ่งหวั่นจน

นึกถึงหยางเสี่ยวเทียนที่ดูถูกตนเองว่าฝังเพชรหรือไม่ ซึ่งหวั่น จูนก็พาล โกรธอย่างไร้เหตุผล ยังคิดถึงก่อนหน้านี้ที่หยางเสียว เทียนยอมเชื่อฟังคล้อยตามตนเองทุกอย่าง ความรู้สึกตกต่ำ ประเภทนี้ ทำให้ซ่งหวั่นจูนโกรธแค้นหยางเสี่ยวเทียนอย่างมาก

“ฉันพูดไว้นานแล้ว ไม่มีประโยชน์หรอก ผู้ชายมีเงินก็เปลี่ยน เป็นแย่ ใครยังจะมาพูดเรื่องความรู้สึกกับเธอ!” เวลานี้หวังหลง ยิ้มเย็นเอ่ย “เอาตามความตั้งใจของฉันดีกว่า เธอหาเหตุผลสัก อย่างเรียกหยางเสี่ยวเทียนออกมา พวกเราทำตัวประกันใหญ่โต สักหน่อย! เขาเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน ตัวประกันนี้พวกเราเรียกพัน ล้าน พวกเราก็สามารถร่ำรวยได้ในชั่วข้ามคืน! ”

ได้ ลักพาตัวหยางเสี่ยวเทียน! ” ซึ่งหวั่นจูนแปรเปลี่ยนเป็น คนชั่วร้าย โดยสิ้นเชิง เอ่ยอย่างเย็นชา “ฉันเข้าใจเขา ฉันรู้ว่า ความรู้สึกของเขาไม่มีทางดับหายไปง่ายดายขนาดนี้หรอก ฉัน จะเปลี่ยนท่าที นัดเขาออกมา ถึงตนนั้นพวกเราก็ลักพาตัวเขา ฉันยังอยากจะฆ่าเขา! ผู้ชายที่ฉันซึ่งหวั่นจูนไม่ได้มา ก็ไม่ควรอยู่ ต่อบนโลกใบนี้! ”

เห็นซึ่งหวั่นจูนที่แปรเปลี่ยนเป็นชั่วร้าย ในใจหวังหลงก็เหน็บ หนาว ถอนหายใจเอ่ยว่า “เป็นหญิงหัวใจอำมหิตจริงๆ เลย! ”

หยางเสี่ยวเทียนทางด้านนี้ บริษัทขนส่งจงหยวนไม่มีการรีดไถ ขู่เข็ญเงินของหวังหลงปลิงดูดเลือดคนนี้แล้ว ในด้านต้นทุนเพียงอย่างเดียว ก็ไม่รู้ว่าประหยัดไปได้เท่าไหร่แล้ว และผ่านวิธีการ พลิกไปพลิกมาต่อเนื่องกันของหยางเสี่ยวเทียน แม้แต่หวังหลงที่ กำลังยิ่งใหญ่ ก็ยังล้มลงในมือของหยางเสี่ยวเทียน ทำให้โจ วางเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ

โจวทงคนนี้ แม้ว่าภายนอกจะเจ้าเล่ห์มาก แต่ว่าความ สามารถนั้นยังมีอยู่ หยางเสี่ยวเทียนกลับไม่กลัวว่าจะควบคุมโจ วางไม่อยู่ ถ้าแม้แต่โจวทง หยางเสี่ยวเทียนยังควบคุมไม่อยู่ เช่น นั้นจะพูดถึงการควบคุมเมถุนกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่ได้ยังไงกัน?

ถึงแม้ว่าความคิดของหยางเสี่ยวเทียนจะเป็นเกาะเงินห้าหมื่น ล้านกินไปทั้งชีวิตจนตายเดี๋ยวก็ผ่านไปแล้ว แต่ว่าคิดถึงการดูถูก อย่างโจ่งแจ้งที่คณะกรรมการบริหารอายุมากเหล่านั้นของเมถุน กรุ๊ปมีต่อเขา หยางเสี่ยวเทียนก็ไม่ยินยอม เขาต้องการพิสูจน์ตัว เอง!

ผู้ชายต้องมีศักดิ์ศรี!

ในความคิดพวกเขา หยางเสี่ยวเทียนก็เป็นเพียงแค่ผู้โชคดีที่ มีพื้นเพเป็นพนักงานส่งของเท่านั้น ได้รับความร่ำรวยผ่านความ โชคดี จากนั้นกลับไม่มีความสามารถ ไม่สามารถนำพาเมถุน กรุ๊ปไปข้างหน้าได้ด้วยซ้ำ

แต่ในความเป็นจริง สามารถได้รับผลคะแนนที่ยอดเยี่ยมที่ สถาบันเทคโนโลยีแมสซาชูเซตส์มาได้ หยางเสี่ยวเทียนไม่ใช่ ไม่มีความสามารถ แต่ว่าไม่มีโอกาส ไม่ได้แสดงความสามารถ ดังนั้นจึงตกอับ
แต่ว่าตอนนี้ความร่ำรวยหลายหมื่นล้านมาถึงอย่างไม่ทันตั้ง ตัว กลับเป็นโอกาสของหยางเสี่ยวเทียน

เขาไม่ใช่คนธรรมดา ขอเพียงแค่ให้โอกาสขาก็จะแสดงความ

สามารถออกมา ในเมื่อกำหนดข้อตกลงสามปีไปแล้ว หยางเสี่ยวเทียนก็จะ

ต้องทำให้ดีอย่างที่สุด!

แม้ว่าจะล้มเหลว อย่างน้อยหยางเสี่ยวเทียนก็ไม่เสียใจภาย หลัง

“ตอนนี้ธุรกิจขนส่งแข่งขันกันสูงใช่ไหม? ” หยางเสี่ยวเทียน ตรวจสอบโกดังขนส่ง ถามโจวทง

โจวทงพูดความลำบากของตนเองว่า “ไม่เพียงแต่การแข่งขัน สูง มันเป็นการที่คนมากมายทำในสิ่งเดียวกัน ไม่ต้องพูดถึง ขนส่งใหญ่อะไรนั่น ขนส่งที่อื่นๆ ก็ผุดขึ้นเหมือนดอกเห็ดเยอะ แยะไปหมด ธุรกิจนี้กำไรเดิมทีก็ต่ำ ตอนนี้พอแข่งขันกันขนาดนี้ เช่นนั้นรายได้ก็ยิ่งอนาถแล้ว! ”

“นายรู้สึกว่าปัญหาใหญ่ที่สุดคืออะไร? ” หยางเสี่ยวเทียนถาม ขึ้น สำหรับกิจการขนส่งบริษัทขนส่งจงหยวนนั้น หยางเสี่ยว เทียนมีความคิดบางอย่างแน่นอนแล้ว แต่ว่าเขายังอยากจะฟัง ความคิดเห็นของโจวทง

“หลักๆ ก็คือประสิทธิภาพต่ำเกินไป! ” โจวทงคิดๆ แล้วตอบ “การส่งสินค้าเป็นกิจการที่ขึ้นกับปริมาณ! ทั้งหมดล้วนอาศัย จํานวนในการหาเงิน ประสิทธิภาพการส่งก็จะน้อย หาเงินก็น้อยเป็นธรรมดา! อีกทั้งกำไรยิ่งมายิ่งน้อย พวกเราก็ไม่อาจนั่น ราคาได้อีก หั่นราคาอีกพวกเราก็ต้องชดใช้เงินแล้ว! ”

“นายคิดว่าทำไมประสิทธิภาพถึงต่ำ? ” หยางเสี่ยวเทียนถาม อีก

โจวทงครุ่นคิดเอ่ยว่า “ด้านแรกลูกค้ารายบุคคลเยอะเกินไป ที่อยู่ของลูกค้าพวกนี้ค่อนข้างยุ่งเหยิง มีที่อยู่ตึกชั้นเดียว มีที่อยู่ ห้องใต้ดิน มีที่อยู่บนตึกสูง พนักงานส่งของส่งทีละชิ้นนั้นยาก ลำบากมาก อีกทั้งยังมีลูกค้าบางคน ตอนนายไปส่งของเขาก็ไม่ ได้อยู่บ้าน…….”

“เป็นเช่นนี้ล่ะก็ อาจจะต้องเช่าที่ดินร่วมมาใช้งานแล้ว” ในใจ หยางเสี่ยวเทียนมีความคิดแล้ว

“เช่าที่ดินร่วมใช้? ” ชัดเจนว่าโจวทงตามแนวคิดของหยาง

เสี่ยวเทียนไม่ทัน

หยางเสี่ยวเทียนอมยิ้มเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้คิดจะอธิบายต่อ โจวทง นี่คือความลับทางธุรกิจ หยางเสี่ยวเทียนไม่ได้คิดจะบอก กับโจวทง โจวทงยังไม่นับว่าเป็นคนสนิทของหยางเสี่ยวเทียน ยังไม่ได้รับความเชื่อมั่นทั้งหมดจากหยางเสี่ยวเทียน

“ฉันใช้เวลาทั้งหมดของชีวิตมาบูชาเธอ…..

ในขณะนั้น โทรศัพท์ของหยางเสี่ยวเทียนก็ดังขึ้นแล้ว หยางเสี่ยวเทียนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นซึ่งหวั่นจูน

หยางเสี่ยวเทียนเดิมที่ไม่ยากรับสาย แต่ว่าลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า ยังคงสายโทรศัพท์

เขาตัดสินใจ ถ้าซ่งหวั่นยังอยากได้เขาก็จะลบบล็อกส่งหวั่นจูนความทรงจำในอดีต ควรจะสุสานตั้ง กลบ

เธอยังอยากเอาเงินหรือ? หยางเสี่ยวเทียนถาม

“เสี่ยวเทียน ฉันคิดแล้ว เป็นแต่ก่อนผิดนาย ระหว่างพวกเรา เพียงแค่ไม่เหมาะสมกันเท่านั้น ที่จริงแล้วฉันอยากจะเป็นผู้หญิงไม่ในสายตานาย เพียงแต่ว่าสมัยนี้ฟุ้งเฟ้อ เกินไป ฉันไหลหน่อย” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ยด้วยอารมณ์อ่อนไหว “อย่างก็ตาม โลก มนุษย์มันคุ้มค่า”

หยางเสี่ยวเทียนแปลกใจเล็กน้อย ทอดถอนใจเอ่ย เธอ เข้าใจแล้วก็”

ซึ่งจูนเอ่ยอ่อน เสี่ยวเทียน นายไหม ไม่วันฉัน คิดถึงอดีตพวกเราอยู่ตลอด นายรักด้วยใจจริง แต่ฉัน กลับทำรักส่วนนี้ให้ผิดหวัง

“ก็ไม่อยากพูดนายหมื่นปีอะไรพวกสวรรค์ไม่ทางโอกาสครั้งหนึ่งฉันแล้ว เสียใจกับทุกเคยลงมาก ฉันทำร้ายนาย ฉัน

น้ำเสียงของซ่งหวั่นจูนจริงใจเต็มเปี่ยม
หยางเสี่ยวเทียนตอบ “ช่างเถอะ ฉันยกโทษให้เธอแล้ว นับ จากนี้ไป ไม่ต้องติดต่อกันอีกแล้ว”

ซ่งหวั่นจูนเอ่ยร้องขอ “เสี่ยวเทียน ที่ฉันนี้ยังมีของขวัญเล็ก น้อยที่นายมอบให้ฉัน ฉันอยากคืนให้นายด้วยมือตัวเอง แล้วก็ อยากจะจบความรู้สึกระหว่างพวกเราเป็นครั้งสุดท้าย ชีวิตคนเรา หากเป็นเหมือนกับที่เจอกันครั้งแรก พวกเรารู้จักกันครั้งแรกที่ สวนซากุระ ฉันหวังให้นายมาที่สวนซากุระ จบความสัมพันธ์กับ ฉัน ได้ไหม? ”

หยางเสี่ยวเทียนคิดๆ ดู เอ่ยว่า “เวลาไหน? ”

“วันนี้ตอนสองทุ่ม เป็นยังไง? ” ซึ่งหวั่นจูนเอ่ย

“ฉันจะไปแน่” หยางเสี่ยวเทียนตอบวางสายโทรศัพท์

“ฉันมักจะใจอ่อนเกินไป ใจอ่อนเกินไป เอาปัญหาทุกอย่างมา แบกไว้เอง…” หยางเสี่ยวเทียนยิ้มขมขื่นร้องเพลงสั้นๆ เยาะเย้ย ตัวเอง แล้วทํางานต่อ