บทที่1 เราหย่ากันเถอะ

“หมิงเยี่ย ฉันยังต้องการ…..”

หลังจากที่รับสายโทรศัพท์ เสียงที่ได้ยินผ่านเข้าสาย มาไม่ใช่เสียงของสามี แต่ทว่ากลับเป็นเสียงลึกลับของ ผู้หญิง

เสิ่นฉ่ายเวยจิกเล็บลงบนฝ่ามือ แล้วกรอกเสียงใส่ ไมโครโฟน “ที่รัก วันนี้คุณจะกลับบ้านรึเปล่า?”

เนิ่นนาน จึงจะได้ยินซ่งหมิงเยี่ยตอบกลับมาด้วยน้ำ เสียงติดรำคาญจากอีกฝ่ายหนึ่ง “เสิ่นฉ่ายเวย เธอไม่รู้ หรอว่าฉันกำลังยุ่งอยู่หรือ?”

“หมิงเยี่ย ใครโทรมาหาคุณน่ะ?”

“คนใช้ที่บ้านน่ะ”

เสียงปึงปังดังขึ้น โทรศัพท์ตัดสายไป เหลือเพียงแต่ เสียงตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด

ห้องรับประทานอาหารอันว่างเปล่า เวลาบนผนังชี้ไป เป็นเวลาสิบเอ็ดนาฬิกา

วันนี้คือวันเกิดของซ่งหมิงเยี่ย เธอจึงซื้ออาหารมาทำ เองเป็นพิเศษและยังจัดแต่งโต๊ะอย่างสวยงาม กลอกตา รอคอยอยู่ข้างโต๊ะ ตั้งแต่หกโมงเย็นรอมาจนถึงตอนนี้
สรุปแล้วเธอยังรอคอยอะไรอยู่กันนะ?

ตั้งแต่เริ่มแต่งงานมา จำนวนครั้งที่ฝ่ายชายคนนี้พัก อยู่ที่บ้านแทบจะสามารถใช้นิ้วนับได้เลย

เสิ่นฉ่ายเวยอดไม่ได้ที่จะยิ้มขมขื่นออกมา เธอรักซ่งห มิงเยี่ยมากเกินไป รักจนเดินทางกลับประเทศในตอนที่ ตนเองผ่าตัดเพิ่งเริ่มดีขึ้น เพื่อจะมาแต่งงานกับเขา

ตอนแรกเธอคิดว่าการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหลังจาก แต่งงานก็คงจะมีความสุข แต่ใครจะคิดว่าจะเป็นแบบนี้ ล่ะ?

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ก็ได้ยินเสียงส้นรองเท้า กระแทกพื้นมาจากหน้าประตูใหญ่ เมื่อกี้ตัวเธอที่กำลัง จะคล้อยหลับก็รีบตื่นขึ้นมา หรือว่าซ่งหมิงเยี่ยกลับมา แล้ว?!

วินาทีต่อมา ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มก็ผลักประตูเดิน เข้ามา ร่างของเขายังมีความหนาวเย็นของข้างนอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงบริเวณคิ้วยังมีหิมะเกาะอยู่

“หมิงเยี่ย…..ฝ่ายหญิงเอ่ยเสียงงัวเงียแล้วลุกขึ้น ยืน พลางรีบตึงเสื้อของตน ต่อมาก็ยิ้มอ่อนแสดงท่าที สบายใจ “คุณกลับมาแล้ว”

ซ่งหมิงเยี่ยเดินมุ่งตรงไปถอดเสื้อคลุมให้คนใช้ เหมือนกับไม่ได้ยินเสียงนั้น เวลาสายตามองไปยัง อุปกรณ์ทานอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ตลตะลึงไปชั่วขณะ“ทำไมเอาอันนี้ออกมาล่ะ?”

สาวใช้ยิ้มแล้วรีบเอ่ยขึ้น “นายหญิงบอกว่าวันนี้เป็น วันเกิดของนายท่าน จึงนำเอาชุดเครื่องถ้วยพวกนี้ออก มาใช้ค่ะ แต่คุณหนูฉ่ายหมุยสายตาดี นี่มันก็ตั้งหลาย ปีแล้ว สไตล์ของชุดเครื่องถ้วยพวกนี้จึงยังดูทันสมัย อยู่”

เสิ่นฉ่ายเวยได้ยินชื่อนั้นแล้วก็รู้สึกเหมือนหัวใจถูก บีบรัดไปด้วยความเจ็บปวด เสิ่นฉ่ายหมุยคือน้องสาว ของเธอ และก็เป็นคนที่ซ่งหมิงเยี่ยอยากจะแต่งงาน ด้วย

เพียงแวบเดียวหญิงสาวก็เก็บสีหน้าของตัวเองเอาไว้ เรียบร้อย เธอยกจานขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หมิงเยี่ย คุณนั่งก่อนสิ อาหารเย็นหมดแล้ว ฉันจะไป อุ่นให้นะ”

ใครจะรู้ว่ายังไม่ทันลุกออกไปจากที่นั่ง จานในมือก็ ถูกซ่งหมิงเยี่ยแย่งคว้าไป สายตาของเขาดูรังเกียจ มาก น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นก็ทั้งต่ำทั้งเย็นชา “เธอไม่คู่ควรที่ จะสัมผัสสิ่งของที่เธอเลือก คราวหน้าหากมือข้างไหน สัมผัสอีกล่ะก็ ฉันจะทำลายมือข้างนั้นซะ

คำพูดประโยคนี้ราวกับถูกค้อนหนักตอกไว้ให้จดจำ ลงกลางใจ กำแพงที่เธอสร้างมาปิดบังความร้ายแรง ด้วยความลำบากถูกทำล้ายปหมด

ฝ่ายชายเหมือนกับไม่ได้สังเกตถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ ดวงตาสีดำขลับกำลังจ้องมองจานอาหารข้าง หน้าตนเอง ราวกับว่ากำลังคิดถึงใครบางคนผ่านสิ่งนี้

เสิ่นฉ่ายเวยรู้สึกเพียงแค่สมองของตนเองซาไป ขมับ ปวดตุบหุบ ความเจ็บปวดจู่โจมใส่เส้นประสาทของเธอ ไม่หยุด

“ได้..………..เธอแทบจะควบคุมรอยยิ้มสีหน้าเอาไว้ไม่ อยู่ “ฉันรู้แล้วล่ะ ฉันจะไม่ใช้มันอีก”

ซ่งหมิงเยี่ยยังไม่พอใจ เขาจึงเรียกคนใช้มาเก็บ อาหารบนโต๊ะไปให้คนมาเอาขยะพวกนี้ไปทิ้งซะ หาก ไม่ได้รับการอนุญาตจากฉัน ชุดเครื่องถ้วยพวกนี้นอก จากฉ่ายหมุยแล้วคนอื่นห้ามใช้ ”

“หมิงเยี่ย ฉันเป็นภรรยาคุณนะ!”เสิ่นฉ่ายเวยก็ทน ไม่ไหวแล้ว เธอเงยหน้ามองไปที่ชายหนุ่ม สะอื้นเอ่ย ขึ้นเป็นคำๆเสียงแข็ง “ในเมื่อคุณเกลียดฉันขนาดนี้ รังเกียจฉันขนาดนี้ แล้วทำไมตอนแรกถึงแต่งงานกับ ฉันล่ะ?”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการหรอกหรอ? คุณผู้หญิง ซ่งชายหนุ่มยิ้มเย็น บรรยากาศรอบกายปกคลุม ไปด้วยความเย็นยะเยือก สายตาดูเยือกเย็นจนหนาว เข้ากระดูก“นี่เพิ่งจะเริ่มต้น เธอก็รับไม่ไหวแล้วหรอ? แล้วเธอเคยคิดว่าฉ่ายหมุยสิ้นหวังแค่ไหนไหม?เป็น เพราะเธอต้องนอนอยู่บนเตียงผ่าตัด! ฉันมองเธอผิด ไปจริงๆ ไม่ มันเป็นเพราะฝีมือความเสแสร้งก่อนหน้านี้ ของเธอเก่งมาก ฉันถึงได้โง่งมจนเชื่อเธอ!”
ซ่งหมิงเยี่ยพูดจบ เพียงแค่ชั่วครู่ก็ไม่ยอมที่จะอยู่กับ เธออีกต่อไป หันกลับไปก็ก้าวขายาวๆมุ่งตรงไปที่ประตู ใหญ่

“นั่นคุณจะไปไหนน่ะ! นี่มันดึกมากแล้วนะ….”เสิ่นฉ่า ยเวยรีบตามไป คิดจะเอ่ยห้ามไว้”ดึกขนาดนี้ขับรถไม่ ปลอดภัย อยู่บ้านได้ไหม?”

เขาหันกลับมายิ้มร้าย“อยู่กับเธอน่ะสิไม่ปลอดภัย ถ้า อยู่บ้านฉันกลัวว่าวันที่สองมีข่าวแจ้งประกาศมีคนเสีย ชีวิต ใครจะรู้ว่าในใจของเธอกำลังวางแผนทำร้ายใคร ต่อไป!”

เธอใช้แรงค่อยๆหลับตาลง พลางกำนิ้วมือไว้แน่นจิก เล็บกับฝ่ามือไว้จนเลือดแทบออก

เสิ่นฉ่ายเวยกั้นน้ำตาทั้งหมดที่กำลังจะไหลลง เมื่อ เธอลืมตาอีกครั้ง ในดวงตาที่สวยงามเหล่านั้นเหลือแค่ ความตัดสินใจ

“เราหย่ากันเถอะ”