บทที่ 7 เธอท้องแล้ว

ในช่วงฤดูหนาว เสิ่นฉ่ายหมุยสวมเพียงแค่เสื้อคลุม ขนแกะตัวเดียว ช่วยขับให้เธอดูโดดเด่นสวยงามมาก ยิ่งขึ้น การแสดงออกของเธอก็ดูอ่อนหวานเสียจนปิดไม่ มิด

“คุณมาทำไมล่ะ?แถมยังใส่เสื้อแค่นิดเดียวอีก”ซ่งห มิงเยี่ยเดินเข้าไปกุมมือเธอไว้ ใช้น้ำเสียงเชิงบ่นถาม หญิงสาว

“ฉันเพิ่งตรวจเสร็จ หมอบอกว่าเจ้าตัวเล็กแข็งแรง มาก”เธอพูดด้วยความอ่อนหวาน “คุณจะลูบดูไหม?”

พูดแล้ว เสิ่นฉ่ายหมุยก็จูงมือของชายหนุ่มมาวางไว้ ที่หน้าท้องของตน แสดงได้เห็นถึงความรักอันมากมาย ของแม่ ใบหน้าของเธอยิ้มแย้มสวยงาม ทว่าหัวใจของ เสิ่นฉ่ายเวยกลับตะลึงง็งงัน

คิดไม่ถึงมาก่อนว่าทั้งสองคนจะมีเงื่อนงำต่อกันลับ หลัง! ถ้าหากว่าซ่งหมิงเยี่ยไม่สองใจแบ่งใจไป คงจะ ไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้หรอก!

“พี่?”เสิ่นฉ่ายหมุยเพิ่งจะตระหนักว่าเธอก็อยู่ แล้ว ตีหน้าหน้าผากตัวเองไปทีหนึ่ง “ฉันลืมได้ยังไงเนี่น ได้ยินมาว่าพี่แกล้งป่วยจนถึงกับต้องหามส่งโรง พยาบาลเลย ฉันก็เลยรีบมาเร็วเป็นพิเศษ…………ฉัน ไปตรวจร่างกายมา หมอบอกว่าเจ้าตัวเล็กแข็งแรงมาก พี่อยากจะลูบสักหน่อยมั้ย?”
ลูบ?

เธอรู้สึกขยะแขยงจนแทบเก็บอาการไว้ไม่ทัน

เสิ่นฉ่ายหมุยยิ้มอ่อนโยนเดินมาที่ข้างกายเธอ จูงมือ ของเธอตรงไปหมายจะวางไว้ที่หน้าท้องของตน

เสิ่นฉ่ายเวยตั้งสติเอาไว้ได้ทัน จึงรีบดึงมือของตัวเอง กลับมา แล้วใช้น้ำเสียงเสียดสีประชดเอ่ยขึ้นให้ฉัน ลูบ? เธอไม่ได้เกลียดฉันที่สุดหรอกหรอ? ไม่กลัวว่าถ้า ฉันลูบแล้วจะแท้งหรอ?”

เสิ่นฉ่ายหมุยสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จึงหันตัวกลับ ไปซบหน้ากับอ้อมกอดของซ่งหมิงเยี่ย ตัวสั่นประหนึ่ง กับเป็นหนูน้อยที่โดนขู่ให้กลัว “ฉัน…….ฉันก็แค่หวังดี อย่างแบ่งปันความสุขให้พี่บ้าง” ซ่งหมิงเยี่ยรีบร้อนกอด เธอเอาไว้ ใช้มือลูบผมหญิงสาวเพื่อปลอบประโลม

“ไม่ใช่ความผิดเธอ”

เขาอ่อนโยนอย่างชัดเจนขนาดนั้น จ้องมองไปยัง หญิงสาวในอ้อมอกก็ดูอ่อนโยนราวกับสายน้ำในฤดู ใบไม้ผลิ อย่างไรก็ตามในยามที่ดวงตาสีดำคมเยือก เย็น ยามก้มมองลงไปบนร่างของเธอ ก็ราวกับว่าเป็น ธารน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย และไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันมี ชีวิตจิตใจขึ้นมาได้

“พี่…ฉันรู้ว่าพี่ไม่ชอบฉัน แต่ แต่ว่าฉันก็ยังหวังว่าพี่ จะสามารถอวยพรให้ฉันกับเขาได้”
“อวยพรให้เธอ เพ้อฝันอยู่หรอ! ก่อนที่เธอกับเขาจะ ขึ้นเตียงด้วยกัน เคยคิดบ้างไหมว่าเขาเป็นพี่เขยของ เธอ? เคยคิดบ้างไหมว่าฉันเป็นพี่สาวของเธอ? พวกเธอ ทำแบบนี้แล้วจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร?” เสิ่นฉ่ายเวย ตะโกนพูดออกมาจนแทบสุดเสียง เธอพยายามที่อยาก จะเอาความกลัดกลุ้มในใจทั้งหมดระบายออกมาให้เต็ม ที่

ทว่าสายตาของชายหนุ่มกลับเยือกเย็นยิ่งกว่า “ถ้าไม่ เป็นเพราะเธอ ภรรยาของฉันก็คือฉ่ายหมุย แต่ไหนแต่ ไรเธอก็เป็นแค่โจร เป็นหัวขโมย ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เกราะป้องกันของหญิงสาว เดิมทีนั้นแข็งแกร่งกลับพังทลายลงทันที ราวกับเขาเอา มีดมาทิ่มแทงหัวใจเธอไม่หยุด แม้ว่าจะเปลี่ยนหัวใจ ตนเองเป็นเหล็กแล้ว ทว่าก็ยังถูกเขาหั่นเป็นชิ้นๆอยู่ดี

ถ้าหากว่าชาติหน้ามีจริง เธอขอไม่แต่งงงานกับผู้ชาย คนนี้เด็ดขาด อย่างเด็ดขาด!

“ซ่งหมิงเยี่ยอย่าพูดกับพี่แบบนี้ ฉันเชื่อ เพราะเธอรัก คุณ ฉันก็เหมือนกัน เพียงแค่ได้ให้กำเนิดลูกของคุณมัน ก็เป็นความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันแล้วล่ะ”เสิ่น ฉ่ายเวยปิดหน้า น้ำตาพรั่งพรูไหลออกมาตามนิ้วมือ เธอ ไม่อยากจะจมอยู่ที่นี่อีกต่อไปแม้ครู่เดียว

เธอไม่สนใจร่างกายที่กำลังป่วยหนักของตน ก็ กระโดดลงมาจากเตียง แล้ววิ่งออกไปข้างนอกทันที แต่ทว่าคนที่เดินข้ามมาข้างกายเสิ่นฉ่ายเวยนั้น เป็นเสิ่นฉ่ายหมุยไม่แม้แต่จะป้องกันตัวเลยสักนิด กลับเดินถอย หลังจนตกลงไป โชคดีที่ซ่งหมิงเยี่ยหูตาเร็วมือไว ดึง เธอไว้ได้ทันการ แม้จะแบบเช่นนี้ ทว่าชายหนุ่มก็ตกใจ จนเหงื่อท่วมตัวเช่นกัน

“พี่ พี่ พี่ผลักฉันทำไม?”เสิ่นฉ่ายหมุยเสิ่นฉ่ายหมุยพูด สะอื้นออกมาเป็นคําๆ เธอก้มงอห่อท้องของตนไว้ “ถึง แม้ว่าพี่จะไม่ให้อภัยฉัน แต่เด็กไม่ได้มีความผิดนะ”

“ฉัน ฉันไม่ได้ทำ”เสิ่นฉ่ายเวยได้สติกลับมา ก็ล้ำๆอึ้งๆ พูดอธิบาย

เมื่อเผชิญหน้ากับเสิ่นฉ่ายหมุยที่นำพาพายุมาให้เธอ คำพูดนี้ดูขาวใสจนราวกับว่ากำลังพยายามปกปิดอยู่ ใครจะนึกถึงว่าล่ะว่าวิธีการล้าสมัยอย่างในละครแบบนี้ จะมาเกิดขึ้นกับตัวเธอ?

“ดูแล้วฉันคงเกรงใจเธอมากเกินไป”เงาดำพาดผ่าน หัวไป ปลายคางถูกบีบบังคับให้เงยหน้าขึ้นมาจ้องตา ดวงตาใสขยับไปจ้องตาที่คุกครุ่นของชายหนุ่ม “ขนาด อยู่ต่อหน้าฉันยังกล้าใช้วิธีแบบนี้อีก”

นั่นเหมือนกับสัตว์ป่า ดุร้าย ที่พร้อมจะกระโจนเข้าใส่ ฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้นๆ

“เรียกคนมา พาเธอกลับกับฉัน ถ้าต่อต้านก็มาให้ฉันตี!”