บทที่ 5 กลับไปดูแลน้องสาว

เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ ก็ทำให้ซ่งหมิงเยี่ยหงุดหงิด มากยิ่งขึ้น ในจิตใต้สำนึกกลับอยากจะยื่นมือเข้าไป ช่วยเช็ดน้าตาให้ แต่ทว่ายังไม่ทันได้ทําอะไร ที่ข้อพับ ของเขาก็มีร่างอ่อนนุ่มติดเข้ามา

“หมิงเยี่ย”

พร้อมกับเสียงเรียกหาของเสิ่นฉ่ายหมุย เขาจึงหัน จิตใจกลับมา เริ่มสะดุยความคิดในใจของตนเองเมื่อกี้

คาดไม่ถึงว่าเขาอยากช่วยเช็ดน้ำตาให้เสิ่นฉ่ายเวย? สมองของเขาพังแล้วหรอ?

ผู้หญิงคนนั้นเดิมทีก็ไม่คุ้มค่าที่เขาจะไปมองสักนิด!

“ซ่งหมิงเยี่ย นายนี่หมายความว่าอะไร? ให้ฉันเอา หลักฐานพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉัน? งั้นทำไมนายไม่ เอาฐานมาพิสูจน์ว่าฉันกับเวยเวยเรามีอะไรต่อกันล่ะ?

ข่ายเจ๋ก็เริ่มโมโหแล้ว เขากับเสิ่นฉ่ายเวยใสสะอาด ต่อกัน ราวกับถูกคนเอาน้ำในกะละมังมาสาดใส่ร้าย คนที่ใส่ร้ายตนเองยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขา น่าขำ จริงๆ

“การอธิบายก็คือการปกปิด พวกเราเข้าใจชัดเจนอยู่ แล้ว หลักฐานก็ช่างมันเถอะ มันจะเป็นการทำลายความสําพันพ์ของเรา สำหรับเรื่องที่คุณกับพี่สาวจะบริสุทธิ์ หรือไม่ มีแค่พวกคุณรู้เท่านั้น “คำพูดของเสิ่นฉ่ายหมุย แม้ว่าจะดูใสๆ แต่กลับยิ่งทำให้คนอื่นโกรธได้

“ฉันขอเตือนเธอ เสิ่นฉ่ายหมุย อย่ามายุ่งกับเรื่อง นี้!”ข่ายเจ๋อดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงใส่ “ฉันอยู่ต่างประเทศ มาโดยตลอด หมิงเยี่ยนายควรจะเข้าใจชัดเจนนะ”

เสิ่นฉ่ายหมุยไม่ได้สนใจ กลับพูดปรพโยคที่ทำให้คน เข้าใจผิดกันง่ายขึ้น “เดี๋ยวนี้วิธีติดต่อกันพัฒนาก้าวไกล มาขนาดนี้ ระยะห่างระหว่างประเทศ………

“เธออย่ามากเกิน……..เวยเวย? เวยเวยเธอไปอะไร ไป?”ข่ายเจ๋มองปราดไปยังเสิ่นฉ่ายเวยที่หน้าซีดเซียว ที่อยู่ข้างกายตน ทันใดนั้นก็เริ่มรู้สึกในใจเรื่องไม่ดีแล้ว

คำที่เพิ่งพูดออกไป เสิ่นฉ่ายเวยก็ล้มพับลงไปกับพื้น เขารีบหันไปสั่งซ่งหมิงเยี่ยทันที “รีบเรียกรถพยาบาล เร็ว!”

เสิ่นฉ่ายเวยรู้สึกคล้ายกับว่าตัวเองหลับลึกไปอีก ศตวรรษหนึ่ง ร่างกายหนักหน่วงจนน่ากลัว

เพิ่งลืมตาขึ้น เธอก็ได้ยินเสียงดีใจของข่ายเจ๋“คุณ ฟื้นมาแล้ว คราวนี้อันตรายมาก ถ้าไม่ใช่ว่าส่งมาโรง พยาบาลให้ทันเวลา ครั้งนี้จะต้องทำการผักตัดใหญ่ แล้ว คุณนี่ช่วยรักษาตัวเองบ้างได้ไหม?”

เมื่อเห็นเธอไม่พูดไม่จา สายตายังคงมองหาอะไรในห้องข่ายเจ๋ถอนหายใจหนัก รับฝีปากขยับพูด เขาไม่ อยู่ ฉันเป็นคนพาคุณมาเอง”

เสิ่นฉ่ายเวยที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยยกยิ้มขึ้น ใบหน้า ขาวซีดที่ดูเย็นชาแต่งดงาม ราวกับดอกไม้กำลังเบ่ง บานมาจากชีวิตของตนเอง

ข่ายเจ๋อดใจไม่ไหวที่จะดูอีกครั้ง เอ่ยถามเสียง แผ่ว”เรื่องระหว่างเธอกับหมิงเยี่ยฉันรู้หมดแล้ว ล่ะ……..เพียงแค่เธอยินยอม ฉันก็จะพาเธอออกไปจาก ที่”

“พูดแบบนั้นไปแล้วนะ พวกเธอจะให้ฉันเชื่อว่า ระหว่างพวกเธอมันบริสุทธิ์อยู่ได้ยังไง?”

น้ำเสียงดุร้ายของซ่งหมิงเยี่ยแทรกเข้ามาในห้อง ซ่งหมิงเยี่ยไม่รู้ว่ามายืนอยู่หน้าประตูห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ ดวงตาคมกริบราวกับพญาเหยี่ยวจดจ้องไล่ต้อนทั้งสอง คน

“นายมาทำอะไรที่นี่?”ข่ายเจ๋ซักถามไปด้วยพลาง ขยับร่างมาช่วยสกัดกั้นบังจากสายตาอันดุดันของอีก ฝ่าย

ซ่งหมิงเยี่ยเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม “โอ้? ฉันไม่รู้ว่าการ ที่ฉันจะมารับภรรยาของฉันกลับบ้าน จริงๆแล้วยัง ต้องการความอนุญาตจากคนอื่นด้วย”

“นายยังรู้ว่าเธอคือภรรยาของนาย นายทำให้เธอต้องได้รับความอึดอัดมากขนาดไหน ในใจนายไม่เคย นับเลยหรือไง?!” ซ่งหมิงเยี่ยแสดงออกจาก ความเย็นชากลายเป็นความเกลียดชังอย่างลึกสุดใจ เขาเอ่ยสั่งหญิงสาวบนเตียงคนไข้’รีบลุกขึ้นมา กลับ บ้านกับฉัน”

ข่ายเจ่คิดจะขวางเขาเอาไว้ “ไม่ได้ เธอเพิ่ง จะ…..หมอบอกว่าช่วงนี้เธอต้องพักผ่อนดีๆ!ไม่อย่างนั้น ผลที่ตามมาจะรุนแรงมาก!”

“นายคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่? ต้องการจะเรียกร้องความสนใจจากฉันแค่นั้นเอง ตอน นี้ฉันมาแล้วไง”ซ่งหมิงเยี่ยก้าวข้ามมาหน้าเธอ ยื่นมือ ไปคว้าข้อมือของเสิ่นฉ่ายเวยแล้วคิดจะลากเธอออกไป ด้านนอก “เรื่องที่เธอแกล้งป่วยทำนองนี้ ทำแล้วเธอ ไม่รู้สึกขายหน้าตัวเองบ้างหรอ”

เขามองแบบนี้ต่อตนเอวแบบนี้หรอ แกล้งป่วย? หาก เพียงแค่ซ่งหมิงเยี่ยมีใจไปตรวจสอบหา ก็สามารถหา ประวัติการป่วยของเธอเจอ

สรุปแล้ว ก็เป็นเพียงแค่เขาไม่ได้รักเธอเท่านั้น เอง “ไม่ได้ชอบ”สามคำนี้ก็เพียงพอที่จะทำลายความ พยายามทั้งหมดของเธอรวมทั้งความรักทั้งหมดของ เธอ

เสิ่นฉ่ายเวยยิ้มเยาะอ่อนๆขึ้น และก็ไม่ได้ขัดขืนใดๆ เพียงแต่ใช้สายตาเคลือบแคลงจ้องมองไปที่เขา แล้ว เอ่ยถามเสียงเรียบ “คุณตั้งใจจะพาฉันไปไหน?”
เมื่อถูกดวงตาใสแจ๋วคู่นั้นจ้องมองมา ความหงุดหงิด ในใจของชงหมิงเยี่ยค่อยๆหายไป เขาเอ่ยเสียงแข็ง ฉ่ายหมุยป่วยแล้ว ต้องการมีคนดูแล ฉันไม่ไว้ใจคนอื่น และเธอก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุด”