บทที่ 2 คิดมากเกินไป
เธอรับมันมามากพอแล้วล่ะ!
เสิ่นฉ่ายเวณหัวเราะเยาะในใจ สองปีมานี้ การผ่านไป ในแต่ละวันของเธอราวกับเป็นปี
ชายคนนั้นที่เธอรักมาก แต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยมอง เธอจริงจัง ในบ้านหลังนี้ที่เหมือนคุกใต้ดิน คนรับใช้ ด้านล่างก็ทำตามเจ้าของบ้านนี้สร้างความลําบากให้เธอ เหมือนกัน
สิ่งเหล่านี้ซ่งหมิงเยี่ยไม่เคยรู้ ก็เพราะในใจของเขามี แต่เสิ่นฉ่ายหมุย!
เอกสารปีกหนึ่งถูกหญิงสาวใช้มือขาวละเอียดยื่นส่ง มาให้ด้านหน้าของเขา หน้าผากของเสิ่นฉ่ายเวยมีร่อง รอยของความเหนื่อยล้า”ฉันเซ็นชื่อเรียบร้อยแล้ว คุณ แค่ขยับปากกาเซ็นก็เสร็จแล้ว ฉันไม่ต้องการอะไรทั้ง นั้น ต่อจากนี้ฉันกับคุณจะไม่มีความสัมพันธ์ใดต่อกัน อีก”
“นี่เธอขู่ฉันหรอ?”ซ่งหมิงเยี่ยหันตัวกลับมาอย่าง รวดเร็ว ดวงตาดำขลับราวกับพญาเหยี่ยวจ้องมองมา ทางเธออย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “เธออยากจะแต่งงาน กับฉันก็แต่ง คิดอยากจะหย่าก็หย่าหรอ? เสิ่นฉ่ายเวย เธอไม่เคยให้เกียรติฉันหรือไง!
“ไม่”ริมฝีปากของหญิงสาวยิ้มซีดเซียวขึ้น “เพราะฉันใส่ใจคุณมากไป ดังนั้นถึงได้เอ่ยเรื่องหย่าขึ้นมาไง นี่มันไม่ดีแล้วไม่ใช่หรือ?คุณก็จะได้เรียกฉ่ายหมุยว่า ภรรยา”
พ่อบ้านเดินเข้ามาจากด้านนอกแล้วพูดกับชาย หนุ่มด้วยความเคารพว่า”คุณชายครับ รถเตรียมไว้ เรียบร้อยแล้ว เที่ยวบินของคุณหนูฉ่ายหมุยจะลงจอด ในอีกหนึ่งชั่วโมงครับ
เสิ่นฉ่ายเวยใจลอยไปชั่วขณะ เสิ่นฉ่ายหมุยจะกลับ มาแล้ว?
ทันใดนั้นเอกสารการหย่าในมือถูกดึงไปอย่างรวดเร็ว ขอบกระดาษอันคมบางบาดเข้าที่นิ้วของเธอ เลือดสี แดงก่ำไหลหยดลงบนพื้น ความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงลง ในหัวใจนี้เหมือนกับยาบรรเทาอาการเจ็บปวดชั้นดีฉีด เข้าไปหัวใจของเสิ่นฉ่ายเวย
ซ่งหมิงเยี่ยเม้มปาก บรรยากาศรอบกายตึงเครียด จนน่าตกใจ เขาฉีกกระดาษทิ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้ว โยนทิ้งกระจายไปทั่วราวกับฝนกระดาษ เขาพุ่งบีบเข้า ที่คางของเธอแล้วบังคับให้มองเขา “ฉันจะบอกเธอ นะเสิ่นฉ่ายเวย ฉันยังทรมานเธอไม่พอ ฉันจะให้เธอ ชดใช้สิ่งที่เธอเป็นหนี้กับเสิ่นฉ่ายหมุย!”
เสียงหัวเราะต่ำออกมาจากลำคอของหญิงสาว เธอ ยิ้มขมขื่นและแปลกๆ ในที่สุดราวกับเธออดหัวเราะไม่ ได้จึงหัวเราะเสียงดังออกมา “คุณจะต้องเสียใจแน่ ฉัน คือลูกสะใภ้ที่ตระกูลซ่งยอมรับ มีฉันยังอยู่หนึ่งวัน เสิ่นฉ่ายหมุยก็ได้แต่เพียงอยู่ในที่ลับๆกับคุณเท่านั้นแหละ! เธอจะไม่มีวันได้เฉิดฉายส่องสว่าง!”
ชายหนุ่มจ้องมองเธอครู่หนึ่ง แกล้งกลับปล่อยมือแล้ว เรียกพ่อบ้านมา “พาเธอไปด้วย”
“จะไปไหน?”เสิ่นฉ่ายเวยถามอย่างระวังตัว
“แน่นอนว่าไปรับน้องสาวที่รักของเธอไงล่ะ”ซ่งห มิงเยี่ยยิ้มเล็กน้อย ทว่าเสียงกลับดูอันตราย “มีเธออยู่ เขาไม่สามารถออกมาเจอแสงได้งั้นหรอ?”
หญิงสาวคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้ ชั่วครู่ทั่วร่าง ก็สั่นสะท้านขึ้น เขาคิดว่าจะพาเธอไปเป็นข้ออ้างเชียว หรือ?
เป็นข้ออ้างให้เสิ่นฉ่ายเวย? ไม่ เป็นไปไม่ได้
“ฉันไม่ไป!”
เธอพูดปฏิเสธแล้วหันตัววิ่งหน้ออกไป แต่ทว่าบอดี้ การ์ดและพ่อบ้านวิ่งเร็วกว่าเธอมาก เพียงครู่เดียว เสิ่นฉ่ายเวยก็ถูกจับไว้แล้วยัดเธอเข้าในรถ!
น้ำเสียงสิ้นหวังที่ดังมาจากที่นั่งเบาะหลังของหญิง สาวดังขึ้น
“ซ่งหมิงเยี่ยคุณจะต้องเสียใจภายหลังแน่! ”
ชายคนนั้นหรี่ตาเบา ๆ ริมฝีปากหยักยิ้มที่ดูน่าอกสั่น
ขวัญหาย
“เธอก็สนุกให้มากๆนะ คุณผู้หญิงซ่ง”
ภายในสนามบิน เที่ยวบินที่ออกเดินทางจาก ประเทศBค่อยๆลงจอด
เสิ่นฉ่ายหมุยออกมาจากช่องทางพิเศษสำหรับวีไอ พี แวบเดียวก็เห็นเงาร่างสูง สีหน้าของเธอแสดงออก ถึงความยินดี ก้าวเล็กๆวิ่งเข้ามา “หมิงเยี่ย! คิดถึงคุณ ที่สุดเลย!”
ซ่งหมิงเยี่ยรีบช่วยประคองตัวเธอไว้ น้ำเสียงจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความรักใคร่เอ็นดูเอ่ยบ่นขึ้น “ตัวโตแล้ว นะ ลืมแล้วหรอว่าอาการของเธอเป็นไง? หมอเขาบอก ว่าวิ่งแบบนี้ได้หรอ?”
“ฉันดีขึ้นเยอะแล้วน่า!’หญิงสาวยิ้มสวยบอบบางดู น่าทะนุถนอม ในตอนที่แสงไฟส่องสว่างลงมา ราวกับ ดอกกุหลาบตูมกำลังผลิบาน สวยจนไม่มีที่ติ “คุณเคย ตกลงกับฉันว่า รอฉันกลับมาคุณก็จะคอยดูแลอยู่ ข้างๆไม่ห่างหนิ”
“ผมเคยผิดสัญญากับคุณเมื่อไหร่ล่ะ?”
เสิ่นฉ่ายเวยถูกกั้นล้อมไว้ให้ที่นั่งด้านหลังของรถ ฟัง เสียงหัวเราะอันแสนมีความสุข หัวใจของเธอเจ็บปวด จนแทบจะหายใจไม่ได้ ราวกับมีมีดแหลมคมกำลังค่อยๆเฉือนหัวใจดวงนี้ ทรมานเธอไม่หยุด ความอ่อน โยนของชายหนุ่มที่เธอไม่เคยได้รับเลยสักครั้ง
ซ่งหมิงเยี่ย คุณมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน!
เสิ่นฉ่ายหมุยอิงแอบอยู่ในอ้อมอกกว้างของชาย หนุ่ม ดวงตาก็พลางชำเลืองเข้าไปในรถพลันมองเห็น ลักษณะลางๆเรียบๆอันคุ้นเคย ใบหน้าอันงดงามนั้นเธอ จะลืมได้อย่างไรกัน หญิงสาวหายใจไม่คล่องไปครู่ หนึ่ง สีหน้าเริ่มซีดเซียว
เสิ่นฉ่ายเวย?
เธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน?!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ