บทที่9 ให้โอกาสสุดท้ายกับเธอ

ทศวรรษและหฤทัยกำลังกินข้าวเช้าด้วยกัน ปัง! เสียงประตูถูกเปิดออกเสียงดัง

ภัทรภรถือมีดเล็กไว้เล่มหนึ่ง ภาพหวานๆตรงหน้า เธอทำให้เธอตาแดงก่ำ 4 ทศวรรษ หฤทัย คืนลูกสาวฉัน มา! “

กรี๊ด! “ หฤทัยทำท่าทางตกใจ เธอขยับเข้าไปใน อ้อมกอดของทศวรรษ “ พี่ นี่พี่คิดจะทำอะไร? พี่ถือมีด เข้ามาทำไมกัน? “

“ หฤทัย หยุดสักที ฉันไปดูกล้องวงจรมาแล้ว เธอ เคยไปหน้าห้องคนไข้ของลูกสาวฉัน เธอเป็นคนลักพาตัว ลูกสาวฉันไป ฉันแค่ต้องการให้เธอคืนลูกมาให้ฉันเท่านั้น! รีบคืนลูกมาให้ฉันเดี๋ยวนี้! “ ภัทรภรตาแดงก่ำ เธอตะโกน ใส่หฤทัย

“ เธอบ้าไปแล้วหรือไง! “ หฤทัยทำเป็นไม่รู้เรื่อง “ สิ่งที่เธอพูดมา ฉันฟังไม่รู้เรื่องสักคำ! “

“ ภัทรภร ฉันว่าเธอพอได้แล้วนะ เมื่อวานก็โกหกว่า ลูกสาวเป็นโรคลูคีเมีย วันนี้ยังบุกเข้าห้องคนไข้ของฉัน มาบอกว่าฉันลักพาตัวลูกสาวเธอไปอีก เธอจงใจใช่ไหม?
“ เธออิจฉาที่ฉันตั้งท้องลูกของทศวรรษ แล้วก็จะได้ แต่งงานกับเขาใช่ไหม?

เห็นแก่ที่เราเป็นพี่น้องพ่อเดียวกัน คนละแม่แล้ว ฉันจะให้อากาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่งั้น ฉัน…วรรษไม่ปล่อยไว้เธอแน่ “

ทศวรรษได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้น “ ออกไปซะ ถ้าเธอ กล้าทำร้ายหฤทัยแม้แต่น้อยละก็ ฉันจะทำให้เธอไม่ตายดี

* ไม่ตายดี? “ จู่ๆภัทรภรก็หัวเราะขึ้น ความเย็น ชา…ความเจ็บปวดที่เย็นชานี้

ทศวรรษ คุณจะทำให้ฉันไม่ตายดียังไงอีกล่ะ? ทุก วันนี้ฉันก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะห่วงลูก ฉัน ตายไปนานแล้ว แต่ว่าคุณทำไมถึงได้ใจดำแบบนี้ คุณเชื่อ คำพูดของหฤทัยทั้งหมด แต่กลับไม่เคยเชื่อฉันเลย เธอ บอกว่าเธอเห็นแม่ฉันฆ่าพ่อของคุณ คุณก็เชื่อ เธอบอกว่า ฉันเห็นแก่ตัวทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน คุณก็เชื่อ เธอบอกว่า ฉันบอกให้คุณปู่บังคับให้คุณแต่งงานกับฉัน คุณก็เชื่อ แต่ ฉันบอกว่าแม่ฉันไม่ได้ทำ คุณไม่เชื่อ ฉันบอกว่าฉันรักคุณ คุณไม่เชื่อ ฉันบอกว่าที่ฉันต้องการเงินก็เพราะจะเอามา รักษาลูก คุณไม่เชื่อ ฉันบอกว่าฉันต้องการจะหย่ากับคุณ จะตัดขาดกับคุณ คุณก็ไม่เชื่อ ถ้าอย่างนั้นฉันขอร้องคุณได้ไหม ฉันจะขอร้องคุณแค่ครั้งเดียวในชีวิต เชื่อฉันสัก ครั้ง ฉันขอร้องล่ะบอกให้หฤทัยคืนลูกมาให้ฉัน ถึงแม้ว่า คุณจะไม่ชอบลูกยังไงแต่เธอก็เป็นลูกแท้ๆของเธอ คุณ จะทำร้ายเธอเพราะหฤทัยไม่ได้! หยางหยางเป็นเด็ก เธอ ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น แล้วเธอก็เป็นผู้ป่วยด้วย เมื่อวานเธอ สลบไปครั้งหนึ่ง ให้เธอได้รักษาโรคเถอะนะ ไม่อย่างนั้น รอจะตาย เธอจะตายจริงๆนะ! “

คำว่าตายเหมือนกับเข็มที่ทิ่มแทงหัวใจของทศวรรษ ความรู้สึกสับสนและหงุดหงิดเริ่มมาอีกแล้ว

เขามองดูภัทรภร เขาไม่เคยเห็นเธอขอร้องอ้อนวอน ขนาดนี้ ถึงแม้จะให้เธอเปลือยกาย ถูกจ้องมองทุกซอก ทุกมุม อับอาย โดนดูถูก ถ่มน้ำลาย ถูกรังเกียจ เธอไม่ เคยเอ่ยปากขอร้องเลย แต่ครั้งนี้เธอขอร้อง

หรือว่าเด็กเป็นโรคลูคีเมียจริงๆ? เด็กหายไปจริงๆ?

ทศวรรษหันไปมองหฤทัย เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

จู่ๆหฤทัยก็กุมท้องไว้ “ โอ้ย! เจ็บจังเลย โอ้ย! วรรษ รีบตามหมอมาที ฉันปวดท้องมากเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

ลูกของเราจะเป็นอันตรายไหม? ปวด…”