บทที่ 3 รักที่มีต่อนาย ถึงจุดหมายแล้ว

ทศวรรษงง “ข้อเสนออะไร ?

“ฉันจะไปมอบตัว ยอมรับว่าอุบัติเหตุรถฉันเป็นผู้ร้าย ไปเข้าคุก”ภัทรภรพูด “แต่ก่อนอื่น คุณต้องให้ฉันทีเดียว 5 ล้าน”

เธอและทศวรรษคลอดลูกเมื่อ 3 ปีก่อน ถูกตรวจ เจอว่าเป็นโรคลูคีเมีย ตอนต้นปี อาการทรุดหนักกว่าเดิม เธอได้แต่ใช้เงินหาคนมาลองดูว่าไขสันหลังสามารถเข้า กันได้ไหม แต่ก็หาไม่เจอ และแล้ว เธอตัดสินใจเสี่ยง ครั้งหนึ่ง หลังจากวันนี้กลับไป จะไม่กินยาหลังเสร็จ ถ้า สามารถท้องลูกได้อีกคน ทศวรรษไม่มีทางให้เธอคลอด ออกมาแน่ เธอก็ต้องหาที่ใหม่

ที่สามารถหลบทศวรรษ และให้ทศวรรษหาไม่เจอ นั้นก็คือคุก

และถ้าเข้ากันได้ การรักษาหลังจากผ่า ก็ต้องการ 5

ล้าน

“5 ล้าน ? ภัทรภร เธอคิดว่าเธอเป็นใคร แค่ไปอยู่ใน คุก 3 ปี ก็อยากได้ 5 ล้าน” ทศวรรษได้ยินว่าภัทรภรจะไป มอบตัว ยังคิดว่าผู้หญิงคนนี้รู้สึกผิดแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า เธอจะขอเอาเงินจากเขา ยังเอา 5 ล้านเยอะขนาดนี้
“ปู่ต้องตาบอดแล้วแน่ๆเลย ถึงได้รู้สึกว่าผู้หญิงที่ ร้ายกาจและสนใจเงินทองอย่างเธอ จะเป็นผู้หญิงที่ดี”

“เธอบอกว่าจะไปมอบตัวใช่ไหม ดี ฉันจะสนองเธอ”

“5 ล้าน สําหรับฉันแล้วไม่เท่าไหร่ ฉันก็สามารถให้ เธอได้ แต่พอเธอได้เงินแล้ว ก็ต้องจ่ายผลลับที่ใกล้เคียง กัน”

“ตอนนี้ คลานออกไปจากห้องทำงานของฉัน คลานไปด้วย แล้วบอกคนอื่นว่า เธอเปรสุนัขตัวเมียที่น่า ขยะแขยง

สีหน้าของภัทรภรซีดลงทันที

“วรรษ นาย….นายจะทำอย่างนี้กับฉันไม่ได้

เขา…..เขาหมายความว่าจะให้เธอคลานออกไปโดย แบบนี้ ให้คนข้างนอกเห็นกายเปลือยของเธอ

“อย่าเรียกชื่อของฉัน” ทศวรรษตะคอก “ผู้หญิง ร่านๆอย่างเธอ ไม่เหมาะที่จะเรียกชื่อของฉัน

“ไม่อยากคลานออกไปอย่างเปลือย ยังอยากได้ เสื้อมาคลุมแก้อายใช่ไหม เหอะ คนสกปรกอย่างเธอ ยังมีอะไรน่าอายอีก คิดถึง 5 ล้านสิ”

ภัทรภรแทบจะกัดฟันของตัวเองแตก 5 ล้าน สามารถ ช่วยลูกสาวได้

แม่ตายไปแล้ว ทศวรรษเกลียดตัวเองมาก ลูกสาวคือ ญาติคนเดียวของเธอ

ลูกสาวยังเด็ก จะให้นอนอยู่บนเตียงอย่างนี้ไม่ได้ ให เหมือนกับเธอแบบนี้ไม่ได้

“ได้ ฉันคลาน”

“แต่ว่าคุณวรรษ คุณคิดดีแล้วใช่ไหม ? ถึงแม้ว่าคุณ จะเกลียดฉันขนาดไหน ฉันก็ยังเป็นภรรยาของคุณ ถ้าคุณ ให้ฉันทำอย่างนั้นจริงๆ การสมรสของเราก็ถึงปลายทาง แล้ว ความรักที่ฉันมีต่อนาย ก็ถึงปลายทางแล้ว”

ภัทรภรพูดอย่างเรียบง่ายมาก ใจ กลับจมลงไปทีละ นิด เหมือนจมลงไปในนรกที่ไม่สามารถเห็นสงสว่างได้ แม้แต่น้อย

ทศวรรษขมวดคิ้ว ในใจกลับรู้สึกอึดอัด วินาทีต่อมา ก็ได้โยนความรู้สึกพวกนี้ทั้งหมด
เขาเปิดลิ้นชัก เอาเอกสารสำหรับการหย่าโยนใส่ หน้าของภัทรภร “เซ็น เดี๋ยวนี้

“ปู่เคยบอกว่า ฉันแค่ต้องแต่งงานกับเธอแค่ 5 ปี คิด คิดดู ก็ถึงกำหนดการแล้วนะ”

“ความรักที่เธอมีต่อฉัน ตลกสิ้นดี เธอคิดว่าฉันจะสน ความรักที่สกปรกของเธอหรอ ? ภัทรภร ฉันรู้สึกว่าเธอน่า ขยะแขยง

ร่างของภัทรภรกระตุกอย่างไม่รู้สาเหตุ หนาวจัง ความหนาวแบบนั้น เหมือนได้เข้าไปในกระดูกของเธอ แล้ว

แต่เธอก็เอาเอกสารอย่าดูจากต้นจนจบ

ทั้งหมดมีผลดีต่อเขาหมด และผลดีที่เธอได้รับมีการ สิทธิ์ในการเลี้ยงดูลูกสาว ทศวรรษก็ได้ยอมทิ้งสิทธิ์ในการ เยี่ยมดูลูกทุกอย่าง แน่นอน ก็ได้ปฏิเสธจ่ายค่าเลี้ยงดูของ หยางๆเหมือนกัน”

หยางๆ ไม่ใช่ลูกที่ปรารถนา คลอดออกมาจนถึง 3 ขวบ เขาไม่เคยดูเด็กคนนั้นเลยซักครั้ง แน่นอน ไม่รู้เรื่อง ที่หยางๆมีโรคลูคีเมีย
ชีวิตของเธอและหยางๆ เขาไม่เคยเป็นห่วงมาก่อน เป็นห่วงแค่จะทรมานเธอยังไง

ผลดีที่เธอคิด กลับเป็นของที่เขาเกลียดมากที่สุด ขอแค่ลูกสาวยังเป็นของเธอ เธอไม่สนอะไรก็ได้

ภัทรภรเอาปากกา น เซ็นลงไปที่ที่ทศวรรษเซ็น

ต่อด้วย เธอเงยหน้า พูดออกมาอย่างชัดเจนคำหนึ่ง

“เงิน”

“รอเธอคลานจากตรงนี้เหมือนหมาออกไปก่อน ฉัน จะโอนเข้าในบัญชีของเธอเอง” ทศวรรษพูดแล้วหัวเราะ

ภัทรภรลงมากจากโต๊ะทำงานของ เอากระเป๋าของตัว เองและโทรศัพท์ คลานกับพื้น ค่อยๆคลานออกไป

หฤทัยยืนอยู่หน้าประตูตลอด ได้ยินที่ข้างในคุยกัน อย่างชัดเจน

หฤทัยได้เปิดประตูห้องงานของทศวรรษแล้วตะโกน เสียงดัง “ทุกคนหยุดงานบนมือก่อน ประธานวรรษมีเรื่อง ดีๆให้ทุกคนดู”
ใครๆก็รู้ว่าหฤทัยเป็นผู้หญิงของทศวรรษ พอเธอพูด ทุกคนได้ลุกขึ้นยืนพร้อมกันอย่างไม่นัดหมาย มองไปที่ ห้องทํางานของทศวรรษ

ภัทรภรใช้กระเป๋าปิดที่ลับของตัวเองแล้วใช้มือปิดที่ แกของตัวเอง ใช้มืออีกข้างและเข้าทั้งสอนข้างคลานออก มา