บทที่7 ฉันมีโทษ ฉันยอมรับ

ห้องฟ้องร้อง ณ สถานีตำรวจ

“ ฉันมีโทษ ฉันยอมรับ อุบัติเหตุของประธานบริษัท วรรณศรีเมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นฝีมือของฉัน ฉันมามอบตัว แล้ว พวกคุณช่วยจับฉันเข้าคุกด้วยค่ะ! “

ภัทรภรที่นั่งอยู่ในคุก ไม่ว่าตำรวจจะถามอะไรเธอก็ ตอบเพียงแค่นั้น

* รถที่ใช้ก่อเหตุล่ะ? แผนการในการก่อเหตุคือ อะไร? เมื่อก่อเหตุแล้วคุณหนีไปยังไง? ภัทรภร คุณต้อง ตอบคำถามของเรานะครับ กฎหมายเข้มงวดและยุติธรรม เสมอ ถึงเราจะจับคนร้ายตัวจริงไม่ได้ เราก็ห้ามป้ายความ ผิดให้ผู้บริสุทธิ์! “ ตำรวจที่ถามเธอเป็นคนซื่อตรง เขา พยายามถามความจริงจากภัทรภร

ภัทรภรไม่รู้เรื่องเลยสักนิด เธอจะตอบได้ยังไง?

ตำรวจที่ถามเธอได้รับคำสั่งบางอย่าง “ คุณภัทรภร คุณเพิ่งจะทำการหย่ามาแล้วยังมีลูกสาวที่มีโรคลูคีเมียใช่ ไหมครับ? “

« ใช่ค่ะ! ” ภัทรภร

“ เมื่อสักครู่ผมได้รับรายงานว่า ลูกสาวของคุณเป็นลมอยู่ในโรงพยาบาลครับ

* อะไรนะ! “ ภัทรภรยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว “ ลูกสาว ของฉันอาการกำเริบเหรอ? มีคนอยู่ข้างๆเธอไหม? แล้ว เธอได้รับการรักษาหรือยัง? “

* ไม่มอบตัวแล้ว วันนี้ฉันไม่มอบตัวแล้ว พวกคุณ ปล่อยฉันออกไป ฉันจะไปหาลูกสาวฉัน! “

* ภัทรภร! สถานีตำรวจไม่ใช่ที่คุณอยากมากมา อยากไปก็ไป คุณรีบตอบคำถามของผมมาดีกว่า ไม่อย่าง งั้นคุณก็ทำอะไรไม่ได้ “ ตำรวจพูดเสียงแข็ง

” ฉัน…” ภัทรภรตัดสินใจ

ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ทศวรรษเป็นคนบอกให้ฉัน มา เขาเชื่อมาตลอดว่าแม่ของฉันเป็นคนทำให้พ่อของ เขาตาย เขาเกลียดฉัน ที่เขาแต่งงานกับฉันก็เพื่อจะเอา คืนและทรมานฉัน ครั้งนี้ เป็นเพราะลูกสาวของฉันป่วย ต้องการเงิน ฉันจึงไปขอเงินห้าล้านกับเขา เขาบอกจะให้ ถ้าฉันยอมเข้าคุก ฉันถึงยอมตกลงมามอบตัว ฉันไม่มีโทษ อะไรทั้งนั้น ฉันไม่เคยทำร้ายใคร พวกคุณปล่อยฉันออก ไปเถอะ ฉันจะไปหาลูกสาวของฉัน ลูกสาวของฉันเพิ่งจะ สามขวบนิดๆ เธอไม่มีใคร ทศวรรษไม่ต้องการเธอ คนใน ตระกูลยิ่งไม่มีทางดูแลเธอ เธอมีเพียงฉันคนเดียว! “
ตำรวจนิ่งไปสักพักราวกับกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วก็ยื่น เอกสารให้เธอเซ็น “ เซ็นตรงนี้ แล้วเธอก็ไปได้ “

เพราะหลักฐานไม่เพียงพอทำให้เธอพ้นโทษ

เธอวิ่งไปที่โรงพยาบาล แล้วเธอก็พบกับทศวรรษ และหฤทัย

หฤทัยเห็นเธอก่อน

“ ภัทรภร เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! “ เสียงเล็กแหลม ที่เต็มไปด้วยความเกียจชังดังขึ้น “ เธอมันฆาตกร เธอไป มอบตัวแล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่! “

ภัทรภรยังไม่ทันได้พูดอะไร เธอก็พูดขึ้นอีก “ ฉันรู้ แล้ว เธอจะมายุ่งกับวรรษใช่ไหม? ภัทรภร เธอไร้สาระเกิน ไปหรือเปล่า? เธอหย่ากับวรรษแล้วนะ วรรษเองก็ตกลงจะ แต่งงานกับฉันแล้วด้วย เธอยังจะมายุ่งกับเขาอีก คิดอะไร อยู่กันแน่? “

ทศวรรษหน้านิ่งเขาจ้องมองภัทรภรด้วยความ รังเกียจ “ คนชั้นต่ำเธอกล้าหักหลังฉันงั้นเหรอ? หรือ ว่า…เธอหนี? ”

“ ฉันจะโทรแจ้งตำรวจว่าเธออยู่ที่นี่ เธอหนีไม่พ้นหรอก! “

* ไม่ต้องเสียแรงหรอกนะ “ ภัทรภรเสียงเย็นชา

* ฉันไม่มีความผิด ถึงแม้ฉันจะอยากผิดก็ตาม กฎหมาย ยุติธรรมเสมอ “

“ แต่ว่าคุณวางใจได้ ฉันรับปากว่าจะเข้าคุกสามปี ฉัน ก็จะทำ แต่ตอนนี้ฉันมีธุระ ฉันต้องรีบไปก่อน “

ภัทรภรพูดจบ ขณะที่เธอกำลังจะวิ่งไป ทศวรรษ กระชากแขนเธอ…