บทที่13 เขามีสิทธิอะไรไปฉีกหน้าเธอ?

* กรรม…ต้องตามสนองพวกแก…แน่นอน

ภัทรภรล้มลงกับพื้น ผู้คนมากมายต่างตกใจตามๆกัน

“ หมอ! หมอ! รีบช่วยคน รีบช่วยภัทรภร! ” ดวงตา ของเขามองเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดของภัทรภร ทศวรรษรู้สึกโลกของเขากำลังพังทลายลง เขาไม่รู้ด้วย ซ้ำว่าทำไมเขาถึงมีความรู้แย่ๆแบบนี้ แต่ตอนนี้ ผู้หญิง ที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้นคือผู้หญิงที่เขาเกลียดชังมากที่สุด

เธอไม่รู้สึกตัวแล้ว แต่ดวงตาของเธอเบิกกว้าง มัน ช่างโหดเหี้ยมและเต็มไปด้วยความไม่พอใจ มีดเล่มนั้น แทงอยู่ในอกของเธอแท้ๆแต่เขากลับรู้สึกถูกแทงซะเอง

ทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้?

โชคดีที่หมออยู่ใกล้ๆแล้วรีบเข็นเตียงมา หมอรีบเอา เธอขึ้นเตียงแล้วเข็นเข้าห้องฉุกเฉิน ทางเดินเต็มไปด้วย เลือดของเธอ

ทศวรรษไม่ได้ยินอะไรเลย เขาไม่ได้ยินเสียงนินทา ต่อว่าและไม่รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมาที่เขาด้วยความ รังเกียจ

เขาจ้องมองเลือดบนพื้นอย่างไม่ละสายตา เขายังคงตกอยู่ในอาการตกใจ

หฤทัยเดินเข้ามาสวมกอดเขา แล้วพูดบางอย่างกับ เขา เขาผลักเธอออกทันที

ภัทรภรเป็นลูกของผู้หญิงที่ทำให้พ่อตาย เป็นผู้หญิง ชั้นตาไม่มียางอาย เป็นคนที่เขาเกลียดมากที่สุด

เธอเห็นแก่ตัว ทำทุกอย่างเพื่อเงิน คำพูดเต็มไปด้วย คำโกหกหลอกลวง…คำพูดไม่ดีทุกอย่างก็ไม่สามารถเอา มาเปรียบเทียบกับเธอได้ แต่ตอนนี้ เธอกลับใช้วิธีที่สิ้น หวังแบบนี้ เธอแทงตัวเองต่อหน้าเขา ทำลายใบหน้าของ ตัวเอง แล้วยังบอกว่าการที่เธอรักเขาเป็นเรื่องเดียวที่เธอ เสียใจมากที่สุด

ใช่สิ เธอรักเขา เขารู้มาตลอด ถ้าไม่อย่างงั้น เขามี สิทธิอะไรไปฉีกหน้าเธอ

ในโลกนี้คนที่จะทำร้ายคนที่อยู่ในใจของตัวเองได้ มี เพียงคนที่ตัวเองรักเท่านั้นไม่ใช่เหรอ?

ภัทรภร ที่แท้เธอก็เกลียดเขาเข้าเส้นแล้วสินะ! เกลียดจนรู้สึกว่าการที่เกลียดเขามันน่ารังเกียจ

ร่างสูงใหญ่ของทศวรรษเซไปมา หน้าของเขาซีดเขาไม่เข้าใจว่าการแสดงสุดท้ายของเธอทำไมถึงเป็น แบบนี้?

ทั้งๆที่ตอนที่เขาให้เธอคลานออกจากห้องทำงาน เขารู้สึกตัวเองทำเกินไป เขาตัดสินใจจะปล่อยเธอไปแล้ว

เขาแต่งงานกับภัทรภรมา5ปี และทรมานเธอมา5ปี เธอชดใช้แทนแม่ของเธอหมดแล้ว…ที่แท้เธอเองก็ เกลียด เกลียดที่เขาเอาความแค้นมาลงที่เธอ เกลียดที่ เขาอยู่กับหฤทัย เกลียดที่เขาเหยียบเธอจมดิน

แต่ว่าลูกของเธอ เขาไม่ได้ลักพาตัวไปจริงๆ…

ไม่สิ ลูกของเธอก็เป็นลูกเขาเช่นกัน

ไม่! เธอจะตายไม่ได้ ถ้าเธอตายแล้วใครจะแก้ต่างให้

เขา

พอคิดถึงตรงนี้ ทศวรรษก็คิดได้ว่าตัวเองทำอะไรได้ บ้าง เขาเดินตามรอบเลือดไป แต่เดินไปครึ่งทางก็มีคนมา ขวางไว้

คือคนที่เอาผ้าม่านมาคลุมตัวให้เธอเมื่อคราวก่อน

สมชาย อุ้มเด็กที่หน้าตาคล้ายคลึงกับภัทรภรไว้ข้างหลังมีตำรวจตามมา2นาย

* ประธานวรรษ ภัทรภรมาหาท่านแล้วใช่ไหม กรุณา เรียกเธอออกมาด้วยครับ ลูกของเธอผมหาเจอแล้ว! สมชายพูดขึ้นแล้วมองไปที่หฤทัยที่อยู่ด้านหลังของ ทศวรรษด้วยความโกรธ “ แล้วก็คู่หมั้นของท่าน หฤทัย ได้ใช้ให้คนไปลักพาตัวเด็กคนนี้เพื่อเอาไปขายให้ผู้ชาย วันกลางคนอายุราวๆสามสิบในหมู่บ้านค้ามนุษย์ในป่าลึก นี่เป็นเรื่องผิดกฎหมาย! ผมพาตำรวจมาด้วยแล้ว ทางที่ดี คุณอย่างขัดขวางการจับกุมคู่หมั้นชั่วร้ายของท่านเลย!