บทที่11 เธอมันน่ารังเกียจมาตลอดอยู่แล้ว

ทศวรรษเบิกตากว้าง เขาไม่คิดว่าภัทรภรที่ยอมรับทุก อย่างมาตลอดจะมีด้านที่โหดเหี้ยมขนาดนี้

เขามองเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่งและ ความเกลียดชังของภัทรภรอย่างชัดเจน!

เธอเกลียดเขา!

มันไม่ใช่การแสดง!

หัวใจของทศวรรษเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบีบเอา ไว้ เขารู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก

เขาหันหน้ามาถามหฤทัย “ เด็กคนนั้น เธอไม่ได้ ลักพาตัวไปจริงๆใช่ไหม?

หฤทัยยังไม่ทันตอบ เขาก็พูดต่ออีกว่า “ ถ้าเธอเป็น คนลักพาตัวเด็กไปจริงๆ ก็รีบคืนเด็กให้ภัทรภร ฉันจะไม่ เอาเรื่องชั่วๆครั้งนี้ไปบอกใคร

เรื่องทั่วๆ? เขาพูดว่าเรื่องทั่วๆ แล้วเธอจะกล้ายอม รับได้ยังไง? หฤทัยคิดได้แบบนี้ เธอก็ทำตัวน่าสงสาร และไม่รู้เรื่อง “ วรรษ ลูกของเธอหายไปจะเป็นฝีมือฉัน ได้ยังไงกัน? ตอนนี้เธอก็หย่ากับคุณแล้ว เด็กคนนั้นก็ไม่ เกี่ยวข้องอะไรกับคุณแล้ว เธอเองก็ถูกขับไล่ออกจากตระกูลแล้ว สําหรับพวกเราเธอเป็นแค่คนแปลกหน้าที่คุ้น เคยกันดี ฉันยังจำเป็นต้องลักพาตัวลูกของเธออีกเหรอ?

“โอ้ย! ฉันปวดท้องมากเลยวรรษ ถ้าคุณยังจะทำตาม ที่เธอพูด มันจะทำให้ลูกของเราตายได้นะ!

ทศวรรษลังเล

ที่จริงเรื่องลูกในท้องของหฤทัย เขาไม่ได้อยากได้ มากขนาดนั้น หลายปีมานี้ เรื่องของเขากับพวกผู้หญิง พวกนั้น เป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น รวมถึงหฤทัยด้วย ไม่ได้มีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งขนาดนั้น แน่นอนว่าไม่มีทางจะ ท้องได้

แต่เมื่อเดือนที่แล้ว เขาดื่มจนเมา พอตื่นมาก็เห็น หฤทัยนอนเปลือยกายอยู่ข้างๆเขา บนเตียงยังมีเลือดติด อยู่ มันชัดเจนมาก เขามีอะไรกับหฤทัยแล้ว

พอ1เดือนหลังจากนั้น หฤทัยก็บอกว่าเธอท้อง

พอหย่ากับภัทรภรเขาก็อารมณ์แปรปรวนรู้สึกหดหู่ เขาคิดว่าเป็นเพราะเหยื่อในการเอาคืนของเขาห่างเขา ไป เขารู้สึกเหนื่อย แล้วก็คิดว่าถ้ามีลูกคนหนึ่งก็ไม่เลว เหมือนกัน แล้วเขาก็อนุญาตให้หฤทัยคลอดเด็กได้ แล้วยังสัญญากับเธอว่าถ้าคลอดลูกแล้ว จะแต่งงานกับเธอ

แต่พอวันนี้ต้องเผชิญกับเด็กที่อยู่ในท้องของหฤทัย และภัทรภรที่บาดเจ็บจนเลือดไหลเป็นสายน้ำแล้ว เขา รู้สึกเป็นห่วงภัทรภรมากกว่า

ผู้หญิงชั้นต่ำที่เป็นลูกของฆาตกรที่ฆ่าพ่อ ตั้งแต่ เมื่อไรกันที่เธอมีผลกระทบต่อเขา

แล้วเขาก็บอกกับภัทรภรว่า “ หวานบอกว่าไม่ได้ ลักพาตัวลูกของเธอไป ลูกของเธอหายไปเธอน่าจะลอง ไปหาที่อื่นดูนะ! ”

“เป็นไปไม่ได้ หวานต้องเป็นคนลักพาตัวลูกของฉัน ไปแน่! หรือว่า ” สีหน้าของภัทรภรโหดเหี้ยมกว่าเดิม เธอ จ้องเขาเขม็ง “เป็นคุณ!

” เธอพูดบ้าอะไร! ฉันจะไปลักพาตัวลูกเธอได้ยังไง! ” ทศวรรษโกรธ ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงมาสงสัยเขา

พูดบ้าอะไรเหรอ? หึหึ ทศวรรษ คุณก็ทำกับฉัน แบบนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ? ฉันแคร์อะไรคุณก็จะทำลาย สิ่งนั้น ถ้าคุณยืนยันว่าหวานไม่ได้ลักพาตัวลูกของฉันไป งั้นคุณก็เป็นคนลักพาตัวไป คุณคงรู้สึกว่าหย่ากับฉันแล้ว แต่ยังไม่หายโกรธสินะ เพราะฉะนั้นถึงได้จะทำลายความหวังเดียวที่ทำให้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้

* ทศวรรษ เด็กคนนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ เสือที่ว่าร้ายยังไม่กินลูกของตัวเอง คุณมันเทียบอะไรกับ สัตว์ไม่ได้! แล้วยังจะมีอะไรที่คุณจะไม่กล้าทำ?

ทศวรรษ คุณรู้ไหม? ตอนนี้แม้แต่คุณ ฉันยังรู้สึก รังเกียจ! คุณกับหฤทัยจะคืนลูกมาให้ฉัน หรือว่าจะข้ามศพ ของฉันแล้วเดินเปื้อนเลือดของฉันออกไป!