บทที่ 4 ที่เธอคิดว่าดี เป็นที่เกลียดทั้งหมด

เธอรู้ ทันทีที่ประตูเปิด ศักดิ์ศรีและความเย่อหยิ่งของ เธอจะถูกเหยียบลงไปที่ความมือที่สกปรกอย่างมาปราณี

เหลือแค่ความอาย ทำให้เธอต้องหนีบขาทั้งสองไว้ แน่น คลานอย่างช้าๆ และนี้ก็ได้เพิ่มเวลาให้คนอื่นด่าว่า เธอ

“ดูสิ นั้นไม่ใช่ภัทรภรหรอ ทำไมถึงคลานออกมา อย่างเปล่อยละ

“ใช่ เป็นเธอ รีบฟัง เธอพูดอะไร บอกว่าตัวเองเป็น สุนัขตัวเมียที่น่าขยะแขยง

“ร่านจริงๆ ได้ยินว่าเธอเป็นคนลับที่ประธานวรรษ เลี้ยงไว้ เพื่อเงินอะไรก็ยอมทํา

“จริงด้วย ใครจะไม่รู้ว่าทุกครั้งที่เธอไปที่ห้องทำงาน ของประธานวรรษ ออกมาทีไรก็เหมือนถูกขึ้นมาเลย บน โลกนี้ทำไมถึงมีผู้หญิงแบบนี้นะ ? ?

“ผู้หญิงอะไร เธอไม่ได้ยินที่เธอพูดหรอ เธอเป็น สุนัขตัวเมียที่น่าขยะแขยง สุนัขตัวเมีย

คำทุกคำที่เย็นชาไร้เยื่อใยและเยาะหยันเหมือน กล่องที่ไม่มีที่ระบายอากาศควบอยู่บนตัวของภัทรภรทำให้เธออับอายมาก อยากจะหารูแล้วมุดลงไป

แต่เธอทำไม่ได้ เธอได้แต่เดินหน้าต่อไป ตาทั้งสอง จ้องประตูข้างนอกไว้ คลานไปทีละก้าวทีละก้าว

ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน โยนเปลือกกล้วยใส่ตัวเธอ ต่อ ด้วยขยะต่างๆก็โยนใส่เธอ

กระดาษก้อน ฝาปากกา กล่องโยเกิร์ต

น้ำลาย……… จนสุดท้าย ขวดน้ำที่ยังไม่ได้เปิดฝากับ แม็กและสิ่งของต่างๆที่หนักก็ได้โยนตามมา

คลานไปไม่ถึงครึ่งทาง บนตัวของภัทรภรซ้ำไปหมด

ทศวรรษเดินออกมาเห็นฉากนี้ ในใจจู่ๆก็รู้สึกไม่ดี

เขาเกลียดภัทรภรขนาดนั้น แต่ว่าการต้องเผชิญหน้า กับความอับอายอย่างนี้ ภัทรภรกลับไม่ขอให้ยกโทษให้ อะไรที่เป็นสั่งยึดเหนียวของใจเธอ จะเงินจริงๆหรอ ?

“อย่าโยนแล้ว เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

ในที่สุด ก็มีคนตะโกนออกมาเพราะทนต่อไปไม่ได้

เป็นเด็กหนุ่มที่ยังวัยรุ่น เป็นนักศึกษาฝึกนัดที่พึ่งบาบริษัท

เขากระชากผ้าม่านแล้วคลุมไว้บนตัวของภัทรภร คุกเข่าลงต่อหน้าเธอแล้วพูดว่า “ทำไมคุณถึงโง่ขนาด นี้ คุณไม่รู้หรอว่าการทำอย่างนี้เป็นเรื่องน่าอับอายขนาด ไหน คุณ…..”