บทที่ 2 ในตาไม่มีน้ำตา เลือดในใจกลับกำลังไหล

“ได้”

ภัทรภรพูดออกมาคำเดียวสั้นๆ ชัดเจน ไม่มีการไม่ สมยอม ไม่มีไม่ดีใจ

ในตาไม่มีน้ำตา ในใจเต็มไปเลือดแล้ว

ทศวรรษรู้ว่าเธอเห็นศักดิ์ศรีของตัวเองสำคัญ แต่เขา ก็ได้เหยียบมันลงกับพื้นทุกครั้ง

สมควร รู้ทั้งรู้ว่าเขาเกลียดเธอ แต่ก็ยังแต่งงานกับ เขาอย่างดีใจ และยังคลอดลูกให้เขา

และเด็กคนนั้น ก็กำลังรอเธอเอาเงินไปช่วย

เสื้อถอดออกทีละตัว ภัทรภรเหมือนไร้ยางอาย ถอด จนไม่เหลือซักตัว ต่อด้วย นอนอยู่บนโต๊ะทำงานที่เมื่อกี้ หฤทัยนอน

“อ้าขาออกเสียงผู้ชายที่ประดังขึ้นข้างหู “เพื่อเงิน แล้วขอให้ผู้ชายนอนเธอ ยังจะแกล้งใสทำไม อ้าออกอีก”

“ภัทรภร แกนี้ทำลายสถิติความร่านได้ทุกครั้งเลยนะ เพื่อเงินแม่ของแก ได้ทำให้พ่อฉันตาย เหมือนสุนัขตัวเอง นอนให้ฉันเล่นอย่างนี้….
ยังไม่รอทศวรรษพูดจบ ภัทรภรก็อธิบาย “แม่ฉันไม่ ได้ทําให้พ่อนายตาย คุณวรรณ คุณจะด่าฉันยังไงก็ได้ แต่ แม่ฉันตายแล้ว ขอให้คุณให้เกียรติคนตายด้วย

“ให้เกียรติ ? “ทศวรรษหัวเราะแปลก แล้วแทงเข้า ในร่างของภัทรภรอย่างแรง “ถ้าคนอย่างพวกแก ยัง มีหน้ามาพูดคำว่าให้เกียรติต่อหน้าฉัน ถ้าไม่ใช้เพราะแม่ เธอมาหวานเสน่ห์ใส่พ่อฉัน พ่อฉันจะตายไหม จะตาย ไหม ? ยังกล้ามาเถียงฉัน ดูเหมือนว่าฉันจะดีกับแกมากไป สินะ”

พูดเสร็จเขาก็ได้กระทำอย่างแรง ครั้งแล้วครั้งเล่า ชนจนภัทรภรเจ็บมาก เจ็บจนแทบสลบไปหลายครั้ง เธอ กัดฟันทนไว้

“ภัทรภร เธอรู้ไหว โต๊ะทำงานของฉันตัวนี้ เคยมีผู้ หญิงมานอนเยอะ แต่เธอเป็นคนที่สกปรกที่สุด”

ในหัวสมองของภัทรภรมีภาพของพวกผู้หญิงที่นอน กับทศวรรษที่โต๊ะนี้ ก็รู้สึกคลื่นไส้อยากอ้วก

เธอรักทศวรรษมาก ตั้งแต่ที่รู้ว่าความรักคืออะไร ก็ได้ แต่งงานกับเขาแล้วเป็นภรรยาของเขา อายุ16ปีถึง

26ปี 10เต็มๆ
เคยจินตนาการว่าข้างกายเขาจะมีแค่เธอ แต่เพราะ ความโกรธแค้น ทำให้เธอกลายเป็นคนที่ไม่คู่ควรสําหรับ ใจของเขา และผู้หญิงพวกนั้น รวมไปด้วยหฤทัย คนไหน บ้างที่เขาไม่นุ่มนวลด้วยเลย ?

มีแค่เธอ รักอย่างลำบาก รักอย่างทรมาน แต่กลับเล็ก เท่ากับฝุ่นละออง

จู่ๆก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว

โรคของลูก ความเย็นชาของผู้ชาย เมื่อนานมาแล้ว ก็ได้เริ่มกัดกินความศรัทธาที่มีต่อรักของเธอ

“ทศวรรษ ถ้าหากวันหนึ่ง นายรู้ว่าความจริงที่นายคิด ว่าเป็นความจริง แต่ไม่ใช่ความจริง นายจะทำยังไง ?

เสียงของภัทรภรเล็กมาก เหมือนกำลังคุยกับตัวเอง

มากกว่า

ทศวรรษก็ยังได้ยิน การกระทำของเขาหยุดไปแป๊บ หนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้จับที่คอของภัทรภร “ร่าน ไม่ต้อง แก้ตัวอีกแล้ว ความจริงก็คือความจริง แกไม่มีทางเอาเอา ดำเป็นสีขาวได้ ฉันไม่มีทางเชื่อคำพูดของแกตลอดไป”

ตลอดหรอ ?
ที่ขอบตาของภัทรภรก็มีน้ำตาไหลออกมา “คุณวรรษ ฉันรู้แล้ว ฉัน……คิดได้แล้ว ฉันจะรับข้อเสนอของคุณ