บทที่ 15 นอกจากความละอายใจแล้วยังมีความรู้สึกผิด

“ ถ้าเธอไม่ได้ทำแล้วจะกลัวทำไมกัน? ” สมชายพูด เสียงเย็นชา “ หฤทัย กฎหมายยุติธรรมกับทุกคนเสมอ ถึง ทศวรรษจะอยากช่วยเขาก็คงช่วยอะไรเธอไม่ได้ แต่ว่า พอเธอพูดแบบนี้ ฉันเลยสงสัยว่าทศวรรษอาจจะช่วยเธอ ทำเรื่องเลวทรามนี่ก็ได้

พอพูดจบสมชายก็หันไปพูดกับตรวจว่า “ คุณตำรวจ ครับ ผมแนะนำให้จับทศวรรษไปสอบปากคำด้วยนะครับ ไม่แน่ พวกเขาอาจจะร่วมมือกันก็ได้!

ตอนนั้นเองสมชายก็เพิ่งสังเกตเห็นเลือดบนพื้น “ นี่ มันเลือดของใคร? แล้วภัทรภรล่ะ? เมื่อกี้เธอบอกว่าเขา แทงตัวเองงั้นเหรอ?

“ ใช่! เธอใช้มีดแทงตัวเอง! เธอตายแล้ว! ตายแล้ว! * หฤทัยตะโกนลั่น

สมชายรีบใช้มือปิดหูหยางหยางไว้

* ทศวรรษ หฤทัย พวกต้องชดใช้!” สมชายพูดจบก็ ส่งสัญญาณให้ตำรวจแล้ววิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที

เลือดนี้มองก็รู้แล้วว่าเพิ่งเลอะไม่นาน แล้วนี่ก็เป็นโรง พยาบาล ภัทรภรต้องถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินแน่
นํารวจ2นายเดินไปหาหฤทัยแล้วโชว์ไบจับให้เธอดู พวกเขาใส่กุญแจมือให้เธอ แล้วหันไปบอกกับทศวรรษว่า “ คุณผู้ชายครับช่วยให้ความร่วมมือในการสืบคดีด้วยครับ

พอคิดไปคิดมา เขาก็ยอมไปกับตรวจ

2ชั่วผ่านไป ณ สถานีตำรวจ

ตรวจเอาหลักฐานทุกอย่างออกมา หฤทัยไม่มีทาง จะปฏิเทธได้ เธอหันหน้าไปหาทศวรรษที่นั่งอยู่ข้างๆแล้ว ร้องไห้ “ วรรษ ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้นะ ที่ฉัน ทำไปเพราะฉันรักคุณมากนะ กลัวจะเสียคุณไป เด็กคนนั้น มันเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ!

“ เขาว่ากันว่าความสัมพันธ์กันทางสายเลือดยังไงก็ ตัดไม่ขาด ฉันกลัวว่าเพราะเด็กคนนั้นจะทำให้คุณจะกลับ ไปหาภัทรภร ถึงได้คิดจะกำจัดเด็กคนนั้น…”

“วรรษ ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้แล้ว แต่เด็กคนนั้นก็ไม่ ได้รับอันตรายอะไรนะ เธอปลอดภัยแล้ว งั้นก็ไม่ผิดสิ ใช่ ไหม? ”

“ คุณต้องช่วยฉัน ฉันท้องลูกของคุณอยู่ ฉันไม่อยาก ติดคุก! คุณต้องช่วยฉันนะ!
สีหน้าของทศวรรษเต็มไปด้วยความโกรธ “ เธอ ยังมีหน้าบอกให้ฉันช่วยเธองั้นเหรอ? หฤทัย ฉันตาบอด เองที่ไปหลงเชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี! แล้วยังเคยคิดจะ แต่งงานกับเธออีก คิดไม่ถึงจริงๆว่าเธอจะใจอำมหิตขนาด

หฤทัยพูดถูก ความสัมพันธ์กันทางสายเลือดตัดยังไง ก็ไม่ขาด ตอนนี้ หัวใจของเขาราวกับมีก้อนหินมาทับไว้จน หายใจไม่ออก

ตั้งแต่เด็กพ่อก็สอนเรื่องผิดชอบชั่วดีให้กับเขา แต่ พอพ่อตาย เขาก็โยนความผิดทั้งหมดให้ภัทรภร ความ เมตตาต่อเด็กก็ไม่มี

ภัทรภรพูดถูก เขาไม่ใช่คน จะเอาสัตว์มาเปรียบเทียบ ยังสงสารสัตว์เลย

พอถึงตอนนี้ ทศวรรษถึงตื่นจากความแค้น แล้ว ยอมรับแล้วว่าตัวเองผิด

สิ่งที่ตื่นมาพร้อมกับเขาคือความละอายใจและความ รู้สึกผิด…