บทที่ 12 แม้แต่ความเกลียดฉันยังรู้สึกรังเกียจ

* ฉันว่าแกมันประสาท! วรรษ เรียกจิตแพทย์มาดู อาการมันที ” หฤทัยรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ

เธอกลัวว่าภัทรภรจะเอามีดเข้ามาแทงท้องเธอจริงๆ ถ้าเป็นอย่างงั้นลูกของเธอก็จะตาย เด็กคนนี้เป็นเครื่องมือ ที่ทำให้เธอจะได้แต่งงานกับเขา ถ้าไม่มีเด็กแล้ว ทศวรรษ อาจจะไม่แต่งงานกับเธอ

ทศวรรษ หฤทัย ฉันจะถามครั้งสุดท้าย ลูกสาวฉัน อยู่ที่ไหน? ” หัวใจของภัทรภรตกลงไปแล้ว ตกลงไปใน ความมืดจนมองไม่เห็นอะไรเลย

หฤทัยและทศวรรษยังคงเงียบ

เธอหัวเราะ เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความเจ็บปวด

“ ถ้างั้น พวกแกอย่าเสียใจทีหลังละกัน!

เธอก้าวถอยหลังไปทีละก้าว เธอถอยไปจนถึงหน้า ประตูแล้วยืนนิ่ง

แล้วเธอก็ตะโกนลั่น” ทุกคนมาดูนี่สิ สามีของฉันกับ น้องสาวพ่อเดียวกันของฉัน กำลังจะบังคับให้ฉันตาย!

ในโรงพยาบาลบีดบมากอยู่แล้ว ย้อยต่างก็ชอบเรื่องแบบนี้กันทั้งนั้น เพียงพริบตา ตรงทางเดินก็มีคนมายืนดู เต็มไปหมด ถึงแม้ทศวรรษและหฤทัยจะผลักเธอล้มได้ แต่ก็คงออกจากฝูงคนมากขนาดนี้ไปไม่ได้

“ ฉันชื่อภัทรภร ผู้หญิงที่อยู่ในห้องนั้นชื่อหฤทัย เป็นน้องสาวต่างแม่ พ่อเดียวกัน ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างๆเขา ชื่อทศวรรษ แน่นอนทุกคนจะเห็นเขาในหนังสือพิมพ์ บ่อยๆ เมื่อห้าปีที่แล้วแม่ของฉันเป็นตัวแทนบริษัทไปคุย เรื่องธุรกิจกับพ่อของเขาประธานบริษัทวรรณศรี แล้วเกิด อุบัติเหตุเสียชีวิตพร้อมกับพ่อของเขา เพราะว่าแม่ของ ฉันนั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับ พวกเขาก็เลยปักใจเชื่อว่าเป็น เพราะแม่ฉัน พ่อเขาก็เลยตาย ตระกูลของเราไม่อยาก เดือดร้อน แม้แต่งานศพของแม่ฉันก็ไม่จัด แล้วยังไล่ฉัน ออกจากบ้าน! ”

* ฉันไปล้างจานอยู่ที่ห้องครัวในร้านอาหารอยู่ครึ่ง เดือน ถึงจะมีเงินเอาไปจ่ายเพื่อเผาศพแม่แล้วเอาเถ้า กระดูกแม่กลับมา

“ต่อมาฉันก็ได้แต่งงานกับทศวรรษ ฉันคิดว่าเพียง แค่ฉันจริงใจกับเขา ฉันก็จะได้รับความจริงใจกลับมา ทั้งๆ ที่ฉันรู้อยู่แก่ใจที่เขาแต่งงานกับฉันก็เพื่อแก้แค้น แต่ฉันก็ แต่งงานกับเขาด้วยความเต็มใจ

“ แต่ห้าปีมานี้สิ่งที่ทศวรรษมอบให้กับฉันคือความทรมานและความอับอาย ฉันก็อดทน ลูกของฉันกับเขามี โรคลูคีเมีย เพื่อจะรักษาลูก ฉันต้องจำใจเป็นคนชั้นต่ำที่ ไม่มียางอาย! ”

« แต่ก็เท่านั้น พวกเขาก็ไม่ปล่อยลูกสาวฉันไปอยู่ดี พวกเขาวางแผนร้ายลักพาตัวลูกสาวฉันไป!

“ ถึงจะปักใจเชื่อว่าแม่ฉันผิด หรือฉันผิดก็ตาม แต่ ลูกสาวฉันไม่ผิด เด็กที่อายุไม่กี่ปีแถมมีโรคใกล้ตายแบบ นี้จะมีความผิดอะไร? คนเราจะใจดำยังไงก็ได้แต่จะใจ อำมหิตโหดเหี้ยมขนาดนี้ไม่ได้!

“ ถ้าแม้แต่จิตใจของคนพวกแกยังไม่มี พวกแกก็ไม่ สมควรเป็นคน! ”

“ พวกแกลักพาตัวลูกสาวของฉันไป งั้นก็เอาฉันไป ด้วยสิ วันนี้ทุกคนที่นี่จะเป็นพยานว่าพวกแกไม่รู้จักแบ่ง แยกผิดชอบชั่วดี ใส่ร้ายแม่ฉัน เพราะความใจอำมหิตของ พวกแกทําลายชีวิตฉัน ถ้าฟ้ามีตา พวกแกก็หนีไม่พ้นต้อง ตกนรกหมกไหม้

“ ทศวรรษ หฤทัย ฉันจะไปก่อน ฉันจะไปรอพวกแก อยู่ในนรก! ”

พอสิ้นเสียงเธอก็ใช้มีดแทงเข้าที่อกซ้ายของตัวเอง
เลือดสีแดงสดทะลักออกมาอาบตัวเธอ แต่ทว่าเธอ กลับยิ้มออกมา รอยยิ้มที่เย็นชา รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความ สิ้นหวัง “ ทศวรรษ สิ่งที่ฉันรู้สึกเสียใจที่สุดในชีวิตนี้คือ การที่ฉันหลงรักคนอย่างคุณ ถ้าชาติหน้ามีจริง ต่อให้ฉัน ต้องเป็นสัตว์เดรัจฉานฉันก็ขอไม่เจอคุณอีกตลอดชาติ! “