บทที่ 1 นอนบนโต๊ะ

ฤดูร้อนก็ได้มาถึง อากาศที่กรุงเทพก็ได้ร้อนมาก

ภัทรภรใส่เสื้อขนเป็ดอย่างหนา เดินผ่านห้อง ทํางานของบริษัทเมืองงาม พยายามไม่สนใจนําประชด และสายตาที่มองมาทางเธอ หรือการดูถูก เดินไปที่ห้อง ทำงานของประธานที่ชั้นสอง

พึ่งจะเข้าใกล้ ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงออกมาจาก

ข้าง

“ไม่ได้นะ ลีโอ นี้ยังอยู่ห้องทำงานอยู่เลยนะ อย่า…..อ้า…”

ภัทรภรก็ได้หยุดฝีเท้าของตัวเองทันที หน้าก็ได้ซีด ขาวลงทันที ร่างที่ผอมแห้งสั่นไม่หยุด มือทั้งสองกำหมัด แน่น

ถึงแม้ว่าเธอไม่อยากรบกวนคู่ข้างใน ถึงแม้ว่าเธอ จะรู้สึกว่าอับอายและเจ็บใจมาก แต่ก็เคาะประตูอย่างมี มารยาทไป 3 ที แล้วผลักประตูเข้าไป

บนโต๊ะทำงานที่ใหญ่ หฤทัยก็ได้นอนอยู่อย่างเซ็กซี่ เสื้อผ้าบนตัวถอดออกหมดจนเหลือแต่เสื้อในและกางเกง ในอย่างน่าอาย ทศวรรษก็ทับอยู่บนตัวของเธอ เอาหัวมุด ไปที่คอของเธอ ถึงแม้ว่าคนโง่ ก็รู้ว่าถ้าไม่ถูกขัด ต่อไปพวกเขาจะเกิดอะไรขึ้น

ใจของภัทรภรเจ็บเหมือนถูกเข็มแทง

แต่กลับบังคับให้ตัวเองยิ้ม แล้วพูดกับทศวรรษ “คุณ วรรษ ของโทษจริงๆนะค่ะที่มารบกวนคุณกับคุณหวาน ฉัน มาเอาเงินเดือนของเดือนหน้าค่ะ”

ทศวรรษ สามีที่แต่งงานกับภัทรภรมา 5 ปี ผู้ชายที่ เธอรักมากที่สุดในโลก แต่เธอกลับไม่สิทธิ์เรียกเขาว่าตัว แค่เพราะว่าเขาคิดว่าแม่ของเธอเป็นคนที่ทำให้พ่อของ เขาตายมาโดยตลอด

หฤทัย น้องสาวคนละแม่ของภัทรภร และเป็นคนที่ เกลียดเธอมากที่สุด เพราะเธอได้แต่งงานกับทศวรรษ ได้ ปิดทางที่หฤทัยอย่ากเป็นคุณนายบ้านวรรณศรี

“เงินเดือนเดือนหน้า ? วันนี้พึ่งวันที่ 6 หฤทัยมุด เข้าอ้อมกอดของทศวรรษแล้วพูดว่า “พี่ ทำไม่ช่วงนี้ใช้ เงินเก่งจังเลย ถ้าฉันจำไม่ผิด อาทิตย์ที่แล้ว วรรษพึ่งให้ พี่แสนหนึ่ง พี่ใช้จ่ายเร็วไปหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าแอบเลี้ยง ผู้ชายไว้ข้างนอกหรอกนะ

ทศวรรษตะโกน “หวาน ออกไป”
หฤทัยจ้องภัทรภรอย่างแรงที่หนึ่ง แล้วเก็บเสื้อผ้า ของตัวใส่เดินออกไปอย่างไม่เต็มใจ

ทศวรรษไม่ชอบผู้หญิงที่ไม่เชื่อฟัง เธออย่างเป็น

คุณนายบ้านวรรณศรี ก็ต้องเชื่อฟังทศวรรษทุกอย่าง

ผู้หญิงบ้านี้ ชอบมาขัดความสุขของเธออยู่เรื่อยเลย ซักวันเธอจะทำให้ผู้หญิงบ้านตายซะ

“จะเอาเท่าไหร่”ในห้องทำงานเหลือแค่ทศวรรษและ ภัทรภร ทศวรรษถามอย่างเยือกเย็น

“สอง………สองแสน ภัทรภรพูดอย่างระมัดระวัง

“สองแสน ? “ทศวรรษหัวเราะ “ภัทรภร ไม่เลวน ยิ่ง อยู่ยิ่งมีความเป็นกะ หรี่เข้าไปใหญ่ ยังรู้จักเพิ่มราคาให้ตัว เอง”

ภัทรภรกัดฟันของตัวเองไว้แน่น

ทศวรรษเคยพูด แต่งงานกับเธอก็เพื่อมอนกับเธอ นอนกับเธอเหมือน กะหรี่

เพราะฉะนั้น เธอตอบ “ใช่ ฉันรู้สึกว่าเดือนละหนึ่ง แสนน้อยไป ไม่ว่ายังไง พวกเราแต่งงานมาก็ 5 ปีแล้วประเทศยังมีการพัฒนาทุกๆ 5 ปี เงินที่ฉันควรได้ก็ต้อง เพิ่มอีกหนึ่งเท่า”

“เป็นกะหรี่ที่แท้จริงๆ” ทศวรรษลุกขึ้นยืนจ้องหน้า ของภัทรภรไว้อย่างโหด “แล้วจะรออะไรอีก ? อยากได้ เงิน ? ถอดให้หมดแล้วนอนลงบนโต๊ะ รอให้ฉันขึ้น

“ถ้าฉันพอใจแล้ว ก็จะเอาเงินให้เธอเอง