บทที่ 1แต่งสามีเข้าบ้าน

“ร้าย”

เฉินจิ้นตื่นขึ้นเพราะมีเสียงกรีดร้อง จึงค่อยๆลืมตาขึ้น มีหญิง สาวคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าของเขา เธอช่างเป็นผู้หญิงที่สวยมาก

เสื้อผ้าของเธอรกรุงรังแต่ในมุมมองเฉินจิ้นนั้นกลับมองเห็น เพียงผิวพรรณที่ขาวเรียบเนียนราวกับหิมะเท่านั้น

แต่ทว่า เฉินจิ้นไม่มีเวลามากพอที่จะชื่นชมความงามที่อยู่ตรง หน้าของเขา ก็ต้องโดนตบอย่างแรง

สายตาของผู้หญิงคนนั้นแสดงออกถึงความหวาดกลัวคล้าย กับกระต่ายก็มิปาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความอัปยศ “เฉินจิ้น นี่ แกกล้าทำแบบนี้กับฉันหรอ แกมันบ้าไปแล้ว พี่สาวของฉันไม่ ยอมปล่อยแกไว้แน่

พี่สาวของเธอไม่ยอมปล่อยฉันไว้?

เฉินจิ้นมองไปที่หญิงสวยที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งไม่มีปฏิกิริยา โต้ตอบซักนิดเลย

ฉันเป็นเจ้าแห่งโลกปีศาจผู้น่าเกรงขาม มีใครที่ไหนกล้าบอก

ว่าไม่บ่อยฉันไว้แน่ เฉินจิ้นเพียงแค่คิดที่จะต่อว่าเสียงดังเท่านั้น แต่ทันใดนั้นก็เกิด อาการเหมือนกับฟ้าหมุนติ้วขึ้นมาฉับพลัน
ความทรงจําก็โผล่เข้ามาในสมอง

นี่ …..นี่คือโลก?

ฉันเกิดใหม่แล้ว?

ไม่ใช่ ฉันยังไม่ตาย?

เฉินจิ้นยังมีอาการมึนงง ความทรงจำสุดท้ายของเขา ก็คือ กำลังต่อสู้แย่งชิงไข่มุกพิเศษหวนต้วนอยู่บนกลุ่มอากาศสลัว ก่อนที่โลกจะอุบัติขึ้นเบิกฟ้านั้นได้ถูกเจ้าทั้งสิบดวงดาวรุมโจมตี จนถึงขั้นประสบกับความตายพร้อมกัน

ตอนนี้ ตัวเองกลับได้มาเกิดอยู่บนโลกและได้เข้ามาอยู่ในร่าง ผู้ชายที่มีชื่อและแซ่เดียวกันกับเขา แถมเขายังเป็นผู้ชายที่แต่ง เข้าบ้านหญิง

อีกทั้งถานะเขาในบ้านนั้นดูเหมือนไม่ค่อยสูง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านั้น เป็นน้องสาวของภรรยาร่างนี้

“คนระยำ ฉันจะฆ่าแก !”

ซึ่งจื่อหารเห็นเฉินจิ้นไม่มีแม้แต่ความสำนึกผิดและความกลัว เลยแม้แต่น้อย กลับมีแววตาที่หลงไหลเมื่อมองดูตัวเธอเสียด้วย ซ้ำ คาดไม่ถึงว่าความบริสุทธิ์ของตนเองถูกไอ้คนขี้ขลาดตาขาว ไร้ซึ่งความสามารถคนนี้เอาไปแล้ว เธอโกรธแค้นจนอยากจะพุ่ง

ไปฆ่าเฉินจิ้นให้ตาย

เฉินจิ้นขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเปล่งประกายแสงแห่งความสังหาร แต่แค่ชั่วขณะก็จางหายไป

แล้วก็คว้ามือของ งจื่อหารไว้ พูดใคร่ครวญ: “ฉันได้มีอะไร กับเธอหรือยัง ร่างกายของเธอไม่มีความรู้สึกใดหรอกหรอ ไม่งั้น ให้ฉันทำมันให้เป็นความจริงเลย?”

งจื่อหารตกตะลึง

เฉินจิ้นกล้าที่จะพูดกับตัวเองแบบนี้ ไอ้คนขี้ขลาดนี้มีความกล้า หาญขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ทว่า ร่างกายของตัวเองเหมือนไม่มีความผิดปกติใดๆเลย ซ่งจื่อหารสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

จากนั้นจึงรู้ขึ้นมาว่ามือของตนเองยังถูกเฉินจิ้นจับอยู่

เมื่อหวนคิดถึงคำพูดเจ้าชู้ของเฉินจิ้นนั้น ซึ่งจื่อหารก็ยกมืออีก ข้างหนึ่งขึ้นแล้วตบไปยังเฉินจิ้น

ครั้งนี้เฉินจิ้นตั้งตังทันแล้วจับมืออีกข้างของซงจื่อหารเอาไว้ พูดเย็นชาว่า “ฉันหวังว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก”

อีกอย่าง ฉันไม่มีความสนใจในตัวเธอเลยแม้แต่น้อย”

เฉินขึ้นเป็นเจ้าของผู้ยิ่งใหญ่แห่งโลกปีศาจ นางฟ้า นางมาร เซ็กซี่สง่างามนั้นเขาก็คบมาไม่น้อย ซึ่งจื่อหารเป็นเพียงสาวงาม บนโลกมนุษย์ เขาไม่สนใจเลยจริงๆ

คำพูดของเฉินจิ้นนั้น ทำเอางจื่อหารโมโหอย่างหนัก คนขลาดตาขาว เมื่อก่อนยังแอบมองตนเองบ่อยๆ ตอนนี้กลับพูด ว่าไม่สนใจเธอ คำพูดนี้ทำให้เธอโมโหมากกว่าเรื่องที่เฉินจินม องเห็นรางที่เปลือยเปล่าของเธอ

“ทำไม ถ้าหากว่าเธอต้องการให้ฉันมีความสนใจในตัวเธอ อยากจะมีอะไรกับฉัน ฉันก็ไม่รังเกียจหรอก”

ดวงตาของซงจื่อหารเบิกกว้าง ไม่กล้าเชื่อเลยว่าผู้ชายต่ำต้อย ที่แต่งเข้าบ้านของเธอนั้นตอนนี้เหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน แถม ยังกล้ามาล่วงเกินเธอ

ในเวลานี้ ประตูของโรงแรมถูกเปิดออก

“ไอ้สาส แกเปล่อยจื่อหารนะ”

ผู้หญิงวัยกลางที่สวยงามคนหนึ่งพุ่งเข้ามา “เฉินจิ้น ครอบครัว ฉันทำอะไรผิดต่อแกแล้ว แกแต่งงานกับซึ่งเหย็นแล้วยังไม่พออีก หรอ ยังมาทำแบบนี้กับจื่อหาร แกยังมีความเป็นคนอยู่ไหม

“สามปีก่อน สามีของฉันป่วย เพื่อล้างความโชคร้าย จึงให้แก แต่งงานเข้าบ้านฉัน แต่ในวันแต่งงานวันนั้นสามีฉันก็กลายเป็น เจ้าชายนิทราไป พวกเราไม่เพียงแต่ไม่ไล่แกออกไป แถมยังเอา ของกินของใช้ที่ดีให้แก เลี้ยงดูแกอย่างดีมาหลายไป แล้วแก หล่ะ แกทําอะไรให้พวกเราบ้าง

เฉินจิ้นมองไปที่หญิงสาววัยกลางคนที่กล่าวกำลักล่าวงหาเขา อยู่นั้น ริมฝีปากยิ้มออกมาด้วยความเยือกเย็น
ตามความทรงจำในสมองเฉินจนรู้ว่าผู้หญิงวัยกลางคนนี้ชื่อว่า ฉันเฝิงเจียว เป็นแม่ภรรยาของรางนี้

และไม่เคยไว้หน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงที่หน้าตาเฉยเมยที่เข้ามาตามหลังเธอนั้นไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นภรรยาของร่างนี้ ผู้หญิงที่ด่งดังด้วยความสวยงาม ซึ่ง ซึ่งเหย็น

“แม่ พี่สาว ฉันชวนเฉินจิ้นไปดื่มเหล้าด้วยความหวังดี เพื่อ อยากจะไกล่เกลี่ยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา แต่เขากลับฉวย โอกาสที่ฉันเมาและพาฉันมาโรงแรม ถ้าไม่ใช่ว่าฉันตื่นมาไว คง โดนเขาเอาตัวไปแล้ว พี่สาว พี่ต้องทวงความยุติธรรมให้ฉัน

เฉินจิ้งมองดูเห็นการณ์ตรงหน้าด้วยความเฉยเมย และถือ โอกาสนี้สํารวจภรรยาของเขา

คุณสมบัติประจำตัว สูงส่งงามเลิศ

หน้าตา สวยสง่างามไม่อาจมีคนเปรียบได้

รูปร่าง ผอมสูงดูดี

แม้เฉินจิ้นที่เคยเจอสาวสวยมามากมายก็อดไม่ได้มองไป หลายครั้ง

แต่ก็มองไปไม่กี่ครั้งเท่านั้น

“เฉินจิ้น คุณมีอะไรจะพูดไหม?” ซึ่งซึ่งเหย็นมองไปที่เฉินจิ้นถามอย่างเป็นเฉย

มุมฝีปากของเฉินจิ้นยังคงยิ้มอย่างเยือกเย็น

แต่ก็ไม่มีคําตอบใดๆ

สนุกสินะ

สนุกจริงๆ

ตนเองเกิดใหม่กลับมาโลกมนุษย์อีกที สิ่งแรกที่ได้พบกลับ เป็นโดนครอบครัวภรรยาเล่นงาน

การไม่ตอบคําถามของเฉินจิ้น ในสายตาของซงซึ่งเหยืนนั้น นั่นเป็นการยอมรับ

สายตาของเธอเปล่งประกายความเหนื่อยล้าและผิดหวังออก มา

“เฉินจิ้น คุณรู้ไหม แม้ตลอดมาคุณเป็นคนนิสัยอ่อนแอ ไม่มี ความสามารถ แต่ฉันไม่เคยดูถูกคุณเลย ยังไงคุณก็ยังเป็นคนที่มี ศีลธรรมที่ดี แม้เรายังไม่ได้เป็นสามีภรรยาที่แท้จริง แต่ฉันก็ไม่ เคยคิดที่จะหย่ากับคุณ แถมฉันยังคิดอยู่ว่าเพียงแค่คุณมีความ ขยันขึ้นมาเล็กน้อย ฉันก็ยอมให้ตัวฉันให้คุณ แต่คุณทำให้ฉัน ผิดหวังมาก ถ้าคุณอยากได้ผู้หญิงจริงๆ คุณไปหาหญิงขาย บริการฉันก็ไม่ว่าอะไร แต่คุรไม่ควรไปลงมือกับน้องสาวของฉัน คุณยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? ”

ซึ่งชิงเหย็นหลับตาลงอย่างเจ็บปวด”เฉินจิ้น เราหย่ากันเถอะ”
เธอเหนื่อยแล้ว

คำพูดของซึ่งซึ่งเหยื่นทำให้เห็นจิ้นตะลึงงัน

ตามประสบการณ์ของเขา แน่นอนว่าเขาฟังออกแล้วว่าคำพูด ที่ซ่งซึ่งเหย็นพูดนั้นเป็นพูดจากใจจริง ไม่ได้แสร้งทำออกมา แต่ไม่ว่าจะเป็นความจริงใจหรือความเสแสร้ง มันก็ไม่สำคัญ

ต่อเขาเฉินจิ้นอีกแล้ว

หย่ากั

จะไม่ได้มีเรื่องมาก

เขาอยู่คนเดียวยังมีเวลาไปฝึกฝนมากขึ้นอีก

แล้วจะได้จากไปโลกมนุษย์แห่งนี้ กลับไปโลกปีศาจของเขา ฉะนั้นเฉินจิ้นก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรมาก และพยักหน้าไป โดยตรง ได้”

ความเมินเฉยของเฉินจิ้น ทำให้ส่งซึ่งเหย็นแปลกใจไปเล็ก

น้อย

แต่ฉินเผึ้งเจียวและซ่งจื่อหารกลับสบตาแสดงความได้ใจออก

สุดท้ายก็ไล่ไอ้ขยะนี้ออกไปจนได้

ไม่เปลืองเปล่าที่เธอใช้ร่างกายตนเองมาเข้าเสี่ยง แต่เมื่อ คิดถึงร่างกายตนเองโดนเฉินจิ้นมองไป ซึ่งจื่อหารก็รู้สึกโกรธ เคือง
“อ๋อ ด้วยความเป็นมิตรที่เราเคยเป็นสามีภรรยามา ฉันต้อง เตือนเธอว่า เธอป่วยแล้ว

เฉินจิ้นมองซ่งชิงเหย็นแล้วค่อยๆพูดออกมา

ซงซึ่งเหยืนตกตะลึง

เดิมที่เธอคิดว่าเฉินจิ้นจะต่อรองเงื่อนไขหย่าร้างกับเธอ คาด ไม่ถึงว่าเขากลับค่าเธอ

ซึ่งจื่อหารที่อยู่ข้างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที

ไอ้สาสนกล้าด่าพี่สาวเธอหรอ

ซึ่งจื่อหารกำลังจะด่ากลับ เฉินจิ้นก็พูดขึ้นอีกที เธอไม่เพียงแต่ ป่วยแล้ว แถมยังป่วยหนักอีกด้วย”

คราวนี้ไม่เพียงแต่ งจื่อหาร แม่สีหน้าของซ่งชิงเหย็นของ

มืดมนลงมา

“เธอประจำเดือนมาไม่ปกติ ฮอร์โมนไม่สมดุล ตอนนี้ได้ส่ง ผลกระทบต่อร่างกายของเธอแล้ว”

คำพูดของเฉินจนทำให้ร่างของซ่งชิงเหยืนสั่นขึ้นมา

ช่วงนี้เพื่อทำการวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ตัวใหม่ของบริษัท งานของเธอยิ่งเครียดมากขึ้น ครึ่งปีนี้ ประจำเดือนของเธอมาไม่ ปกติจริงๆ อีกทั้งทุกครั้งที่ประจำเดือนมา เธอก็เจ็บจนแทบหมด สติไป

อีกทั้งช่วงนี้เธอรู้สึกร่างกายขาดเรี่ยวแรงและนอนไม่หลับบ่อยๆ

และเฉินจิ้นรู้ได้ยังไง

แม้พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน แต่ก็ไม่เคยนอนด้วยกัน เรื่อง ส่วนตัวแบบนี้ซ่งชิงเหย็นยิ่งไม่มีทางไปบอกเฉินจิ้น

“อาการนี้เรียกว่าขาดความรักความอบอุ่น “เฉินจิ้นค่อยๆพูด

ขึ้นมา

คนที่อยู่รอบๆล้วนเข้าใจทันทีว่าที่เฉินจิ้นพูดนั้นหมายความว่า อะไร

“ไอ้เลว”ซงจื่อหารมองเฉินจิ้นแล้วกัดฟันพูด

ซงซึ่งเหยื่นขมวดคิ้มเล็กน้อยแล้วพูดเบาๆ “เฉินจิ้น นี่คุณกำลัง โทษว่าฉันไม่ได้ทำหน้าที่ภรรยาไปนอนกับคุณหรอ?

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ