ความช่วยเหลือ 2

เมื่อรู้ว่าบุตรชายกลับมาป่าหวังก็ให้แม่นมคนสนิทพาเดินออก มา “เหวินซวน มาแล้ว”

เหวินชวนรีบเดินเข้าไปหามารดา ถามอาการมองดู ใบหน้าซีด ของมารดาอย่างกังวล “ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้าง ขอนับ ดีขึ้นบ้าง หรือไม่ ทำไมดูอาการไม่ดีเลย” ว่าแล้วหันมามองเหมยอิง

“แม่ดีขึ้นนะ อิงอิง ดูและแม่อย่างดี จริงสีเข้าไปคุยกันข้างใน

เถอะ ”

เมื่อทุกคนเข้าไปนั่งในห้องโถงใหญ่ ป้าหวัง ก็เล่าเรื่องราว ทั้งหมด รวมถึงเรื่องที่ให้เหมยอิงเข้ามาอยู่ในจวนด้วย

เมื่อผ่านไปได้ครึ่งทางอาการป้าหวังดีขึ้น รวมทั้งการแช่น้ำยา ก็ทุเลาลงมากไม่ค่อยเจ็บปวดปางตายเหมือน 3 วันแรก จนเมื่อ แช่ครบ 1เดือน ในวันสุดท้ายเหม่ยอิงให้ป้าหวังแช่น้ำยาแล้ว พอชพระร่างกายต้องทำการฝังเข็มทันที เมื่อดึงเข็มออกแล้ว เหม ยองให้ป้าหวังนอนพักก่อนค่อยเดินออกมาเพื่อตรวจร่างกายอีก ที โดยการให้พ่อบ้านออกไปเรียกหมอมาตรวจ นางไม่ตรวจเอง เพื่อความสบายใจของทุกคน ระหว่างที่พ่อบ้านกำลังจะออกไปก็ มีคนเข้ามารายงานว่า องค์ชายสาม องค์ชายห้าและองค์ชาย แปด มาขอพบท่านป้าหวังพร้อมทั้งนำหรือหลวงมาด้วย อ้างว่า มาตรวจอาการป้าหวัง

“ถวายบังคมองค์ทั้ง 3 พะยะค่ะ”หวังเหวินชวนกล่าวตอนรับองค์ชายทั้ง 3 ก่อนจะบอกว่า “พอดีเลยพะยะค่ะ กะหม่อมกำลัง จะไปตามหมอพอดี

องค์ชายห้า จึงกล่าวว่า “พูดธรรมดาก็ได้ แล้วมีเหตุอันใด

“หามิได้พะยะค่ะ อิงอิง ไม่ยอมตรวจให้ยืนยันให้ไปเรียกท่าน หมอมาตรวจ จะได้ยืนยันว่าท่านแม่ข้าหายแล้ว พะยะค่ะ”

องค์ชายสามคิ้วหนาขมวดทันทีที่ได้ยินหวังเหวินชวนเอ่ยชื่อ เหม่ยอิง แบบสนิทสนม

ครู่หนึ่ง ฮูหยินหวังก็เดินออกมาพร้อมกับเหม่นอิง กำลังจะ ทำการค่านับองค์ทั้ง 3 แต่ถูกห้ามเสียก่อน โดยองค์ชายสาม “ไม่ต้องหนอกฮูหยินหวัง ท่านไม่สบายอยู่ นั่งเถิด”

“ขอบพระทัยองค์ชายที่ทรงเป็นห่วงหม่อมฉันเพคะ” พูดพร้อม มองตามสายตาองค์ชาย เมื่อเห็นว่าทรงมองเหมยอิง จึงแนะนำ “นี่คือหลานสาวหม่อมฉันเพคะ ชื่อ อิงอิง เพคะ”

ทั้งสามคนพยักหน้ารับรู้ “เช่นนั้นท่านหมอจาง ไปตรวจดู หยินเสียเถิด”

หมอจางเดินเข้าไปทําการตรวจ ก็พบว่าร่างกายไม่มีอาการ ป่วยแต่อย่างใด จึงกล่าวว่า “ไม่มีอสการป่วยแล้วพะยะค่ะ” จาก นั้นก็ขอตัวกลับคงอยู่เฉพาะองค์ทั้ง 3 คน ที่นั่งนิ่งไม่ไหวติ่ง และ เหมือนจะไม่อยากกลับสักเท่าไหร่ฮูหยินหวังจึงชวนกินข้าวด้วย หลังจากกินข้าวเสร็จ เหมยอิงเดินออกมารับลมที่ศาลาริมน้ำ สัก พักองค์ชายสามก็เดินตามไป “เจ้ารู้การแพทย์”
เหมยอิงหันไปมอง ตอบพร้อมรอยยิ้ม “เพคะ ก็พอรู้เพคะ”

ตงฟางหลินหลง พอเห็นรอยยิ้มนั้น ก็ตกหลุมรอยยิ้มนั้นอย่าง จัง แต่ก็ได้สติอย่างรวดเร็ว “แล้วเจ้าจะไปที่ใดอีกหรือไม่

“ข้าคงอยู่ที่นี่สักพักเพคะ มีอะไรหรือไม่เพคะ” ทำหน้าสงสัย

“ถ้าข้าจะแวะมาคุยกับเจ้าบ้างได้หรือไม่ ออ! อีกไม่กี่วันจะมี งานชมดอกเหมยฮวา เจ้าจะไปไหม”

“หม่อมฉันไม่มีสิทธิ์ไปหรอกเพคะ และหม่อมฉันไม่เหมาะกับที่ แบบนั้นเพคะ” ตอบไปแบบไม่ต้องคิดและหน้าตาจริงจังมาก พลางคิดในใจว่า จะจีบใช่ไหม ยังไม่ใช่หรอก ยังไม่ใจเต้นเลย แถมดูคุณชายจร้าาาาขนาดนั้น มันไม่ใช่แนวของแววดาว ฮ่าๆ ๆๆ แนวของฉันมันต้องโหด มัน ฮา เมื่อคิดไปไกลมากเหมยอิง จึงรีบกลับมา

“ข้าจะมารับเจ้า ไม่ช้าจะให้คนมาแจ้งแก่เจ้า เตรียมตัวเถิด” เอ่ยจบก็เดินจากไป ทิ้งเหมยอิงไว้ที่ศาลาเพียงลำพัง

เหมยอิงถอนหายใจ เฮ้อ!ความยุ่งยากกำลังจะตามมาสินะ นางเดินกลับห้องพัก รอโอกาสดีๆ จะออกไปรักษาชาวบ้านใน นาม “หมอปีศาจ” เพราะนางมาจากหุบเขาปีศาจ และได้ความรู้ จากตาเฒ่าปีศาจ ใช้ชื่อนี้เหมาะที่สุด อีกอย่างนางก็ไม่ใช่คนดี อะไร แค่โหดร้ายนิดๆหน่อยๆ

เมื่อรุ่งเช้านางไปหาป้าหวังพูดคุยเรื่องที่ที่จะทำการค้า และวัน นี้นางจะเดินทางไปนอกเมืองเพื่อหารักษาชาวบ้าน นางเตรียมตัว แล้วจึงออกเดินทาง
เมื่อเดินทางมาได้ครู่ใหญ่ๆก็เจอเด็ก 3 คนวิ่งเข้าไปในป่า ข้างๆ จึงเดินตามไปพบว่ามีกลุ่มเด็กไร้บ้านประมาณ 7 คน นาง จึงเดินเข้าไป เห็นเด็กคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ จึงเอ่ยถาม “มีอะไร น” ทุกคนตกใจหันมามองก่อนจะถอนหายใจเสียงดัง มีเด็ก คนหนึ่งกล่าวว่า “พี่สาวใหญ่ป่วย ไม่มีเงินไปหาหมอจึงอาการ ทรุดหนักลง แล้วท่านเป็นใคร?” พูดพลางมองเหมยอิงที่มีผ้า ปิดหน้า อย่างสงสัย เด็กที่ตัวเล็กสุดจึงเอ่ยว่า “จะมาจับพวกเรา อีกแล้ว?” ทุกคนมองอย่างหวาดระแวง และระวังตัวกันยกใหญ่

” ไม่ใช่มาจับ แต่มารักษา ให้ข้าดูพี่สาวพวกเจ้าสิ” เมื่อยังเห็น ทุกคนยังไม่มีท่าทีลดการระวังตัว เกมยอิงจึงเปิดผ้าปิดหน้าออก พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ ให้ เพื่อเป็นการแสดงความจริงใจ

เมื่อเด็กๆเห็นหน้า และรอยยิ้มของเหมยอิงก็ตะลึงค้าง เด็กตัว เล็กสุดก็พูดขึ้นเหมือนเพ้อว่า “นางฟ้า นางฟ้าแน่ๆ” ทุกคนก็พยัก หน้าหงิกๆตาม ” ให้ข้าดูพี่สาวพวกเจ้าได้ยังล่ะ คือ “ทุกคนอีก หลีกทางให้นางเดินเข้าไปในพุ่มไม้ มีเด็กสาวอายุประมาณ 15 ปี นอนขดตัวอยู่ นางเข้าไปดูอาการ จึงรู้ว่าเป็นไข้ป่าเนื่องจาก ร่างกายขาดอาหารบำรุง โดนอาการเย็น และมีบาดแผลจากทาง ด้านหลัง แขน ขา บางส่วน

“ไปหานมา ก่อไฟต้มน้ำมาหนึ่งกาละมัง ได้ไม่” เด็กคนหนึ่ง วิ่งออกไป “เด็กผู้ชายถอยไป ส่วนผู้หญิงมาช่วยข้า

เมื่อได้ทําตามที่ต้องการก็ทําการล้างแผล ใส่ยา ให้กินยา พร้อมทั้งทําที่นอนชั่วคราวให้พักก่อนจะเอ่ยถามว่า “พวกเจ้า ที่พักใหม” ทุกคนส่ายหน้า มีคนเอ่ยขึ้นว่า “เราอาศัยวัดร้างอยู่แต่เมื่อวันก่อนมีคนมาไล่จับพวกเรา เลยหนีมา” เหมยอิงพยัก หน้าเข้าใจ เลยบอกไปว่า “พวกเจ้าคนหนึ่งตามข้ามา ที่เหลือ ดูแลนางให้ดี ถ้ามีเหงื่อออก ให้ใช้ผ้าขับออก ห้ามใช้น้ำ เข้าใจ นะ” ทุกคนพยักหน้า

ก็มีเด็กคนหนึ่ง อายุประมาณ 9 ปี เดินออกมาบอกว่า “ข้าจะ ไปกับท่าน” นางพยักหน้าแล้วเดินออกไป เมื่อเข้ามาในเมืองนาง เดินไปเรื่อยมีเด็กน้อยเดินตามไม่พูดไม่จา จนห่างจากจุดที่มีคน พลุกพล่าน ก็มีจานร้างขนาดใหญ่ ตั้งอยู่ นางมองพลางพยักหน้า พอใจ ก่อนจะเดินไปทางอำเภอเพื่อถามราคาจวน