บทที่7 ข้อตกลงการหย่า
เพียงพริบตาเดียว เวลาก็ผ่านไปแล้วสองชั่วโมง
ตอนที่เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมานั้น ก็เห็นว่าเขียวหวาน โทรมาเป็นสิบสายแล้ว
“น่าเกลียดจริง! แม่ฉันไม่ได้เป็นโรคร้ายแรงซะหน่อย เขาต้อง รู้สึกเบื่อขนาดนี้เลยรึไง?” เธอวางโทรศัพท์มือถือลงด้วยความ โมโห แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ
รอหลังจากที่เธอปิดประตูห้องน้ำลงแล้วนั้น เหลิงเจาเซียว หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาอย่างเงียบๆ
เห็นสายที่ไม่ได้รับขึ้นชื่อว่า “ผู้ชายสารเลว” หัวใจของเขานั้นก็ รู้สึกราบรื่นขึ้นมาแปลกๆ
หลังจากนั้น เขาจึงวางโทรศัพท์มือถือของเธอลง และไม่ได้
สนใจอีก
เหลิ่งเจว๋เชียวเดินไปยังทิศทางของห้องน้ำ ทั้งที่ในห้องนอน นั้นก็มีห้องน้ำห้องที่ใหญ่กว่าอยู่ แต่เขากลับเดินไปยังห้องน้ำที่ อยู่ตรงด้านข้างห้องรับแขกแทน
เขาบิดลูกบิดประตู แล้วเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะตามอำเภอ
ใจ แล้วกอดหลินหยู่เยียนเอาไว้จากทางด้านหลัง เธอหันหน้ามาด้วยความตกใจ แล้วปะทะเข้ากับกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม เช็ดคราบน้ำบนใบหน้าออกแล้วจึงมองเห็นร่างสูงใหญ่ ของชายหนุ่มอย่างชัดเจน
“คุณมาได้ยังไง…”
เขายื่นมือออกไปปิดน้ำตรงฝักบัวทำให้น้ำหยุดไหลในทันที
ใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับมีดแกะสลักที่ลึกล้ำถูกปกคลุมไป ด้วยละอองน้ำ ความงดงามของเหลิงเจาเซียวดุจราวกับเทพและ มีความลึกลับ และแฝงความชั่วร้าย ริมฝีปากบางเปิดออก : “ช่วยผมอาบน้ำหน่อย
หลินหยู่เยียนหันกลับมาโดยไม่ได้มองร่างกายของเขาอีก ฉากก่อนหน้านี้ทั้งหมดลอยเข้ามาในหัวของเธอ ทำให้รู้สึก หายใจไม่คล่องขึ้นมาในทันที หัวใจเต้นแรงมากอีกด้วย
“คุณก็มีมือมีเท้า ทำไมต้องให้ฉันช่วยคุณอาบน้ำด้วย? ใน ห้องนอนก็มีห้องน้ำไม่ใช่รึไง…… ยังไม่ทันพูดจบนั้น เธอก็ถูกขัง ตัวเอาไว้อยู่ตรงมุมผนังห้องน้ำ
น้ำเสียงของเขานั้นแสดงถึงความไม่ยอมออกมา : “ไม่ยอม?
เราจะทำอีกครั้งก็ได้นะ…….
หลินหยู่เยียนกลืนน้ำลายด้วยความตกใจ จะเอาอีกหรือ เธอ จะสลบไปจริงๆ แล้วนะ……..
สุดท้ายแล้วจึงจำยอม : “โอเค ฉันจะช่วยคุณอาบเอง”
ตลอดเวลา นหน้าเธอแดงเหมือนกับมะเขือเทศ หลังจากที่ได้ เห็นเรือนร่างอันแข็งแกร่งของเขาอย่างชัดเจน หลินหยู่เขียนอาย เสียจนกัดริมฝีปากของตัวเองเสียจนเลือดออก
ลักษณะท่าทางของเหลิ่งเจเชียวนั้นดูเย่อหยิ่งและเย็นชา เหมือนกับราชาที่สูงส่ง มองดูอาการที่ซับซ้อนของหญิงสาวคน นี้ ในดวงตาของเขาแสดงความหยอกล้อมาตลอด แล้ว เพลิดเพลินไปกับการให้บริการของหลินหยู่เขียน
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง หลินหยู่เยียนก็ทานอาหารอยู่ในห้อง ชุดของโรงแรมอย่างรีบร้อน แล้วหยิบกระเป๋าเพื่อจะออกไป
เหลิ่งเจาเซียวที่นั่งอยู่ในตำแหน่งหลักของโต๊ะอาหารเอ่ยพูด ขึ้นมา : “หยุดก่อน”
และโดยไม่รู้ตัว เธอก็หันกลับมาอย่างว่าง่าย แล้วมองไปที่เขา
“ยังมีเรื่องอะไรอีก?”
นึกถึงรูปถ่ายที่อยู่ในมือของเขาแล้ว ในใจเธอนั้นก็พยายาม กดความโมโหเอาไว้
“คุณเป็นผู้หญิงที่ผมนอนด้วยแล้ว จำไว้ว่าอย่าให้ผู้ชายคน ไหนมาแตะต้องตัวคุณได้อีก” คำพูดของเขานิ่งมาก แม้กระทั่ง ไม่มีอารมณ์ใดๆ ปรากฏออกมา แต่กลับดูมีอำนาจบีบบังคับไป โดยปริยาย
ไฟในใจของหลินหยู่เยียนนั้นกลั้นเอาไว้ไม่ได้แล้ว : “คุณเป็นใคร? มีสิทธิอะไรที่จะมาก้าวก่ายฉัน! อย่าคิดว่ามีความสัมพันธ์ กับฉันถึงสองครั้งแล้วจะมาเป็นผู้ชายของฉันได้จริงๆ นะ! ฉันทำ ไม่ได้หรอก!”
เหลิงเจาเซียวเงยหน้าขึ้นเหลือบมองเธอ มุมปากยกขึ้น ทำ ไม่ได้ใช่ไหม? ได้ วันนี้ผมจะเอารูปของคุณโพสต์ลงบน อินเทอร์เน็ต ผมไม่เป็นไรอยู่แล้ว เพราะถึงอย่างไรรูปนั้นก็ไม่ได้ เห็นหน้าผม
ความไร้ยางอายและการขู่ของเขานั้นทำให้เธอโมโหเสียจน กำหมัดขึ้นมาและตอนนี้ก็แทบจะทนไม่ได้ที่อยากจะพุ่งเข้าไปตี ใบหน้าหล่อของเขาเสีย
“คุณต้องการอะไรกันแน่? บอกมาดีๆ! หรือว่าต้องการเงิน คุณ บอกมาว่าจะเอาเท่าไหร่?
เวลานี้หลินหยู่เยียนรู้สึกมาเสียใจทีหลังแล้วจริงๆ
มาเจอคนที่เซ้าซี้ไม่มีเหตุผลแบบนี้ ไม่ไหวเลยจริงๆ ถามเล่อ
โยวโยวเพื่อขอยืมเงิน จัดการเรื่องรูปถ่ายที่ก่อน
“ผมบอกแล้วว่าคุณให้เงินมามากพอแล้ว คุณสามารถเหมา เป็นเดือนได้” เขาใช้มีดตกคาเวียร์ขึ้นมาทาบนขนมปัง สายตา ดื้อรั้น น้ำเสียงเย็นชา ราวกับเทพสังหารที่อยู่บนสรวงสวรรค์ อย่างไรอย่างนั้น
หลินหยู่เยียนแทบจะบ้าไปแล้ว เหลือเพียงแค่ถอดรองเท้าส้น สูงออกมาแล้วเขวี้ยงไปที่หน้าของคนบ้าคนนี้เท่านั้น!
“เหมาบ้านคุณน่ะสิ…….
“ระวังคำพูดของคุณด้วย ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่ชอบผู้หญิง ที่พูดจาหยาบคาย”
ดวงตาของเขานั้นปรากฏความเยือกเย็นออกมา ทำให้เธอ ต้องหุบปากลงในทันใด
แม้กระทั่งเธอมีความรู้สึกหนึ่งอีกด้วยว่าถ้าหากเธอยังคงด่าว่า
เขาต่อไปนั้น เธอจะไม่สามารถออกไปจากที่โรงแรมนี้ได้
แต่เธอก็ไม่ใช่คนโง่ที่จะยอมรับโดยไม่ขัดขืนให้ตัวเองถูก รังแกเช่นนี้
เธอหายใจเข้าลึกๆ เพื่อปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ พลางเอ่ยขึ้น มานิ่งๆ : “คุณเหลิง ฉันหวังว่าพวกเราจะสามารถจะแก้ไขเรื่องนี้ กันได้ เงินห้าล้านที่ฉันให้คุณไป เป็นธุรกิจในครั้งก่อนของเรา ธุรกิจเสร็จสิ้นลงไปแล้ว คุณไม่ได้ติดค้างฉัน และฉันเองก็ไม่ได้ ติดค้างคุณ พวกเราทั้งสองคนไม่มีอะไรต่อกันแล้ว หวังว่าคุณจะ มีความเป็นมืออาชีพแล้วก็หวังว่าคุณจะเอารูปพวกนั้นมาคืนฉัน ถ้าหากคุณจะขู่ฉันต่อไปแบบนี้ ฉันคงจะทำได้เพียงแค่ใช้วิธีการ ทางกฎหมายมาจัดการกับเรื่องนี้ ถึงตอนนั้นก็คงจะไม่เป็นผลดี กับใครทั้งนั้นหรอกนะ!”
ความนิ่งและการโต้ตอบกลับของเธอ ทำให้ดวงตาของเหลิ่ง เจวเซียวนั้นปรากฏความชื่นชมออกมา
ดูแล้วผู้หญิงคนนี้จะไม่รู้สถานะตัวตนที่แท้จริงของเขาจริงๆสินะ
ยิ่งรู้สึกน่าสนใจแล้ว……..
“อย่างนี้ก็แล้วกัน หลินหยู่เขียน คุณมานอนกับผมอีกซักสิบ
ครั้ง แล้วผมจะเอารูปถ่ายคืนให้คุณ เวลาและสถานที่ผมจะเป็น คนกำหนดเอง ส่วนคุณผมเรียกตอนไหนก็มาตอนนั้น ถ้าหากคุณ รู้สึกว่าทำไม่ได้ก็ไปฟ้องผมได้เลย แจ้งตำรวจก็ได้ เขาดูเย่อหยิ่งจองหองและไม่ได้มีความหวาดกลัวอยู่เลย ท่า
ให้หลินหยู่เยียนไม่อยากที่จะเชื่อสายตาตัวเองเลยเสียด้วยซ้ำ
เธอรู้สึกไม่เข้าใจความคิดของอีกฝ่าย เขาไม่กลัวจริงๆ หรือว่า กำลังช่วยเธอกันแน่?
แต่เมื่อคิดถึงว่าหากเธอแจ้งตำรวจแล้วเรื่องไปถึงศาล รูปถ่าย
เหล่านั้นจะต้องแพร่ออกไปให้คนมากมายได้เห็นอย่างแน่นอน
ชื่อเสียงของเธอก็คงจะพังลงเช่นกัน……… และหากพ่อแม่ ญาติ พวกเพื่อนๆ ของเธอรู้เข้า ต่อไปเธอจะ เผชิญหน้ากับพวกเขาได้อย่างไร?
สุดท้ายแล้ว เธอจึงกัดฟันด้วยความแค้นพลางเอ่ยขึ้น ได้ ฉันรับปาก หวังว่าคุณเองก็จะไม่ใช่พวกคนผิดคำพูดนะ!”
เธอรู้สึกโมโหเสียจนไม่สามารถทนอยู่ต่อไปได้อีก จึงเดินจาก ไปด้วยรองเท้าส้นสูงคู่นั้น
หลังจากที่เธอไปแล้ว ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อการรับประทาน อาหารของเหลิ่งเจวเซียวเลยแม้แต่นิดเดียว
ตรงกันข้าม กลับทำให้เขาทานอาหารได้อย่างเอร็ดอร่อยเสียด้วยซ้ำ
อยู่ในวงการธุรกิจมาเป็นเวลาหลายปีขนาดนี้ ไม่เคยเล่นเกม แบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย
จู่ๆ ก็รู้สึกว่ามันไม่เลวเลยเหมือนกัน ถือเสียว่าเป็นการปรับ เปลี่ยนชีวิตบ้างก็แล้วกัน
เขาเลื่อนเปิดโทรศัพท์มือถือ เพื่อโทรหาเลขาของตัวเอง : ”
เทียน รับซื้อบริษัทที่หลินหยู่เยียนอยู่ทั้งหมดให้เร็วที่สุด
“ครับ ประธานเหลิ่ง”
หลินหยู่เยียนที่ออกมาจากโรงแรมแล้วนั้น ไม่นานเธอก็เรียก รถแท็กซี่ แล้วรีบไปยังบริษัทซอฟต์แวร์เทคโนโลยีของเซียว ทราน
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น เธอเข้ามาในลิฟต์แล้ว
หลังจากที่เธอเดินออกจากลิฟต์และก้าวเข้ามาในบริษัทนั้น พนักงานที่เดินผ่านมาต่างก็เอ่ยพูดว่า “สวัสดีค่ะ คุณนายเซียว”
เธอรีบเดิน แล้วพยักหน้ารับ
และเมื่อเดินมาถึงประตูหน้าออฟฟิศของเซียวหรานแล้วนั้น เธอก็ผลักประตูเข้าไปเลย
แล้วก็เห็นร่างที่คุ้นเคย ลู่เสี่ยวเถานั่นเอง เวลานี้ลู่เสี่ยวเถากำลังนั่งอยู่อ้อมกอดของเซียวหรานโดยส่วน
กลางวันแสกแบบมาอะไรแบบในออฟฟิศ
“หน้าอาย” หลินหยู่เยียน
สีหน้าของเซียวหรานไม่เท่าไหร่นัก พลางด่าว่าออกมาความโมโห หลินหยู่ประตู”
หึ คุณก็รู้สึกอายเป็นเหมือนหรือ
เมื่อเผชิญหน้ากับหลินหยู่เยียนเสื้อผ้าอย่างระเริงใจ เธอมีรูปร่างดีดวงตานั้นเต็มไปด้วย ความรู้สึกภูมิใจ
มุมโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดถ่ายรูปต่อเนื่องกัน
และก็ทำให้เสียวเถาไม่สามารถนิ่งเฉยอีกแล้ว จึงเอ่ยอย่างร้อนรน “ยี่หราน เธอแอบถ่ายรูปของฉัน…….
ดวงตาของเซียวหรานปรากฏไม่เป็นนะ คุณออกไปก่อน เดี๋ยวเอาคืนคุณ ”
ลู่เสี่ยวเถาจ้องไปหลินที่สวมใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วนั้นจึงออกเท่าไรนัก
“แม่ฉันล่ะ? อยู่ที่ไหน?”
เขียวหวานมองเธออย่างไม่ชอบใจนัก : “ท่านกลับบ้านไป แล้ว”
เขาหยิบเอกสารบนโต๊ะมา แล้วยื่นไปทางด้านหน้า แล้วเอ่ย ด้วยน้ำเสียงที่ตัดเยื่อใยออกมา : “หลินหยู่เขียน นี่คือหนังสือข้อ ตกลงการหย่า เซ็นชื่อซะ!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ