บทที่10 หนุ่มหล่อมาช่วย

หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วนั้น เล่อโยวโยวก็ขับรถพา หลินหยู่เยียนกลับมาที่บ้าน

เนื่องจากตงกงเป็นสถานที่ยามค่ำคืนและยังเป็นสถานที่ที่มี ระดับอีกด้วย ใส่ชุดทำงานเช่นนี้ก็คงจะไม่เหมาะ

เล่อโยวโยวเดินเข้าไปในห้องเสื้อผ้า แล้วเลือกชุดที่จะใส่ใน ตอนกลางคืนให้หลินหยู่เขียน

“หญ่เยียน ฉันรู้สึกว่าวันไหนเธอต้องหาเวลาว่างบ้างแล้วแหละ พวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากัน ฉันไม่ได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ มาเป็นอาทิตย์ แล้วนะ!”

บนศีรษะของหลินหยู่เขียนหุ้มผ้าขนหนูเอาไว้ เธอเพิ่งจะอาบ น้ำเสร็จแล้วเดินออกมา เธอเดินเข้าไปยังห้องเสื้อผ้า แล้วเอาผ้า ขนหนูลงมาเช็ดผม : “ช่วงนี้คงจะไม่มีเวลาว่างหรอก ฉันเพิ่งจะ เข้าไปยังบริษัทใหม่ก็คงจะต้องกระตือรือร้นหน่อย! ฉันได้ยินนัก ออกแบบคนอื่นๆ บอกว่า ปกติแล้วพวกเขาจะทำโอทีกันอยู่ บ่อยๆ ด้วย….ถึงยังไงฉันก็อยู่ในสถานะที่ไม่ได้แต่งงานแล้ว ยิ่ง ไม่จำเป็นต้องมาแต่งตัวอะไรแล้วด้วย พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปบ้าน ไปเอาเสื้อผ้าข้าวของที่ฉันต้องการย้ายมาอยู่กับเธอที่นี่นะ”

เล่อโยวโยวก็แสดงออกมาว่าเข้าใจเช่นกัน : “ก็ได้ รอให้เธอ ผ่านช่วงยุ่งๆ นี่ไปก่อน แล้วพวกเราค่อยไปซื้อกัน พรุ่งนี้เธอจะ กลับบ้านเมื่อไหร่? ฉันจะไปช่วยเธอย้ายของเอง”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันบอกเธออีกทีแล้วกัน”

“ได้สิ เพราะถึงยังไงพรุ่งนี้ฉันก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว”

ทั้งสองคนพูดคุยกันไปพลางแต่งตัวไปด้วย เล่อโยวโยวเลือก ชุดกระโปรงชุดหนึ่งให้หลินหยู่เยียน เป็นชุดกระโปรงปลายบาน ปักเลื่อมสีเขียว

มีสายเล็กๆ อยู่ตรงหัวไหล่ ราวกับว่าเพียงแค่ดึงก็จะสามารถ

ขาดได้อย่างไรอย่างนั้น

หลินหยู่เยียนจ้องมองหน้าตัวเอง ฝีมือการแต่งหน้าของเล่อโย วโยวนั้นยังคงสุดยอดมากจริงๆ ผมของเธอม้วนเล็กน้อย ผมข้าง หนึ่งถัดอยู่ตรงใบหู ด้านบนติดกับมุกปลาดาวเอาไว้ ดูเหมือน นางเงือกที่งดงามยิ่งนัก

ในมือของเล่อโยวโยวถือกล่องอายแชโดว์เอาไว้ แล้วจ้อง มองหลินหยู่เยียนด้วยความกลุ้มใจ : “ผู้ชายคนนี้ก็บ้าระห่ำจริงๆ เลยนะ ทิ้งรอยไว้ให้เธอเยอะขนาดนี้ สะดุดตาเกินไปแล้ว……..

“ช่างเถอะ ฉันเปลี่ยนชุดดีกว่า กระโปรงชุดนี้มันโป๊เกินไป!

“ไม่ให้เปลี่ยนนะ! กระโปรงชุดนี้ถ้าฉันใส่ ก็คงจะเดินลำบาก น่าดู เธอใส่นั่นแหละ ดูยังไงก็ดูผุดผ่องขนาดนี้! หยเยียน คืนนี้ เธอใส่ชุดนี้ไปหาเจ้าชายของเธอเถอะ…..

สุดท้ายแล้วเล่อโยวโยวก็ใช้รองพื้นช่วยปิดร่องรอยให้หลินห ยู่เยียน

ถึงเวลาตอนสองทุ่มตรง เล่อโยวโยวและหลินหยู่เยียนปรากฏตัวขึ้นตรงเวลา ในห้องจัดงาน

จางปืนและเพื่อนร่วมงานอีกสามคนมาถึงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทุกคนต่างก็แต่งตัวกันอย่างสวยหรูมาร่วมงานนี้

หลังจากที่ทุกคนพูดคุยกันไปพักหนึ่งแล้ว ก็เริ่มดื่มและร้อง เพลงกัน

เสี่ยวเหมียและจางปืนกำลังดื่มแข่งกัน ส่วนเซียดานดานและ

ไปเสวก็กำลังนั่งเลือกเพลงกันอยู่

บนโต๊ะนั้นเต็มไปด้วยของกิน และยังมีแชมเปญขวดใหญ่และ ไวน์แดงวางอยู่สองขวดอีกด้วย เล่อโยวโยวขยับเข้ามาพูดข้างๆ หูหลินหยู่เขียน : “เถ้าแก่คนนี้ของเธอคนนี้ก็มีมารยาทเหมือนกัน นะเนี่ย ทิปคืนนี้ไม่ต่ำกว่าแสนแน่

ตั้ง ข้อความหนึ่งฉบับถูกส่งมายังโทรศัพท์มือถือของหลินหยู่ เขียน พอเห็นชื่อเท่านั้น เธอก็ลุกยืนขึ้นมา : “โยวโยว ฉันไป ห้องน้ำก่อนนะ”

เห็นหลินหยู่เยียนรีบเดินออกไปจากห้องเช่นนั้น เล่อโยวโยว พูดได้ไปเพียงแค่ครึ่งเดียว : “ในห้องจัดงานไม่ใช่ว่ามี ห้องน้ำ……

หลินหยู่เยียนยืนอยู่ตรงทางเดิน แล้วเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือ ถือเห็นคนส่งข้อความมา ประสาท โดยเนื้อหาข้อความนั้นคือ : ที่เดิม ถ้าหนึ่งชั่วโมงยังไม่ถึง รูปก็จะ…..

น่ารังเกียจ! ขู่เธอได้จนติดเป็นนิสัยแล้ว!
หลินหยูเยียนเดินกลับมายังห้องจัดงาน หลังจากที่ขอโทษขอ โพยไปแล้วนั้นก็กลับออกมาก่อน ถึงแม้ว่าเล่อโยวโยวจะยอม ปล่อยเธอมา แต่ก็บอกมาแล้วว่าหลังจากที่กลับไปแล้วนั้นจะ ต้องหาคำอธิบายให้สมเหตุสมผลกับเธอด้วย

ตอนที่เดินผ่านตรงทางเดินกลางนั้น ก็มีชายมีอายุร่างท้วมคน หนึ่งเดินออกมาจากห้องจัดงาน เมื่อเห็นหลินหยู่เยียนแล้วจึงเอ่ย พูดขึ้น : “สุดสวย มา เข้ามาในห้องมาอยู่กับพวกฉันดีกว่า จะให้ ทิปเยอะกว่าเดิมอีกนะ…..”

ว่าแล้วก็ยื่นมือออกมาคุกคามเธอ หลินหยู่เขียนรีบหลบอย่าง รวดเร็ว พลางด่าว่าออกไป : “ประสาทสิ เห็นฉันเป็นอะไร! โรคจิต!”

เธออยากจะมองข้ามเขาแล้วเดินไปต่อ แต่กลับถูกชายมีอายุ คนนั้นดึงจากทางด้านหลังอย่างไม่มีมารยาท ทันใดนั้นเองสาย ของชุดกระโปรงตรงหัวไหล่ก็ขาด หลินหยู่เขียนตกใจเสียจนเอา สองมือมาบังเอาไว้

“นังนี่! มาดื่มกับคนอื่นแบบนี้แล้ว ยังจะมาแสร้งทำเป็นใสซื่อ บริสุทธิ์อะไร….. มือของชายมีอายุที่คิดจะฟาดลงไปนั้นถูกอีก มือหนึ่งของผู้ชายอีกคนสะบัดออก

ชายมีอายุยืนไม่มั่นคงและโซเซ ในทันที ถังแหวนซวน ในชุด ลำลองสบายๆ และดวงตาลูกท้อของเขาก็แสดงความเย็นชา ออกมา : “ประธานจาง คุณดื่มมากไปแล้วหรือเปล่า? แยกไม่ ออกถึงการแต่งกายของพวกสาวๆ หรอกหรือครับ คุณลองลืมตาดูสองคนที่อยู่ข้างๆ ผมให้ดีๆ

เมื่อประธานจางเห็นถึงแหวนชวนแล้ว ก็สร้างจากอาการเมา ขึ้นมา พยักหน้าลงด้วยความตกใจ : “ประธานถัง คุณ นั่นเอง….บังเอิญจริงๆ”

เห็นเพียงแค่เด็กนั่งดริงค์ที่ดูมีระดับของตงกงยืนอยู่ข้างๆ ถึง แหวนชวนสองคน การแต่งตัวในคืนนี้เหมือนกับหลินหยู่เขียน มาก แต่ถ้ามองดูดีๆ แล้ว ก็จะสามารถเห็นได้ว่าชุดกระโปรงบน ร่างของหลินหยู่เยียนนั้นมูลค่าไม่น้อย ไม่ใช่ว่าชุดของเด็กนั่ง ดริงค์จะมาเทียบได้เลย

หน้าผากของประธานจางมีเหงื่อผุดขึ้นมาทันที แขกที่เข้าออก ตงกงนั้นมีแต่พวกคนรวยและคนชนชั้นสูง ถ้าหากทำให้บุคคลที่ มีอำนาจคนไหนไม่พอใจเข้า ต่อไปการดำเนินธุรกิจจะดำเนินต่อ ไปได้อย่างไรกัน

“ประธานจาง คุณทำแบบนี้กับสาวสวยที่มีฐานะคนนี้ ควรจะ ต้องขอโทษเธอหรือเปล่าครับ?” ถึงแม้ถังแหวนซวนจะยิ้มอยู่ แต่ ก็แฝงไปด้วยความเยือกเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขา

ประธานจาง ใจสั่นไปหมด เดาไม่ออกถึงความสัมพันธ์ของ หลินหยู่เยียนกับถังแหวนชวน ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงของถังแหวน

เขาตกใจเสียจนต้องก้มลงขอโทษหลินหยู่เยียน : “ขอโทษ ครับ! ผมมีตาหามีแววไม่ ขอให้คุณอย่าถือโทษเลย….

ถังแหวนชวนโบกมือให้กับสาวนั่งดริงค์ทั้งสองคนให้ไปได้แล้วเหลือบมองยังประธาน

ประธานจางรีบเดินออกไป อิทธิพลอำนาจของถังแหวนชวน ในเมืองนี้ ไม่สามารถจะทำให้เขาพอใจได้

และยิ่งต้องพูด

เมื่อครู่ขอบคุณคุณมากนะคะ แต่ว่าฉันรีบ ขอตัวก่อน

เห็นหลินหยู่เยียนไปแล้วนั้น ยาวของถังแหวนยัง คงก้าวเดินและยืนยันจะไปเมื่อถึงที่จอดรถตรงด้านหลินหยู่เยียนกำลังรอ

ปากของแหวนชวนปรากฏรอยยิ้มมา คุณครับ สายเสื้อตรงไหล่ของคุณ…….

และหลินหยู่เขียนถึงรู้ตัว มือสองข้างเสื้อผ้าไว้แบบ นี้ตลอดนั้นลำบากอย่างไร?

“หากคุณอะไร ผมช่วยคุณได้นะ”

เธอเหลือบมองเขา เขามีท่าทางเป็นสุภาพบุรุษ ลังเลหนึ่งถึงได้ยินยอม “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยนะ

“เหอรบกวนหรอกได้มาช่วยสาวสวยแบบนี้ว่า ของ” ดวงลูกท้อ

ความหมาย หลินหยู่เยียนหน้าแดง เธอก้มหน้าไม่กล้ามองเขา
นิ้วเรียวยาวนั้นผูกสายเสื้อตรงหัวไหล่เป็นโบว์ และเพื่อให้ได้ สัดส่วน อีกทางข้างหนึ่งนั้นก็ผูกเป็นโบว์ด้วยเช่นกัน

สายเสื้อยกขึ้นมาแล้วนั้น จากชุดกระโปรงก็กลายเป็นชุดโชว์

ไหล่ไปแล้ว หยิบกระจกออกมาดู หลินหยู่เขียนจึงเอ่ยขึ้นมา “ดีเลยนี่คะ

ขอบคุณมากค่ะ”

“ในเมื่อจะขอบคุณผมแบบนี้ ไม่อย่างนั้นก็ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ มือถือของคุณไว้ดีกว่านะครับ” ใบหน้าที่งดงามละเอียดอ่อนของ ถังแหวนซวนไม่ปิดบังจุดประสงค์ของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

เดิมทีหลินหยู่เยียนที่รู้สึกขอบคุณเขานั้นก็รู้สึกไม่ชอบใจขึ้นมา ทันที ราวกับว่าในสายตาของเขา เห็นแค่ร่างกายของเธอเพียง เท่านั้น “เบอร์โทรศัพท์คงไม่จำเป็นต้องทิ้งไว้หรอกค่ะ!” หลินหยูเยียน

มองเขาอย่างเย็นชาแล้วจึงขึ้นรถแท็กซี่ไป

มองตามรถแท็กซี่ขับออกไปไกลแล้วนั้น ถังแหวนชวนที่ยืนอยู่ ตรงที่เดิมนั้นกลับรู้สึกว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความพ่ายแพ้

เพื่อนที่ออกมาตามเขาเอ่ยถาม : “แหวนซวน ท่าทางที่ดู กระวนกระวายใจแบบนี้ของแกนเห็นได้น้อยมากเลยนะ”

ถังแหวนชวนหันหน้ามา มุมปากยกยิ้มขึ้นมา “กระวนกระวายอะไรล่ะ เมื่อกี้ทำเป็นสุภาพบุรุษ แต่กลับไม่ได้ ช่องทางการติดต่อของสาวคนนั้น ใจฉันนี่รู้สึกสะเทือนอารมณ์ชะมัด……

“จะมาสะเทือนใจอะไรล่ะ กลับไปเดี๋ยวฉันหาสาวสวยชั้นดีให้ แกเลย รับประกันว่าคืนนี้แกต้องพอใจแน่!!

ถึงแหวนชวนถูกเพื่อนกอดไหล่พากลับเข้าไปในตงกงอีกครั้ง ภายใต้แสงไฟสลัวๆ และสีสันงามตานั้น เขามองไปที่นิ้วมือตัว เอง นึกถึงตอนที่สัมผัสโดนผิวของหลินหยู่เยียน มุมปากของเขา

ก็ปรากฏรอยยิ้มของคนที่มึนเมาออกมา…….

ดวงตาของเขามีความประหลาดใจแวบเข้ามา ยังไม่เคยมีผู้ หญิงคนไหนที่ทำให้เขารู้สึกสนใจได้ง่ายขนาดนี้……