บทที่11 ฉันไม่ได้ยอมคุณแค่คนเดียว

ณ ตอนนี้ รติณมาได้หลบหนีจากภายใต้ความช่วย เหลือของวุฒิชัยไปได้อย่างราบลื่นสำเร็จ

เพียงแต่ตอนนี้ยังคงหนีไม่พ้นเมืองนี้ และวุฒิชัยได้ หาที่หลบซ่อนลับให้เธอได้อาศัยซ่อนตัวพักผ่อนไปก่อน

นับตั้งแต่ที่พ้นจากแม่น้ำนั้นมา เธอก็พักหลับไปได้ หลายชั่วโมงแล้ว และวุฒิชัยก็ยังคงมีความกังวลใจอยู่

ค่อยอยู่เคียงข้างเธอตลอด ๆ ไม่กล้าห่างลับสายตา

เมื่อยามเย็น เธอรู้สึกตัวตื่นมาสักที

พอปลีตากลมโตขึ้น ก็รู้สึกตามัวเบลอมองไม่ชัดหลัง จากนั้นก็เรียบเรียงเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อน

เมื่อเข้าใจชัดแล้ว เธอก็รีบคว้าจับมือของวุฒิชัยด้วย ความเร่งรีบ เอ่ยถามอย่างรอไม่ไหว “วุฒิชัย เด็ก เด็กเป็น ยังไงบ้างค่ะ?”

เธอโกธรหกดนัยไปว่าไม่มีเด็กแล้ว แต่อันที่จริงเด็ก

ปลอดภัยดี

จะว่าไปพอเธอรู้สึกตัวได้ วุฒิชัยก็ดีใจไม่น้อยเลย และเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นหวิว “เด็กไม่เป็นไรเพียงแต่รดิณ เรื่องแบบนี้มันอันตรายเกินไปแล้วนะ ต่อไป ห้ามทำแบบนี้อีกนะครับ”

พอได้ยินว่าเด็กไม่เป็นไรแล้ว เธอก็โล่งอกไป

เธอรู้ดีว่าการทำแบบนี้มันเสี่ยงแค่ไหน แต่หากไม่ทำ เช่นนี้ และต้องตกอยู่ในกำมือดนัยอีก มันก็จะยิ่งอันตราย ขึ้นไปอีก

และเด็กคนนี้ เธอไม่อยากได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพราะเธอไม่อยากมีความสัมพันธ์ยุ่งเกี่ยวค้องอะไรกับ ดนัยอีก แต่ตอนนี้ เธอหลบหนีพ้นจากดนัยได้แล้ว และ เด็กคนนี้ก็เป็นของเธอเพียงผู้เดียว

รติณมายังไม่ได้ตอบกลับกับความกลุ้มใจวุฒิชัย แต่ กลับเอ่ยถาม “ฝั่งดนัย ตอนนี้เป็นยังไงบ้างค่ะ?”

วุฒิชัยคิดไตร่ตรองก่อนจะเอ่ยตอบ “หลังจากเธอ หายตัวไป ดนัยก็ไปที่แม่น้ำนั่น จนตอนนี้ได้สลบหมดสติ ไปแล้ว”

เธอยิ้มเย็นที่มุมปาก สลบแล้ว คงกลัวว่าต่อไปจะไม่ ทรมานหน่วงเหนียวเธออีก ถึงขั้นเครียดจนสลบไป

วุฒิชัยจ้องมองเธอแบบนี้ ขยับริมฝีปาก อยากเอ่ยพูดบางอย่าง และแล้วก็ไม่เอ่ยพูดอะไร

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนค่ะ?” เธอเอ่ยถามเสียงเรียบ

วุฒิชัยเอ่ยตอบ “ยังอยู่ในเมืองนี้อยู่ครับ รอจนกว่า ร่างกายคุณจะดีขึ้น แล้วผมก็จะพาคุณไปครับ”

“ไม่!” รติ มาเอ่ยต้าน “ในเมื่อดนัยสลบไปแล้ว มัน เป็นเวลาที่เราควรรีบออกจากที่นี่ ฉันไม่อยากรอนานกว่านี้ แล้วค่ะ”

ด้วยน้ำเสียงเธอที่สั่นหวิวอยู่ในลำคอ การจากไปของ เธอไม่ใช่อ่อนแอหรือยอมแพ้ใด ๆ แค่เมื่อถึงเวลาเธอจะ กลับมาเอง คนที่ติดค้างเธอไว้ ต้องได้รับคืนอย่างสาสม แน่นอน!

สิ่งที่เธอต้องการที่สุดในตอนนี้คือออกจากที่นี่ได้ สําเร็จ ใ ดนัยหาเจออีกไม่ได้

วุฒิชัยเอ่ยตอบเธอ “ยังไปตอนนี้ไม่ได้ครับ ผู้คนที่ อยู่ในระแวกเมืองนี้ถูกดนัยคุยไว้แล้ว หากไปแบบนี้ เขาจะ รู้ได้ทันทีนะครับ”

ไหน ๆ ก็แสดงตบตาว่าโดดลงแม่น้ำไปแล้ว ดนัยยัง ระวังเคร่งขนาดนี้อีก เขาคิดอย่างเงียบงันจนไม่มีใครเอาออกได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“แล้วทีนี้จะทําไงดีค่ะ?” เธอเอ่ยถาม เธอยังไม่หาย กังวลกล้มใจ มันจะไม่มีทางอื่นแล้วจริง ๆ เหรอค่ะ?

วุฒิชัยปลอบประโลมเธอ “รติณครับ ไม่ต้องห่วง คุณ พักผ่อนก่อนเถอะ แล้วผมจะขับรถพาคุณไปจากที่นี่เอง คุณจะไปไหนอ่ะ ถึงตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที แบบนี้ เราก็จะ อยู่ไกลเกินเอื้อมของดนัยได้ครับ”

ดวงตารติณมารู้สึกเจ็บแสบตาขึ้นมา วุฒิชัยรีบช่วย เหลืออย่างเต็มที่

เมื่อครั้งแล้วที่ช่วยพาหนี และครั้งนี้ก็ยังคงใช่เหมือน

เดิม

แต่ในใจลึก ๆ แล้ว เธอก็ยังคงกังวลอยู่ไม่น้อย จึงเอ่ย ถาม “คุณกับดนัยเป็นเหมือนพี่น้องกัน หากเขารู้”

หากเขารู้ ถึงจะเป็นราวพี่น้อง ดนัยก็ไม่มีทางยอมไว้ มือแน่ เพียงแต่ประโยคเหล่าที่เธอยังไม่ได้เอ่ยพูดจาก ปาก วุฒิชัยก็แทรกขึ้น เอ่ยพูด “ระหว่างเขากับคุณ มันไม่ สำคัญ”

ประโยชน์เอ่ยพูดได้อ่อนเบามาก จนรติ ฟังไม่ทันเอ่ยถาม “คุณพูดว่าอะไรน่ะค่ะ?”

ราวกับความรู้สึกที่ซ่อนเก็บมาเนิ่นนานถูกมองลอด ผ่านไปแล้วไปแล้ว วุฒิชัยทั้งเก้ออายและตื่นเต้น จนพูด ตะกุตะกะ “ปะ เปล่าครับ”

รติณมาเลยไม่ถามเพิ่ม แต่เอ่ยขอร้องวุฒิชัยอย่าง หนึ่ง “วุฒิชัย ช่วยฉันอีกเรื่องสุดท้ายได้มั้ยค่ะ?”

สองถ้อยคำนั้นที่ฝังลึกไปในใจวุฒิชัย แม้จะมากน้อย แค่ไหนก็รู้สึกเจ็บแสบเล็กน้อย ถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็ยัง รู้สึกเกรงใจต่อวุฒิชัยอยู่ดี เกรงใจก็หมายถึงยังห่างเหิน อยู่

หลายปีมานี้ เขาชินกับมันแล้ว เก็บกดกับความรู้สึก ตัวเอง เขาเอ่ยพูด “ช่วยอะไรครับ ผมต้องช่วยแน่นอนอยู่ แล้วครับ”

“รบกวนคุณช่วยพาฉันไปจากเมืองนี้ได้มั้ยค่ะ? แล้ว จากนั้นก็ออกไปที่อื่น”

“คุณจะออกนอกประเทศ การใช้ชีวิตในเมืองนอก คุณโอเคเหรอครับ?” วุฒิชัยกังวลและเป็นห่วงเล็กน้อย

รติณมาอธิบาย “คุณพ่อมีเพื่อนที่โน้นก่อนพ่อจะเสียฉันจะไปหาเขา เขาต้องช่วยเหลือฉันแน่นอนค่ะ”

“เพียงแต่ว่าคุณแม่” พูดไปพูดมาก็คิดเข้าไปในใจที่ กังวลอยู่ ตั้งแต่คุณพ่อเสียไป ก็ไม่เคยพบเห็นคุณแม่อีก เลย และไม่รู้ว่าคุณแม่ถูกดนัยซ่อนไว้ที่ไหน ตอนนี้ท่านถูก กักกังหน่วงเหนียวและทรมานหรือเปล่า

วุฒิชัยรีบแทรกพูด “คุณวางใจเถอะครับ หลังจากที่ ผมไปส่งคุณแล้ว จะรีบกลับมา ผมจะหาคุณน้าให้พบให้ได้ เพื่อให้คุณสบายใจครับ”

รติณมาพยักหน้ารับ และสถานการณ์ในตอนนี้ ก็คง ทำได้เพียงเท่านี้ และเธอก็ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน ถึง จะสามารถช่วยเหลือแม่ได้ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอขึ้น มา แม่ก็จะยิ่งตกอยู่ในอันตราย

นี่คือสิ่งที่เธอคิดออก เมื่อสองวันมานี้

วุฒิชัยก็ไตร่ตรองคิดอยู่สักครู่ ดูเหมือนว่าหากส่งเธอ ไปตอนนี้จะดีกว่า เพราะตอนนี้ดนัยก็ยังไม่ได้รู้สึกตัว เรื่อง มากมายคงจะสะดวกหากทำในช่วงนี้

เพียงแต่ว่าเขายังเป็นห่วงสุขภาพของรติณมาอยู่ แถมยังตั้งครรภ์อยู่ หรือไม่ก็
รติ มาดูเหมือนว่าจะดูออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ รีบเอ่ย พูด “วุฒิชัย อย่าลังเลอีกเลยค่ะ และไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ถ้าหากว่าต้องเสียเด็กคนนี้ในระหว่างจัดการปัญหาเหล่านี้ ก็ถือสักว่าเด็กไม่มีบุญวาสนา รวมถือฉันด้วย แต่ถ้าหากเรา ไม่ไปจากที่นี่ แล้วถูกดนัยจับได้ เราสองแม่ลูกอาจจะไม่ รอดทั้งคู่นะค่ะ”

หลังจากพูดจบแบบนี้แล้ว ความกังวลของวุฒิชัยก็ พลุดจางไป และออกเดินทางโดยตรง ไปยังเมืองที่ไกล ห่างจากที่นี

รติณมาก็ทําการแต่งหน้าแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อน ออกเดินทาง สวมใส่ชุดที่หลวมใหญ่ กับใบหน้าที่ตกแต่ง โทรนซีดมีด ซึ่งแตกต่างจากก่อนหน้านี้ราวกับคนล่ะคน กันเลย

รูปร่างเธอแบบนี้ ถึงจะเป็นคนของดนัยที่พบเห็น ก็ คงจําเธอไม่ได้เหมือนกัน

นับว่าโชคดีที่ระหว่างไม่เกิดอะไรขึ้น วุฒิชัยได้ ทําการจองตั๋วเครื่องก่อนล่วงหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว เลย ตรงดิ่งไปยังสนามบินได้เลย

ก่อนขึ้นเครื่อง รติณมาจ้องมองเขา และเอ่ยถ้อยคำที่ รู้สึกใจหาย “วุฒิชัย หากเราจากในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่าจะได้พบเจอกันอีก หวังว่าคุณจะดูแลตัวเองดี ๆ นะค่ะ”

วุฒิชัยก็อมยิ้มเอ่ยตอบ “คงอีกไม่นานหรอกครับ รณ จำไว้นะหากมีอะไรรีบโทรหาผมทันที เมื่อผมเจอคุณ น้าแล้วจะรีบแจ้งให้คุณทราบนะครับ

รดินมาพยักหน้ารับ จากนั้นก็ก้าวขึ้นเครื่องไป

วุฒิชัยจ้องมองเครื่องบินที่ผ่านตรงหน้าไป กับความ หม่นเศร้าในใจ

เอ่ยพูดพร้อมจ้องมองไปยังบนฟ้า “รณ อย่าลืมรอ ผมก่อนนะ จัดการเรื่องทางฝั่งนี้จนเสร็จแล้ว ผมจะตามคุณ ไปแน่นอน แม้ปลายทางที่ผ่านไปอย่างล้วนช้า ผมไม่ยอม ปล่อยคุณเดินคนเดียวแน่ ไม่ว่าใครหน้าไหน ที่รังแกคุณ เท่ากับมารังแกผมไปด้วย ดนัยก็ไม่ได้ไ

พูดจบน้ำตาลูกผู้ชายก็ริมไหลเป็นสองสาย