บทที่ 7 เด็กที่รักษาไว้ไม่ทัน

ดนัยทิ้งวุฒิชัยอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มกับเลขารีบขับรถ แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

วุฒิชัยวิตกกังวลรีบโทรหารติมาอย่างเร็วที่สุด กลับ โทรไม่ติด จนไม่ทางเลือกแล้วรีบขับรถแล่นไล่ตามดนัย ไป ได้แต่ภาวะนาว่าจะไปถึงที่นั่นก่อนดนัย แล้วรีบให้รณ มาเปลี่ยนที่หลบใหม่

รถที่ขับเร็วมากราวกับกำลังอยู่ในสนามแข่งขันกันอยู่ ทั้งสองที่ไม่รู้ว่าใครจะชนะกันแน่ ต่อมาทั้งสองก็มาถึงที่ บ้าน พร้อมกัน

วุฒิชัยผู้ที่วิ่งอยู่หน้าดนัยนั้น รีบขัดขวางไว้ “นี่เป็นที่ ส่วนตัวของฉัน แกเข้าไม่ได้!

ดนัยไม่สนการถูกกีดขวางของเขา ผลักดันมือเขาลง ไป แล้วเดินมุ่งหน้าต่อไป

สุดท้ายก็หาห้องทีรติณมาอยู่เจอเสียที เมื่อเขาผลัก ดันประตูเข้าไป วุฒิชัยกั้นหายใจไว้ พร้อมหลับตาปิดสนิท

วุฒิชัยรอไปครู่ใหญ่ ในห้องกลับว่างเปล่าไม่มีคน เลยลืมตาโตขึ้น เห็นไม่มีแม้แต่ผู้ใดเลย และดนัยที่เดิน เข้าแต่ละห้องอยู่นั้น
กระแทกผลักดันเข้าไปตามหาให้ทั่ว จนวุฒิชัยได้ แน่นใจแล้วว่าหญิงสาวไม่อยู่แล้ว เขาเหมือนดนัยเลยที่ อยากจะพลิกผันหาให้ทั่วบ้านเหมือนกัน

แต่ก็หาหญิงสาวไม่เจอ

ดนัยถึงขั้นทรุดลงกับพื้น มือทั้งสองโอบจับหัวไว้ สมองกระวนกระวายสิ้นหวังอย่างพูดไม่ออก

เลขาที่ไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นถึงเพียงนี้ จิตใจ กระวนกระวายไปด้วย

ทันใดนั้น ดนัยก็ลุกยืนขึ้น สีหน้าที่กลับมาสู่ความ เยือกเย็น เอ่ยสั่งผู้ช่วย “สั่งคนตามหาต่อไป กำลังคนที่ มีสั่งไปตามหาให้หมด! ทั้งสนามบิน ป้ายรถไฟ ป้ายรถ ต่างๆอย่าพลาดหลุดแม้สักที่

“ครับ!”

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง ก็ถูกผู้ใจดีส่งไปโรงพยาบาลแล้ว พอ เริ่มรู้ กตัว นแล้ว

ปลิตาโพลงทั้งสอง มองเห็นพยาบาลที่กำลังให้น้ำ เกลืออยู่ เสียงที่เบาอ่อนเอ่ยถามขึ้น “ฉันเป็นอะไรไป ค่ะ?”
เสียงที่ตอบอย่างนุ่มนวลของพยาบาล “คุณรู้สึก ตัวแล้วเหรอค่ะ? คุณแค่ขาดสารอาหารแล้ววูบล้มไปค่ะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยค่ะ หลังจากนี้ไปจะเป็นแบบนี้อีก ไม่ได้แล้วนะค่ะ มิเช่นนั้น อาจจะไม่ปลอดภัยต่อเด็กได้”

อะไรนะ?

ถ้อยคำของพยาบาลนี้ทำให้ตะลึงค้าง เธอท้องเห

รอ?

ริมฝีปากที่สั่นสะท้าน เธอถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความ แน่ใจ “คุณว่าฉันท้องเหรอค่ะ?”

ทว่าพยาบาลไม่รู้ว่าในใจเธอกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ พยักหน้าใส่ เอ่ยพูดด้วยความดีใจ “ใช่ค่ะ คุณไม่ต้องห่วง ค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะค่ะ เด็กปลอดภัยแล้ว”

จากนั้นเธอกลับฟังไม่ขัดกับถ้อยคำที่สาวพยาบาลได้ เอ่ย เพราะมัวแต่ตกใจใจลอยไปถึงไหนแล้วไม่รู้

เธอกำลังตั้งท้องลูกขอดนัย!

ปวดร้าว สับสน กระวนกระวาย ราวเหมือต้นถาวรที่ถูก กัดให้ขาดแล้ว จนเธอหายใจออกแล้ว
รอยร้าวทีละแผล ๆ ที่อยู่บนตัว ภาพที่พ่อกับแม่เสียใจ ปวดร้าวปรากฏชัดอยู่ตรงหน้า เธอรับทนไม่ไหวแล้วกับ ความปวดร้าวทรมานนี้ ได้แต่กอดเข่าร้องไห้น้ำตาลไหล อาบเต็มแก้ม

ระหว่างร้องไห้คร่ำครวญ เธอได้เข้าใจแล้วว่าเด็กคน

นี้เธอจะเก็บไว้ไม่ได้

แม้จะทำไม่ลงก็ตาม แต่ก็ไม่มีทางไหนที่เธอจะ ปกป้องเด็กคนนี้ได้

ไหนจะเรื่องอนาคตของเด็กอีก พ่อกับแม่ที่จงเกลียด จงชังกัน เด็กน้อยจะมีความสุขได้อย่างไร

พอเธอคิดได้แบบนี้แล้ว ไม่คิดลังเลยเอาเด็กนี้ออก แต่เธอจะเอาออกที่โรงพยาบาลนี้ไม่ได้

เพราะรู้จักคนอย่างดนัยมากพอ โรงพยาบาลที่ใหญ่ โตขนาดนี้ เขาต้องหาจนเจอได้อย่างรวดเร็วแน่นนอน แม้ ถูกเขาจับตัวกลับไปได้อีก ชีวิตของก็จะสมเพชมากขึ้นอีก

เพราะฉะนั้นทางที่ดีที่สุดของเธอคือต้องหาคลินิก ที่ไม่ดัง ที่ ๆ คนอย่างดนัยไม่มีทางเจอ แล้วเอาเด็กออก ค่อยหลบหนีต่อ
ครู่นี้เธอเดินออกจากโรงพยาบาล จนเธอหาเจอ คลินิกแห่งหนึ่ง

หมอที่นี่ดูแล้วน่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญอยู่แล้ว มือที่ จับถือใบตรวจประวัติคนไข้ของหมอเอ่ยพูด “คุณแน่ใจ แล้วเหรอครับว่าคุณจะทำแท้ง? ดูจากผลตรวจของคุณ แล้ว หากคุณทำการเอาเด็กคนนี้เอา คุณจะมีบุตรยากใน อนาคตได้นะครับ”

การไม่คิดสงสัยนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งราวกับถูกสายฟ้า แถบผ่าลงอก จิตใจที่นิ่งแล้วกลับมากระวนกระวายอีกครั้ง

เธอเม้มริมฝีปากแรง น้ำตาริมไหลออกมา อย่างอด กั้นไม่อยู่ มือเรียวสวยลูบไปที่ท้องน้อยอย่างเบา ๆ และ เด็กคนนี้อาจจะเป็นหนึ่งเดียวที่เธอจะมีแล้วก็ได้

ทำไงดี? เธอควรทำอย่างไรดี?