Chapter 4 มอมเหล้า

~Chapter 4~

อีกด้านหนึ่ง…

-วิลล์

“มึงมองเขาทำไมวะ ไหนบอกไม่ได้ชอบ” เสียงงัวเงียที่ดัง ออกมาจากผู้ชายที่ดื่มเหล้าได้แค่สองแก้วแล้วเมาอย่างพวาโย ดังขึ้น มันทำให้ผมหันขวับมามองด้วยความไม่พอใจ

“แค่มองไม่ได้แปลว่าชอบสักหน่อย เมาแล้วก็นอนไป

“เหรอ หึ มองนั่นแหละเขาเรียกว่าชอบ

“ไร้สาระ” ชอบเหรอ เธอไม่ใช่สเปกผมสักหน่อย ก็แค่ มองว่าเธอจะตกเป็นของเฮียพอตลูกพี่ผมหรือเปล่า

“ขอโทรศัพท์หน่อย” ผมถอนหายใจออกมาเมื่อพี่ผมอีก

คนที่นั่งเป็นหมาหงอยอยู่เอ่ยขอโทรศัพท์ผม ก่อนที่ผมจะยื่น ให้

“ที่นั่นคงเที่ยงคืน พี่ไม่ควรโทรไปหาพายนะ” แม้ผมจะพูด ออกไปแบบนั้นแต่พี่เหนือก็ไม่สน ดึงโทรศัพท์ออกจากมือผม แล้วลุกขึ้นเดินหนีไปโทรคุยกับแฟนเก่า

โดยปล่อยให้ผมนั่งกับคนเมาหนึ่งคน พอไม่มีคนคุยด้วยมันก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เฮียพอตเตอร์ที่กำลังนั่งเต๊าะพิงค์ พราวอยู่ ดูท่าเธอจะชอบและพร้อมพลีกายให้มาก ผมไม่เคย เห็นเฮียพอดพลาดสักครั้ง อีกหน่อยคงควงแขนกันออกไปค้าง โรงแรม

แล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม ผมควรหยุดมอง ใช่ มัน ควรเป็นแบบนั้น คิดได้ดังนั้นผมก็เลยลุกขึ้นเพื่อไปดูดบุหรี่ แปลกใจใช่ไหมที่คนแบบผมจะดูดบุหรี่ด้วย ก็ดูพี่ผมแต่ละคน สิ ดี ๆ ทั้งนั้น

วันนี้เป็นคืนวันเสาร์ ปกติผมไม่มาร้านแบบนี้หรอก แต่ เป็นเพราะว่าพี่เหนือกำลังอกหักอย่างหนักทำให้พวกผมต้อง พาออกมาข้างนอกแบบนี้บ่อย ๆ ไม่งั้นอาจกลายเป็นซึมเศร้า ได้

แต่บังเอิญเหลือเกินที่เจอเธอคนนั้น เห็นหน้าแล้วหงุดหงิด แต่พอพูดถึงทีไรพวกพี่ผมก็แซวว่าผมชอบ อยากจะบ้าตาย ไม่ เคยพูดถึงใครเพราะเกลียดหรือไง ผมไม่ถึงขั้นเกลียดหรอก ก็ แค่ไม่ชอบ ไม่ชอบที่เธอใช้อภิสิทธิ์ความเป็นดาราไม่มาเรียน และทิ้งงานให้คนอื่นทำคนเดียว มันดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย

ตอนนี้ผมยืนดูดบุหรี่อยู่หลังร้าน ผมเกลียดรสชาติของ บุหรี่ แต่มันกลับทำให้ผมเคลิ้มได้ และขณะที่ผมยืนดูดบุหรี่อยู่ นั้น

“สวัสดีค่ะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมันทำให้ผมดึง แท่งบุหรี่ออกจากปาก และมองเธอ
“มาคนเดียวเหรอคะ”

“มองขนาดนี้ฉันก็เขินน่ะสิ” ผมหัวเราะออกมาเบา ๆ กับ สิ่งที่เธอคนนี้พูดหลังจากที่ผมไล่สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรด เท้า จริง ๆ มาสถานที่แบบนี้มันเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ที่เราจะเจอ อะไรแบบนี้

“ขาย?”

“เปล่านะคะ ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้น ฉันแต่งตัวเหมือน ขายตัวหรือไง!” หลังจากที่ผมพูดจบเธอก็แวัดเสียงขึ้นมาทันที มันทำให้ผมพยักหน้าเข้าใจเล็กน้อย

“ถ้าไม่ขายก็ไม่ต้องมาคุยกับผม” ผมไม่ชอบมีความ สัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงคนไหน แม้จะเป็นแค่ความสัมพันธ์ ฉาบฉวยที่มีแค่ตอนกลางคืน จากนั้นตอนเช้าก็ทำเป็นเหมือน ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เหอะ หมายความว่าคุณชอบซื้อ?”

ผมไม่ตอบอะไร จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิด ผมเห็นมา เยอะผ่านเฮียพอต เฮียพอตแม่งชอบทำเหี้ยเอาความรู้สึกของผู้ หญิงมาเล่น หลอกนิดหลอกหน่อยหลอกฟันแล้วก็เสร็จ ส่วน ผมชอบความสัมพันธ์เชิงการค้ามากกว่าแม้จะเสี่ยงหน่อย ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะป้องกันไม่ได้

“งั้น…สำหรับฉันให้เท่าไรคะ”
“ดี” ผมแค่นหัวเราะออกมาให้กับคำพูดของเธอ ผมเคย มองคนผิดซะที่ไหน ที่พูดเมื่อกี้คงกำลังเกร็งค่าตัว เธอสวย ใช้ได้ แต่เรื่องเงินมันไม่เข้าใครออกใคร จะขายตัวก็ไม่แปลก

“แล้วแต่คุณจะเรียก”

“ว้าว ดีจังค่ะ”

“แล้วให้ฉัน เอ่อ….ไปรอที่ไหนคะ

“หน้าร้าน เดี๋ยวผมออกไป” เธอพยักหน้ารับพร้อมกับส่ง ยิ้มมาให้ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป ส่วนผมก็ยืนดูดยาให้หมด มวน หลังจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในร้านเหล้าอีกครั้งเพื่อบอก พี่ผม

แต่แล้ว

“บ้าชิบ…” ผมสบถออกมาเมื่อเห็นว่าเฮียพอตกำลังทำ อะไร ร่างหนากำลังซ้อนร่างบางของพิงค์พราวขึ้นแนบอก ซึ่ง การกระทำแบบนั้นมันทำให้ผมรู้สึกแปลก ๆ ผมไม่ได้ชอบเธอ ก็จริง แต่เป็นเพราะอะไรไม่รู้มันทำให้ผมก้าวขาออกไปหาเฮีย พอต ผมว่าผมไม่ควรให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

พริบ!

ผมเดินไปขวางเฮียพอตไว้เมื่อเฮียกำลังอุ้มลิ้งค์พราวออก จากร้านเหล้า ก่อนที่เฮียจะหยุดเดิน และพูดขึ้น
“ปิดจ๊อบ กูไปละ

“ทำไมเธอ…ถึงอยู่ในสภาพนี้” ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้า ของพิงค์พราวแดง เหมือนกำลังเมาอย่างหนัก ร่างของเธอ เหมือนคนไร้เรี่ยวแรง

“ก็เมาไง”

“อย่าบอกนะว่ามอมเหล้า แล้วเฮียจะพาเธอไปไหน “ไปเอาไง ถึงถามอะไรเนี่ย กูหนัก

“เฮียไม่เคยมอมเหล้าผู้หญิงไม่ใช่หรือไง”

“ก็มอมอยู่นี่ไง ใครบอกให้แม่งเล่นตัว

“เหี้ย… เฮียทำแบบนี้มันไม่ผิดเหรอวะ

“ผิดแล้วไง ใครแคร์”

“หรือมึงแคร์…” ผมกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเจอคำถามที่ ตอบไม่ได้ ผมไม่ได้สนใจเธอก็จริง แต่การทำแบบนี้มันเป็น เรื่องผิด นอกจากชอบเอาความรู้สึกผู้หญิงมาเล่นแล้ว เฮียผม โคตรเหี้ยที่ทำแบบนี้

“ถ้าไม่แคร์ถึงก็ขยับไปดิวะ ฝากบวกพวกมันด้วยว่ากูไป ก่อน” ผมมองใบหน้าของเธอที่หลับตาพริ้มพร้อมกับใบหน้าที่ แนบอยู่กับอกเฮียพอต จริง ๆ มันก็ไม่ใช่เรื่องของผมเลย ไม่ใช่เลยสักนิด..
“ไอ้เหี้ยวิลล์ จึงไม่ได้ยินที่กูพูดหรือไง ยืนทำหล่ออยู่ได้

* * ผมค่อย ๆ ก้าวขาออกไปทางด้านข้างเมื่อน้ำเสียง ของเฮียเหมือนคนกำลังจะทนไม่ไหว ผมค่อนข้างเคารพพี่ผม ทุกคนนะ เพราะเราโตมาด้วยกัน และพ่อแม่ของพวกเราก็เป็น เพื่อนกันอีก แต่ผม

“แล้วถ้าบอกว่าผมแคร์ล่ะ…” ผมเอ่ยพูดขึ้นขณะที่เฮียพอ ตกำลังอุ้มเธอคนนี้เดินผ่านหน้าผมไป

ก!

“หึ ถึงชอบเธอ?”

“เปล่า…” ผมตอบโดยไม่ต้องคิด ใครมันจะไปชอบคนที่ เจอกันได้แค่วันเดียว แถมเจอเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก “ถ้าไม่ชอบมึงก็ไม่จำเป็นต้องแคร์เหี้ยอะไร

ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเฮียแม่งวกเข้าแต่เรื่องเดิม ๆ เหมือนจะให้ผมตอบว่าชอบเธอคนนี้ แล้วผมจะตอบออกไป ได้ยังไง เพราะผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอคนนี้เลย

“เฮีย…ผมไม่ได้ชอบเธอหรอก แต่อย่าทำแบบนี้จะ

“หึ ถึงกำลังขอกู?”

“ก็มันไม่ถูกต้อง”

“มึงเห็นกูเป็นคนดีหรือไง”
“ก็ไม่ใช่ แต่…

“เออ ๆ กูยอมมึงก็ได้ จึงพูดซะนรกถามหากู มาเอาไป

“เอาอะไร”

“มึงจะให้เธอนอนอยู่นี่ ?” ผมขมวดคิ้วให้สิ่งที่ได้ยินก่อน จะมองหน้าพิงค์พราวอีกครั้ง ผมควรปล่อยให้เธอนอนที่นี่นั่น แหละถูกแล้ว หรือว่ามันจะแย่กว่าที่เฮียพอจะเอาไปวะ ผมคิด สับสนอยู่ในใจ แต่แล้ว

“ขยับเข้ามาติวะ” น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่สบอารม รณ์ของเฮีย ทำให้ผมเดินเข้าไปซ่อนเอาตัวเธอออกจากลำแขน ของเฮียพอต

“ไปส่งเธอด้วย…น่ารำคาญเลือกมีน้องเป็นคนดี” ผมไม่ได้ ตอบอะไร เพียงแค่อุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน ขณะที่เฮียพอตก็เดิน กลับเข้าไปหาพวาโย กับพี่เหนือที่นั่งกอดขวดเหล้าอยู่ ก่อนที่ ผมจะก้มหน้าลงมองใบหน้าแดง ๆ ของเธอคนนี้อีกครั้ง พอ เห็นแบบนี้แล้วมันก็อดที่จะด่าไม่ได้

“ยัยบ๊อง เกือบถูกฟันแล้วไหมล่ะ”