บทที่ 9 โลกที่มีกันแค่สองคน

มองดูเตียงใหญ่ที่ว่างเปล่า โฆษณก็ตกใจอยู่ชั่วขณะ

และเมื่อเขาลงไปชั้นล่าง ห้องนั่งเล่นก็ได้รับการจัด เก็บจนสะอาด

เส้นผมดำยาวของนีราถูกมัดรวบเอาไว้อย่างง่ายๆ ด้วยเชือกเส้นหนึ่ง มีเพียงเส้นผมสองสามเส้นที่หลุดลุ่ย

ลงมา

ความสวยของนีรามีชื่อเสียงไปทั่วเมืองนี้ ไม่มีใครใน สังคมชั้นสูงของเมืองนี้ไม่รู้ว่าของเลอค่าของตระกูล จำรูญนั้นเติบโตแล้วจะงดงามสะพรั่งราวกับดอกไม้และ เลอค่าราวกับหยกชิ้นงาม ช่วงเวลาแห่งเสียงหัวเราะ สดใส ราวกับเป็นภาพลักษณ์ของเมืองนี้

“อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะนะคะ” นีราเอ่ยเสียงเบา

โฆษณเหลือบมองไปที่โต๊ะ อย่างรวดเร็ว แล้วแอบคิด ว่า นี่เธอกลายเป็นพี่เลี้ยงไปแล้วจริงๆเหรอ?

เขาไม่ตอบอะไร และหันไปหยิบมือถือขึ้นมา : “เมื่อ ไปถึงบริษัท ผมต้องการกาแฟหนึ่งแก้วและขนมปังสอง แผ่น”

ในใจของนีรารู้สึกเจ็บปวด เขายอมไปทำงานโดยที่ ท้องหิว มากกว่ากินสิ่งที่เธอทำ
ทันใดนั้นมือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะก็ดังขึ้น

“นีรา หนูตื่นแล้วใช่ไหม?” น้ำเสียงใจดีดังลอดออกมา จากโทรศัพท์

โฆษณชะงักเท้า เป็นคุณยายของเขาที่โทรมา

“คุณยาย หนูตื่นแล้วค่ะ คุณยายหล่ะคะ?” นีราตอบ อย่างนุ่มนวลกลับไป ผู้อาวุโสของตระกูลภูลพิพัฒน์รัก และเอ็นดูเธอมาก และเธอเองก็รักท่านเช่นกัน

เดิมมันก็เป็นค่าตอบตามปกติ แต่ในสายตาของ โตษณแล้ว กลับกลายเป็นการเสแสร้งว่าละเอียดอ่อน เขาไม่มีวันลืม ถ้าหากไม่ใช่เพราะคุณยายยืนกรานไม่ ให้ชิตชไมเข้ามาในบ้าน พวกเขาก็ไม่ต้องเลิกรากัน และผู้หญิงที่เขารักก็จะไม่ต้องถูกทำร้ายจนเสียโฉม และหนีไปเมืองนอกโดยไม่มีข่าวคราวใดๆอีกเลย

“หนูนีรา เมื่อคืนที่ผ่านมาหนูกับโฆษณเป็นอย่างไร บ้าง?” คุณยายหยุดชะงักไปชั่วขณะและเอ่ยพร้อมกับ หัวเราะ “ยายตั้งใจเรียกให้ป้าเหมียวกลับมาเพื่อให้พวก หนูได้อยู่กันในโลกที่มีกันแค่สองคน”

นีราแอบเหล่มองไปที่โฆษณ แต่เขาไม่มีอารมณ์ใดๆ

“คุณยายคะ หนูกับโฆษณสบายดีค่ะ “ นีราทำได้แค่ พูดปดไปเท่านั้น “แต่ว่าคุณยายคะ หนูกับโฆษณทำ อาหารไม่เป็นนะคะ คุณยายจะต้องให้ป้าเหมียวกลับ มา”
เธอไม่ต้องการที่จะทำอาหารให้โฆษณอีกต่อไป

ดวงตาของโฆษณหรี่เล็กลง ผู้หญิงคนนี้แม้กระทั่ง ตอนที่โกหกคุณยาย ใบหน้าของเธอก็ไม่เปลี่ยน!

“คุณยายครับ” โฆษณเข้ามาคว้าเอามือถือไปอย่าง อุกอาจ “คุณยายครับ ผมกับนีราเราสบายดีครับ คุณ ยายวางใจเถอะนะครับ เมื่อคืนนี้เธอยังทําอหารให้ผม ทานอย่างหวานชื่น แล้วเช้านี้ผมยังตื่นเร็วขึ้นเพื่อมา ทานอาหารเช้าที่เธอทําเลยนะครับ”

“ดังนั้น” โฆษณมองไปที่นีราอย่างจงใจ “ดังนั้น คุณ ยายค่อยให้ป้าเหมียวกลับมาอาทิตย์หน้านะครับ ผม อยากจะมีช่วงเวลาที่มีแค่เราสองคนกับนีราให้มากขึ้น น่ะครับ คุณยายก็รู้ว่าแค่ผมไม่ได้ไปฮันนีมูนกับเธอผม ก็รู้สึกผิดกับเธอแล้ว”

คำพูดของโฆษณทำให้ในใจของผู้อาวุโสของตระ กูลภูลพิพัฒน์เต็มไปด้วยความสุข เธอรีบตอบเห็นด้วย อย่างรวดเร็ว : “ดีๆๆ ถ้าพวกเราอยากอยู่ด้วยกันแค่สอง คนย่อมไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

“โฆษณ เราเองก็อย่าไปแกล้งนีรานะ” หญิงชราไม่ลืม ที่จะกำชับ “ตั้งแต่เล็กจนโตนีราไม่เคยที่จะต้องทำงาน อย่างเหนื่อยยากลำบาก ตอนที่เข้าครัว พวกเราทั้งสอง คนต้องช่วยกันระวังด้วย”

“ครับ” โตษณรับปากพลางยิ้มเยาะก่อนเอ่ยว่า “คุณ ยายวางใจเถอะครับ ผมจะดูแลนีราอย่างดีเลย”
เมื่อวางสาย โตษณก็เปลี่ยนลักษณะท่าทีของเขา ทันที

“ไปทํางานพร้อมกับผม” เขาพูดอย่างเย็นชา

“ฉันขับรถไปเองได้ค่ะ”

“ผมให้เวลาคุณเตรียมตัวห้านาที” โตษณเอ่ยอย่าง วางอำนาจ “คุณคงไม่อยากให้บีเอ็มเอสมีเรื่องยุ่งยาก หรอกนะ”

นีราทิ้งนมที่อยู่ในมือแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนทันที

เธอรีบสวมเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟอง แล้วสวมกางเกงแสลคา ยาวสีดำ แต่งหน้าเบาๆ แล้วรีบวิ่งลงมาชั้นล่าง หลังจาก สวมรองเท้าแล้ว

“เปิดประตู!” ประตูรถด้านหลังนั้นล๊อค

เขาขยับที่นั่งผู้โดยสารข้างคนขับออกมา แล้วประตู รถก็เปิดออก เธอกลืนน้ำลายแล้วทรุดตัวนั่งลง

“ทำไมถึงไม่ให้ป้าเหมียวกลับมาล่ะคะ?” นีราเอ่ยถาม อย่างงุนงง “ถ้าฉันทำอาหารไม่เป็น คุณไม่ต้องออกไป กินข้าวนอกบ้านทั้งอาทิตย์เหรอ?”

โฆษณนิ่งเงียบไม่ตอบ

“โต…ณ… ถ้าหากว่าคุณอยู่กับฉันแล้วไม่มีความสุขทำไมคุณถึงไม่…”

“คุณนี่มันหนวกหูจริง” โตษณตอบอย่างหงุดหงิด “นีรา คุณกับพ่อของคุณไม่ได้หาหนทางเพื่อที่จะเข้ามา แต่งกับตระกูลภูลพิพัฒน์หรือไง? ถ้าอย่างนั้นผมก็จะ ทำให้คุณบรรลุเป้าหมาย คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่หย่า กับคุณ ตำแหน่งคุณผู้หญิงตระกูลภูลพิพัฒน์ จะเป็น ของคุณตลอดไป ไม่มีใครทำให้คุณผิดหวังได้

โฆษณสูดลมหายใจเย็นเยียบ น้ำเสียงล้อเลียนของ เขาทำให้เธอรู้สึกอับอาย

เมื่อมองดูก็เห็นความเจ็บปวดที่มุมของดวงตาของนีรา โตษณเหยียบคันเร่งในทันใด เขาต้องการที่จะระบาย ความอารมณ์อันซับซ้อนของตัวเขาเองอย่างยิ่ง

ตลอดทาง ไม่มีใครพูดอะไร

ทันใดนั้นรถโรลส์รอยซ์สีดำก็จอดอยู่ที่สี่แยกไม่ไกล จากทางเข้าบริษัท

“ลงไป!” โฆษณพูดอย่างเย็นชา

นีราเองก็ไม่ได้ถามอีกแล้วว่าทำไม เธอปลดเข็มขัด นิรภัยแล้วเปิดประตูรถ โฆษณคงจะไม่อยากให้ใครใน บริษัทKU-Cooperation รู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ถ้าอย่างนั้นทำไมยังให้เธอมาทำงานที่นี่ด้วยกันล่ะ?

“เดี๋ยวก่อน!” โฆษณหยิบยากล่องเล็กๆออกจากกระเป๋าของเขา “กินมันด้วยล่ะ”

ยาเม็ดคุมกำเนิดอีกแล้วเหรอ?

ดวงตาของนีรานั้นหลั่งน้ำตาออกมาซ้ำแล้วซ้ำอีก เพราะผู้ชายคนนี้ทำให้เธอรู้สึกอัปยศ

“โฆษณ ถ้าคุณคิดว่าฉันมันน่ารังเกียจ ก็อย่ามาแตะ ต้องฉัน!” นีราจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำอย่าง โกรธเคือง “คุณจะหย่ากับฉันก็ได้ เป็นฉันที่เสนอออก มาเอง แล้วคุณก็เอาทุกอย่างคืนไปได้เลย!”

เอาทุกอย่างคืนไปได้? แล้วโตษณก็นึกถึงคำเตือน ของคุณยาย :ถ้าหากกล้าที่จะหย่าล่ะก็ หุ้นทุกตัวของ บริษัทKU-Cooperation จะเป็นของนีราทั้งหมด

และเขาก็ไม่สามารถที่จะสูญเสีย บริษัทKU-Cooperation ไปได้!

“เหอะ คุณไม่ต้องมาทำเป็นแสดงต่อหน้าผมหรอก” โฆษณชำเลืองมองเธออย่างไม่พอใจ “ตอนนี้คุณก็ ครอบงำคุณยายของผมได้แล้ว และเพราะคุณยาย ผม ก็จะไม่หย่ากับคุณ”

“ฉันสามารถที่จะ…

“คุณยังคิดว่าผมจะเชื่อคุณได้อีกเหรอ?” ทันใดนั้น ดวงตาของโฆษณก็เปลี่ยนเป็นคมปราดมากขึ้น เขาจ้อง มองที่ดวงตาสีน้ำตาลของเธอและพูดช้าๆว่า “คุณกับคุณพ่อของคุณไม่ได้พยายามทุกทางที่ให้บรรลุแผนชั่ว เพื่อจะแต่งเข้ามาในตระกูลกูลพิพัฒน์อย่างนั้นหรอกเห รอ? ตอนนี้พวกคุณก็บรรลุเป้าหมายแล้ว มีอะไรที่ยังไม่ พอใจอีกไหม?”

บรรลุเป้าหมาย? นีราส่ายหน้า เธอไม่เข้าใจเลย ที่เธอ กับเขาแต่งงานกันไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่ขอเธอแต่งงาน บนเรือยอชต์? พวกเขาสองคนไม่ได้อยู่ร่วมกันเพราะ ความรักเหรอ

“โฆษณ ฉันไม่เข้าใจค่ะ” น้ำตาร่วงพรูออกจากมุม ดวงตาของเธอ ไม่กี่วันหลังจากที่แต่งงาน สิ่งที่เธอได้ รับจากสามีที่เพิ่งแต่งงานคือความอัปยศอดสู

เมื่อมองไปที่ดวงตาของนีรา ใจของโฆษณก็บีบรัด แน่นขึ้น เลวร้ายมากจริงๆ เขารู้สึกว่าตัวเองโหดร้ายกับ เธอ

“นีรา ผมไม่อยากจะพูดซ้ำเป็นครั้งที่สามนะ ว่าพวก เราจะไม่มีวันหย่าขาดจากกัน” โฆษณเบือนหน้าไปแล้ว พูดอย่างเย็นชาว่า “แต่ว่า พวกเราจะไม่มีลูกด้วยกัน”

นีราปิดตาของเธอลงอย่างเงียบๆ ใบหน้าด้านข้างของ โฆษณนั้นดูดีมากจนทำให้เธอรู้สึกสะท้านอาย แต่ทว่า มันก็ทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็นหาใดเปรียบด้วย

“ฉันรู้แล้วค่ะ” นีราพยายามขืนตัวกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอ หยิบผ้าโพกหัวแล้วลงจากรถ
“นีรา เธอมาแล้ว!” ธียศเขย่าอาหารเช้าในมือของเขา และโบกมือด้วยความตื่นเต้น “ทำไมวันนี้เธอถึงไม่ขับ รถมาล่ะ? แล้วรถล่ะ?”

“โอ้ ตอนนี้รถของฉันเอาไปซ่อมบำรุงอยู่น่ะ” นีราตอบ ด้วยท่าทีเรียบเฉย เธอย่อมรู้ถึงวัตถุประสงค์ของธียศ อย่างแน่นอน ไม่มีใครจะปฏิบัติต่อเธอโดยไม่มีเหตุผล

“เธอคงจะไม่ได้เดินมาหรอกนะ?”

“อั้ม’

“นีรา เธอรอเดี๋ยวนะ นี่คืออาหารเช้าที่ฉันซื้อมาให้ เธอ!”