บทที่ 8 คุณต้องการผมจริงๆเหรอ

ภายในโรงแรม

“บอส นี่คือข้อมูลทั้งหมดที่คุณต้องการค่ะ” จิตตาเอ่ย แล้วส่งข้อมูลให้กับทยุติ “ข้อมูลมั้งหมดของคุณนีราอยู่ ที่นี่แล้ว”

“อืม” ทยุติเปิดดูเอกสารทันที

พอมองเห็นรูปถ่ายนีรายิ้มอย่างสดใสในชุดนักเรียน แล้ว ทยุติก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เขาไม่เคยเห็นรอย ยิ้มที่บริสุทธิ์เช่นนี้มานานแล้ว

“สิ่งล้ำค่าหนึ่งเดียวของบีเอ็มเอส” ทยุติเอ่ยอย่างไม่ ค่อยจะเข้าใจนัก “ได้เกรดดีเยี่ยมมาตั้งแต่เด็ก ได้รับ ความรักความทะนุถนอมจากครอบครัว พูดได้ว่าป็น ลูกสาวที่รักยิ่งของผู้มีอันจะกิน แต่ว่าทำไมเธอถึงกลับดู เหมือนไม่มีความสุขได้ล่ะ?”

“บอส ไม่ใช่ว่าคุณจะชอบเด็กผู้หญิงคนนี้เข้าให้แล้ว จริงๆเหรอคะ?” จิตตาเอ่ยถามอย่างอยากรู้อยากเห็น “แต่ไหนแต่ไรคุณไม่เคยจะสนใจผู้หญิงคนไหนขนาดนี้ เลยนะคะ”

ทยุติเหลือบมองไปที่จิตตาอย่างรวดเร็ว : “โฆษณคน นี้น่ะ เป็นคนที่ไม่สามารถทำอันตรายใดๆได้เลย ผม ค้นหาข้อมูลทั้งหมดของเขา แต่ก็ไม่พบข้อบกพร่องใดๆ ในตัวเขาเลย แต่กับนีราคนนี้ มันแตกต่างกันมาก”
“บอส คุณคิดจะทําอะไรเหรอคะ?”

มุมปากของทยุติยกขึ้น : “นีรา ผู้หญิงคนนี้เป็นจุด อ่อนของโตษณ ผมจำเป็นต้องคว้าหล่อนมาให้ได้!”

“นีรา!”

ร่างสูงของโฆษณนั้นเมื่อใต้แสงไฟถนนยิ่งดูสูงเพรียว และแข็งแรงอย่างเด่นชัด

นีราเอามือตบหน้าอกของตัวเองแล้วพูดอย่างไม่พอใจ นักว่า : “ตามหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ?”

“ตอนนี้หนึ่งทุ่มแล้ว ถ้าฉันจำไม่ผิด เวลาเลิกงานของ บริษัทคือห้าโมงเย็น”

“โอ้”

“แล้วคุณไปไหนมา?” โฆษณเอื้อมมือมาคว้าแขนของ เธอ “ต่อจากนี้คุณจะไปที่ไหนหลังเลิกงาน ต้องรายงาน ให้ผมทราบด้วย!”

นีราชะงักเท้า

“คุณว่าอะไรนะคะ?”

“นี่เป็นคำสั่ง” ไม่รอให้นีราพูดต่อ โฆษณก็หมุนตัวแล้ว เดินเข้าไป
ประหลาดชะมัด! นีราพึมพำและเดินตามเข้าไปอย่าง หมดแรง วันนี้ที่บริษัทเธอใช้แรงทั้งวันจนเหนื่อยล้า ตอนนี้ต้องการที่จะอาบน้ำและได้นอนหลับดีๆ

ภายในคฤหาสน์ มีโคมไฟแสงสลัวเพียงดวงเดียวที่ ส่องสว่าง

“เป็นอะไรไปคะ?” นีราถามอย่างไม่พอใจ เธอยังไม่ ลืมที่วันนี้โตษณให้เธอทำเรื่องน่าเกลียดต่อหน้าชาลินี

“ผมยังไม่ได้กินข้าวเลย

“เรื่องนี้มัน…” มองดูมือที่ค้ำยันเสาโรมันไว้ ทันใดนั้น นีราก็นึกถึงคืนแต่งงานของเธอ ความรู้สึกอบอุ่นใจค่อย จางหายไปอีกครั้ง เธอกลืนคำพูดที่แสดงความห่วงใย ลงไป และพ่นออกมาเพียงคำว่า “โอ้”

โฆษณสาวเท้าเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว : “นีรา! ผมหิว แล้ว ผมต้องการที่จะกินข้าวตอนนี้!”

“ป้าเหมียวหล่ะคะ? คุณให้ป้าเหมียวมาทำให้สิคะ”

มีความอบอุ่นจากแขนของเขาแทรกเข้ามา นีราหันไป มองมือของโตษณอย่างงงงวย

ก่อนหน้านี้ นีราเคยอบอุ่นใจทุกครั้งที่โฆษณคว้ามือ ของเธอเอาไว้ แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว
“ป้าเหมียวไปที่บ้านคุณยาย” เมื่อพบกับสายตาของ นีราแล้ว โตษณก็วางมือขวาของเธอลง “ผมหวแล้ว ดัง นั้นผมให้เวลาคุณหนึ่งชั่วโมงนะ”

“นี่คุณ…

แล้วโฆษณก็ทิ้งไว้แต่เพียงเงากับนีราอีกครั้ง

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง

“อาหารเสร็จแล้วค่ะ” นี่เป็นครั้งแรกที่นีราเคาะที่ ประตูห้องหนังสือของโฆษณ เธอแต่งงานกับเขามา หลายวันแล้ว แต่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ เธอก็ยังรู้สึกเหมือน เป็นคนแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาครั้งแรก นอกจากห้องหอ แล้ว เธอไม่เคยเดินผ่านไปที่อื่นเลย

“โต…”

ประตูเปิดออกแล้ว กระดุมเสื้อเชิ้ตของโฆษณนั้นปลด ออกสองเม็ด เผยให้เห็นหน้าอกสีแทนของเขา

“มองพอหรือยัง?”

นีราสะดุ้งตกใจ เธอรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที : ” อาหารเสร็จแล้วนะคะ อยู่ที่ชั้นล่าง คุณลงไปทานข้าง ล่างเถอะค่ะ”

“แล้วคุณจะไปไหน?”
“ฉันทานมาจากข้างนอกแล้วค่ะ” นีราก้มหน้าลงไม่ กล้าเงยหน้ามองเขา แค่เพียง โดษณเข้าใกล้เธอ หัวใจ ของเธอก็จะเต้นเร็วขึ้น แก้มก็จะเปลี่ยนเป็นสีแดง

“กินข้าวด้วยกัน”

โฆษณพูดขรึมๆ

เมื่อมองเห็นอาหารบนโต๊ะ โตษณก็เกิดความ ประหลาดใจเล็กน้อย เขาคิดว่าคนที่มาจากตระกูลอัน มั่งคั่งอย่างนีราสิบนิ้วย่อมไม่เคยจะต้องหยิบจับงาน บ้านอะไร แล้วก็คงทําอาหารไม่ได้ด้วย

แต่ว่าในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง บนโต๊ะกลับมีอาหาร อย่างเรียบร้อยทั้งหมดสี่อย่างและมีพร้อมทั้งสีและกลิ่น หอมครบครัน

“เพราะว่าเป็นเวลาเร่งด่วน เลยรีบทำได้ไม่กี่อย่าง” นี ราที่ยืนอยู่ข้างๆอธิบาย “คุณลองทานดูนะคะ”

“อืม” โฆษณเอ่ยขึ้นเบาๆ

นีรานั่งดูเขากินช้าๆเป็นเวลาเกือบยี่สิบนาที ก็กินข้าว ไปทั้งหมดสองชาม

“ฉันตุ๋นซุปไว้ คุณจะดื่มเลยมั้ยคะ?”

เห็นว่าโฆษณไม่ตอบอะไร นีราเลยหยิบถ้วยเล็กๆแล้ว เดินเข้าไปในครัว

ก่อนหน้านี้ เธอเองก็ไม่ชอบการทำอาหารเลย แต่หลังจากที่เธอได้พบกับโตษณที่งานเลี้ยงเมื่อตอนอายุสิบ หก เธอก็สาบานว่าจะทำอาหารเพื่อเขาไปตลอดชีวิต ด้วยเหตุนี้ เธอจึงรบเร้าแม่ของเธออยู่ทุกวันให้สอนเธอ ทําอาหาร

“ลองชิมดูนะคะ” นีรามองโฆษณอย่างคาดหวัง เธอ ชอบที่เขาที่กินอย่างเงียบๆแบบนี้ ราวกับได้ย้อนเวลา ไปเมื่อหกปีก่อน ช่างเป็นช่วงเวลาที่ดี

มองเห็นซุปซี่โครงรากบัวบนโต๊ะ มือของโฆษณก็กำ หมัดเอาไว้แน่น

“โฆษณคะ นี่คือซุปที่ฉันทำเพื่อคุณเป็นพิเศษ คุณ ลองชิมดูนะคะ”

“ผมต้องการให้คุณป้อน ถ้าคุณป้อนมันถึงจะอร่อย”

ทันใดใบหน้าหนึ่งที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา ทำให้ในใจของเขารู้สึกกระตุก

“โฆษณ…” นีราลุกขึ้นอย่างตื่นตระหนกทันที เธอเอง ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร

จู่ๆดวงตาของโฆษณก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายขึ้นมา เขามอง ไปทางนิราอยู่นานโดยไม่พูดอะไร

“เป็นอะไรไป?”

นีราเห็นความโกรธเคืองจากแววตาของโฆษณ ทำให้เธอนึกถึงในคืนวันแต่งงานที่เขาจับคอของเธอเอาไว้ แล้วพูดพร้อมกับแววตาที่โกรธแค้นว่าเขาจะแต่งงาน เพื่อทรมานเธอ

ทันใดนั้น โตษณก็ใช้มือคว่ำโต๊ะอาหารลงบนพื้น เมื่อ มองดูพื้นที่เละเทะไปหมด ใบหน้าของนีราก็เปลี่ยนเป็น สีขาวซีดทันที ทันใดนั้นโตษณก็เปลี่ยนกลับมาเป็นคนที่ แบบเคยเป็น

จู่ๆโตษณก็เดินมาด้านหน้าแล้วใช้มือขวาคว้าเอวเธอ เอาไว้ : “นีรา คุณต้องการที่จะแต่งงานกับผมจริงๆเห รอ?”

“ฉัน…”

นีรายังไม่ทันที่จะตอบ โตษณก็จูบลงบนริมฝีปากของ เธอโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

“โฆษณ คุณทำอะไรน่ะ!”

“โฆษณคุณปล่อยฉันนะ!”

น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงพราวลงจากมุมของดวงตาของนีรา ภาพลวงตาที่สวยงามของโฆษณกำลังเลือนหายไปทีละ น้อย

ดูเหมือนว่าโฆษณจะมองไม่เห็นความมพอใจของเธอ เขาฉีกทิ้งกระโปรงเธอขาดออกจากกันอย่างหุนหัน พลันแล่น หลังจากระบายความต้องการกับเธอติดกันสองครั้ง แล้วโฆษณหลับไป

มองไปบนเตียงที่ยุ่งเหยิง แล้วยังมีชายหนุ่มที่หลับให ลอยู่ นีราค่อยๆเปิดผ้าห่มออกอย่างระมัดระวัง

“ไม อย่าไปนะ”

โตษณเอื้อมมือมาจับมือเธอไว้

คำพูดของเขาราวกับกระแทกเข้ามาที่ศีรษะของนีรา

“ไม ผมต้องการคุณ อย่าไปเลยนะ”

ท่ามกลางความฝัน โฆษณเอ่ยขึ้นอย่างเจ็บปวด

“ชิตชไม?” นีราพูดเสียงเบาวนไปมาซ้ำๆ เธอคว้า เสื้อผ้าที่ถูกโยนลงบนพื้นแล้วเดินออกจากห้องไปอย่าง เงียบๆ โชคดีที่คฤหาสน์นั้นใหญ่มากพอ เธอจึงไม่ต้อง นอนอยู่ข้างๆโฆษณ

หากว่าเขาไม่ได้รักเธอ เธอก็ไม่ต้องการเปลือกนอก ของเขา

นอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่เย็นเยียบในห้องรับแขก แล้ว ใจของนีราก็เย็นเยียบตามไป

“ หนูกำลังจะแต่งงานกับตระกูลภูลพิพัฒน์แล้วนะ แม่ ขอให้ลูกมีความสุขนะ
“พ่อดูแล้วโดษณนั้นดีกับลูกจริงๆ พ่อเชื่อว่าลูกจะต้อง มีความสุขแน่นอน”

นีราคิดถึงคืนวันก่อนงานแต่งงานหนึ่งวัน พ่อแม่ของ เธอกอดเธอไว้แล้วกล่าวคำอำลาอย่างไม่สามารถตัดใจ ได้ ในเวลานั้น ถึงแม้ว่าเธอจะเศร้าใจ แต่เธอก็ยังมี ความหวัง

แต่มาตอนนี้ ในสถานที่แปลกประหลาดไม่คุ้นชิน นี้ เธอต้องใช้ค่ำคืนอันยาวนานเพียงคนเดียว ที่เธอ สามารถทำได้มีเพียงกล้ำกลืนความเศร้าและความคับ ข้องใจทั้งหมดลงไปเท่านั้น