บทที่ 9 ทำลายให้สิ้นซาก

คำพูดเพียงสามคำที่สั้นๆนั้น, ทำให้เหยียนเส้าคุน ถึงกับตัวสั่นสะท้านไป

แต่หลังจากที่ใจเต้นแรงอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก็เป็นความ โมโหที่ยิ่งรุนแรงขึ้น

“ปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ, ถึงกล้าเกลียดฉัน ? ทุก อย่างที่เธอมีอยู่ตอนนี้ฉันเป็นคนให้ทั้งนั้น!

เหยียนเส้าคุนสอดแทรกเข้าไปถึงจุดที่ลึกสุด, พุ่ง ชนอย่างดุดันบ้าคลั่งจนเกือบจะถึงขั้นซาดิสต์

จนการสัมผัสที่เต็มไปด้วยการลงโทษนี้จบลง , เหยี ยนเส้าคนก็หยิบกางเกงขึ้นก้าวเท้ากว้างเดินจากไป.

“ถังเหยา , ถ้าเธอนอกใจฉันอีก , ฉันจะทำลายเธอ ให้สิ้นซากอย่างแน่นอน !

ประโยคเดียวที่เขาพูด, ก็ได้กำหนดจุดจบของชะตา ชีวิตถังเหยาไปแล้ว

ต่อให้ตาย, เธอก็เป็นได้แค่ผู้หญิงของเขาเหยียน เส้าคน.

ถังเหยารู้สึกแน่นที่หน้าอก , แล้วมีเลือดไหลขึ้นอยู่ในลำคอ, และเลือดสีแดงเข้มก็พุ่งออกมาเต็มปาก…….

เหยียนเส้าคุน , ถ้าฉันตายไป , คุณจะรู้สึกเสียใจ บางสักนิดไหม ?

ถังเหยารู้สึกเวียนหัวแล้วก็นอนหลับไป, กระทั่งถึง เช้าวันรุ่งขึ้น , นอกประตูห้องขังมีเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายดัง ลอยมา เธอถึงได้ตื่นขึ้นมา.

“ฮูหยิน, ตื่นมาเดินทางเถอะครับ “นายทหารคน หนึ่งที่นำเสียงแหบบางเดินเข้ามา

ถังเหยาขยี้ดวงตาทั้งสองข้างเบาๆ , ตอนนี้เธอมอง อะไรก็เป็นภาพที่ซ้อนกัน.

“ไปไหน ? ในปากของเธอยังคงมีกลิ่นคาวเลือดที่

ฉุนอยู่

“คุณไปแล้วก็จะรู้เอง” นายทหารไม่ได้พูดอะไร มาก , ดึงตัวถังเหยาแล้วเดินตรงออกไปข้างนอก, และ ท่าทางก็ดูรีบร้อนเล็กน้อย

ถังเหยาถูกท่าทางที่เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วนี้ทำ เอาไอค่อกแค่กขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็สำลักขึ้นมาอย่าง กะทันหันทีหนึ่ง, บนพื้นที่ปกคลุมไปด้วยหญ้าแห้งก็มีเลือดสีแดงเข้มหยดลง

นายทหารก็หงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย , เลยยกตัวถัง เหยาขึ้นแบกแล้วเดินก้าวเท้ากว้างออกไป

ในป่าที่มีหน้าผากลึกชัน

ถังเหยาถูกโยนลงบนพื้นอย่างรุนแรง , พื้นหินใน ยามเช้า, มีความเปียกชื้นของรอยตะไคร่อยู่ , และยังมี หิมะที่ยังไม่ทันได้ละลายเกาะอยู่

เธอพยายามออกแรงกระพริบตาเบาๆ, นานมากถึง มองเห็นว่าคนที่คลุมตัวอย่างมิดชิดที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือ ชิงชิง

“คุณพี่. “ซู่ชิงชิงถอดผ้าปิดปากออก, สีหน้านิ่ง

เฉย

“ซู่ชิงชิง , ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าลูกของเธอ, ถัง เหยาที่ร่างผอมบางหนาวจนตัวสั่น , แม้กระทั่งเสียงพูด ยังตะกุกตะกัก.

ซู่ชิงชิงมองตาไปมา, จากนั้นก็ไอคอกแค่กเบาๆที หนึ่ง : “ฉันรู้ , แต่ว่าเขาก็เหมือนกับคุณพี่ , ต่างก็กำลัง ขวางทางเดินของฉันอยู่
ถังเหยาจ้องมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ : “หรือว่า เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเหยียน……

“ในเมื่อไม่มีหลักฐานที่จะเอาผิดได้แล้ว “ซู่ชิงชิง ยักคิ้วที่โค้งสวยขึ้นเบาๆ, เห็นสีหน้าถังเหยาแสดงออก ถึงความสงสัยเล็กน้อย “ว่าแต่คุณพี่เถอะ…….

คุณพี่อยากจะมีชีวิตอย่างทุกทรมาน, หรือว่าตายไป อย่างสบายตัวกันล่ะค่ะ ?

ถังเหยาไม่ได้มองความตายเป็นสิ่งน่ากลัวอีกต่อไป แล้ว , วินาทีนี้ที่ได้ยินซู่ชิงชิงพูดแบบนี้, ก็ไม่ได้มีอารมณ์ ความรู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย

“สัตว์เดละฉานมันยังรักลูกตัวเองเลย, เธอต้องตก นรกหมกไหม้แน่ เธอรู้สึกเสียใจแทนเด็กที่เพิ่งคลอด ออกมาได้เพียงแค่สองสามวัน

“นรกฉันไม่สนใจหรอก , แต่ฉันกลับตั้งหน้าตั้งตารอ มากที่จะได้เห็นท่านนายพลผลักคุณพี่ลงไปในหน้าผาลึก นี้กับมือ….……..

ซู่ชิงชิงพูดด้วยรอยยิ้ม, นัยน์ตา ไม่แสดงอารมณ์ อะไรเลยแม้แต่น้อย
แต่เพียงแค่รอยยิ้มนั้น ก็ทำให้ถังเหยารู้สึกขนลุก ไปทั่วทั้งตัว

นายทหารมัดซู่ชิงชิงเอาไว้ข้างหน้าผา, จากนั้น ก็ถอดชุดทหารบนตัวออก , เลยทำให้เห็นเสื้อนักโทษ ประหารที่สวมอยู่ข้างใน

ถังเหยามองดูท่าทางพวกเขา ก็เข้าใจในทันที

เพียงชั่วครู่ , เสียงฝีเท้าของม้าที่วิ่งอย่างเร่งรีบก็ดัง ใกล้เข้ามา , เหยียนเส้าคนที่สีหน้าดุร้ายก็ได้ควบม้าวิ่ง มาตามลำพัง , โดยไม่ได้พาลูกน้องมาด้วยเลยแม้แต่คน เดียว

“ถังเหยา , ปล่อยตัวชิงชิง ! “เหยียนเส้าคุนตะคอก ไป , แล้วยกปืนที่แนบอยู่บนเอวขึ้นมา

ถังเหยายิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก, หัวใจราวกับตาย

ภาพเหตุการณ์แบบนี้ , เธอคิดเอาไว้อยู่แล้ว

นักโทษประหารคนนั้นที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้นด้วยนำ เสียงแหบบาง : “ขอเพียงแค่ท่านนายพลนำเงินมามาก พอ, เจ้านายเราก็ไม่มีทางที่จะทำร้ายคุณนาย !
เหยียนเส้าคุนมองถังเหยาอย่างโมโห , จนถึงขั้น ควันออกหู

“ต้องบีบบังคับให้เธอกับฉันเดินมาถึงจุดนี้กันเลยเห รอ ? “เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด

ถังเหยายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย, สีหน้าแสดงออกถึง ความเศร้าใจ.

“ฉันกับซู่ชิงชิง , คุณเลือกใคร ? “เธอยิ้มแล้วถาม ขึ้น, โดยไม่ใจสนใจปากกระบอกปืนสีดำที่ชี้หน้าตัวเอง อยู่

“ถังเหยา , เธอสร้างเรื่องวุ่นวายในบ้านฉันก็อดทน ได้ , แต่การที่สมรู้ร่วมคิดกับนักโทษประหารในห้องขัง โทษถึงประหารชีวิตเลยนะ , เธอตั้งสติให้ดีๆหน่อย ! “เห ยียนเส้าคนพูดด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด

ประหารเหรอ ? ตอนนี้เธอก็เหมือนกับตายทั้งเป็นอยู่

แล้ว.………

ถังเหยาเดินถอยหลังไปก้าวหนึ่ง, ก็รู้สึกว่าการตาย เป็นเหมือนการที่ถูกปลดปล่อย

“เหยียนเส้าคน , ฉันไม่ต้องการคุณแล้ว น้ำเสียงของเธอถูกลมพัดพาไป, และมีเสียงสะท้อนกลับดังขึ้น กลางหุบเขา

ใจของเหยียนเส้าคนสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ , ตามมาด้วยความรู้สึกว่างเปล่าที่ไม่เคยมีมาก่อน

“ในวันแต่งงานเราสาบานกันเอาไว้……..จะรักจนถึง วินาทีสุดท้ายของชีวิต, ฉันทำได้แล้ว , แต่คุณล่ะ ??

เธอรู้สึกปวดแน่นในปอดขึ้นมาอีกครั้ง แล้วไอออก มาเป็นเลือดอยู่สองสามครั้ง

ถังเหยายิ้มอย่างขมขื่น ใช้มือที่บวมแดงเพราะ อากาศที่หนาวเช็ดคราบเลือดบนริมฝีปากออก : “ฉัน ไปหาหมอตู้ก็เพื่อตรวจโรคจริงๆ , ทำไมคุณไม่ยอมที่จะ เชื่อ ? ”

เธอไม่ได้มองดูสีหน้าของเหยียนเส้าคุนเลยแม่แต่ แวบเดียว , แล้วก้าวเท้าเดินไปทางซู่ชิงชิงที่ถูกมัดอยู่ข้าง หน้าผาอย่างตัวสั่น

“อืม…” ชิงชิงถูกเทปพันเอาไว้ที่ปาก, มองเหยี ยนเส้าคนอย่างหวาดกลัว

ถังเหยาก้มตัวลงเก็บมีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมา บางคนแสดงละครเก่งครบเครื่องอบด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“ถ้าฉันบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้าทั้งหมดนี้ เธอกับนักโทษประหารคนนั้นเป็นคนจัดฉากขึ้นมา , เด็ก นั้นเธอก็เป็นคนฆ่าเองกับมือ……..

เธออยากจะใช้มีดกรีดเทปที่พันบนปากของซู่ชิงชิง ออก , เพื่อให้เหยียนเส้าคนฟังคำอธิบายจากผู้หญิงคนนี้ เอง

“ปัง !! เสียงปืนดังสนั่นกึกก้องขึ้น, ดังจนทำให้ นกในป่าต่างบินหนี้กันอย่างวุ่นวาย

ถังเหยาก้มหน้าลงมองบนหน้าอกที่มีเลือดไหลออก มา , ลมหายใจที่ว้าวุ่นกลับรู้สึกสดชื่นผิดปกติในกลางป่า ลึกที่กว้างใหญ่

“สุดท้ายแล้ว……………ก็ไม่เชื่อใจฉัน

เธอหลับตาลง , แล้วล้มตัวไปด้านหลัง , ลอยหล่น ลงในหน้าผาที่ลึกจนมองไม่เห็นกันผา