บทที่ 6 เขายังเสียว

ใจของถังเหยาราวกับถูกมีดที่แหลมคมดิ่งแทงอย่าง แรงไปทีหนึ่ง , ความเจ็บปวดประทุขึ้นอย่างชัดเจนและ ต่อเนื่อง.

“เธอพูดว่าอะไรนะ ? “เธอพึมพำแล้วจ้องมองสาว ใช้คนนั้น, แขนขาทั้งสองข้างต่างเย็นเยือกไปทั่ว

เสี่ยวชียิงอยู่ที่ลานลูกแพร์, ที่พักของซู่ชิงชิง,

ถังเหยารีบวิ่งไปอย่างทรงตัวไม่ค่อยอยู่ , เมื่อเห็น เสี่ยว ที่นอนอยู่กับพื้น, บนตัวเต็มไปด้วยเลือด, และมีรู กระสุน หนึ่งบนหน้าอก

“เสี่ยว, ถังเหยาตัวอ่อนระทวยอยู่บนพื้น, แล้ว ร้องเรียกชื่อเธออย่างเสียงเบา

เสี่ยวชีลืมตากว้าง , นัยน์ตาแสดงออกถึงความตื่น ตกใจและสิ้นหวัง, มือทั้งสองข้างกำผ้าเช็ดหน้าสีพุทรา แดงผืนนั้นเอาไว้แน่น

เลือดบนหน้าอกของเธอได้ไหลมาบันจบกลายเป็น หนึ่งเดียวกับสีของผ้าเช็ดหน้าผืนนั้น

“เธอจงใจที่จะทำร้ายคุณนายรองซู , ถ้าเมื่อกี้ผมไม่ ยิงไป , พวกเขาก็คงจะตายไปทั้งสองคนแม่ลูกแล้ว
ในมือของเหยียนเส้าคุนยังกำปืนเอาไว้แน่น , นัยน์ตาไม่มีไออุ่นเลยแม้แต่น้อย

ถังเหยาเงยหน้าขึ้นมองดูเขา, นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความเจ็บปวดที่อธิบายไม่ถูก

“เสี่ยวชีเป็นสาวใช้ที่ถือเทียนชีวิตคู่ในคืนวันแต่งงาน ของเรา , เธออยู่เป็นเพื่อนฉันมาเจ็ดปี, คุณยิงเธอได้ยัง ไงกัน……..ถังเหยาน้ำตาไหลอาบท่วมหน้าไปนานแล้ว

ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า , ต่อสู้ในสนามรบ , ฆ่าคนไป

นับไม่ถ้วน—————

แต่ทำไมเขาถึงยิงเสี่ยวได้, ยิงคนที่เป็นสักขี พยานในชีวิตแต่งงานของพวกเขาได้ยังไง ?

“คุณพี่ , หรือชีวิตลูกของฉันกับท่านนายพล, ยัง ไม่มีความสำคัญเท่าสาวใช้คนหนึ่งอย่างงั้นเหรอ ? “ตู่ ชิงชิงร้องไห้สะอื้นแล้วซบเข้าในอ้อนแขนของเหยียนเส้า คุน, ท้องของเธอโตจนเสื้อแทบจะใส่ไม่ได้แล้ว

“เสี่ยวชนิสัยเงียบเรียบร้อย , ไม่เคยที่จะทำเรื่อง

แบบนั้น, วันนี้คุณยิงเธอ, ถ้าอย่างนั้นก็ยิงฉันไปด้วยเลย
ถังเหยายังคงไม่ได้สนใจซู่ชิงชิง , เธอไม่เชื่อว่า เสี่ยวชีจะทำร้ายผู้หญิงคนนี้ได้ , อีกทั้งยังเข้าไปในลาน ลูกแพร์เพียงตัวเดียวด้วย

แต่เธอยิ่งไม่อยากจะเชื่อ , ผู้ชายคนนั้นที่บอกว่าจะ ไปซื้อเหล้าบ๊วยให้ตัวเอง , กลับมายืนยิงคนที่สำคัญที่สุด ของเธอตายไปในชั่วพริบตา

ใจของถังเหยาที่เพิ่งจะถูกเหยียนเส้าคนประคบจน อุ่นขึ้นในเวลาหนึ่งเดือนมานี้ ก็เยือกเย็นราวกับนำแข็ง 9 ขึ้นอีกครั้ง.

ผู้ชายคนนี้เป็นหนามที่ทิ้งแทงอยู่ในกระดูกของ เธอ , ดูดเลือดของเธอ , กัดกินเนื้อของเธอ , ทำให้เธอ เจ็บปวดอย่างแสนสาหัส

“พาฮูหยินกลับลานดอกบ๊วย, ไม่มีคำสั่งของฉันก็ ห้ามออกมา ! ”

นัยน์ตาของเหยียนเส้าคนแสดงออกถึงความดุร้าย ราวกับจะกลืนกินคน, แล้วยกปืนขึ้นยิงไปบนท้องฟ้าที่มืด สลัวไปสามครั้งด้วยความโมโห
“ปังปังปัง”

ซู่ชิงชิงตกใจจนกรีดร้องขึ้นมา , ถังเหยากลับนั่ง อย่างแนบนิ่งอยู่ข้างร่างของเสี่ยว, ราวกับรูปปั้นที่ไร้ซึ่ง ชีวิต.

เมื่อลานดอกบ๊วยขาดเสียวไป, ก็หนาวเย็นราวกับ วังต้องห้าม.

ผ่านไปเดือนหนึ่ง , เหยียนเส้าคุนก็ได้ถอดคำสั่งที่ ห้ามถังเหยาออกไปข้างนอก

ขณะเดียวกันทุกสามถึงห้าวันก็มักจะสั่งให้คนส่ง เหล้าบ๊วยมาให้, แต่ถังเหยาวางไว้จนขึ้นราก็ไม่เคยที่จะ แตะต้องมันเลย.

เหล้าบ๊วยที่สีแดงสดและเย็นนั้น, ดูเหมือนเลือดบน หน้าอกของเสี่ยวชีในวันนั้นเป็นอย่างมาก

ทันใดนั้นถังเหยาก็เบื่อหน่ายแล้วกับการที่ต้องนั่งรอ ความตายอยู่อย่างไร้ความหมายแบบนี้

เมื่อก่อนเธอเคยนึกว่าถ้าตัวเองไปจากเหยียนเส้า คุน , จิตวิญญาณก็จะแตกสลายไป
แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่า , การที่อยู่ข้างกายเขา , ตั้งหาก ที่เป็นความสุขทรมานที่ใหญ่ที่สุด.

ไม่นาน , ที่ลานลูกแพร์ก็มีข่าวดีดังลอยมา, ชิงชิง ได้คลอดลูกชายคนหนึ่งออกมาก่อนกำหนด , ปลอดภัย ทั้งแม่และเด็ก.

เหยียนเส้าคนดีใจจนแจกเงินรางวัลให้กับทุกคนใน จวนนายพล, และอยากประกาศข่าวดีนี้ให้รู้กันทั้งเมือง เลยในทันที.

ฮูหยินเหยียนรอมานานนับหลายปีในที่สุดก็ได้หลาน ชายคนแรกมา ก็ดีใจจนแทบจะหฺปปากไม่ลง

เธอไปดูหลานที่ลานลูกแพร์ทุกวัน , อยากที่จะอุ้ม หลานคนแรกกลับไปเลี้ยงดูที่ลานของตัวเองเหลือเกิน.

“สะใภ้ซ่, เธอกับเส้าคนต่างก็ตาสองชั้นทั้งคู่ , ทำไมตาของหลานคนโตถึงเป็นชั้นเดียวได้ละ ? ”

ฮูหยินเหยียนจ้องมองเด็กทารกที่ผิวขาวอมชมพูอยู่ เป็นเวลานาน, ก็ค่อยๆรู้สึกว่าเด็กดูไม่ค่อยเหมือนลูกชาย ของตัวเองเลย

ซู่ชิงชิงตัวแข็งทื่อขึ้นมา, นัยน์ตาแสดงออกถึงความตื่นตกใจเล็กน้อย.

“คุณชายน้อยยังเด็กอยู่ค่ะ , รอให้โตขึ้นกว่านี้ จะต้องเหมือนกับท่านนายพลอย่างกับแกะแน่นอนเลย ค่ะ ! “แม่นมที่ยืนอยู่ด้านข้างรีบพูดตอบขึ้นมาทันที

ซู่ชิงชิงกระตุกที่มุมปากเบาๆ : “ใช่แล้วค่ะ, ตอน

นี้ยังเป็นเด็กทารกน้อยยังดูไม่ออกว่าจะเหมือนใครกัน แน่..………

ฮูหยินเหยียนนึกคิดไปมา , แล้วพยักหน้าเบาๆ, และตัดความสงสัยไปในที่สุด.

รอจนฮูหยินเหยียนกลับไป , ซู่ชิงชิงก็สั่งให้แม่นม อุ้มลูกมาวางไว้ข้างกายตัวเอง,

เธอมองดูดวงตาทั้งสองข้างที่ดำเงาของเจ้าตัวเล็ก ในใจรู้สึกกังวนไม่หยุด

ดวงตาคู่นี้เหมือนใคร , เธอรู้ดียิ่งกว่าใครทั้งหมด…….

เพียงแค่ครั้งเดียว , ทำไมถึงติดมาได้ ?

ซู่ชิงชิงโมโหจนกำผ้าที่คลุมตัวของเด็กเอาไว้แน่น แต่กลับเป็นเพราะการที่กำแรงไปเลยรัดเข้ากับตัวลูก
“อุแว้—————”ลูกเลยร้องไห้เสียงดังขึ้นมาทันที , ร้อง หนักจนสีหน้าม่วงแดง

“ร้องอะไรกัน ! ใครให้แกเกิดมาหน้าไม่เหมือนพ่อ ไม่เหมือนแม่ล่ะ ! !

ซู่ชิงชิงหงุดหงิด, เลยโยนเด็กลงบนเตียงไป

ยังไงก็ปิดบังความจริงไปไม่ได้ , เด็กคนนี้ถ้าโตขึ้น กว่านี้, ใบหน้าก็จะเข้าที่ , ถึงเวลานั้นเธอควรจะอธิบาย กับเหยียนเส้าคุยยังไงดี ?

อีกทั้ง , พ่อของเด็กกับเหยียนเส้าคุนยังมีความ สัมพันธ์แบบนั้นอีกด้วย…….

พอนึกถึงผู้ชายคนนั้นซู่ชิงชิงก็รู้สึกปวดหัวเหมือน ,

จะแตก

ตอนนั้นเอง , นอกประตูก็มีเสียงพูดรายงานดังลอย มา, ถังเหยามาเยี่ยมดูเด็ก

ซู่ชิงชิงยักคิ้วเบาๆ , นัยน์ตาแสดงออกถึงความเจ้า เล่ห์เล็กน้อย.

“รีบเชิญเข้ามา