บทที่ 10 สูญเสียเธอไปตลอดกาล

ลม , พัดผ่านข้างหูดังหิ้วๆ

ราวกับสัตว์น้อยใหญ่กำลังเสียใจ , และกำลังให้ ครวญคราง

ถังเหยายังไม่ทันสัมผัสถึงความเจ็บปวดที่กระดูก แตกละเอียดตอนร่างยกลงบนพื้น , ก็สงบไปก่อนเพราะ การที่เสียเลือดมากเกินไป……

เหยียนเส้าคุนลืมตาที่แดงก่ำทั้งสองข้างเอาไว้ กว้าง , มือที่ถือปืนสั่นไม่หยุด

“ใครเป็นคนยิง ? ใครเป็นคนยิง !

เขาหันหลังไป , ตะคอกเสียงดังลั่น , นัยน์ตาดูดุร้าย ราวกับสามารถฉีกร่างคนออกเป็นชิ้นๆ

นักโทษประหารคนนั้นหายตัวไปแล้ว , มีแต่ซู่ชิงชิง ที่ยังคงถูกมัดอยู่ข้างหน้าผาด้วยท่าทางที่น่าสงสาร

“เออ…..สีหน้าเธอขาวซีดลงเพราะอากาศที่หนาว เย็น, นำเสียงที่ร้องให้ช่วยก็เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

เหยียนเส้าคนเดินไปทางซ่ชิงชิงอีกละก้าว , ใช้มีดตัดเชือกที่มัดบนตัวของเธอออก, และแกะเทปที่พันอยู่ บนปากของเธอออกไปด้วย.

“ท่านนายพล ชิงชิงร้องไห้ออกมาและอยาก จะกระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเหยียนเส้าคน , แต่กลับ ถูกเหยียนเสําคนหยุดเอาไว้

“เธอไปดูหน่อยสิ, ว่าถังเหยายังอยู่หรือ เปล่า……..เหยียนเฝ้าคนไปตรงจุดที่ถังเหลายกลงไป , แล้วสั่งให้ซู่ชิงชิงเดินเข้าไปดู

ชีวิตนี้, เขาไม่เคยรู้สึกอ่อนแอเหมือนวินาทีมาก่อน เลย , ไม่มีความกล้าแม้กระทั่งจะเดินไปดูความจริงกับตา ตัวเอง

ซู่ชิงชิงขาวซีดราวกับกระดาษ , เธอแนบตัวอยู่กับ พื้นด้วยขาที่อ่อนระทวยทั้งสองข้าง , แล้วกอดขาของเขา เอาไว้แน่น

“ท่านนายพล, ชิงชิงทั้งหนาวทั้งกลัว , ท่านกอด ชิงชิงหน่อยได้ไหมค่ะ………เธอตัวสั่นสะท้าน, นัยน์ตา แสดงออกถึงความตื่นตกใจและหวาดกลัว

เธอไม่อยากไปที่ข้างหน้าผานั้น และไม่อยากไปดู ว่าร่างของถังเหยายังแขวนอยู่บนโขดหินหรือเปล่า !
ในตอนนั้นเอง, ด้านหลังก็มีเสียงฝีเท้าที่ดังสนั่น ลอยเข้ามา , ลูกน้องคนสนิทของเหยียนเฝ้าคน ก็ได้พานายทหารควบม้าไล่ตามมาเป็นกลุ่มใหญ่

“ท่านนายพล ! เมื่อครู่มีนักโทษประหารในห้องขัง วิ่งไปทางทิศตะวันออก , ถูกเรายิงตายไปแล้วครับ ! “K ทำความเคารพแบบทหาร , แล้วพูดรายงานอย่าง เข้มขรึม

เหยียนเส้าคุนหรี่ตาลงทันที , ยกมือขึ้นตบหน้า ไปทีหนึ่ง.

“เจ้าโง่ ! ฉันบอกให้แกยิงงั้นเหรอ ? “ตบนี้ของเขา รุนแรงมาก , ทำเอาถึงกับเลือดกำเดาไหลออก มา

“ระยะห่างไกลเกินไปไม่สามารถจับตัวได้, ทำได้ แค่ยิงก่อนแล้วค่อยตรวจดูร่าง , ขอให้ท่านนายพลอภัย ให้ด้วยครับ ! “KEE ยืนนิ่งไม่ขยับตัว , พูดด้วยท่าทีที่ แน่นิ่ง.

เหยียนเส้าคนสูทหายใจเข้าลึกๆที่หนึ่ง, ในที่สุดก็ ค่อยๆเก็บอารมณ์โกรธไปเล็กน้อย.

เขามองดูรอยคราบเลือดที่กำลังถูกหะมีปกคมไปจนสีเริ่มจางลงที่ข้างหน้าผา, ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวในใจก็ ขยายวงกว้างขึ้น

“นายสั่งคุณนาย กลับไป, คนอื่นๆเดินอ้อมทางลัด ไปกันผา…….หาตัวฮูหยิน เสียงเหยียนเส้าคนมีความ รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

ซู่ชิงชิงสะอื้นและไม่กล้าปฏิเสธ, #ก็ได้แค่ทำ ตามคำสั่ง

เมื่อตรงหน้าผาเหลือเพียงแค่เหยียนเสําคน , เขา เดินไปตรงรอยคราบเลือดนั้นอย่างไร้เรี่ยวแรง , ราวกับ ต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ในตัวเพื่อเดินในทุกย่ามก้าว

กันผาปกคลุมไปด้วยเมฆ, ทั้งชันและแคบ, มองไม่ เห็นร่องรอยของถังเหยาเลยแม้แต่น้อย

ผู้หญิงคนนั้น , ตกลงไปแล้วจริงๆอย่างงั้นเหรอ ?

“เหยาเหยา……..ในใจของเหยียนเส้าคนราวกับถูก ทึ่งแทงจนเป็นรู , สายลมที่เยือกเย็นพัดผ่านนั้นเข้าไป กลางใจ , ทำให้เลือดทั้งหมดในตัวของเขาราวกับแข็งตัว ไป.

ที่เขาชี้ปืนไปยังเธอ , แค่อยากจะให้เธอตั้งสติขึ้น,แต่เขาไม่ได้ยิงออกไป

นักโทษประหารนั้นเรียกเธอว่าเจ้านายไม่ใช่หรอก เหรอ ? แล้วทำไมถึงต้องเดินอ้อมไปด้านหลังของตัวเอง แล้วยิงเธอไปนัดหนึ่งอย่างตั้งใจเอาชีวิต ?

เหยียนเส้าคนปวดหัวราวกับจะแตกออก , ไม่มีแม้ กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะตะโกนเรียกชื่อถังเหยากับหน้าผาลึก ช่นนั้น.

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ , ทำไมถึงเป็นแบบนี้…….

เหยียนเส้าคุนคุกเข่าอยู่บนพื้น, ถอดถุงมือออกแล้ว ลูบไปเบาๆบนคราบเลือดที่หยดอยู่บนพื้นนั้น

ภาพจำในอดีตที่ได้ใช้เวลามาร่วมกับถังเหยาทุกภาพ ค่อยๆผุดขึ้นมาในหัว , ท่าทาง, รอยยิ้ม, และสายตาของ เธอ , ความออดอ้อนและท่าทางที่ร้องไห้ของเธอ , ไม่ เคยชัดเจนมากเหมือนวินาทีนี้มาก่อนเลย

บางทีบนโลกใบนี้อาจมีการจากลาที่เป็นแบบนี้อยู่, มาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนทำให้คนทำอะไรไม่ถูก , แต่ก็กลับ ทำให้เรารู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าเรานั้นได้สูญเสียเธอไป ตลอดกาลแล้ว…….
“ทำไมถึงไม่ต้องการผมแล้ว ? ชีวิตนี้ของคุณมันสั้น แค่นี้เองงั้นเหรอ…..สัญญากันไว้ว่าจะอยู่ด้วยกันจนแก่ เฒ่าไม่ใช่หรือยังไง ? สัญญากันแล้วว่าจะมองดูผมชนะ ศึกทั้งสี่ทิศ , แล้วยุติสงครามไม่ใช่เหรอ ?

เหยียนเส้าคนก้มหน้าลงอย่างเจ็บปวด, ไหล่ทั้งสอง ข้างสั่นสะท้าน

“ปัง ! “เสียงปืนดังขึ้น

เหยียนเส้าคุนตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที , กระสุนยิงเข้า กลางหลังทะลุออกกลางอกของเขา

เขามองหันไปอย่างไม่อยากเชื่อ : “แก….……