บทที่ 1 เต็มไปด้วยกลิ่นไอของผู้หญิง

ปีคริสต์ศักราช 1934 , โรงพยาบาลเขตกองทัพ ทหาร

“ฮูหยิน, โรคนี้ของท่านจำเป็นต้องรีบไปรักษา ที่ต่างประเทศ , ถ้ายิ่งปล่อยไว้นานก็ยิ่งอันตรายต่อ ชีวิต…….สีหน้าของหมอดูหนักหนวง

ถังเหยาพยักหน้าเบาๆ, พูดอย่างยากลำบากเล็ก น้อย : “ฉันรู้แล้ว , คุณก็จ่ายยาให้ฉันเพิ่มขึ้นอีกหน่อย , ฉันจะลองกินดูอีกสักระยะหนึ่ง

“ท่านนายพลต้องรู้อาการป่วยของท่าน………หมอ ถอนหายเชือกหนึ่ง

ถังเหยาพูดตัดบททันที : “อย่าบอกเหยียนเส้าคน, เขาจัดการเรื่องรบสำคัญกว่า

หากเขารู้ว่าตัวเองป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่หาย ก็ คงจะประโคมเสียงกลองแต่งคุณนายใหม่เข้าจวน ?

ถังเหยาคิดไปอย่างโศกเศร้า , และรู้สึกแน่นที่ หน้าอก.

เมื่อออกไปจากโรงพยาบาล, ถังเหยานั่งบนรถ ลาก , ตรงกลับไปที่จวนนายพล
ตกคำ , หิมะแรกปรวยปลาย

ถังเหยากินยาเสร็จ , ดวงตาทั้งคู่จ้องมองหิมะที่ตก ปรวยปลายนอกหน้าต่าง

ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานกับเหยียนเส้าคุนมา, หิมะแรก ของทุกปีมักจะตกในวันเกิดวันนั้นของเธอ

แต่ปีนี้ , ใจในการชื่นชมหิมะของถังเหยาได้ตายด้าน

ไปแล้ว

“แอ๊ด~”

ประตูห้องถูกคนผลักออก, เสียงฝีเท้าที่หนักหน่วง เดินใกล้เข้ามา , พร้อมกับลมหนาวที่เยือกเย็น

ถังเหยาตัวสั่นไปทีหนึ่งอย่างควบคุมตัวไม่ได้, แต่ หลังจากที่เห็นรองเท้าทหารที่ยาวถึงเข่าคู่นั้น, ก็ถึงกับ นิ่งอึ้งไป

“อาคุน , คุณกลับมาแล้ว………..นัยน์ตาที่มืดมัวของ ถังเหยามีแสงสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

“ของขวัญวันเกิดของปีนี้ “เหยียนเส้าคนวางก ลองผ้าในมือไว้บนโต๊ะเล็ก , สีหน้าเย็นชา
ถังเหยากวาดสายตามองไปอย่างช้าๆ , แล้วเปิด กล่องผ้าออกอย่างระมัดระวัง

ในกล่องผ้า , เป็นผ้าเช็ดหน้าใยไหม ปักลายดอก บ๊วยเอาไว้

ถังเหยากำลังจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา , แต่ทันใด นั้นกลับเห็นตรงมุมผ้าเช็ดหน้ามีเส้นผมยาวเส้นหนึ่งของผู้ หญิงติดอยู่

นี้เหยียนเส้าคนกำลังใช้ของที่เอามาจากคนรักที่เขา ซ่อนเอาไว้ที่อื่นมาเหมาะให้ตัวเองอย่างไร้ซึ่งความจริงใจ อย่างนั้นเหรอ ?

“ลำบากท่านนายพลแล้ว , ของขวัญนี้เต็มไปด้วย กลิ่นไอผู้หญิง.

สีหน้าถังเหยาเย็นชาลงเล็กน้อย , มือกําผ้าห่มเอา

ไว้แน่น

เหยียนเส้าคนขมวดคิ้ว, หลายปีที่อยู่ด้วยกันมา เขารู้ดีว่าตอนนี้ถังเหยากำลังอารมณ์เสีย

ผู้หญิงคนนี้มีแต่ตอนที่โมโหถึงจะเรียกตัวเองว่าท่าน นายพล
“ปีหน้าก็จะไม่ให้แล้ว, ต่อไปอยากได้อะไรคุณไป เบิกเงินที่ห้องบัญชี , แล้วไปซื้อเอง,

เหยียนเส้าคนขยับริมฝีปากบางๆ , ถอดเสื้อคลุม ทหารบนตัวออก แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนชั้นใน

ปีหน้า , เขาไม่ใจที่จะพูดปลอบ , เลยสักนิด.

ถังเหยามองดูแผ่นหลังของเขา , พูดพึมพำด้วยนำ เสียงที่เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน : “ฉันอาจจะ…..อยู่ไม่ถึง เวลานี้ของปีหน้าแล้ว……

เธอกับเหยียนเส้าคุน, สุดท้ายก็ผ่านอาถรรพ์รักเจ็ด ปีไปไม่ได้

เธอกำลังนึกคิดอยู่ , ก็รู้สึกเจ็บแน่นหน้าอกเล็ก น้อย , และหายใจติดขัด

ถังเหยาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงที่น่ากินออก มา , ประคบไว้ที่จมูกแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยไปด้วย

การกระทำแบบนี้ , ใช้ได้ผลในครั้งเดียว

ไม่นานนัก, กลิ่นคาวเลือดก็เต็มอยู่ในโพงจมูก, บน ผ้าเช็ดหน้าสีพุทราแดงนั้นกลับมองไม่เห็นคราบเลือดเลยแม้แต่น้อย

คุณหมอเคยบอกไว้, ถ้าเลือดไหลออกมายิ่งบ่อย ครั้ง , อาการป่วยก็จะยิ่งรักษายากขึ้น

ถังเหยาไม่อยากไปต่างประเทศ , เธอไม่อยากอยู่

ไกลเหยียนเส้าคน

เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปจากเมืองเป่ยเฉิน, ตำแหน่ง หยินท่านแม่ทัพในจวนแม่ทัพนี้คงจะเปลี่ยนคนแน่

แม้ว่าใจของเหยียนเส้าคนจะไม่ได้อยู่บนตัวเธอ แล้ว , แต่เขาไม่ได้ลืมว่าตัวเองเป็นภรรยาที่ถูกต้องตาม ขนบธรรมเนียมประเพณีที่เขาใช้เกี๊ยวใหญ่แปดเคี้ยวไป ขอมาแต่งงานด้วย

มีชีวิตอยู่ได้นาน , แต่กลับไม่มีเขาค่อยอยู่เคียง ข้าง, นั้นมันจะมีความหมายอะไร ?

รอจนเลือดในโพงจมูกหยุดไว้ได้, ถังเหยาเดินกลับ ไปที่ห้องนอนชั้นใน , ดึงเสื้อแล้วล้มตัวนอนลงข้างกายเห ยียนเส้าคน.

เธอทำเหมือนทุกครั้ง , ยกแขนขึ้นโอบเอวที่แข็งแรง ของเขาเอาไว้ , ซบหัวเข้ากับท้ายทอยเขา
“อาคน , คุณไม่ได้นอนกอดฉันมานานมาก แล้ว…… .…..นำเสียงของถังเหยามีความขอร้องเล็กน้อย

“ไว้ครั้งหน้าเถอะ, ผมเหนื่อย เหยียนเส้าคนดึง มือของเธอออก , จากนั้นก็ขยับตัวไปตรงขอบเตียงเล็ก น้อย.

ความเย็นชานั้นกระจายไปเท่าตัวถังเหยา, เธอมอง จ้องที่ท้ายทอยของเขา, น้ำตาคลอขึ้นมาเล็กน้อย

ใช้คำพูดประโยคนี้ทุกครั้ง เธอยังจะรอครั้งหน้าได้ อีกสักอีกกี่ครั้งกัน ?

เธออยากได้ , แค่อ้อมกอดหนึ่งของเขาเท่านั้น