บทที่12จูนจิ๋วโจรคนนี้

จูนจิ๋ว

จูนจิ๋วเอียงมองจูนไห่เทียนคิดถึงความสามรถของจูนจิ๋วจูนให้ เทียนร่างกายแข็งที่อยังไงเจ้ามีปัญหา?”

“ไม่มี”จูนไห่เทียนกัดฟันจนฟันจะหักอดทนรอหวั่นเอ๋อร์กลับ มาคอยดูนางจะจองห้องยังไงอีกตั๋วเงินพวกนี้จูนจิ๋วจะใช้ได้นาน แค่ไหน? สุดท้ายก็ยังต้องเป็นของเขา

จูนจิ๋วดึงตั๋วเงินออกมาเดินมาหยุดฝีเท้ายืนด้านข้างจูนให้

เทียน

มองดูสีหน้าจูนให่เทียนที่เปลี่ยนไปอีกจูนจิ๋วหัวเราะ”จูนให้ เทียนเจ้าลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า?”

“ข้าน้อยน้อมส่งคุณหนูจิ๋ว”

“อายุมากแล้วข้าเข้าใจแต่สถานะต่างกันมารยาทไม่ควรลืม คราวหน้าถ้าลืมอีกข้าจักไม่เกรงใจ” ริมฝีปากจูนจิ๋วหัวเราะอย่าง ยโสแล้วหันตัวเดินออกจากห้องสมุดไป

เมื่อนางไปแล้วจนไห่เทียนโกรธจนหายใจติดขัดอ้วกออกมา เป็นเลือด หงายหน้าสลบล้มลง

พ่อบ้านเข้ามาช่วยให้นอย่างรีบร้อนจนไห่เทียนทุบพื้น ตะโกนโกรธเคืองจูนจิ๋วเจ้าโจรโหดอวดดีเกินไปแล้วนะจูนจิ๋วช้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ากอ้ากอ้าก”

“นายท่านนายท่าน….. มีใครอยู่บ้างรีบเข้ามานายท่านสลบไป

อีกแล้ว ”

โม่เยวมองดูฉากนี้อย่างลับๆมุมปากหยักยิ้มเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์ ชนจริงๆ

จวนจูนกำลังวุ่นวายกันยกใหญ่แต่จูนจิ๋วกลับปลีกตัวออกจาก จวนจูนไม่เยวครุ่นคิดแล้วก็ออกจากจวนจนไปเหมือนกันแต่ไม่ ได้ไปตามจูนจิ๋วเขาอย่างมีธุระอย่างอื่นต้องไปทำ

เขารู้สถานะของเสี่ยวจิ๋วเอ๋อร์แล้วคนวิ่งหนีได้แต่บ้านหายไป ไหนไม่ได้ไม่ต้องเป็นห่วง

จุดประสงค์ของจูนจิ๋วคือร้านขายหนังสือที่ใหญ่ที่สุดในเมือง เฟิงหลัวไม่มีอะไรเทียบเท่าร้านหนังสือที่จะทำให้นางรู้จักโลกใบ นี้ได้อย่างรวดเร็ว

ตั๋วเงินหนึ่งใบจูนจิ๋วเหมาห้องพักหรูหราของร้านหนังสือหนึ่ง ห้องเลือกหนังสือด้วยตัวเองกองโตเป็นภูเขาเจ้าของร้านเห็นดังนี้ ก็มีความสุข “คุณหนูท่านช่างเด็ดขาดจริงๆ หนังสือพวกนี้ไม่รู้ว่า ต้องต่อแล้วส่งไปให้เจ้าหรือ?”

“เอาไปไว้ในห้องพักหรูทั้งหมดเกี่ยวข้าจัดการเอง

“ได้เลยหนังสือพวกนี้เพียงพอให้คุณหนูอ่านได้เป็นปีเลย หน้าเมื่ออ่านหมดแล้วยินดีต้อนรับกลับมาอีกร้านหนังสือของข้า นี้มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองเฟิงหลัวเจ้าอยากได้หนังสืออะไรก็มีหมดทุกอย่าง”

จูนจิ๋วยิ้มรับรอเจ้าของร้านออกไปปิดประตูแล้วจูนจิ๋วพับแขน เสื้อชิ้นหนังสือสิบเล่มเปิดทางวางอยู่บนโต๊ะ

จูนจิ๋วหลับตาแล้วพูดว่า”เริ่ม”

หนังสือสิบเล่มพลิกเปิดเอง โดยไร้ลมเปิดทีละหน้าด้วย ความเร็วเท่ากันสายตาจูนจิ๋วขยับไปมาเนื้อหาในหนังสือทุกเล่ม

ล้วนผ่านตา

หากให้คนยุ่งเรื่องเมื่อกี้นั่นเห็นเข้าต้องตะลึงตกใจแน่ๆ

นี่คือการอ่านหนังสือหรือ?

คนปกติอ่านหนังสือแค่เล่มเดียวยังต้องใช้เวลาติดต่อกันสอง ถึงสามวันแต่จูนจิ๋วเพียงชั่วธูปดอกเดียวก็อ่านหมดแล้วกองต่อ ไปด้วยความเร็ว ช่างวิปริตยิ่งนัก

อีกอย่างจูนจิ๋วยังทำพร้อมกันสองอย่างอ่านหนังสือไปด้วยชิม กินขนมหวานไปด้วยไม่มีอะไรวิปริตได้กว่านี้แล้ว

กองหนังสือสูงหนาดั่งหุบเขาจูนจิ๋วใช้เวลาแค่ช่วงเช้าก็อ่านจบ หมดแล้วนางลูบคลําคางครุ่นคิด

เสียงเสี้ยวดังออกมาจากกำไลมือ “เจ้านายเป็นไงบ้าง?

“การแพทย์ของโลกใบนี้ล้าสมัยจนน่ากลัวถ้าเปลี่ยนเป็นที่นั่น ของพวกเราแค่ศิษย์คนหนึ่งยังมีความสามารถมากกว่าหมอที่นี่

än”
เสี่ยวอู่ตกใจ การแพทย์ของโลกใบนี้ถ้าสมัยได้ถึงขนาดนี้เลย

หรือ?”

“อืมความรู้เทคโนโลยีทางการแพทย์เทียบเท่ากับหัวเซีย เมื่อสามพันปีที่แล้วที่นี่ยังมีอาชีพนักกลั่นยาอีกหนึ่งอย่างได้รับ การยกย่องยิ่งกว่านักจิตอีก”

“งั้นความสามารถทางการแพทย์ของเจ้านายเมื่อเทียบกับนัก กลั่นยาล่ะ?”เสี่ยวอู่ถามต่ออย่างแปลกใจ

มุมปากฉีกยิ้มจูนจิ๋วปิดหนังสือนางเล่นกับกำไลมือแล้วหัวเราะ อย่างอวดดีแล้วพูดว่า “สบายมากไม่มีความกดดัน ใดใดเลย”

“ฮ่างั้นเจ้านายก็สามารถกลั่นยากอบโกยเงินทองมีชื่อเสียง โด่งดังไปทั่วโลก”