บทที่ 8 หาเรื่อง

วันนั้นเมื่อซัมเมอร์เปลี่ยนชุดเสร็จก็มองเขาไปข้างๆ

เธอยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะแต่งห้า แล้วฟังเขาถามขึ้นมา อย่างไม่ได้ตั้งใจ มีเงินอยู่ไหม?”

น้ำเสียงที่ไร้อุณหภูมินั้นทำให้เธอตกใจจนรีบปิดไดน์ ลง แล้วหันกลับไปตอบ“มี”

แล้วเห็นเขาตาหยีแล้วเพิ่มเติมขึ้นมาพึ่งได้รับเงิน เดือนไม่ใช่เหรอครับ?”

เงินที่ได้รับการคืนจากโรงพยาบาลครั้งที่แล้ว เธอ เอาไปแจกให้พนักงานของบริษัทที่ทำงานหนักๆ และคน ขับรถของพ่อเธอ สิ่งที่เธอทำได้ก็มีเพียงแค่นี้แล้ว ตัวเธอ ตอนนี้ก็เหลือแค่นิดเดียว ยังดีที่พึ่งได้รับเงินเดือน ไม่นั้น การไปเข้าร่วมงานของบ้านอศักดินจะให้เห็นความจี๊ดได้ ชัดเจนมาก

แต่ใครจะไปรู้ว่าธาวินยื่นมือเข้ามา ที่นิ้วชี้จับการ์ด ขาวล้วนไว้ในหนึ่ง

ดวงตาที่โตหวานของซัมเมอร์สบตากับดวงตาที่ดูลึก ของเขา เธอส่ายหัว”ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังมี

“ผมไม่อยากให้ภรรยาผมต้องสวมใส่ได้อย่างลำบาก เขาวางลงไปที่โต๊ะ แล้วเพิ่มเติมเงินก้อนเล็ก ของคุณนั่นแม้แต่ซื้อชุดราตรีก็ไม่พอหรอก เดี๋ยวสักพัก คุณเรียกรถไป ผมจะไปทางสนามบินโดยตรงเลย

เธอพยักหน้าด้วยความเกรงสุดๆ

ก็จริงแหละ เงินเดือนที่เธอได้รับมานั้น แม้แต่ผ้าคมนี้ ยังไม่สามรถซื้อได้เลย อย่าว่าชุดราตรีไปเลยดีกว่า

ตระกูลพิศุทธ์ไม่ได้มีตัวตนแล้ว ไม่ได้มีเงินมาก ขนาดนั้นที่จะให้เธอใช้ได้อย่างสบายๆ ตอนนี้แม้ใช้เงินนิด หน่อยก็ต้องคิดถึงหลายๆอย่าง ตั้งแต่เล็กจนโตเธอเคยได้ ใช้ชีวิตแบบนี้มาสักที่ไหนหล่ะ?

และแล้วทุกอย่างนี้ก็เกิดจากมายด์และและไทม์ วันนี้ ก็ให้เธอได้มองโลกได้กว้างขึ้นว่าไม่มีไทม์เธอก็สามารถ อยู่แบบมีระดับ ยังคงเป็นคนที่พวกเขาไม่อาจยุ่งได้

งานวันเกิดของคุณนายพิศุทธ์ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรู ห้าดาวแถวสยาม งานที่แสนอลังกา ต้องเป็นลูกชายทั้ง สองคนของเธอจัดให้เธอแน่นอนละสิ

ถ้านั้นในฐานะที่เป็นภรรยาของธาวิน ก็ต้องมีสิทธิ์มา ร่วมอยู่แล้วแน่นอน
ซัมเมอร์เดินลงจากแท็กซี่ ก็มีคนมากมายที่สนใจเธอ ไว้ ทุกคนทั่วรถสปอร์ตมากันทั้งนั้น แต่เธอกลับน่าลำบาก ชะมัด

“คุณนายพิศุทธ์ค้า ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่ง แท็กซี่มาร่วมงานวันเกิดคุณ ก็ไม่รู้ว่าเป็นลูกสาวตระกูล ไหนนะ”

สีหน้าคุณนายพิศุทธิ์เปลี่ยนทันที มองไปดูแขกที่อยู่ หน้าประตู แล้วขมวดคิ้วขึ้นนั่งแท็กซี่มาเหรอ งั้นต้องมา ผิดที่แล้วสิ?”

ในใจกลับเต้นแรง บ้านพิศุทธ์จะไปรู้จักคนแบบนี้ได้ ยังไง ต้องมาผิดที่แน่นอน

เธอยื่นมือไปเชิญผู้หญิงหลายคนเข้ามาข้างใน “พวกคุณรอสักครู่นะ ธาวินจะมาถึงแล้ว

“แม่ค้า ธากรีนดึงแม่ไปข้างๆ แล้วพูดเบาๆ “แม่ยัง จำครั้งที่แล้วที่พี่ชายจู่ๆก็หายไปที่โรงพยาบาลได้ไหม คะ”

ปิ่นแม่ของเธอก็ตอบกลับแน่นอนสลก ยังอุ้มเด็กผู้ หญิงคนหนึ่งออกไปอย่างเร่งรีบ ก็ไม่รู้ว่าลูกบ้านไหน ถ้า ฐานะไม่เทียบเท่ากันคบหากันก็ดีนะ”
ธากรีนเอาหนังสือพิมพ์ของสองสามวันนี้ให้เธอ ดู“แม่ดูว่าใช่เขาหรือเปล่า?”

ปิ่นทำตาหยีแล้วดูขึ้นมาอย่างจริงจัง เหมือนจะใช่นะ คล้ายๆกัน แอ๊?เขาไม่ใช่ลูกสาวบ้านพิศุทธิ์ที่พึ่งล้มละลาย ไปเหรอ?หรือพี่ชายเธอไปมีอะไรกับเขานั้นเหรอ?”

ธากรีนพยักหน้า แล้วพูดขึ้นด้วยปากบูดเบี้ยวไม่ เพียงแค่มีปัญหาหรอก ผู้หญิงคนนั้นมาแล้วด้วยค่ะ”

“อะไรนะ?”ปิ่นตกใจใหญ่คนแบบมันจะมางานแบบ นี้งั้นเหรอ?รีบให้คนเอาเขาออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ

ธากรีนได้ใจ ประคองเธอไปนั่งคุยกับคุณหญิงที่ไฮ โซ เธอจ้องผู้หญิงที่อยู่ในหนังสือพิมพ์ แล้วมองไปรอบๆ ทีหนึ่ง เพียงแต่คนเยอะเกินไป ก็ไม่ง่ายที่จะหาเจอ เธอ เริ่มสงสัยว่าตัวเองตาฟาดหรือเปล่า

ซัมเมอร์ถือน้ำผลไม้ไว้แก้วหนึ่ง แล้วกำลังจำไป หาธาวิน เพื่อการที่ไม่ให้ตัวเองจะลำบากมาก เธอไปพึ่ง พาธาวินสักดีกว่า

“โอ้ย นี่เธอเดินก็ไม่ดูทางเลยหรือไง?กระโปรงฉัน หลายหมื่นเลยนะ เธอมีปัญญาชดใช้ได้ไหม
เสียงที่หวานนุ่นนั้นดังไปทั่วงาน มันฟังชัดเจนมาก ซัมเมอร์ขมวดคิ้วขึ้น ทั้งๆที่เธอเป็นคนพุ่งเข้ามาชน

เอง นี่เป็นการหาเรื่องชัดๆ