บทที่ 11 รักหรือไม่รักไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอ

“มายด์ คุณเป็นไงบ้างครับ?”ไทม์ประคองเธอ แล้ว รีบหันไปมองซัมเมอร์ทันที “เธอมีแค้นอะไรก็มาลงที่ผม นี่ เธอไม่รู้ว่ามายด์เขา……….

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”มายด์แทรกคำพูดไทม์ขึ้นมา แล้ว กุมใบหน้าที่เจ็บนั้นมองไปที่ซัมเมอร์ “ภรรยาลุงเหรอ ค้า?อ่อยสามีฉันไม่ติด ตอนนี้ก็มาอ่อยลุงธาวินฉันเหรอ ซัมเมอร์เธอนี่ช่างใจแข็งเนอะ”

ซัมเมอร์ที่ตบหน้ามายด์นั้นถึงจะเจ็บที่หน้ามายด์แต่ กลับเจ็บที่หัวใจปิ่น เธอคิดไม่ถึงว่างานวันเกิดดีดีกลับมี คนที่เฮงซวยต่างๆนั้นต้องมาดูตลกเธอ

นี่มันเจ็บกว่าการที่ตัวเองโดนตบหน้าผู้คนสักอีก

ธาวินก็เพื่อรักษาชื่อสียงของอศักดินไว้ เลยลากพวก เขาไปที่หลังงาน ที่งานก็ให้คนดูแลบ้านดูแลไว้

ในห้องที่หรูแพงนั้น ปิ่นธาวินด้วยมือสั่น เธอบอก ฉันมานี่มันอะไรกันแน่?ฉันได้เชิญคุณหนูตระกูลดีดีมา เกือบหมดแล้ว เธอกลับมาทำแบบนี้ ยังมีลูกสะใภ้ตัว ประหลาดออกมาคนหนึ่ง หน้าของฉันไม่มีให้เหลือแล้ว”

“แม่ครับ แม่คิดว่าผมไม่รู้เหรอครับ คุณหนูที่แม่เชิญ มาเพื่ออะไร?ผมบอกแล้วเรื่องความรักของผมแม่ไม่ต้องมายุ่งไงครับ?”

“แต่เธอไม่สามารถพาผู้หญิงปิดเรื่องมั่วๆแบบนี้ ปิ่น แน่ชี้ว่าเป็นความผิดของธาวินแล้ว กริยาเธอจริงจังมาก

ธาวินกุมหน้าผากไว้ แล้วดึงซัมเมอร์มาตรงหน้าผม ไม่ได้พาผู้หญิงมั่วๆมาโต้แย้งแม่นะครับ เขาเป็นลูกสะใภ้ ที่ผมตั้งใจหามาให้แม่ครับ ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นภรรยาผม แล้ว นี่เป็นความจริงที่ใครก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ปิ่นโมโหจนหน้าซีด ซัมก็ไม่มีวี่แววจะปลอบเธอให้ดี ขึ้น ทั้งคนบ้านอศักดินไม่ชอบเธอ เธอไม่จำเป็นต้องเอา ใบหน้าร้อนไปแนบติดกับใบหน้าที่เยือกเย็นหรอก

บรรยากาศนิ่งอึ้งไป เมื่อธากรีนได้คุยกับมายด์แล้ว เธอก็ดึงปิ่นออกไป มายด์ยิ้มแล้วพูดขึ้น“ลุงค้า ขอคุยกับ ภรรยาลุงสองคนได้ไหมค้า?”

ซัมเมอร์ทำตาหยีเตือนให้ แล้วถอยไปสองก้าว“ฉัน ไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ เธอเป็นคนที่ทำอะไรออกมาได้ หมด ถ้าเกิดเอาเด็กในท้องทำอะไรขึ้นมา ไม่มีคนที่สาม อยู่ในเหตุการณ์ ฉันก็อธิบายอะไรไม่ได้แล้ว”

เธอก็ช่างฉลาดนัก
ธาวินกลับพูดขึ้นอย่างตกใจคุณท้องเหรอครับ?”

มายด์เขาขึ้นใช่สิ ลุงค้านี่เป็นแฟนฉันนะ เป็นไง หล่อใช่ป่ะ ตอนนั้นภรรยาลุงรักเขาแทบเป็นแทบตายเลย นะค้า”

เอ็นของซัมเมอร์เด้งไปหลายที แทบเป็นแทบตาย เลยเหรอ?ช่างเปรียบเทียบเป็นชะมัด

ธาวินก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้ความสัมพันธ์ของซัมเมอร์กับ ไทม์ เมื่อไทม์ยื่นมือมาเพื่อเป็นมิตรนั้น ธาวินกลับอบไหล่ ซัมเมอร์แล้วพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนหิวไหมครับ?ผมพา คุณออกไปหาอะไรกินดีกว่า”

มือของไทม์ลอยอยู่อย่างหน้าอาย มองหลังเงาทั้ง สองคนแล้วก็ทําตาหย็ออกมา

“ลุงค้า ลุงอย่าถูกเขาหลอกเลย เขาไม่ได้รักลุง หรอก มายด์ตะโกนออกมา

ซัมเมอร์ตกใจจนฝีเท้าหยุดไปทีหนึ่ง มือที่วางบน ไหล่เธอก็แน่นมากขึ้น เธอหันไปมองก็เห็นแต่งคางที่คม แหลมแล้วริมฝีปากที่บาง

“รักไม่รัก ไม่ได้อยู่ที่เธอพูด ดูแลตัวเองให้ดีก่อน ต่อไปนี้อย่าไม่รู้หัวใหญ่หัวโต ไม่อย่างนั้นถ้าเดินออกไป คน อื่นจะสงสัยการสั่นสอนของตระกูลอศักดินที่แย่สอนคน แบบนี้ออกมาได้”

ธาวินเก็บสายตาที่กระตุ้นนั้นขึ้น แล้วซัมเมอร์เดิน

ออกไป

จู่ๆซัมเมอร์ก็หยุด แล้วหันไปพูด“เมื่อกี้ ขอบคุณนาย

มากนะ”

ธาวินมองไปที่งานเห็นชายหญิงที่ประสานกันเต้นอยู่ นาน มุมปากก็ขยับขึ้น คุณคิดจะขอบคุณผมยังไงครับ?