ตอนที่05เสพติด

หลันซินทั้งง่วงทั้งเหนื่อยพยายามผลักดันอ้อมกอด ของสามีออกแล้วหาท่านอนให้สบายตัว

โล่หมินเห็นว่าหญิงสาวในอ้อมกอดหลับไปแล้วจึง ค่อยๆหาเวลาดึงแขนออกมาจากร่างบางอยากจะลูก ขึ้นแล้วออกไปแต่ก็ยังตัดใจไม่ได้ก้มหัวลงแล้วยืม แสงจันทร์นวลอ่อนจ้องพินิจพิเคราะห์ใบหน้าจิ้มลิ้ม นั้นอย่างละเอียดอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปหัวทุยก้มลง จุมพิตลงลงบนปากจิ้มลิ้มแผ่วเบาราวกับแมลงปอที่ เกาะบนผิวน้ำ

ก็รู้อยู่ชัดแล้วว่านี่มันไม่ถูกนี่มันขัดกับหลักศีลธรรม แต่ว่าผู้หญิงคนนี้อย่างกับยาเสพติดที่ทำให้ติดมัวเมา หากได้กินไปครั้งหนึ่งแล้วก็จะเสพติดขึ้นมาตอนนี้สิ่ง ที่โล่หมินเสียใจทีหลังมากที่สุดก็คือเขาไม่ควรตอบรับ เงื่อนไขการแลกเปลี่ยนของโล่เหวินไม่มีครั้งแรกไม่มี เธอหรือน้องเล็กของตัวเองทว่าตอนนี้เธอคือผู้หญิงของ ตัวเองเป็นผู้หญิงคนเดียว

วันเวลาลื่นไหลผ่านไปราวกับสายน้ำเงียบๆช้าๆไร้ซึ่ง เสียงไม่มีใครล่วงรู้ความลับนี้ของบ้านโล่พวกเขาทั้ง สามคนก็ใช้ชีวิตอันสุขสบายของตนไป

ได้วันหยุดติดกันสองวันเจียหยีนัดหลันซินให้ไปช็อป ปิ้งด้วยกันหลังจากที่โล่เหวินรู้ก็ยัดบัตรเครดิตให้หลัน ซินใบหนึ่ง”รหัสคือวันเกิดของคุณซื้อเสื้อผ้าสวยๆเยอะๆ หน่อยนะ”
หลันซินออดอ้อนกอดแขนของโล่เหวินเอาไว้”ที่รัก คุณทำแบบนี้มันจะทำให้ฉันเสียนิสัยนะ

“เด็กโง่คุณคือภรรยาของผมนะถ้าผมไม่ให้เอ็นดู คุณแล้วจะให้ผมเอ็นดูใครล่ะ?”โล่เหวินจิ้มไปที่จมูก เล็กๆของหลันซินหลันซินจึงรวบรวมความกล้าเขย่ง เท้าขึ้นจุ๊บริมฝีปากของโล่เหวินอย่างรวดเร็วโล่เหวิน ตะลึงเกือบจะผลักหลันซินออกด้วยปฎิกิริยาโต้ตอบ อัตโนมัติ“อย่าวุ่นวายนะ”

หลันซินหน้ายู่ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้เคร่งขรึมจริงจัง ขนาดแบบนี้นอกจากเพิ่งจะแต่งงานกันได้หนึ่งเดือนก็ ยังไม่เคยแตะต้องตัวเองเลยทว่าเวลาที่เหลืออยู่อีกสาม วันทั้งสองก็ยังกลืนกินกันดั่งใจอยากไม่ได้ตอนนี้ตัวเอง ดันไปจูบเขาราวกับจะบีบบังคับเขายังไงยังงั้น

โล่เหวินระแวงอะไรกันถึงรีบปลอบใจหลันซิน“นี่ยัง กลางวันแสกๆอยู่เลยทั้งยังอยู่ที่ห้องนั่งเล่นถ้าพี่ใหญ่ มาเห็นคงไม่ดีแน่”เมื่อหลันซินได้ฟังจึงหันไปมองซ้าย ขวาบังเอิญไม่บังเอิญที่พี่ใหญ่เดินออกมาจากห้องครัว เห็นเข้ากับฉากนี้พอดิบพอดีในเวลานั้นหลันซินอยาก จะหาซอกหลืบเข้าไปหลบจริงๆยังคิดอีกว่าพี่ใหญ่ออก บ้านไปแล้วจริงๆแล้วกลับยังอยู่ที่บ้านอีกจบกันพี่ใหญ่ จะต้องคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงไม่ดีแน่ๆเลยหลันซินหน้า แดงก้มหน้าก้มตาวิ่งออกไปจากคฤหาสน์ไปอารมณ์ที่ จะไปช้อปปิ้งกับเจียหยีไม่เหลือเลยสักนิด

เจียหยีพูดโน้มน้าวปลอบใจให้หลันซิน“ก็ดีหนิก็ไม่ได้ ไปจูบกับสามีต่อหน้าพี่ชายเขาสักหน่อยพี่ใหญ่ของเธอถือว่าเจ้าระเบียบมากแต่ก็ม่สามารถมายุ่งเรื่องความรัก ใคร่ทั้งสองคนในบ้านได้นะนี่มันล้ำเส้นไม่ถูกต้องนะ”

ใบหน้าจิ้มลิ้มของหลันซินงอกว่าเดิม”เจียหยีเธอ ไม่รู้หรอกว่าพี่ใหญ่น่ะอายุก็ยี่สิบแปดแล้วร่างกายแข็ง แรงหล่อจะตายยังเคร่งขึมน่าเกรงขามมากกว่าสามี ฉันอีกเอาง่ายๆก็คือฮอร์โมนชายที่เดินเคลื่อนที่ได้แต่ ผู้ชายแบบนี้กลับไม่มีแฟนสาวเธอคิดว่ามันมีปัญหา เปล่า?”

ปากของเจียหยีทำเป็นรูปตัว”O”เธอหมายถึงพี่ใหญ่ ของเธอคนนี้อาจจะชอบผู้ชาย?”

หลันซินพยักหน้าด้วยความระมัดระวัง“ฉันก็เลยทา ยมั่วๆแบบนี้แต่ถ้ายึดตามผู้ชายที่ไม่ค่อยปกติแบบนี้มัก จะค่อนข้างจู้จี้และโหดร้ายนะและก็จะทนไม่ได้ที่จะเห็น คู่ชายหญิงอื่นอยู่กันดีๆดังนั้นฉันเลยกลัวว่าหลังจากนี้พี่ ใหญ่จะเย็นชาใส่ฉัน

เจียหยีเห็นหลันซินกลุ้มใจจึงลากหลันซินให้เดิน ไป”ไม่ชอปปิ้งแล้วไปกันไปออกกำลังกายวิ่งสองชั่วโมง ถึงจะเหนื่อยแต่ก็ทำให้ลืมอะไรได้หมด”ในบ้านของเจีย หยีทำการค้าเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยไม่ว่าจะกินจะใส่ก็ต้อง ระดับดีไปหมดยิมออกกำลังกายที่การที่ลากหลันซินไป นั้นก็ยังดูสูงส่งหรูหรา

หลันซินวิ่งไปบนเครื่องลู่วิ่งได้สักพักก็อยากเข้า ห้องน้ำในตอนที่เจียหยีกำลังเผลอนั้นหลันซินจึงไปเข้า ห้องน้ำเองหากจะไปห้องน้ำจะต้องผ่านระเบียงทางเดินได้ทางเดียวทั้งสองด้านของระเบียงทางเดินทั้งหมด ด กับห้องพักในขณะที่หลันซินเดินผ่านห้องห้องหนึ่งนั้น สายตาก็พลันไปเห็นประตูที่ปิดไม่สนิทในห้องนั้นยังมี เสียงแปลกๆดังออกมาอีกหลันซินแปลกใจมากจริงๆจึง เดินเข้าไปดูใกล้ๆด้วยความแปลกใจ

ในตอนที่หลันซินมองเห็นฉากในห้องนั้นเสียง”ตู้ม”ดัง ขึ้นเธอรู้สึกราวกับทั่วทั้งแผ่นฟ้ากำลังถล่มลงมา