บทที่ 7 ใจเต้นเร็วขนาดนั้น
หยดน้ำตาเม็ดใหญ่ของโค้วยู่นเอ๋อร่วงเผาะ ใบหน้าที่น่าสงสาร นั้น ไม่ว่าอย่างไร ผู้ชายก็ยอมให้อภัยอย่างง่ายดาย
ถ้าไม่รู้ว่าโค้วยู่นเอ๋อเป็นคนอย่างไรกู้จิ๋วอยังคงหวาดหวั่นว่า
จะต้องใจอ่อนให้เธออีก
ก็เป็นเพราะใบหน้านั้นที่มองดูแล้วไม่มีพิษภัย ชาติที่แล้วเธอ จึงโดนทําร้ายจนน่าเวทนา
แสร้งทําเป็นไร้เดียงสาใช่ไหมล่ะ? เธอนี่แหละที่เป็นคนไร้ เตียงสาจริงๆ!
“พี่ แต่ก่อนเป็นฉันเองที่ดื้อรั้นเกินไป พี่ถึงต้องตามใจเพื่อให้ ฉันมีความสุข ยกพี่ถังให้ฉันคงจะเจ็บปวดมากสินะคะ! แต่ตอน นี้พอแล้ว ฉันไม่ชอบเขาแล้วจริงๆ พี่ก็ไม่ต้องได้รับความไม่เป็น ธรรมเพื่อฉันอีกแล้ว จริงๆแล้วพี่กับพี่ถัง…….ไม่สิ กับเจียยู่ถัง เหมาะสมกันมากเลยนะ!”
ฉันขออวยพรให้พวกเธอหญิงร้ายชายเลวคู่นี้ เหมือนโสเภณีที่ เหมาะสมกับหมา อยู่ด้วยกันชั่วฟ้าดินสลาย !
กู้จิ๋วคือพูดถึงครึ่งหนึ่ง ก็รู้สึกว่าพี่ถึงสี่คำนี้น่าขยะแขยงเกิน ไป จึงรีบแก้
ตอนนี้ เธอพึ่งอยู่ในอ้อมอกของฮั่วหมิงเชื่ออย่างไม่รู้ตัว ทั้งยัง ไม่สังเกตเห็นแววตาที่ประหลาดใจเล็กน้อยของชายหนุ่มอีกด้วย
“ไม่ใช่นะ! ไม่ใช่อย่างนี้จริงๆนะ! อาชื่อ เธอฟังพอธิบาย
now……”
โค้วยู่นเอ๋อตกใจจนหน้าซีด เห็นๆอยู่ว่าตั้งใจวางกับดัก จิ่วจือ แต่ทําไมไฟกลับลามมาบนตัวเธอได้?!
แต่ทว่าความลนลานอย่างนี้มีอยู่เพียงชั่วครู่เท่านั้น โค้วนเอ อก็แสร้งทำเป็นใสชื่อน่าสงสารอีกครั้ง
“ฮัดเช้ย!”
กู้จิ๋วฉือตั้งใจจามออกมา เพื่อตัดบทคำพูดของโค้วนเอ๋อ เธอ เงยหน้ากระพริบตาโตๆ กำลังมองฮั่วหมิงเชื่อแล้วพูดขึ้นอย่างน่า เอ็นดู
“เหมือนฉันจะเป็นหวัดแล้ว ”
ดวงตาที่ลึกล้ำของฮั่วหมิงเชื่อหรี่ลงเล็กน้อย ชั่วครู่จิ๋วฉือ โดนเขาอุ้มขึ้นมา เดินเข้าไปด้านในห้องโถง
จากกระทำทั้งหมด โค้วยู่นเลือกลายเป็นอากาศธาตุอย่าง สมบูรณ์ ไม่มีใครสนใจโดยสิ้นเชิง
“ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว พวกเราก็รีบเข้าไปเถอะ ไม่งั้นแขก ภายในห้องโถงจะรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
ท่านปู่ฮั่วพูดขึ้นเรียบๆ พวกผู้ใหญ่จึงเดินตามกลับเข้าไป ไม่ ได้ใส่ใจโค้วยู่นเอ๋อที่น้ำตาท่วมหน้าอยู่เลย
โซวฝูทรงมองลูกสาวอย่างเป็นห่วง แต่ก็หันตัวเดินตามกู้ชิงหยวนไปอย่างรวดเร็ว
โค้วยู่นเอ๋อโตมาขนาดนี้ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่โดนเป็นอย่างสิ้น เชิง!
เธอจดจ้องด้านหลังของฮั่วหมิงเชื่อที่กำลังอุ้มจิ๋วถือด้วย ความโมโห กำหมัดแน่น เล็บยาวๆจิกเข้าไปในฝ่ามือ จิกจน เลือดไหลแต่กลับไม่รู้ตัว
กู้จิ๋วคือ ความอัปยศของฉันในวันนี้ แกเป็นคนสร้างขึ้นทั้งหมด วันหน้าฉันจะคืนให้แกเป็นสองเท่า
“ยนเอ๋อ! เมื่อทำไมเธอถึงรีบปฏิเสธความสัมพันธ์ของเรา
สองคนต่อหน้าจั่วถือขนาดนั้นล่ะ? ! นี่เธอไม่ชอบฉันจริงๆเห รอ?” เจียยู่ถังยืนอยู่ด้านหลังโค้วนเอ๋อ ถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็ม
ไปด้วยความโกรธ
โดนกู้จิ๋วฉือคนที่ไม่ได้ชอบปฏิเสธก็ช่างเถอะ แต่โค้วยู่นเอ๋อ พูดอย่างนี้ เขาทนไม่ได้จริงๆ
“จิตใจของฉัน นายยังไม่ชัดเจนจริงๆเหรอ?
โค้วยู่นเอ๋อหันกลับมา ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา กำลัง มองเจียยู่ถึงอย่างน่าสงสาร
“ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายเหรอ! สถานการณ์เมื่อกี้นี้ ถ้าฉันไม่ ปฏิเสธให้ชัดเจนกู้จิ๋วฉือจะคิดยังไง? แล้วธุรกิจของครองครัว นายจะทำยังไง? แล้วแผนการของพวกเราล่ะจะทำยังไง?”
แค่เธอร้องไห้ ใจของเจียยู่ถังก็ละลายหมดแล้ว รีบเข้ามาโอบ กอดเธอด้วยความสงสาร ปลอบเธอเบาๆ
“ที่รัก ฉันผิดเอง ฉันโมโหจนสติหลุด! ต่อไปฉันจะเชื่อเธอทุก
อย่าง! เธออย่าร้องไห้เลยนะ” ในที่ที่เลี้ยถังมองไม่เห็น สีหน้าที่หม่นหมองของโค้วยู่นเอ๋อ แต่น้ำตากลับเหือดแห้งไปหมดแล้ว
เธอกวาดสายตามองเจี๊ยถังด้วยความรังเกียจ เจ้าโง่ แม้แต่ เส้นขนของฮั่วหมิงเชือนายก็ยังเทียบไม่ได้เลย!
เริ่มแรกโค้วยู่นเอ๋อ ให้ความสนใจพื้นเพของครอบครัวเจี้ย ถัง ดังนั้นจึงทั้งใช้เจี้ยถังประจบสอพลอจิ๋วฉือ และอีกด้านหนึ่ง ก็มีความสัมพันธ์ลับๆกับเจี้ยถังด้วย
แต่ตอนที่ได้เจอฮั่วหมิงเช่อ โค้วยู่นเอ๋อจึงรู้แล้วว่าอะไรคือ
ตระกูลที่ร่ำรวยอย่างแท้จริง อะไรคือผู้ชายที่แท้จริง
ในใจของเธออยากจะแต่งงานเข้าตระกูลฮั่ว เจี๊ยถังจึงตกอยู่ ในสภาพที่เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในมือของเธอเท่านั้น
เพื่อทำลายจิ๋วคือ เธอยังต้องทนความสะอิดสะเอียนเอาไว้ หลอกล่อเจ้าโง่นี่ด้วยความรักจอมปลอม
มีเหตุผลอะไร! ที่คนโง่อย่างจิ๋วคือสามารถครอบครองฮั่วห มิงเชื่อได้ง่ายๆ ตรงไหนที่เธอดีกว่าตนเองนั้นเหรอ?!
“ฮัดเช้ย!”
ฮั่วหมิงเช่ออุ้มจิ๋วถือเข้ามาพักในห้องรับแขก หลังจากเขา วางเธอลงจิ๋วถือก็จามอย่างแรงทันที นี่เธอเป็นหวัดจริงๆเหรอ? หรือว่า โค้วยู่นเอ๋อแอบสาปแช่งเธออยู่กันแน่?
เวลานี้ สูทตัวหนึ่งคลุมลงมาบนร่างกายของเธอ ยังคงหลง เหลืออุณหภูมิจากบนร่างของชายหนุ่ม เธอเองไม่รู้สึกว่าหนาว แต่ชายหนุ่มกลับสังเกตเห็นว่าเธอเปลี่ยนไปเล็กน้อยตั้งนานแล้ว
“ขอบ……อ๊ะ!”
กู้จิ๋ว ออยากจะขอบคุณ แต่ชั่วพริบตา ทั้งคนทั้งเสื้อก็โดนฝ่า มือใหญ่ๆของชายหนุ่มคุมขังเข้าไปในอ้อมกอด เธอร้องออกมา เบาๆด้วยความตกใจ
“เสี่ยวจิ๋วเอ๋อ เป็นหวัดแล้วเหรอ?”
เสียงทุ้มของฮั่วหมิงเชอ ราวกับเสียงต่ำของไวโอลิน มาพร้อม กับความน่าหลงใหล เขาเรียกเธอว่าเสี่ยวจิ๋วเอ๋อ เรียกต่างจาก ทุกคน เต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ที่ลึกซึ้ง
กู้จิ๋วฉือเหลือบตามองอย่างควบคุมไม่ได้ สบเข้ากับสายตาที่ ลึกล้ำคู่นั้น อวัยวะทั้งห้าที่ละเอียดอ่อน แล้วยังริมฝีปากบางๆนั่น
ตึกตักๆ!
ใจเต้นแรงราวกับตีกลองขึ้นมาทันที ตกใจจนกู้จิ๋วคือไม่ได้ยิน เสียงอย่างอื่นเลย
กู้จิ๋วคือขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกที่แปลกและยอดเยี่ยมนี้ทำให้เธอไม่คุ้นเคย หรือว่าความรู้สึกนี่คือ……..
ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก โดยเฉพาะเมื่อเธอเงยหน้าขึ้น แล้ว
ฮั่วหมิงเชื่อโน้มตัวลงมาพอดี ห่างเพียงเล็กน้อย ลมหายใจปะปน อยู่ด้วยกัน บรรยากาศที่คลุมเครือแพร่ออกไปทีละนิดๆ…….. กู้จิ๋วฉือหรี่ตาลง จ้องฮั่วหมิงเชือด้วยความตกตะลึง มึนงงเล็ก
น้อย
“อาฉือ! เรากลับกันเถอะ…….อ้าวเฮ้ย! ชั่วหมิงเชื่อ! นายทำ อะไรน้องสาวฉัน!”
กู้ฉียเพิ่งจะยื่นหน้าเข้ามาดู เห็นฉากตรงหน้านี้ ก็พุ่งเข้ามา ด้วยความโมโหกจิ๋วคือยังไม่ได้ตอบโต้ว่ามีเรื่องอะไร ก็โดนพี่ รองลากออกมาแล้ว
ไม่สิ ยังไม่ทันได้ลากออกมา มืออีกข้างหนึ่งของเธอก็โดนชั่วห
มิงเชอจับเอาไว้แน่น
แววตาที่เฉียบคมราวกับปลายมีดของชายหนุ่มตกอยู่บนหน้า ของอยู่ ราวกับมีความอาฆาต
“ปล่อย”
ชั่วพริบตากู้จิ๋วฉือก็รู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องลดลงอย่างชัดเจน ขนลุกตั้งชันขึ้นมา
กู้ฉีก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว เมื่อครู่เขาเห็นผักกาดขาวบ้าน ตนเองกำลังโดนหมูโอบล้อมอยู่
อดไม่ได้ที่จะวู่วามขึ้นมาทันที ตอนนี้แย่แล้ว……..เขากำลังจะ ตายใช่ไหม?
“อาฉือ งานเลี้ยงจบแล้ว เราควรกลับบ้านได้แล้ว……
ตอนที่กู้จิ๋วฉือคิดว่าตนเองกับพี่รองซวยแล้ว เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น มาจากทางเข้า ร่างสูงโปร่ง หน้าตาหล่อเหลาใจดี ผู้ชายที่อ่อน โยนคนหนึ่งเดินเข้ามา นี่คือพี่ชายคนโตของจิ๋วฉือ เขียน
ตั้งชื่อจากสุภาพบุรุษที่ถ่อมตน อ่อนโยนราวกับหยก ชื่อกับตัว บุคคลเหมือนกันจริงๆ
“พี่ใหญ่!”
จิ๋วอร้องเรียกสองคำนี้เหมือนกับต้องการความช่วยเหลือ ออกมา เห็นพี่ใหญ่แล้วก็สบายใจขึ้นมาไม่น้อยเลย
“พวกเธอทําอะไรกันอยู่?”
“ไม่ๆๆได้ทําอะไร…….
ถือโอกาสตอนที่ซาตานกับพี่รองตกใจกู้จิ๋วฉือจึงรีบเดินหนี ออกไปจากมือของทั้งสองคน
ในทันที อุณหภูมิภายในห้องก็ลดต่ำลงไปอีก……..
กู้จิ๋วถือเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผาก ฝนตนเองให้เข้าไปหา ซาตานแล้วพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนนุ่ม
“พี่เซ่อ ไม่มีเรื่องอะไรแล้วงั้นฉันกลับบ้านก่อนน้า
พี่เชื่อเรียกอย่างนี้ราวกับมีเวทมนตร์พิเศษบางอย่าง หางตาที่เย็นชาของชายหนุ่มค่อยๆอ่อนโยนขึ้น บรรยากาศภายในห้อง ไม่อึดอัดเหมือนเมื่อครู่แล้ว
“หมิงเช่อ งั้นฉันพาอาถือกลับไปนะ”
เซียนพูดขึ้นนิ่งๆ ชั่วหมิงเชื่อไม่ได้พูดอะไร แค่พยักหน้า เท่านั้น
หลังจากออกมาจากห้องรับแขกจิ๋วถือก็เป่าปากคลายกังวล อย่างแรง ลูบๆหัวใจที่เต้นแรงของตนเองอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อครู่ตอนที่สบตากับฮั่วหมิงเซ่อ ทำไมใจถึงเต้นเร็วขนาดนั้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ