บทที่ 18 รับประทานอาหารกลางวันกับปีศาจใหญ่
“เดี๋ยวจ้านยิงจะไปรับคุณมาที่บริษัท
“กินข้าวกลางวันกับคุณเหรอ? ”
แววตาของจิ๋วถือเป็นประกาย จึงรีบถามขึ้นตาม สัญชาตญาณ
จ้านยิงที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อได้ยินทั้งสองคุยกัน ในใจก็อดไม่ ได้ที่จะแขวะอย่างบ้าคลั่งไม่ได้
โดยปกติแล้วการประชุมประจำไตรมาสจะประชุมทั้งวันและ ทุกครั้งผู้บริหารระดับสูงต่างมีเวลารับประทานอาหารรองท้อง เล็กๆน้อยๆเพียงสิบนาทีเท่านั้น จะให้เจ้านายละทิ้งการประชุมที่ สำคัญนี้เพื่อไปทานข้าวกับ นังหนูไร้เดียงสา นี้ไปได้อย่างไร…
“ได้”
“จ้านยิงคุณไปรับคุณผู้หญิงมาที่บริษัท ส่วนคนอื่นๆรีบพูด เนื้อหาที่จําเป็นมาภายในเวลาสิบนาที
หลังจากที่ประธานกรรมการวางสายโทรศัพท์แล้วก็หันกลับ มากําชับ
จ้านยิง:
จู่ๆเขาก็รู้สึกว่าโชคชะตาตบหน้าของเขาอย่างแรง แล้วยังจะ มาถามเขาอีกว่าเขาเจ็บไหม?
“ครับ! ”
จ้านยิงตอบกลับอย่างรู้สึกน้อยใจ จากนั้นก็หันหลังแล้วเดิน ออกไปจากห้องประชุม เหลือเพียงผู้บริหารระดับที่คงงุนงงอยู่ที่ เดิม
หลังจากที่กู้จิ๋วคือวางสายลงบ้านยิงก็มารับเธอที่โรงเรียน
จริงๆ
เมื่อรถมาจอดอยู่ที่ด้านล่างตึกบริษัทศูนย์ตระกูลฮั่วจิ๋วฉือที่ อยู่ในชุดนักเรียนมัธยมปลายก็สะพายกระเป๋าแล้วเดินผ่านห้อง โถง ทันใดนั้นสายตาของผู้คนก็จับจ้องมาที่เธอ
“น้องสาวสวยจัง! ”
“เธอยังเป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายเหรอ?
“คงไม่ใช่ภรรยาสาวลี้ลับของท่านประธานกรรมการหรอก นะ? ”
ผู้คนต่างแสดงสีหน้าประหลาดใจออกมา ในใจของกู้จิ๋วฉือรู้ สึก ทอดถอนใจ
ชาติที่แล้ว เธอก็เคยมาบริษัทของฮั่วหมิงเชื่อเหมือนกัน แต่ว่า ทุกครั้งเธอมักจะแต่งตัวโอเวอร์ อีกทั้งยังสร้างความวุ่นวายอย่าง ไม่มีเหตุผล ทำให้ตนเองกับฮั่วหมิงเชื่อนั้นต่างอึดอัดใจ
เธอทำให้ฮั่วหมิงเชอขายหน้ามานับครั้งไม่ถ้วน ผู้คนต่างไม่อยากจะเชื่อว่าชายหนุ่มที่มีอำนาจสูงสุดในเมืองจึงจะเลือกที่จะ แต่งงานกับภรรยาแบบนี้
กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่า ทำไมถั่วหมิงเช่อถึงยัง…… ไม่ยอมปล่อยเธอไป
“คุณกู้ เชิญครับ”
จ้านยิงกดลิฟต์ที่เป็นลิฟต์เฉพาะสำหรับประธานกรรมการ พลางพูดขึ้น
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
กู้จิ๋วฉือรีบหันกลับมา ขอบคุณทันที
แววตาของร้านยิงกรอกไปมา เกือบจะปิดลิฟต์เสียแล้ว ไม่นึก เลยว่าจิ๋วฉือจะมีมารยาทขนาดนี้?
เขาแอบมองผู้หญิงคนนี้ด้วยความสงสัย จู่ๆผู้หญิงโง่คนนี้ก็ กลายเป็นคนน่าเอ็นดู ทำให้เขาเริ่มรู้สึกกลัว เธอคงไม่ได้เก็บกด แล้วเตรียมระเบิดออกมานะ? หรือว่าพฤติกรรมที่เธอทำทั้งหมด นี้ก็เพื่อให้เจ้านายตายใจ?
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เหงื่อก็ออกเต็มแผ่นหลังของจําน ยิ่ง เขาจ้องมองจิ๋วฉืออย่างเม็ง พยายามที่จะหาสิ่งผิดปกติ กระทั่งลิฟต์เคลื่อนมาถึงชั้นบนสุด เขาก็ยังไม่เห็นถึงความผิด ปกติอะไร
“คุณกู้ถึงแล้วครับ”
จ้านยังเอ่ยปากขึ้นอย่างราบเรียบ
เสียงลิฟต์ดัง”ติ๊ง”แล้วมีทางให้เลือกเดินสองทางจิ๋วถือเบิก ตามองออกไป
ภาพที่เห็นเหมือนกับความทรงจำของเธอ ทั้งชั้นเป็นห้องทำงา นของฮั่วหมิงเชอ นอกจากบ้านยิงที่เป็นผู้ช่วยแล้ว ด้านหน้าประตู ก็ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว
แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยจัดหาเลขาหรือผู้ช่วยผู้หญิง ต่อให้ เป็นคุณน้าหรือคุณป้าก็ตาม
เคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่พนักงานเสิร์ฟสัมผัสถูกเสื้อของเขาอย่าง ไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นก็มีรูปถ่ายเผยแพร่ออกมาว่าเขารีบถอดเสื้อ ทิ้งทันที
เมื่อถึงเวลานี้ สื่อต่างๆ ล้วนเผยแพร่ออกไปว่า ฮั่วหมิงเชื่อมี โรคเกลียดชังผู้หญิง กระทั่งมีคนสงสัยว่าฮั่วหมิงเซ่อมีรสนิยม ทางเพศเดียวกัน แต่ก็ต่างเกรงกลัวในอำนาจของชายผู้นี้ จึง ทําได้เพียงคาดเดาไว้ในใจเท่านั้น
กู้จิ๋วฉือไม่ได้ชี้แจงอะไรออกไป ทำให้สื่อไม่ทราบความจริง ทั้งๆที่ปีศาจใหญ่นอนกอดกับเธอและหลับอย่างมีความสุข!
“เจ้านายอยู่ด้านในครับคุณ คุณสามารถเข้าไปได้เลยนะครับ”
จ้านยิงยังคงยืนอยู่ที่บริเวณด้านหน้าลิฟต์ เพราะหากเขา เข้าไปเป็นก้างขวางคอ ก็อาจจะถูกสายตาของเจ้านายฆ่าตายได้
“ทราบแล้วค่ะ”
กู้จิ๋วฉือพยักหน้า ลิฟต์ปิดลงอีกครั้ง เธอสูดหายใจเข้าลึกจาก นั้นก็เปิดประตูแล้วเดินเข้าไป
ภายในห้องที่โอ่โถง ชายหนุ่มสวมเสื้อสูทสีดำ นั่งอยู่ด้านหน้า โต๊ะทำงานอย่างเงียบๆ คิ้วเข้มของเขากระดกขึ้นเล็กน้อยขณะ
กําลังตั้งใจฟังการรายงานของลูกน้อง
ขณะที่กู้จิ๋วฉือผลักประตูเข้ามา สายตาของเขาก้มองมาที่เธอ ยกมือขึ้นเพื่อบอกให้คนที่อยู่รอบข้างหยุดลงก่อน
“ออกไปก่อน”
“ครับ ท่านประธาน
ผู้บริหารระดับสูงรับ อย่างพร้อมเพรียงกันได้แต่มองดูกันไป มาแล้วออกไปจากห้อง
เมื่อประตูปิดลง ห้องทำงานก็เหลือเพียงเขาและเธอสองคน จิ่วฉือกลืนน้ำลายอย่างตื่นเต้น
“ฉันไม่ได้มารบกวนคุณใช่ไหมคะ? ตอนนี้คุณยุ่งมากไหม?
“ไม่ครับ ไม่ยุ่ง”
ปีศาจใหญ่พูดโกหกอย่างหน้าตาเฉย ดวงตาลึกและเงียบคู่ นั้นจ้องมองมาที่เธอ
“โครกๆๆๆ……
ขณะที่กู้จิ๋วคือกำลังคิดหาหัวข้อสนทนา จู่ๆ ท้องก็ร้องขึ้นมา
“เฮ้อ……วันนี้ใช้สมองเยอะมา ก็เลยหิวเร็วกว่าปกติ…..……
ใบหน้าของปู้จิ๋ว อปรากฏความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจขึ้นมา พลางเอ่ยปากขึ้นอย่างอึกอัก
ไปทานข้าวกันก่อนเถอะ”
ฮั่วหมิงเชอสายศีรษะเล็กน้อย สายตากวาดไปที่โต๊ะน้ำชาที่ อยู่ข้างๆ พลางเคลื่อนย้ายสายตาไปยังคอมพิวเตอร์ที่อยู่ด้าน หน้า
กู้จิ๋วฉือจึงพบว่า ที่แท้บนโต๊ะน้ำชานั้นมีกล่องข้าวสี่ชั้น ขณะนี้ก็ เริ่มมีกลิ่นหอมฟุ้งลอยออกมา
น่าแปลกก็คือ ขณะที่เธอเดินเข้ามาทำไมเธอถึงไม่เห็นล่ะ?
กู้จิ๋วฉือเดินก้าวเข้าไปนั่ง ในหัวรู้สึกลังเล เมื่อเห็นปีศาจใหญ่ที่ ตั้งอกตั้งใจทํางานบริเวณด้านหน้าโต๊ะทำงาน จู่ๆเธอก็เข้าใจ
และตระหนักรู้……
ท้องร้องดังอยู่ครู่หนึ่งกู้จิ๋วฉือรีบเปิดกล่องข้าวออกมาพลางคม กลิ่นอาหาร อาหารนี้เป็นอาหารที่น้าสาวหมิง แห่งคฤหาสน์หวงจ วีเป็นคนทําด้วยตนเอง แล้วมาส่งให้เป็นอาหารที่เธอชอบทาน ทุกชนิด อีกทั้งกุ้งจากอเมริกาใต้ซึ่งเป็นอาหารที่เธอชอบที่สุดก็ วางอยู่ตรงหน้า
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ กุ้งทุกตัวล้วนปอกเปลือกไว้หมดแล้ว กู้จิ๋วคือเม้มมุมปาก ตั้งแต่เล็กจนโตเธอชอบกินกุ้งเป็นที่สุดแต่การปอกเปลือกกุ้งเป็นเรื่องที่ยาก ก่อนหน้านี้พี่ใหญ่และพี่พี่ รองเป็นคนบอกให้กับเธอ แม้ว่าเธอจะเป็นคนชอบทานกุ้งมาก แต่เธอก็ปลอกกุ้งไม่ค่อยเป็นสักเท่าไหร่
แต่ว่าคนที่รู้เรื่องนี้มีไม่เยอะ ไม่รู้เหมือนกันว่าฮั่วหมิงเซ่อรู้เรื่อง นี้ได้อย่างไร?
หรืออาจจะเป็นเพราะความบังเอิญ………
กู้จิ๋วคือไม่ได้คิดอะไรมาก รีบหยิบตะเกียบมาคบกุ้งเข้าปาก อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีสายตามองมาที่เธอ
เธอเบิกตาขึ้นมา ปีศาจใหญ่กำลังมองตนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แย่แล้ว มัวแต่สนใจแต่ตัวเอง
เธอรีบหยิบถ้วยขึ้นมาอีกใบหนึ่งขณะที่คีบอาหารใส่ ก็ยิ้มกริ่ม
ให้กับฮั่วหมิงเบ่อด้วย
“ไหนบอกว่าจะกินข้าวด้วยกัน? รีบมาทานเถอะ! ต่อไปต้อง กินข้าวให้ตรงเวลาและครบทั้งสามมื้อ! รู้ไหม? ”
สีหน้าของคนบางคนจึงเริ่มอบอุ่นขึ้นพลางลุกขึ้นมานั่งที่ข้างๆ
ของเธอ ทำให้จิ๋วคือไม่ค่อยคุ้นชินสักเท่าไหร่
กู้จิ๋วฉือหยิบตะเกียบขึ้นพลางคิดเล็กน้อย และทำใจคืบกุ้งสอง สามตัวที่เธอสุดหวงใส่ลงในถ้วยของ จากนั้นก็เคลื่อนถ้วยไปยัง ด้านหน้าของชายหนุ่ม
“รีบทานตอนที่กำลังร้อนๆเถอะ!
เดิมทีสายตาของฮั่วหมิงเชื่อมองไปที่กู้จิ๋ว ออย่างซับซ้อน ราวกับกำลังคาดเดาว่าเธอจะเป็นห่วงเขาสักเท่าไหร่ กระทั่ง วถือคีบกุ้งใส่ถ้วย ให้กับเขา เขาจึงเขาจึงยกถ้วยขึ้น
“ได้”
ท่าทางการรับประทานอาหารของชายหนุ่มดูสง่างาม สาว น้อยที่อยู่ข้างกายของเขาเบิกตากว้างอย่างหิวโซ ทั้งสองรับ ประทานอาหารมื้อนี้จนหมดอย่างสมัครสมานสามัคคี
เดิมทีกู้จิ๋วถือก็หิวมากอยู่แล้ว ประกอบกับน้าสาวหนึ่งที่เป็นแม่ ครัวที่มีฝีมือทำให้อาหารออกมาอย่างเอร็ดอร่อย ไม่นานเธอก็ รับประทานอาหารจนหมดเกลี้ยงอย่างไม่รู้ตัว
ทันใดนั้น!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ