บทที่ 17 การสอบใหญ่ชั้นเรียน

แม้ว่าจะเป็นการสอบใหญ่ชั้นเรียน แต่ว่า ในความเป็นจริงแล้ว สอบเพียงวิชาอื่นที่นอกเหนือจะภาษาและคณิตศาสตร์ อีกทั้ง ข้อสอบที่โรงเรียนออกมานั้น เธอใช้เวลาเพียงแค่ช่วงครึ่งเช้า ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว

ในตอนกลางวัน กู้จิ๋วฉือนอนพลุบอยู่ที่โต๊ะอย่างซมซานเพื่อ พักผ่อน แต่ไม่ได้เป็นเพราะเธอใช้สมองมากเกินไป แต่กลับเป็น เพราะเธอเขียนจนเมื่อยมือต่างหาก………

เธอที่เธอต้องการที่จะใช้ช่วงกลางวันนี้ในการพักผ่อน แต่ว่า คนบางคนมารบกวนเธอ

“อาฉือ!

โค้วนเอกลับตามมาละลานเธอที่ห้องเรียน เมื่อเห็นเธอ

นอนพลุบอยู่ที่โต๊ะ จึงรีบเผยแววตาเป็นห่วงออกมาอย่างรวดเร็ว

“เธอเป็นอะไรไปเหรอ? มีตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า? เมื่อ วานนี้ปีศาจใหญ่จะต้องทำร้ายเธอแน่ ๆ! อาถือ มีเรื่องอะไรก็ ระบายออกมาเถอะอย่าเก็บไว้ จะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

สีหน้าของ โค้วยู่นเอ๋อ ที่แสดงออกมาดูเห็นอกเห็นใจ แต่ใน ใจกลับกลับรู้สึกได้ใจ ดูเหมือนว่าเมื่อวานนี้จิ๋วฉือจะถูกชั่วห มิงเช่อทำร้ายไม่เบาเลย! เธออยากรู้จนแทบจะทนรอไม่ไหวแล้ว ว่าเมื่อคืนวานนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
ในใจของจิ๋วคือมองดูหล่อนด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม “เธอคิดมากไปแล้วล่ะ เมื่อวานไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็ได้บอก เธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“แต่ว่าทำไมตอนนี้เธอถึงดูเหนื่อยจัง……

โค้วยู่นเอ๋อพูดจาอ้อมแอ้ม แกล้งพูดเพื่อให้กู้จิ๋วฉือพูดต่อ

“การสอบเมื่อเช้าทำให้รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ฉันอยากจะพัก ผ่อน”

“สอบ? ? ? คุณ? ? ”

โค้วยู่นเอ๋อไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของตนได้ในช่วง ขณะหนึ่ง จึงพูดขึ้นด้วยเสียงสูง พลางมองไปที่กู้จิ๋วถือด้วยความ ประหลาดใจ

“ทำไมเหรอ แค่ฉันสอบเองมันน่าแปลกใจตรงไหนเหรอ? ดู

เหมือนว่าเธอไม่อยากจะให้ฉันสอบเลย?

กู้จิ๋วคือมองไปยังโค้วยู่นเอ๋ออย่างมีชีวิตชีวา ถามขึ้นด้วยน้ำ เสียงที่ไม่สู้ดีนัก

“ไม่ ……ไม่ได้แปลกใจเลยแม้แต่น้อย

สีหน้าของโค้วยู่นเอ๋อฉายแววความโกลาหลออกมา แต่ว่าไม่ นานก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติพลางอธิบายอย่างราบเรียบ

“แต่ว่าสมัยก่อนไม่เห็นเธอเคยสนใจเรื่องการสอบเลย ฉันก็ แค่รู้สึกประหลาดใจก็แค่นั้น
“เฮ้อ…….ใกล้จะถูกไล่ออกแล้ว ฉันก็คงจะไม่ส่งกระดาษเปล่า หรอกใช่ไหม”

กู้จิ๋วฉือแกล้งทำเป็นถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำให้โค้วยู่นเอ๋อ

สึกว่าตนเองนั้นเป็นกังวลกับเรื่องของเงินค่าขนมจริงๆ

“โธ่เอ๋ย เธอไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก เธอเป็นลูกสามแท้ๆ ของลุงเขย ท่านจะทิ้งเธอไม่สนใจเธอได้ยังไง

โค้วยู่นเอ๋อ พูดสอดรับคำพูดของจิ๋วคือ แบบขอไปที ในใจ รู้สึกสงสัย

“ใช่แล้ว ถึงยังไงฉันก็เป็นคุณหนูของตระกูลที่แท้จริง ไม่ จําเป็นต้องเป็นกังวลกับเรื่องนี้

กู้จิ๋วฉือแกล้งทำเป็นพูดคล้อยตามโค้วยู่นเอ๋อ

โค้วยู่นเอ๋อขมวดคิ้ว ประโยคนี้แทงเข้าไปในใจของเธออย่าง แรง

ทำไมคนที่มีผลการเรียนดีอย่างเธอจะต้องใช้ชีวิตอย่างยาก ลำบาก แต่ปู้จิ๋วฉือผู้หญิงที่โง่เจ้าคนนี้ได้เกิดในครอบครัวฐานะดี ไม่ว่าจะทําตัวเหลวแหลกยังไงก็ยังมีชีวิตที่ดีได้?!

มุมปากของปู้จิ๋วฉือเผยรอยยิ้มอย่างเย็นชาออกมา ต่อไปก็ คงจะให้มีเรื่องให้เธอต้องอิจฉาอีกมาก!

ทันใดนั้นเธอก็เกิดความคิดขึ้นมาอย่างเฉียบไว แกล้งแสดง สีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา และพูดขึ้นอย่างมีความสุขว่า
“แต่ว่าครั้งนี้ฉันก็ได้ลองพยายามอีกสักตั้ง หลังจากการสอบ ครั้งนี้เสร็จสิ้นลง ฉันจะต้องทำให้คนตะลึงอย่างแน่นอน อีกทั้งได้ ย้ายเข้ามาอยู่ในห้อง ห้องเดียวกับเธอ! ”

“อยู่ห้องเดียวกับฉัน? ! ! เธอ? ? ”

โค้วยู่นเอ๋ออ้าปากค้างด้วยความตกใจจิ๋วถือกำลังพูดเรื่อง ตลกอะไรอยู่ จากนักเรียนที่มีผลการเรียนอยู่ลำดับสุดท้ายของ สายชั้น แล้วจะมาอยู่ห้องได้ยังไง? นอกเสียจาก…….. ทุจริต? ! !

กู้จิ๋วฉือไม่พลาดที่จะจับจ้องสีหน้าที่มหัศจรรย์ของโค้วยู่นเอ อ ในใจลึกๆยิ้มอย่างเย็นชา แต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าที่ที่ไม่รู้สึก อะไรพลางถามขึ้นอย่างสงสัย

“เธอไม่อยากให้ฉันอยู่ห้องเดียวกับเธอเหรอ? ”

“อยากสิ! แต่นอนว่าอยาก ฉันจะได้ไม่ต้องวิ่งไปวิ่งมาเพื่อ ตามหาเธอ แต่ว่าฉันคิดว่าการสอบใหญ่ชั้นเรียน ในครั้งนี้มัน ยากมากๆเลยเธอไม่รู้สึกเหรอ? ”

โค้วยู่นเอ๋อรีบกดทับความรู้สึกที่แท้จริงของตนเองไว้ แล้วยิ้ม ออกมาอีกครั้ง ทําทีเป็นแกล้งถาม

“ก็ไม่นะ ฉันหน่ะเหรอ…..เดี๋ยวถึงเวลานั้นเธอก็จะรู้เอง

กู้จิ๋วฉือแกล้งทำทีเป็นพุดออกมาแค่ครึ่งเดียว ให้โค้วยู่นเอ๋อ คิดไปเองว่าเธอทุจริตการสอบ

“ถ้าเช่นนั้นก็ได้ ถ้าหากเธอสามารถมาอยู่ห้องเดียวกับฉันได้จริง ๆ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิ ……

โค้วยู่นเอ๋อพูดขึ้นพลางเหม่อลอย ในใจวางแผนไว้แล้วว่าจะ ต้องหาโอกาสดูข้อสอบของจิ๋วฉือให้ได้

“ดีสิ ฉันก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”

กู้จิ๋วฉือจ้องมองโค้วยู่นเอ๋อ พลางพูดขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง

ในเวลานี้จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของโค้วยู่นเอ๋อก็ดังขึ้น หล่อนหยิบ มันขึ้นมาดู เมื่อเหลือบเห็นก็รีบหยิบใส่กระเป๋าทันที

แม้ว่าจะเป็นระยะเวลาเพียงสั้นๆ แต่ว่าจิ๋วถือก็พอที่จะเห็น อารมณ์ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของโค้วนเอ๋อได้ คงเป็นเรื่องด่วน มากๆ

และก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ โค้วยู่นเอ๋อลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “อาฉือ สโมสรนักศึกษาเรียกฉันให้ไปพบ ฉันไม่อยู่กินข้าว

กลางวันเป็นเพื่อนเธอแล้วนะ”

ขณะที่พูดโค้วยู่นเอ๋อยังไม่ทันรอให้กู้จิ๋วฉือตอบกลับก็รีบออก ไปจากห้องเรียนทันที

ช่วงเวลาที่ฝ่ายตรงข้ามได้ออกไปจากห้องนั้น ใบหน้าของ จิ๋ว อก็เผยรอยยิ้มอย่างเย็นชาขึ้น

“โค้วยู่นเอ๋อ ฉันอุตส่าห์ให้โอกาสที่ดีกับเธอ เธอก็แสดงออก มาให้ดีๆก็แล้วกันนะ~”

เวลเกือบใกล้จะเที่ยงแล้วจิ๋วคือไม่มีอารมณ์ที่จะนอนแล้ว จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเตรียมที่จะไปทานข้าวกลางวันที่โรง อาหาร

ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้น ก็นึกเรื่องที่ร้ายแรงขึ้นได้เรื่องหนึ่ง

“แย่แล้ว! ”

เธอลืมไปว่าชิงหยวนอายัดบัตรทุกใบของเธอ ตอนนี้เธอเป็น เพียงคนยากไร้เท่านั้น!

“เหี้ยอะไรวะ!”

กู้จิ๋วออดไม่ได้ที่จะด่าขึ้นในใจ จิตใจฟุ้งซ่าน พลางลูบสัมผัส ไปยังบริเวณหน้าอก แต่ครั้งนี้เธอกลับลูบสัมผัสได้กับของสร้อย

เดี๋ยวก่อน สร้อยจี้เธอกลับมาอยู่กับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? กู้จิ๋วคือก้มหน้าลงดู ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนนี้เธอนอนอยู่กับ ปีศาจใหญ่

เมื่อจิตใจเธอเริ่มคล้อยตาม เธอจึงโทรหาปีศาจใหญ่ เสียงดัง“ตุ๊ด”เมื่อได้ยินเสียงรอสายของฝ่ายตรงข้ามจิ๋วอ รู้สึกเสียใจภายหลัง

“กู้จิ๋วฉือเธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ทำไมต้องโทรหาเขาก่อน ด้วย? ”

ขณะที่เธอกำลังจะวางสายลง หลังจากเสียงตูดสั้นๆ ดังขึ้นฝั่ง ตรงข้าม รับสาย

“เสี่ยวจิ๋วเอ๋อ.. ”
เมื่อได้ยินเสียงอึมครึมของชายหนุ่มกู้วถือก็รู้สึกว่ามีสายฟ้า ทะลุผ่านลำตัวของเธอ รู้สึกตัวชาเล็กน้อย

“อืม….ตอนนี้คุณยังไหมคะ?

“ไม่ยุ่งครับ”

ระหว่างการประชุมผู้บริหารระดับสูงของบริษัทตระกูลถั่ว ฮั่วห มิงเช่อยกมือขึ้นเพื่อให้ยุติการประชุมชั่วขณะ จากนั้นก็หันไปรับ โทรศัพท์

ผู้บริหารระดับสูงต่างมีนงง วันนี้เป็นการประชุมสามัญประจำ ไตรมาสของบริษัท ผู้บริหารชั้นสูงทุกคนต่างอยู่ในที่ประชุม ไม่ กล้าที่จะแสดงความไม่พอใจออกมาเลยแม้แต่น้อย

วันนี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ประธานกรรมการผู้บ้างานกลับให้ ทุกคนยุติการประชุมสำคัญในครั้งนี้ชั่วขณะ

เพียงแค่ต้องการรับสายส่วนตัวเท่านั้น?

อีกทั้ง น้ำเสียงนี้….ทุกคนต่างสงสัยว่าตนกำลังฝันไปหรือ ไม่! น้ำเสียงที่อ่อนโยนขนาดนี้ ใช่ฮั่วหมิงเชื่อผู้เย็นชาคนนั้นเห รอ? !

จ้านยิงที่อยู่ด้านข้าง ในเวลานี้อยากที่จะเอามือกุมหน้าตนเอง เจ้านายคุณนี่มันคือทรราชจริงๆเลย!

แน่นอนว่าสถานการณ์เหล่านี้กู้จิ๋วฉือไม่ได้รับรู้ด้วยเลย “พ่ออายัดบัตรของฉันไปหมดแล้ว ฉันไม่มีเงินทานข้าวกลางวัน คุณคงไม่ปล่อยให้ว่าที่ภรรยาต้องอดข้าวโดยไม่สนใจหรอก นะ?

จิ๋ว อลากน้ำเสียงยาว พูดขึ้นอย่างออดอ้อน

ชั่วหมิงเชอตะลึงงันครู่หนึ่ง รูม่านตากรอกไปมาครู่หนึ่ง อีกไม่ กี่วินาทีต่อมาก็สามารถควบคุมได้