บทที่ 12 ความโกรธของปีศาจใหญ่

กู้จิ๋วคือจำได้อย่างชัดเจนว่าเสี่ยวซานเป็นนักเรียนเพียงคน เดียวที่ใช้คะแนนมาเข้าเรียนที่โรงเรียนมัธยมตระกูลสูงศักดิ์ พ่อแม่ของเธอเป็นพนักงานทำความสะอาด เศรษฐกิจทางบ้าน ย่ำแย่มาก แต่ว่าเธอนั้นก็ต่อสู้ดิ้นรน และใช้คะแนนที่ยอดเยี่ยม ในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยภาพยนตร์ชั่งจิง และเมื่ออายุยี่สิบปี ก็กลายเป็นนักเขียนบทที่มีชื่อเสียง

คนที่ทำให้ลู่เสี่ยวซานรู้สึกอึดอัดใจกู้จิ๋วคือก็รู้จัก แกนนำนั้น ชื่อว่าอึ้งครอบครัวมีฐานะจึงทำให้สามารถเข้ามาเรียนใน โรงเรียนแห่งนี้ได้ แต่ว่าผลการเรียนย่ำแย่จึงไม่ถูกชะตากับ เสี่ยวซานเด็กเรียนที่ใช้คะแนนในการสอบเข้ามา และมักที่จะ กลั่นแกล้งลู่เสี่ยวซานบ่อยๆ

“อะไรกัน? เธอกล้าต่อปากต่อคำเหรอ! เสี่ยวซานเธอปีก กล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม!

สีหน้าของอึ้งลี่ลี่เย็นชาขึ้นแล้วคว่ำจานข้าวของเสี่ยวซาน ทำให้หมั่นโถวทั้งสองหล่นลงมาในทันที

“หมั่นโถวของฉัน!

น้ำตาของลู่เสี่ยวซาน “แหมะ”ร่วงหล่นลงมา ขณะที่เธอกำลัง คุกเข่าเพื่อหยิบมันขึ้นมา ก็คิดไม่ถึงเลยว่าอึ้งลี่จะจงใจเหยียบ มันและทำให้หมั่นโถวทั้งสองแผ่ออกมา
“แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ คนแบบเธอก็ควรที่จะกินแบบนี้ กิน ………ไมไม่กินหล่ะ?”

อึ้งลี่ลี่และนักเรียนหญิงเหล่านั้นหัวเราะพลางพูดขึ้น

เสี่ยวซานเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโกรธ จ้องมองอึ้งด้วย ดวงตาทีแดง

“โยว กล้าจ้องฉันเหรอ กล้าจ้องฉันเหรอ!”

อึ้งง้างมือขึ้นมาจะตบหน้าของเสี่ยวซาน เสี่ยวซานตกใจ จนต้องหลับตา

“พอได้แล้ว!

กู้จิ๋วฉือทนดูต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ รีบเดินเข้ามาพร้อมทั้งมือของ

อึ้งลี่ลี่ไว้

อึ้งลี่หันไปดูอย่างรำคาญ เมื่อเห็นว่าเป็นจิ๋วฉือสีหน้าก็ ตกใจเล็กน้อย

“กู้จิ๋วคือเธอมายุ่งเรื่องคนอื่นทำไม? ”

กู้จิ๋วฉือปล่อยมือของอึ้งลง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ดึงเสี่ยว ซานให้ขึ้นมา

“คนนี้เป็นคนของฉันแล้ว ต่อไปหากใครกล้ามาหาเรื่องเธออีก ก็ถือว่าเป็นศัตรูของฉัน ได้ยินแล้วใช่ไหม? ”

“คุณ! พวกเรารอดูก็แล้วกัน!
สีหน้าขององดูเลวร้ายเป็นอย่างมาก แต่ว่าอำนาจของ ตระกูลลิ้งห่างชั้นกับอำนาจของตระกูลไม่รู้เท่าไหร่ ทำให้ หล่อนไม่กล้าที่จะล่วงเกินกู้จิ๋วคือ ทําได้เพียงจ้องมองลู่เสียวซาน ด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็วิ่งหนีไป

กู้จิ๋วฉือสั่งอาหารกลางวันให้กับลู่เสี่ยวซานใหม่

ลู่เสี่ยวซานตัวสั่น มองจิ๋วถือด้วยความกลัวและระแวดระวัง หากเทียบกับอึ้งแล้ว เธอกลัวผู้หญิงที่ได้รับสมญานามว่า ปีศาจ มากกว่าเสียอีก

“คุณมาช่วยฉันทำไม?”

กู้จิ๋วคือขี้เกียจที่จะอธิบาย ทำเพียงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา และแกล้งพูดขึ้นอย่างดุดันว่า

“เอาสมุดจดบันทึกการเรียนของเธอให้ฉันยืม เราก็ถือว่า

หายใจ”

“an? ”

เสี่ยวซานตะลึงงันทันที นักเรียนห่วยๆ ของโรงเรียนต้องการ ยืมสมุดบันทึกการเรียนของเธอ?

“เอออาอะไรกัน? กินข้าว! ”

กู้จิ๋วฉือแกล้งจ้องตาหล่อนอย่างดุดัน

“อ่อ! ”
ลู่เสี่ยวซานตกใจราวกับกระต่ายน้อยสั่นไปทั้งตัว รีบหยิบ ตะเกียบขึ้นมากินอย่างตะกละตะกลาม

ขณะที่กินก็แอบเงยหน้าขึ้นมามองจิ๋วถือเล็กน้อยด้วยความ สงสัย

ปีศาจที่เขาร่ำลือกัน ดูแล้วก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด

เมื่อกินเข้าเสร็จ ลู่เสี่ยวซานก็ทำตามสัญญานาสมุดบันทึกการ เรียนของเธอให้กู้จิ๋วฉือยืม

เมื่อมีสมุดบันทึกของนักเรียนเก่งอันดับสองของสายชั้น

กู้จิ๋วฉือได้ไม่น้อยเลย

เพียงแต่ว่าความสงบสุขนี้ดำเนินอยู่ไม่นานนัก……

เมื่อวิชาพละในช่วงบ่ายได้จบลง เมื่ออยู่ต่อหน้าของเพื่อนทั้ง ห้องเจียยู่ถังก็หอบกุหลาบช่อใหญ่แล้วยื่นให้กู้จิ๋วคือด้านหน้าตึก เรียน

“อาฉือ อย่าโกรธเลย ผมรักคุณจริงๆนะ!

เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นธรรมชาติของปู้จิ๋วฉือ สายต ายตาของเจี้ยยู่ ถังก็เผยประกายความประหลาดใจออกมา คิดไม่ถึงเลยว่าหลัง จากที่ลบเครื่องสำอางที่อีเหละเขะขะอยู่บนใบหน้าจิ๋วฉือจะสวย ขนาดนี้

เมื่อก่อน เขาไม่ชอบกู้จิ๋วฉือเลยแม้แต่น้อย แต่เห็นแก่ที่โค้วยูน เอ๋อโน้วน้าวเขาว่าหากเขาได้ใกล้ชิดกับกู้จิ๋วฉือ ตระกูล สามารถช่วยธุรกิจของครอบครัวเขาได้ เขาถึงยอมสนิทสนมกับกู้นิ้วมือและแกล้งทำเป็นคบหากับเธอ

เขาคิดมาโดยตลอดว่าจิ๋วถือก็เป็นเพียงเศษวะคนหนึ่ง ไม่ คู่ควรกับเขาเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าตอนนี้เขากลับคิดว่าใบหน้าที่ สะสวยของจิ๋วถือก็พอที่จะเป็นแฟนของเขาได้

อีกทั้ง ยังมีฮั่วหมิงเชอชายหนุ่มที่ดูราวกับเทพ แย่งภรรยาของ เขาไป เมื่อได้นึกแล้วก็รู้สึกดีเป็นพิเศษ

เลี้ยถังยังคงอยู่ในจินตนาการของตนเองจิ๋วฉือจึงพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงที่เย็นซาว่า

“คุณจะมาทำไม? เมื่อวานนี้ฉันยังพูดไม่ชัดเจนอีกเหรอ? เจี้ยถังไม่สนใจในสิ่งที่กู้จิ๋วฉือพูด และพูดขึ้นโดยที่คิดว่าตัว เองถูกต้องว่า

“อาฉือ ผมเข้าใจว่าสิ่งที่คุณทำที่ตระกูลถั่วก็เพื่อที่จะปกป้อง

ผมและได้รับความเชื่อถือจากชั่วหมิงเซ่อคุณถึงพูดเช่นนั้นออก

ไป

คุณวางใจเถอะ ผมจะหาวิธีที่รอบคอบที่สุดแล้วพาคุณจาก

ไป!

“เจี้ยถัง ฉันจะพูดกับคุณอีกรอบหนึ่งนะว่าฉันหมั่นกับฮั่วห มิงเช่อแล้ว คุณเลิกคิดเถอะเราสองคนมันเป็นไปไม่ได้แล้ว!

หากคุณยังคงตามตอแยฉันอยู่ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็ แล้วกัน! ”
เมื่อจิ๋วฉือพูดจบ ก็เดินอ้อมถังแล้วเดินขึ้นไปบนตึก

เมื่อถึงเวลานี้เจี้ยถังก็รู้สึกถึงความผิดปกติ จึงรีบหยิบ โทรศัพท์ขึ้นมา โทรหาโค้วยูนเอ่อ

“ยนเอ๋อ ทำไมกู้จิ๋วฉือถึงได้ดูเย็นชาจัง? ทำไมเมื่อวานคุณถึง

ได้บอกว่าเธอยังรู้สึกดีกับผมอยู่ล่ะ? ” เมื่อโค้วยู่นเอ๋อได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ

“เย็นชากับคุณ? ฉันได้ยินคุณป้าพูดว่า ช่วงนี้ตระกูลกับตระ กูลถั่วจะทำความร่วมมือกัน อาจจะด้วยเหตุผลนี้ก็เลยแกล้งทำ เป็นห่างเหิน

คุณวางใจเถอะ ฉันจะหาวิธีเอง เมื่อกี้นี้คุณได้อัดเสียงไว้ ไหม? ”

เมื่อได้ยินคำพูดของโค้วนเอ๋อ เดี๋ยถังก็รู้สึกเบาใจขึ้นเล็ก

น้อย ยิ้มพลางตอบว่า

“คุณวางใจเถอะ ผมอัดเสียงไว้เรียบร้อยแล้ว แต่เสียงนี้ล้วน เอื้อประโยชน์ให้กับกู้จิ๋วฉือคุณจะเอาไปทำอะไรเหรอ?

โค้วยู่นเอ๋อยิ้ม พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า

“เมื่อถึงเวลานั้นก็จะรู้เอง วางใจเถอะ ฉันจะไม่ยอมให้จิ๋วอ แยกจากกับคุณแน่!

เมื่อเลิกเรียนจิ๋วฉือก็เก็บข้าวของแล้วเดินมาทางหน้าประตู โรงเรียน หลังที่ที่เจียยู่ถังปรากฏตัวเมื่อตอนบ่ายเธอก็รู้สึกจิตใจสับสนวุ่นวาย

กระทั่งเธอเดินมาหน้าประตูของโรงเรียน ก็มองเห็นเงาที่คุ้น เคย และคนที่ยืนอยู่ข้างๆรถ ในขณะที่ร้านยิ่งทำสีหน้าเย็นชา จิ๋วถือก็พอที่จะเดาได้แล้วว่าทำไมเธอถึงได้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“คุณกู้ เชิญขึ้นรถครับ

เมื่อจ้านยิงได้พบกับกู้จิ๋วคือสีหน้าที่แสดงออกถึงการเหยียด

หยาม

ในหัวของเขาก้จิ๋วคือตายไปไม่รู้จะกี่หมื่นครั้งแล้ว

ผู้หญิงโง่คนนี้ เจ้านายอุตส่าห์เชื่อเธอ เธอกลับรนหาที่ตาย ในที่สาธารณะ กลับนัดกับผู้ชาย! เห็นได้ชัดว่าไม่เห็นเจ้านาย อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้เธอทำให้เจ้านายโกรธ แม้แต่เขาก็ต้องซวยไปด้วย

“เดี๋ยวพี่รองของฉันจะมารับฉันเองค่ะ”

กู้จิ๋วฉือมองดูเงาหลังของเขา ประตูรถปิดแน่นทำให้เห็นไม่ชัด ว่ามีคนอยู่ในนั้นหรือไม่ แต่ว่ารอบกายของเธอก็รู้สึกอบอวลไป ด้วยความอันตรายอย่างถึงที่สุด

ปีศาจใหญ่จะต้องอยู่ในรถแน่ๆ อีกทั้งจะต้องโกรธมากๆแน่ๆ ไม่งั้นเธอคงไม่รู้สึกสั่นไปทั้งตัวตั้งแต่ตอนนี้หรอก!

ความรู้สึกอยากเอาตัวรอดทำให้จิ๋วถือปฏิเสธอย่าง อ้อมค้อม เมื่อชาติที่แล้วเธอกลัวฮั่วหมิงเชอเป็นอย่างมาก ในเวลานี้ความรู้สึกนี้มันก็เกิดขึ้นมาอีกครั้ง!

กู้จิ๋วคือไม่สามารถที่จะคุมความกลัวของตนเองได้ พยายามที่จะควบคุมตัวเอง จึงไม่ได้วิ่งหนีไป เธอ

“คุณกู้ เชิญขึ้นรถครับ”

สีหน้าของร้านยิ่งเย็นชา น้ำเสียงเย็นชาของเขาพูดประโยคนี้ ซ้ำอีกครั้ง ในเวลาเดียวกันอุณหภูมิรอบข้างก็ลดลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ