บทที่ 5 ยังไม่พร้อม
“ผมขอโทษ แต่วันนี้ยังไม่พร้อม” ตะวันรีบคุกเข่า ลงกับพื้น ชายคนนี้เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพูดไม่กล้า แม้แต่จะเงยขึ้นมามองชายหญิงที่อยู่ตรงหน้า
“เธอพูดเรื่องอะไร ใครบอกกันว่าฉันไม่พร้อม ฉัน พร้อมมากต่างหาก ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบ เฉย แต่ก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กๆที่เห็นชายคนนี้กลับ มา
“ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรไม่พร้อม
“ไม่ใช่คุณหนู แต่เป็นฉันที่ไม่พร้อม ขอโทษนะ ครับคุณสายฟ้าที่ต้องพูดแบบนี้”
“พูดมาสิ” สายฟ้าพูดพร้อมกับค่อยๆลุกออกห่าง
จากหญิงสาวที่อยู่ใต้ล่างตอนนี้ ก่อนขยับตัวเองไปนั่ง
บนเตียงแทน
“ผมขอโทษที่ทำในสิ่งที่ไม่ควร”
“หมายความว่ายังไง”
“ทุกอย่างผมผิดเอง ผมมันไม่รู้จักเจียมตัว ไม่มี สิทธิ์คิดอะไรกับคุณหนู แต่คนเลวคนนี้มันก็ได้ทำในสิ่ง ที่ไม่คู่ควรที่สุดไปแล้ว
“แล้วแกคิดว่าฉันควรทำยังไงกับแก
“ตามกฎของแก๊งค์ก็ต้องตายสถานเดียว ถ้างั้นฆ่า ผมเถอะครับ แล้วปล่อยคุณหนูกลับแก๊งค์นกยูงทองไป ได้โปรด ฉันขอร้องนะสายฟ้า นี่จะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันขอ จากนาย”
“จะเอาแบบนั้นใช่มั้ย” แ
” ตะวันไม่ได้พูดอะไรแต่พยักหน้าทันทีอย่าง
ไม่ลังเลใจ
“ฉันให้โอกาสแกอีกครั้ง จะไม่เปลี่ยนใจใช่มั้ย”
“ครับ”
“ได้ ฉันจะทำตามที่แกต้องการ”
“ภูผา กลับ!!” สายฟ้าเดินออกมาจากห้องส่งสาย ตายิ้มๆให้กับภูผาก่อนเดินออกไป ปล่อยให้ชายหญิงทั้ง สองอยู่กันตามลำพัง
ภายในห้องที่มีชายหญิงทั้งสองคน ชายคนนั้นเดิน ตรงเข้าไปกอดหญิงสาวที่ยังคงยืนนิ่ง ทําอะไรไม่ถูก หลังจากเห็นสิ่งที่ชายคนนี้ทำลงไป
“คุณหนู ผมทำตามสัญญาแล้วนะ”
“ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว คุณหนูปลอดภัยแล้ว
“ตะวัน เธอรู้ตัวรึเปล่าว่าเธอพูดอะไรออกมา”
“ผมไม่เป็นอะไร แต่ผมขอโทษที่ไม่สามารถอยู่ ปกป้องคุณหนูได้อีกแล้ว ” ชายที่อยู่ตรงหน้าพูดทั้ง น้ำตา ก่อนค่อยๆคลายกอดนั้นออกแล้วใช้มือเช็ดน้ำตา ให้กับเธอ
“เธอมันบ้า บ้าไปแล้ว” หญิงสาวไม่ว่าเปล่า เขย่า ร่างของชายที่อยู่ตรงหน้า ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวนั่งลงบน เตียง
“ผมบอกแล้วว่าผมจะปกป้องคุณหนูของผม” ตะวันคุกเข่าลงข้างเตียง ก่อนมองหน้าหญิงสาว จ้องลึก ลงไปในดวงตาคู่นั้น ก่อนจะเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กๆนั้น ของเขา
“อย่าคิดจะตายเพื่อฉัน เพราะถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันคงโทษตัวเองไปทั้งชีวิต”
“ชีวิตของผมให้คุณหนูได้เสมอ”
“แล้วเธอคิดว่าฉันจะอยู่ต่อไปได้ยังไงถ้าไม่มีเธอ
“คุณหนูต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป คุณกุมภาและคุณ เมษารอการกลับไปของคณหนนะครับ”
“แล้วเธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เป็นอย่างที่เธอคิด
งั้นเหรอ มันมีวิธี” หญิงสาวไม่ว่าเปล่า ลุกออกจากเตียง ทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนี้ทันที
“ได้โปรด” ชายคนนั้นรั้งแขนของหญิงสาวไว้ ก่อนที่เธอจะหันกลับมาอีกครั้ง
“ฉันไม่ให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจหรอกนะ”
“คุณหนูบอกผมเองไม่ใช่เหรอครับ ว่าให้ผมตัดสิน
ใจ”
“ก่อนหน้านี้โอกาสนั้นมันเป็นของเธอ แต่ต่อจากนี้ มันเป็นของฉันแล้ว
“คุณหนู!!”
“ตะวัน มือของเธอ!!? หญิงสาวดวงตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นสภาพมือของชายที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเต็มไป ด้วยเลือด หลังมือเต็มไปด้วยบาดแผล จากการที่ชก บางสิ่งไม่ยั้ง
“ผมไม่เป็นอะไร” ตะวันรีบดึงมือกลับไปหลบไว้ที่ หลังของเขาทันที
“ส่งมือมา”
“อย่าดื้อได้มั้ย ส่งมือของเธอมา
“ผมจัดการได้ครับ คุณหนูกลับไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“ถ้าเธอยังดื้ออยู่แบบนี้ ฉันจะออกไปคุยกับคุณ สายฟ้าตอนนี้เลย ดีมั้ย”
สิ้นคำขู่นั้นชายที่อยู่ตรงหน้าค่อยๆยื่นมือทั้งสอง ข้างของเขาออกไปให้เธอแต่โดยดี ก่อนที่หญิงสาวจะ รีบวิ่งออกไปเอากล่องยา และทำแผลให้ชายคนนี้ทันที
“อย่าทำร้ายตัวเองอีกนะ” หญิงสาวพูดพร้อมๆกับ ก้มลงเล็กน้อยและเป่าเบาๆลงบนมือชายที่อยู่ตรงหน้า
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของชายคนนี้ เขาทำได้ เพียงดึงเธอมาไว้ในอ้อมกอดของเขา พร้อมกับน้ำตาที่ มันไหลหลั่งออกมา ต่อจากนี้เขาจะไม่ได้อยู่เห็นใบหน้า และดวงตาคู่สวยคู่นี้ของเธออีกแล้ว เขาจะจดจำทุก ช่วงเวลาทุกความทรงจำของเขาและเธอจนเวลาของ การจากลามาถึง
ผ่านไปนานหลายชั่วโมงชายคนนี้ยังนั่งอยู่ข้าง เตียงและกอดเธอไว้ เพราะเขารู้ดีว่าเวลาที่จะอยู่ด้วย กันของทั้งเขาละเธอนั้นมันมีไม่มาก อีกไม่นานเขาก็คง ถูกลงโทษตามกฎของแก๊งคื
“ต่อจากนี้ คุณหนูก็ต้องใช้ชีวิตให้มีความสุข มี อิสระอย่างที่คุณหนูต้องการ คงจะไม่มีบอดี้การ์ดคนนี้ คอยกำกับดูแลอีกต่อไปแล้ว”
“เธอคิดจะทิ้งฉันไปจริงๆงั้นเหรอ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ