บทที่ 4 ได้โปรดให้เกียรติเธอ

“ผมยอมรับผิดทุกอย่าง”

“ในเมื่อเธอต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ก็เอาเลย”

“หื้ม?!?”

“จัดการให้ครบทุกอย่าง ชุดอยู่ตรงนั้นเอามาสิ

.…….” ตะวันไม่ได้พูดอะไร แต่หันกลับไปหยิบชุดมา วางไว้ใกล้เธอก่อนเดินหลบไป

“แต่งหน้า ทำผม

“คุณหนู ผมทำไม่เป็นนะครับ”

“เธอต้องการให้มันเป็นแบบไหนก็ตามนั้น” หญิง สาวไม่ว่าเปล่ายัดเหยียดเครื่องมือเครื่องแต่งหน้าทำผม ลงในมือชายที่อยู่ตรงหน้า

ตะวันดูเก้ๆกังๆในการหยิบโน้นหยิบนี่ เขาจับนั่น จับนี่ผิดๆถูกๆ แต่ก็พยายามเท่าที่ทำได้ ไม่ได้แต่งหน้า อะไรมากเพราะเขาเองก็ทำไม่เป็น ได้เพียงแค่เอาแป้ง มาปัดบริเวณใบหน้าและทาลิปให้เธอเล็กน้อย ส่วนผม เขาก็จัดการปล่อยผมของเธอลงมา การแต่งตัวใช้เวลา นานหลายชั่วโมงแต่ไม่มีคำพูดใดออกจากปากชาย หญิงทั้งสองเลย
หญิงสาวนั่งนิ่งมองชายที่อยู่ตรงหน้าไม่วางตา แต่ เขาก็พยายามหลบสายตาจากเธอก่อนจะเปลี่ยนไปใช้ หวีมาหวีผมให้เธออย่างเบามือ

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“ชุด เปลี่ยนให้ฉันเดี๋ยวนี้

“คุณหนู!!!”

“จะได้ระลึกไว้ในใจเสมอว่าเธอเป็นคนส่งตัวฉัน ให้คุณสายฟ้า ด้วยมือของเธอเอง

“อย่าทําแบบนี้เลยนะครับ”

หญิงสาวดึงมือของชายที่อยู่ตรงหน้าเข้ามาแล้วรูด ชิบของเธอลง ก่อนที่ชุดเก่าของหญิงสาวนั้นจะลงมาก องอยู่กับพื้น เหลือเพียงชุดด้านในเท่านั้น

“ร่างกายนี้มันไม่ใช่ของฉันแล้ว เธอจะจัดการยัง ไงก็ตามแต่เธอต้องการ อยากจะยกให้ใครก็แล้วแต่เธอ ได้เลย”

“คุณหนู ใส่ชุดเถอะครับ”

“หันกลับมาเดี๋ยวนี้”
ตะวันไม่ได้พูดอะไรเอาแต่หลับตาและพยายาม ควานหยิบชุดที่อยู่ข้างๆ แต่ก็ทำให้ของที่วางอยู่ข้างๆ หล่นลงมา หญิงสาวเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า ก่อนที่ เขาจะก้มลงเก็บของขึ้นมา

“พอเถอะคุณหนู เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว ไปใส่ชุด

“เธอเป็นคนพูดเองว่าจะปกป้อง ดูแลฉันไม่ห่าง แต่ สุดท้ายเธอกลับผลักไสไล่ส่งฉัน”

“เธอมันไม่ได้เรื่อง เป็นเพียงแค่ผู้ชายขี้คลาดคน หนึ่ง ฉันเกลียดเธอ ไปให้พ้น” หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา ก่อนที่ใบหน้าของเธอนั้นจะเลอะไปด้วยน้ำตา

ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่หยิบชุด มาสวมให้เธอแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะดึงหญิงที่เอาแต่ ร้องไห้มาไว้ในอ้อมกอด

“ฉันเข้าไปได้แล้วใช่มั้ย” เสียงตะโกนดังมาจาก ด้านนอกที่พักรับรอง ก่อนที่ตะวันจะรีบผละออกจาก ร่างของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

“รอก่อนนะครับคุณสายฟ้า”
ตะวันรีบจัดการเช็ดใบหน้าของหญิงสาวทีเลอะไป ด้วยคราบน้ำตา ก่อนจัดการหาแป้งมาปัดเล็กน้อย และ พาเธอไปไว้ในห้องที่จัดเตรียมให้

ไม่มีคำพูดใดออกจากปากของหญิงสาว เธอทำ เพียงแต่เดินตามไปแต่โดยดี และทำตามที่ชายคนนั้น บอกทุกอย่างด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึก ใด แม้ในใจจะเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม

“เรียบร้อยแล้วครับ”

“เรียบร้อยแล้วก็ดี พาฉันไปหาเธอ ”

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ชายคนนี้ก็ตามชาย ที่ยืนอยู่ภายนอกเข้ามา และนำทางเขาไปที่ห้องที่มี หญิงสาวรออยู่

“คุณสายฟ้า ผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง” ตะวันเอ่ย ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าห้องไป

“ว่ามาสิ”

“ได้โปรดให้เกียรติเธอด้วยนะครับ”

“หึหึ!!…ดูแลคุณหนูของนายดีจริงๆนะ” สายฟ้า พูดเอ่ยขึ้นมาเบาๆอย่างรู้ทันก่อนแอบยิ้มเล็กน้อย
“ว่าไงนะครับ”

“ฉันรับปากละกัน”

หลังจากที่สายฟ้ารับปากแบบนั้น ตะวันก็เปิดประตู ให้สายฟ้าเข้าไปภายในห้องรับรองและรีบเดินปลีกตัว ออกมาทันที เพราะหากอยู่นานกว่านี้เขาก็ไม่รู้เหมือน กันว่าจะใจกล้าบ้าบิ่นทําอะไรลงไป

หลังจากที่เข้าไปภายในห้องรับรองที่ตะวันจัด เตรียมไว้ให้เป็นอย่างดีนั้น สายฟ้าก็เห็นรามิตาหรือมิตา นั่งรออยู่แล้ว ใบหน้าที่เรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์หรือ ความรู้สึกใดมองไปที่ชายร่างสูงที่เดินเข้ามาเล็กน้อย ก่อนที่สายฟ้าจะเดินตรงเข้าไปไปนั่งในที่ๆถูกจัดเตรียม ไว้

“สายฟ้า!!” หลังจากที่สายฟ้าเข้าไปภายในห้อง รับรองเพียงไม่นาน เสียงตะโกนก็ดังมาจากภายนอก ซึ่งทั้งเขาและเธอที่อยู่ภายในห้องก็รู้ในทันทีว่าเจ้าของ เสียงนั้นคือใคร

“มิตา เธอมานี่สิ” ว่าแล้วสายฟ้าก็ดึงหญิงสาวเข้า มาและพลิกร่างของเธอลงไปอยู่ใต้ล่างของเขาในทันที ก่อนที่ตะวันจะเปิดประตูเข้ามาด้วยอาการเหนื่อยหอบ

ดวงตาเบิกกว้างของชายร่างสูงที่เปิดประตูเข้ามา เพราะเห็นชายหญิงทั้งสองอยู่ในสภาพนั้น แต่ก็แสดงให้เห็นถึงใบหน้าที่ดูโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อรู้ว่าเธอ ยังไม่เป็นอะไร

“มีอะไร”